۵ ژانویه

9:1 آنگاه خدا نوح و پسرانش را برکت داد و به ایشان فرمود: «بارور و کثیر شوید و زمین را پر سازید.
²ترس و هیبت شما بر همۀ جانوران زمین و بر همۀ پرندگان آسمان و بر هرآنچه بر زمین می‌خزد و بر همۀ ماهیان دریا خواهد بود؛ آنها به دستان شما سپرده شده‌اند.
³هر جنبنده‌ای که حیات دارد، خوراک شما خواهد بود. همان‌گونه که گیاهان سبز را به شما دادم، اکنون همه چیز را به شما می‌بخشم.
⁴اما گوشت را با حیاتش که خون آن باشد، مخورید.
⁵به‌یقین تاوان خون شما را که حیات در آن است باز خواهم ستانید: از هر جانوری آن را باز خواهم ستانید. تاوان جان انسان را از دست همنوعش نیز باز خواهم ستانید.
⁶«هر که خون انسان ریزد، خونش به دست انسان ریخته شود؛ زیرا خدا انسان را به صورت خود ساخت.
⁷و اما شما، بارور و کثیر شوید؛ بر زمین منتشر گردید و در آن بیفزایید.»
⁸سپس خدا، نوح و پسرانش را با وی خطاب کرده، گفت:
⁹«اینک من عهد خویش را با شما و پس از شما با فرزندان شما استوار می‌سازم،
¹⁰و نیز با هر جانداری که با شما باشد، از پرندگان و چارپایان و همۀ جانوران زمین، یعنی با همۀ آنها که از کشتی بیرون آمدند؛ این برای همۀ جانوران زمین خواهد بود.
¹¹من عهد خود را با شما استوار می‌گردانم که دیگر هرگز هر ذی‌جسد به آب توفان هلاک نشود، و دیگر هرگز توفانی نباشد که همۀ زمین را ویران کند.»
¹²و خدا گفت: «این است نشان عهدی که من میان خود و شما و هر جانداری که با شماست، برای همۀ نسلهای آینده می‌بندم.
¹³رنگین‌کمان خود را در ابر قرار داده‌ام، و آن نشان عهدی خواهد بود که میان من و زمین است.
¹⁴هرگاه ابرها را بر فراز زمین بگسترانم و رنگین‌کمان در ابرها پدیدار شود،
¹⁵آنگاه عهد خود را با شما و هر جاندار ذی‌جسد به یاد خواهم آورد. و آبها دیگر هرگز سیل نخواهد شد تا هر ذی‌جسد را هلاک کند.
¹⁶هرگاه رنگین‌کمان در ابرها پدیدار شود، آن را خواهم دید و عهد جاودانی میان خدا و هر جاندار ذی‌جسد را که بر زمین است به یاد خواهم آورد.»
¹⁷پس خدا به نوح فرمود: «این است نشان عهدی که در میان خود و هر ذی‌جسدی که بر زمین است، استوار ساخته‌ام.»
¹⁸پسران نوح که از کشتی بیرون آمدند، سام و حام و یافِث بودند. حام پدر کنعان بود.
¹⁹اینان سه پسر نوح بودند و مردمان تمامی جهان از ایشان منشعب شدند.
²⁰نوح به کِشتکاری زمین آغاز کرد، و تاکستانی غَرْس نمود.
²¹او از شراب آن نوشیده، مست شد و خود را در میان خیمۀ خویش برهنه ساخت.
²²حام، پدر کنعان، برهنگی پدر را دید و دو برادر خویش را در بیرون خبر داد.
²³پس سام و یافِث ردایی برگرفته، آن را بر شانه‌های خویش افکندند و پس پس رفته، برهنگی پدر خود را پوشانیدند. ایشان روی به جانب دیگر داشتند و برهنگی پدر را ندیدند.
²⁴چون نوح از مستی خود به هوش آمد و دریافت که پسر کوچکتر با وی چه کرده است،
²⁵گفت: «لعنت بر کنعان! برادران خود را بندۀ بندگان باشد.»
²⁶و نیز گفت: «متبارک باد یهوه، خدای سام! کنعان بندۀ او باشد.
²⁷خدا یافِث را وسعت بخشد؛ او در خیمه‌های سام ساکن شود، و کنعان بندۀ او باشد.»
²⁸نوح پس از توفان سیصد و پنجاه سال زندگی کرد.
²⁹پس روزهای زندگی نوح به تمامی نهصد و پنجاه سال بود؛ و او مرد.

10:1 این است تاریخچۀ نسل پسران نوح، سام و حام و یافِث. برای ایشان پس از توفان، پسران زاده شدند.
²پسران یافِث: جومِر، ماجوج، مَدای، یاوان، توبال، ماشِک و تیراس.
³پسران جومِر: اَشکِناز، ریفات و توجَرمَه.
⁴پسران یاوان: اِلیشَه، تَرشیش، کِتّیم و دودانیم.
⁵از اینان، مردمان ساحل‌نشین در سرزمینهای خود منشعب شدند، هر یک با زبان خویش، بر حسب طایفه و در قومهای خویش.
⁶پسران حام: کوش، مصر، فوط و کنعان.
⁷پسران کوش: سِبا، حَویلَه، سَبتاه، رَعَمَه و سَبتِکا. پسران رَعَمَه: صَبا و دِدان.
⁸کوش نِمرود را آورد که سلحشوری را در جهان آغاز کرد.
⁹وی در حضور خداوند شکارچی نیرومندی بود؛ از این رو می‌گویند: «همچون نِمرود، شکارچی نیرومند در حضور خداوند.»
¹⁰مراکز اصلی حکومت او بابِل، اِرِک، اَکَّد و کَلنِه، در سرزمین شِنعار بود.
¹¹او از آن سرزمین به آشور رفت، و در آنجا نینوا، رِحوبوت عیر، کالَح و
¹²ریسِن، آن شهر بزرگ را، که میان نینوا و کالَح واقع است، بنا کرد.
¹³مصر لودیم، عَنامیم، لِهابیم، و نَفتوخیم را آورد،
¹⁴و فَتروسیم و کَسلوحیم را که از ایشان فلسطینیان پدید آمدند، و کَفتوریم را.
¹⁵کنعان نخست‌زاده‌اش صیدون، و حیت را آورد،
¹⁶و یِبوسیان، اَموریان و جِرجاشیان را،
¹⁷و حِویان، عَرْقیان، و سینیان را،
¹⁸و اَروادیان، صِماریان و حَماتیان را. پس از آن، طوایف کنعانی منشعب شدند.
¹⁹حدود کنعان از صیدون به سمت جِرار تا غزه بود، و به سمت سُدوم، عَمورَه، اَدمَه و صِبوئیم، تا لاشَع.
²⁰اینانند پسران حام بر حسب طوایف و زبانهایشان، در سرزمینها و اقوام خویش.
²¹برای سام نیز، که نیای همۀ بنی‌عِبِر و برادر بزرگتر یافِث بود، پسران زاده شدند.
²²پسران سام: عیلام، آشور، اَرفَکشاد، لود و اَرام.
²³پسران اَرام: عوص، حول، جاتِر و ماش.
²⁴اَرفَکشاد پدر شِلَخ بود و شِلَخ پدر عِبِر.
²⁵دو پسر برای عِبِر زاده شدند: نام یکی فِلِج بود زیرا در زمان او زمین منقسم شد؛ برادر او یُقطان نام داشت.
²⁶یُقطان پدرِ اَلموداد، شِلِف، حَضَرمَوِت، یِرَخ،
²⁷هَدورام، اوزال، دِقلَه،
²⁸عوبال، اَبیمائیل، صَبا،
²⁹اوفیر، حَویلَه و یوباب بود. اینان همه پسران یُقطان بودند.
³⁰سرزمینی که ایشان در آن می‌زیستند، از میشا به سمت سِفار بود که کوهستانی در شرق است.
³¹اینانند پسران سام بر حسب طوایف و زبانهایشان، در سرزمینها و اقوام خویش.
³²اینانند طوایف پسران نوح بر حسب نسلهای ایشان در اقوام خویش. از ایشان اقوام جهان پس از توفان منشعب شدند.

11:1 در خداوند پناه گرفته‌ام؛ پس چگونه به جانِ من می‌گویید: «همچون پرنده‌ای به کوه خود بگریز؛
²زیرا هان شریران کمان را می‌کِشند، و تیر را بر زِه نهاده‌اند، تا در تاریکی بر راست‌دلان بیندازند.
³زیرا چون ارکان منهدم می‌گردند، پارسا چه می‌تواند کرد؟»
⁴خداوند در معبد مقدس خویش است؛ خداوند بر تخت خود در آسمان است. چشمان او می‌نگرد، پِلکهای او بنی‌آدم را می‌آزماید.
⁵خداوند پارسا و شریر را می‌آزماید؛ جان او بیزار است از آن که خشونت را دوست می‌دارد.
⁶بر شریران اخگرهای افروخته خواهد بارانید؛ سهم پیالۀ آنها گوگردِ گداخته و بادِ سوزان خواهد بود.
⁷زیرا خداوند عادل است، او اعمال پارسایانه را دوست می‌دارد؛ صالحان روی او را نظاره خواهند کرد.

12:1 خداوندا، نجات بده، زیرا سرسپرده‌ای باقی نمانده است و وفاداران از میان بنی‌آدم محو گردیده‌اند.
²همه به یکدیگر دروغ می‌گویند؛ لبهای چاپلوسشان به ریا سخن می‌گوید.
³باشد که خداوند همۀ لبهای چاپلوس را قطع کند و هر زبان لاف‌زن را،
⁴که می‌گویند: «به زبان خویش پیروز خواهیم شد؛ لبهای ما با ماست، کیست سَروَر ما؟»
⁵خداوند می‌گوید: «به سبب غارت ستمدیدگان، و نالۀ نیازمندان، اکنون برمی‌خیزم. ایشان را در امنیتی که برایش آه می‌کشند، بر پا خواهم داشت.»
⁶سخنان خداوند خالص است، همچون نقرۀ تصفیه شده در کورۀ گِلی که هفت بار پاک شده باشد.
⁷خداوندا، تو ایشان را نگاه خواهی داشت؛ تو ما را از چنین مردمان، جاودانه حفظ خواهی کرد.
⁸شریران به هر سو پرسه می‌زنند، آنگاه که فرومایگی در میان آدمیان برافراشته شود.

13:1 تا به کی، خداوندا؟ آیا مرا تا ابد فراموش خواهی کرد؟ تا به کی روی خود را از من خواهی پوشانید؟
²تا به کی با اندیشه‌هایم دست به گریبان باشم، و همۀ روز در دلم غم باشد؟ تا به کی دشمنم بر من سرافراز شود؟
³ای یهوه خدای من، بر من نظر کن و اجابتم فرما. به چشمانم روشنایی بخش، مبادا به خواب مرگ بخسبم؛
⁴مبادا دشمنم گوید: «بر او چیره شدم»، و خصمانم از تزلزلم شادمان شوند.
⁵و اما من، بر محبت تو توکل می‌دارم؛ دلم در نجات تو شادی خواهد کرد.
⁶برای خداوند خواهم سرایید، زیرا مرا سزای نیکو داده است.

7:1 «داوری نکنید تا بر شما داوری نشود.
²زیرا به همان‌گونه که بر دیگران داوری کنید، بر شما نیز داوری خواهد شد و با همان پیمانه که وزن کنید، برای شما وزن خواهد شد.
³چرا پَرِ کاه را در چشم برادرت می‌بینی، امّا از چوبی که در چشم خود داری غافلی؟
⁴چگونه می‌توانی به برادرت بگویی، ”بگذار پَرِ کاه را از چشمت به در آورم،“ حال آنکه چوبی در چشم خود داری؟
⁵ای ریاکار، نخست چوب را از چشم خود به در آر، آنگاه بهتر خواهی دید تا پَرِ کاه را از چشم برادرت بیرون کنی.
⁶«آنچه مقدّس است، به سگان مدهید و مرواریدهای خود را پیش خوکان میندازید، مبادا آنها را پایمال کنند و برگردند و شما را بِدَرند.
⁷«بخواهید، که به شما داده خواهد شد؛ بجویید، که خواهید یافت؛ بکوبید، که در به رویتان گشوده خواهد شد.
⁸زیرا هر که بخواهد، به دست آوَرَد و هر که بجوید، یابد و هر که بکوبد، در به رویش گشوده شود.
⁹کدام‌یک از شما اگر پسرش از او نان بخواهد، سنگی به او می‌دهد؟
¹⁰یا اگر ماهی بخواهد، ماری به او می‌بخشد؟
¹¹حال اگر شما با همۀ بدسیرتی‌تان، می‌دانید که باید به فرزندان خود هدایای نیکو بدهید، چقدر بیشتر پدر شما که در آسمان است به آنان که از او بخواهند، هدایای نیکو خواهد بخشید.
¹²پس با مردم همان‌گونه رفتار کنید که می‌خواهید با شما رفتار کنند. این است خلاصۀ تورات و نوشته‌های انبیا.
¹³«از درِ تنگ داخل شوید، زیرا فراخ است آن در و عریض است آن راه که به هلاکت منتهی می‌شود و داخل‌شوندگانِ به آن بسیارند.
¹⁴امّا تنگ است آن در و سخت است آن راه که به حیات منتهی می‌شود، و یابندگان آن کم‌اند.
¹⁵«از پیامبران دروغین برحذر باشید. آنان در لباس گوسفندان نزد شما می‌آیند، امّا در باطن گرگان درّنده‌اند.
¹⁶آنها را از میوه‌هایشان خواهید شناخت. آیا انگور را از بوتۀ خار و انجیر را از علف هرز می‌چینند؟
¹⁷به همین‌سان، هر درخت نیکو میوۀ نیکو می‌دهد، امّا درخت بد میوۀ بد.
¹⁸درخت نیکو نمی‌تواند میوۀ بد بدهد، و درخت بد نیز نمی‌تواند میوۀ نیکو آوَرَد.
¹⁹هر درختی که میوۀ خوب ندهد، بریده و در آتش افکنده می‌شود.
²⁰بنابراین، آنان را از میوه‌هایشان خواهید شناخت.
²¹«نه هر که مرا ’سرورم، سرورم‘ خطاب کند به پادشاهی آسمان راه یابد، بلکه تنها آن که ارادۀ پدر مرا که در آسمان است، به جا آوَرَد.
²²در آن روز بسیاری مرا خواهند گفت: ”سرور ما، سرور ما، آیا به نام تو نبوّت نکردیم؟ آیا به نام تو دیوها را بیرون نراندیم؟ آیا به نام تو معجزات بسیار انجام ندادیم؟“
²³امّا به آنها به‌صراحت خواهم گفت، ”هرگز شما را نشناخته‌ام. از من دور شوید، ای بدکاران!“
²⁴«پس هر که این سخنان مرا بشنود و به آنها عمل کند، همچون مرد دانایی است که خانۀ خود را بر سنگ بنا کرد.
²⁵چون باران بارید و سیلها روان شد و بادها وزید و بر آن خانه زور آورْد، خراب نشد زیرا بنیادش بر سنگ بود.
²⁶امّا هر که این سخنان مرا بشنود و به آنها عمل نکند، همچون مرد نادانی است که خانۀ خود را بر شن بنا کرد.
²⁷چون باران بارید و سیلها روان شد و بادها وزید و بر آن خانه زور آورْد، ویران شد، و ویرانی‌اش عظیم بود!»
²⁸چون عیسی این سخنان را به پایان رسانید، مردم از تعلیم او در شگفت شده بودند،
²⁹زیرا با اقتدار تعلیم می‌داد، نه مانند علمای دین ایشان.