۱۰ مارس

17:1 خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²«به هارون و پسرانش و به تمام بنی‌اسرائیل بگو: این است آنچه خداوند فرمان داده است:
³اگر کسی از خاندان اسرائیل گاو یا بره یا بزی در اردوگاه یا بیرون از آن ذبح کند،
⁴و آن را نزد درِ خیمۀ ملاقات نیاورد تا جلوی مسکنِ خداوند به عنوان هدیه به خداوند تقدیم نماید، برای او خونریزی محسوب خواهد شد؛ او خون ریخته است، و باید از میان قوم خود منقطع شود.
⁵مقصود این است که بنی‌اسرائیل قربانیهای خود را که در صحرا ذبح می‌کنند، نزد خداوند بیاورند. ایشان باید آنها را به درِ خیمۀ ملاقات نزد کاهن بیاورند و به عنوان قربانی رفاقت برای خداوند ذبح کنند.
⁶کاهن باید خون را بر مذبحِ خداوند نزد درِ خیمۀ ملاقات بپاشد، و چربی را به عنوان رایحه‌ای خوشایند برای خداوند بسوزاند.
⁷آنها دیگر نباید قربانیهای خود را برای دیوهایی که از پی‌شان زنا می‌کنند، ذبح نمایند. این برای آنان فریضه‌ای است ابدی در همۀ نسلهایشان.
⁸«پس به آنها بگو: هر که از خاندان اسرائیل یا غریبان ساکن در میان آنها قربانی تمام‌سوز یا قربانیهای دیگر تقدیم کند،
⁹اما آن را به درِ خیمۀ ملاقات نیاورد تا به خداوند تقدیم نماید، آن شخص باید از میان قوم خود منقطع شود.
¹⁰«هر که از خاندان اسرائیل یا غریبان ساکن در میان آنها هر قِسم خون بخورد، من روی خود را بر ضد آن شخص که خون خورده است خواهم گردانید و او را از میان قومش منقطع خواهم ساخت.
¹¹زیرا حیاتِ هر جاندار در خون است، و من آن را بر مذبح به شما داده‌ام تا برای جانهای شما کفّاره کند؛ زیرا خون است که به واسطۀ حیاتش کفّاره می‌کند.
¹²از این رو بنی‌اسرائیل را گفته‌ام: هیچ‌کس از شما خون نخورد، و نه غریبی که در میان شما مسکن گزیده است.
¹³«همچنین هر که از بنی‌اسرائیل یا غریبانِ ساکن در میانشان حیوان یا پرنده‌ای را که می‌توان خورد شکار کند، باید خونش را بریزد و آن را با خاک بپوشاند.
¹⁴زیرا حیات هر جاندار، خون اوست. پس به بنی‌اسرائیل گفتم: نباید خون هیچ جانداری را بخورید، زیرا حیات هر جاندار، خون اوست. هر که آن را بخورد، باید منقطع شود.
¹⁵هر کس، خواه بومی و خواه غریب، آنچه را که مرده یا دریده شده است بخورد، باید جامۀ خود را بشوید و در آب غسل کند و تا شامگاه نجس باشد. پس از آن، طاهر خواهد بود.
¹⁶اما اگر جامۀ خود را نشوید و بدن خود را غسل ندهد، متحمل جزای تقصیر خود خواهد شد.»

18:1 خداوند به موسی گفت:
²«بنی‌اسرائیل را خطاب کرده، بدیشان بگو: من یهوه خدای شما هستم.
³به شیوۀ سرزمین مصر که در آن ساکن بودید رفتار مکنید، و نه به شیوۀ سرزمین کنعان که شما را بدان‌جا می‌برم. بر طبق فرایض آنان گام مزنید.
⁴از قوانین من پیروی کنید و فرایض مرا نگاه داشته، در آنها گام بردارید. من یهوه خدای شما هستم.
⁵پس فرایض و قوانین مرا نگاه دارید؛ انسانی که اینها را به عمل آورَد، به واسطۀ آنها حیات خواهد داشت: من یهوه هستم!
⁶«هیچ‌یک از شما نباید به اَحَدی از محارمِ خود نزدیکی کند و عریانی او را آشکار سازد. من یهوه هستم.
⁷عریانی پدرت را که عریانیِ مادر توست آشکار مکن. او مادر توست؛ عریانی‌اش را آشکار مکن.
⁸عریانیِ زن پدرت را آشکار مکن؛ آن، عریانیِ پدر توست.
⁹عریانی خواهرت را آشکار مکن، خواه دختر پدرت باشد و خواه دختر مادرت، خواه در خانه به دنیا آمده باشد و خواه در بیرون.
¹⁰عریانی دخترِ پسرت یا دخترِ دخترت را آشکار مکن، زیرا عریانی ایشان عریانی خودِ توست.
¹¹عریانی دختر زن پدرت را که از پدر تو زاده شده است آشکار مکن، زیرا که او خواهر توست.
¹²عریانی خواهر پدرت را آشکار مکن؛ او خویشِ نزدیک پدر توست.
¹³عریانی خواهرِ مادرت را آشکار مکن، زیرا او خویشِ نزدیک مادر توست.
¹⁴عریانی برادرِ پدرت را آشکار مکن، یعنی به زنش نزدیکی منما؛ او به منزلۀ عمۀ توست.
¹⁵عریانی عروس خود را آشکار مکن. او زن پسر توست و نباید عریانی‌اش را آشکار کنی.
¹⁶عریانی زن برادرت را آشکار مکن؛ آن، عریانی برادر توست.
¹⁷عریانیِ زنی را با عریانی دخترش آشکار مکن. دخترِ پسر او یا دختر دخترش را مگیر و عریانی‌شان را آشکار مکن؛ آنان خویشِ یکدیگرند، و این فجور است.
¹⁸خواهرِ زن خود را مگیر تا هَووی او شود، و عریانی‌اش را مادامی که زنت زنده است، آشکار مکن.
¹⁹«با زنی در زمان نجاستِ قاعدگی‌اش نزدیکی منما و عریانی‌اش را آشکار مکن.
²⁰با زن همسایه‌ات همبستر مشو، و خود را با او نجس مساز.
²¹هیچ‌یک از فرزندان خود را در آتش به مولِک تقدیم مکن و با این کار نام خدای خویش را بی‌حرمت مساز: من یهوه هستم.
²²با مرد همچون زن همبستر مشو. این کراهت‌آور است.
²³با هیچ حیوانی نزدیکی مکن و خود را با آن نجس مساز. هیچ زنی خود را در اختیار حیوانی قرار ندهد تا با آن نزدیکی کند. این انحراف جنسی است.
²⁴«با هیچ کدام از اینها خود را نجس مسازید، زیرا اقوامی که آنها را از پیش روی شما بیرون می‌رانم با همین‌ها نجس شدند.
²⁵زمین نیز نجس شده است، و من آن را به سبب تقصیراتش مجازات کرده‌ام، و زمین ساکنان خود را قی کرده است.
²⁶اما شما باید فرایض و قوانین مرا نگاه دارید و مرتکب هیچ‌یک از این اعمال کراهت‌آور نشوید، خواه بومی و خواه غریبی که در میان شما مسکن گزیده است.
²⁷زیرا مردم این سرزمین که پیش از شما بودند، همۀ این اعمال کراهت‌آور را به جا آوردند، و زمین نجس شد.
²⁸مبادا زمینْ شما را نیز قی کند اگر آن را نجس سازید، چنانکه قومِ پیش از شما را قی کرد.
²⁹زیرا هر که یکی از این اعمال کراهت‌آور را انجام دهد، کسانی که چنین کنند باید از میان قوم خود منقطع شوند.
³⁰پس حکم مرا نگاه داشته، هیچ‌یک از این رسوم کراهت‌آور را که پیش از شما به جا آورده می‌شد انجام ندهید، و خود را به آنها نجس مسازید: من یهوه خدای شما هستم.»

119:41 خداوندا، محبتهای تو به من برسد، و نجات تو، بنا به وعده‌ات.
⁴²آنگاه خواهم توانست اهانت‌کنندۀ خود را پاسخ گویم، زیرا بر کلام تو توکل می‌دارم.
⁴³کلام راستی را از دهانم یکسره برمگیر! زیرا که به قوانین تو امید بسته‌ام.
⁴⁴شریعت تو را همیشه نگاه خواهم داشت، تا ابدالآباد!
⁴⁵در آسایش گام خواهم زد، زیرا جویای احکام تو بوده‌ام.
⁴⁶در حضور پادشاهان از شهادات تو سخن خواهم گفت و شرم نخواهم داشت،
⁴⁷زیرا لذت من در فرمانهای توست، که دوستشان می‌دارم.
⁴⁸فرمانهای تو را حرمت و دوست خواهم داشت، و در فرایض تو تفکر خواهم کرد.
⁴⁹کلام خود به خادمت را به یاد آر، که بدان امیدوارم ساختی.
⁵⁰تسلای من در مصیبتم این است که وعدۀ تو مرا زنده می‌گردانَد.
⁵¹متکبرانْ سخت ریشخندم می‌کنند، اما من از شریعت تو روی نمی‌گردانم.
⁵²خداوندا، قوانین تو را که از قدیم است، به یاد می‌آورم، و تسلی می‌پذیرم.
⁵³حدت خشم مرا فرو~می‌گیرد، به سبب شریرانی که شریعت تو را ترک کرده‌اند.
⁵⁴در خانۀ غربت من، فرایض تو سرود من شده است.
⁵⁵خداوندا، شبانگاه نامت را یاد می‌کنم، و شریعت تو را نگاه می‌دارم.
⁵⁶این نصیب من شده است زیرا احکام تو را نگاه داشته‌ام.
⁵⁷خداوند نصیبِ من است؛ عهد می‌بندم که کلامت را نگاه دارم.
⁵⁸از دل و جان روی تو را می‌طلبم، بنا به وعده‌ات مرا فیض ببخشا!
⁵⁹به راههای خود اندیشیده‌ام، و گامهایم را به سوی شهادات تو برگردانیده‌ام.
⁶⁰می‌شتابم و درنگ نمی‌کنم، تا فرمانهای تو را نگاه دارم.
⁶¹ریسمانهای شریران گرد من می‌پیچد، اما شریعت تو را فراموش نمی‌کنم.
⁶²نیمه‌های شب برمی‌خیزم تا سپاست گویم، به جهت قوانین عادلانه‌ات.
⁶³همۀ ترسندگانت را رفیقم، آنان را که احکام تو را نگاه می‌دارند.
⁶⁴خداوندا، زمین سرشار از محبت تو است؛ فرایض خویش را به من بیاموز!
⁶⁵خداوندا، بنا به وعده‌ات بر خادم خود احسان کرده‌ای.
⁶⁶مرا معرفت و تشخیص درست بیاموز، زیرا به فرمانهای تو ایمان دارم.
⁶⁷پیش از آنکه مصیبت بینم، رَه به خطا می‌پیمودم، اما اکنون کلام تو را نگاه می‌دارم.
⁶⁸تو نیکو هستی و نیکویی می‌کنی؛ فرایض خود را به من بیاموز.
⁶⁹متکبران بر من دروغ بسته‌اند، اما من با دل و جان احکام تو را نگاه می‌دارم.
⁷⁰دل ایشان سنگ و بی‌احساس است، اما من از شریعت تو لذت می‌برم.
⁷¹مرا نیکوست که مصیبت دیدم، تا فرایض تو را فرا~گیرم.
⁷²شریعت دهان تو برایم بهتر است، از هزاران پاره سیم و زر.
⁷³دستان تو مرا ساخت و شکل داد؛ مرا فهم ده تا فرامین تو را بیاموزم.
⁷⁴ترسندگانِ تو مرا خواهند دید و شادمان خواهند شد، زیرا به کلام تو امیدوارم.
⁷⁵خداوندا، می‌دانم که قوانین تو عدل است، و مصیبتی که بر من وارد آورده‌ای از امانت توست.
⁷⁶بگذار محبت تو مایۀ تسلی من گردد، بنا بر وعدۀ تو به خادمت.
⁷⁷رحمتهای تو به من برسد تا زنده مانم، زیرا که از شریعت تو لذت می‌برم.
⁷⁸باشد که متکبران سرافکنده شوند زیرا به حیله، حق مرا پایمال کردند، اما من در احکام تو تأمل خواهم کرد.
⁷⁹باشد که ترسندگان تو به من روی نمایند، آنان که شهادات تو را می‌دانند.

1:1 از آنجا که بسیاری دست به تألیف حکایت اموری زده‌اند که نزد ما به انجام رسیده است،
²درست همان‌گونه که آنان که از آغاز شاهدان عینی و خادمان کلام بودند به ما سپردند،
³من نیز که همه چیز را از آغاز به‌دقّت بررسی کرده‌ام، مصلحت چنان دیدم که آنها را به شکلی منظم برای شما، عالیجناب تِئوفیلوس، بنگارم،
⁴تا از درستی آنچه آموخته‌اید، یقین پیدا کنید.
⁵در زمان هیرودیس، پادشاه یهودیه، کاهنی می‌زیست، زکریا نام، از کاهنان گروه اَبیّا. همسرش اِلیزابِت نیز از تبار هارون بود.
⁶هر دو در نظر خدا پارسا بودند و مطابق همۀ احکام و فرایض خداوند بی‌عیب رفتار می‌کردند.
⁷امّا ایشان را فرزندی نبود، زیرا اِلیزابِت نازا بود و هر دو سالخورده بودند.
⁸یک بار که نوبتِ خدمت گروه زکریا بود، و او در پیشگاه خدا کهانت می‌کرد،
⁹بنا به رسم کاهنان، قرعۀ دخول به قُدسِ معبدِ خداوند و سوزاندن بخور به نام وی افتاد.
¹⁰در زمان سوزاندن بخور، تمام جماعتْ بیرون سرگرم دعا بودند
¹¹که ناگاه فرشتۀ خداوند، ایستاده بر جانب راست مذبح بخور، بر زکریا ظاهر شد.
¹²زکریا با دیدن او، بهت‌زده شد و ترس وجودش را فرا~گرفت.
¹³امّا فرشته به او گفت: «ای زکریا، مترس! دعای تو مستجاب شده است. همسرت اِلیزابِت برای تو پسری به دنیا خواهد آورد و تو او را یحیی خواهی نامید.
¹⁴تو سرشار از شادی و خوشی خواهی شد، و بسیاری نیز از میلاد او شادمان خواهند گردید،
¹⁵زیرا در نظر خداوند بزرگ خواهد بود. یحیی نباید هرگز به شراب یا دیگر مُسکِرات لب زند. حتی از شکم مادر، پر از روح‌القدس خواهد بود،
¹⁶و بسیاری از قوم اسرائیل را به سوی خداوند، خدای ایشان باز خواهد گردانید.
¹⁷او به روح و قدرت ایلیا، پیشاپیش خداوند خواهد آمد تا دل پدران را به سوی فرزندان، و عاصیان را به سوی حکمت پارسایان بگرداند، تا قومی آماده برای خداوند فراهم سازد.»
¹⁸زکریا از فرشته پرسید: «این را از کجا بدانم؟ من مردی پیرم و همسرم نیز سالخورده است.»
¹⁹فرشته پاسخ داد: «من جبرائیلم که در حضور خدا می‌ایستم. اکنون فرستاده شده‌ام تا با تو سخن گویم و این بشارت را به تو رسانم.
²⁰اینک لال خواهی شد و تا روز وقوع این امر، یارای سخن گفتن نخواهی داشت، زیرا سخنان مرا که در زمان مقرر به حقیقت خواهد پیوست، باور نکردی.»
²¹در این میان، جماعت منتظر زکریا بودند و حیران از طول توقف او در قُدس.
²²چون بیرون آمد، نمی‌توانست با مردم سخن گوید. پس دریافتند رؤیایی در قُدس دیده است، زیرا تنها ایما و اشاره می‌کرد و توان سخن گفتن نداشت.
²³زکریا پس از پایان نوبت خدمتش، به خانۀ خود بازگشت.
²⁴چندی بعد، همسرش اِلیزابِت آبستن شد و پنج ماه خانه‌نشینی اختیار کرد.
²⁵اِلیزابِت می‌گفت: «خداوند برایم چنین کرده است. او در این روزها لطف خود را شامل حال من ساخته و آنچه را نزد مردم مرا مایۀ ننگ بود، برداشته است.»
²⁶در ماه ششم، جبرائیل فرشته از جانب خدا به شهری در جلیل فرستاده شد که ناصره نام داشت،
²⁷تا نزد باکره‌ای مریم نام برود. مریم نامزد مردی بود، یوسف نام، از خاندان داوود.
²⁸فرشته نزد او رفت و گفت: «سلام بر تو، ای که مورد لطف قرار گرفته‌ای. خداوند با توست.»
²⁹مریم با شنیدن سخنان او پریشان شد و با خود اندیشید که این چگونه سلامی است.
³⁰امّا فرشته وی را گفت: «ای مریم، مترس! لطف خدا شامل حال تو شده است.
³¹اینک آبستن شده، پسری خواهی زایید و نامش را عیسی خواهی نهاد.
³²او بزرگ خواهد بود و پسر خدای متعال خوانده خواهد شد. خداوندْ خدا تخت پادشاهی پدرش داوود را به او عطا خواهد فرمود.
³³او تا ابد بر خاندان یعقوب سلطنت خواهد کرد و پادشاهی او را هرگز زوالی نخواهد بود.»
³⁴مریم از فرشته پرسید: «این چگونه ممکن است، زیرا من با مردی نبوده‌ام؟»
³⁵فرشته پاسخ داد: «روح‌القدس بر تو خواهد آمد و قدرت خدای متعال بر تو سایه خواهد افکند. از این رو، آن مولودْ مقدّس و پسر خدا خوانده خواهد شد.
³⁶اینک اِلیزابِت نیز که از خویشان توست، در سن پیری آبستن است و پسری در راه دارد. آری، او که می‌گویند نازاست، در ششمین ماهِ آبستنی است.
³⁷زیرا نزد خدا هیچ امری ناممکن نیست!»
³⁸مریم گفت: «کنیزِ خداوندم. آنچه دربارۀ من گفتی، بشود.» آنگاه فرشته از نزد او رفت.
³⁹در آن روزها، مریم برخاست و به‌شتاب به شهری در کوهستان یهودیه رفت،
⁴⁰و به خانۀ زکریا درآمده، اِلیزابِت را سلام گفت.
⁴¹چون اِلیزابِت سلام مریم را شنید، طفل در رَحِمش به جست و خیز آمد، و اِلیزابِت از روح‌القدس پر شده،
⁴²به بانگ بلند گفت: «تو در میان زنان خجسته‌ای، و خجسته است ثمرۀ رَحِم تو!
⁴³من که باشم که مادرِ سرورم نزد من آید؟
⁴⁴چون صدای سلام تو به گوشم رسید، طفل از شادی در رَحِمِ من به جست و خیز آمد.
⁴⁵خوشا به حال آن که ایمان آورْد، زیرا آنچه از جانب خداوند به او گفته شده است، به انجام خواهد رسید.»
⁴⁶مریم در پاسخ گفت: «جان من خداوند را تمجید می‌کند
⁴⁷و روحم در نجات‌دهنده‌ام خدا، به وجد می‌آید،
⁴⁸زیرا بر حقارتِ کنیزِ خود نظر افکنده است. زین پس، همۀ نسلها خجسته‌ام خواهند خواند،
⁴⁹زیرا آن قادر که نامش قدوس است، کارهای عظیم برایم کرده است.
⁵⁰رحمت او، نسل اندر نسل، همۀ ترسندگانش را در بر می‌گیرد.
⁵¹او به بازوی خود، نیرومندانه عمل کرده و آنان را که در اندیشه‌های دل خود متکبرند، پراکنده ساخته است؛
⁵²فرمانروایان را از تخت به زیر کشیده و فروتنان را سرافراز کرده است؛
⁵³گرسنگان را به چیزهای نیکو سیر کرده امّا دولتمندان را تهی‌دست روانه ساخته است.
⁵⁴او رحمت خود را به یاد آورده، و خادم خویش اسرائیل را یاری داده است،
⁵⁵همان‌گونه که به پدران ما ابراهیم و نسل او وعده داده بود که تا ابد چنین کند.»
⁵⁶پس مریم حدود سه ماه نزد اِلیزابِت ماند و سپس به خانه بازگشت.
⁵⁷چون زمان وضع حمل اِلیزابِت فرا~رسید، پسری به دنیا آورد.
⁵⁸همسایگان و خویشان چون شنیدند که خداوند رحمت عظیمش را بر وی ارزانی داشته است، در شادی او سهیم شدند.
⁵⁹روز هشتم، برای آیینِ ختنۀ نوزاد آمدند و می‌خواستند نام پدرش زکریا را بر او بگذارند.
⁶⁰امّا مادر نوزاد گفت: «نه! نام او باید یحیی باشد.»
⁶¹گفتند: «از خویشان تو کسی چنین نامی نداشته است.»
⁶²پس با اشاره، نظر پدر نوزاد را دربارۀ نام فرزندش جویا شدند.
⁶³زکریا لوحی خواست، و در برابر حیرت همگان نوشت: «نام او یحیی است!»
⁶⁴در دم، زبانش باز شد و دهان به ستایش خدا گشود.
⁶⁵ترس بر همۀ همسایگان مستولی گشت و مردم در سرتاسر کوهستان یهودیه در این باره گفتگو می‌کردند.
⁶⁶هر که این سخنان را می‌شنید، در دل خود می‌اندیشید که: «این کودک چگونه کسی خواهد شد؟» زیرا دست خداوند همراه او بود.
⁶⁷آنگاه پدر او، زکریا، از روح‌القدس پر شد و چنین نبوّت کرد:
⁶⁸«متبارک باد خداوند، خدای اسرائیل، زیرا به یاری قوم خویش آمده و ایشان را رهایی بخشیده است.
⁶⁹او برای ما شاخِ نجاتی در خاندان خادمش داوود، بر پای داشته است،
⁷⁰چنانکه از دیرباز به زبان پیامبران مقدّس خود وعده فرموده بود که
⁷¹ما را از دست دشمنان و همۀ کسانی که از ما نفرت دارند، نجات بخشد،
⁷²تا بر پدرانمان رحمت بنماید و عهد مقدّس خویش به یاد آورَد؛
⁷³همان سوگندی را که برای پدرمان ابراهیم یاد کرد
⁷⁴که ما را از دست دشمن رهایی بخشد و یاری‌مان دهد که او را بی هیچ واهمه عبادت کنیم،
⁷⁵در حضورش، با قدّوسیت و پارسایی، همۀ ایام عمر.
⁷⁶و تو، ای فرزندم، پیامبر خدای متعال خوانده خواهی شد؛ زیرا پیشاپیش خداوند حرکت خواهی کرد تا راه را برای او آماده سازی،
⁷⁷و به قوم او این معرفت را عطا کنی که با آمرزیدن گناهانشان، ایشان را نجات می‌بخشد.
⁷⁸زیرا خدای ما را دلی است پر زِ رحمت، وَز همین رو، آفتاب تابان از عرش برین بر ما طلوع خواهد کرد
⁷⁹تا کسانی را که در تاریکی و سایۀ مرگ ساکنند، روشنایی بخشد، و گامهای ما را در مسیر صلح و سلامت هدایت فرماید.»
⁸⁰و امّا آن کودک رشد می‌کرد و در روح، نیرومند می‌شد، و تا روز ظهور آشکارش بر قوم اسرائیل، در بیابان به سر می‌برد.