۱۱ مارس

19:1 خداوند به موسی گفت:
²«تمامی جماعت بنی‌اسرائیل را خطاب کرده، بدیشان بگو: مقدس باشید، زیرا من، یهوه خدای شما، قدوسم.
³هر یک از شما باید مادر و پدر خود را حرمت نهَد. نیز باید شَبّاتهای مرا نگاه دارید: من یهوه خدای شما هستم.
⁴به بتهای بی‌ارزش روی میاورید و بتهای ریخته‌شده از بهر خود مسازید: من یهوه خدای شما هستم.
⁵«چون قربانی رفاقت به خداوند تقدیم می‌کنید، آن را به گونه‌ای تقدیم کنید که مقبول واقع شوید.
⁶آن را همان روز که تقدیم می‌کنید، یا فردای آن روز، بخورید؛ هر چه تا روز سوّم باقی مانَد باید به آتش سوزانده شود.
⁷اگر چیزی از آن در روز سوّم خورده شود، مکروه است و مقبول واقع نخواهد شد.
⁸هر که آن را بخورد متحمل جزای تقصیر خود خواهد شد، زیرا آنچه را برای خداوند مقدس است بی‌حرمت ساخته است؛ آن شخص باید از میان قوم خود منقطع شود.
⁹«چون محصول زمین خود را درو می‌کنید، تا به گوشه‌های مزرعه را به تمامی درو مکنید و خوشه‌های برجا ماندۀ محصول خود را برمچینید.
¹⁰تاکستان خود را دانه‌چینی مکنید، و خوشه‌های ریخته شدۀ تاکستانتان را جمع نکنید؛ آنها را برای فقیران و غریبان واگذارید: من یهوه خدای شما هستم.
¹¹«دزدی مکنید، مکر منمایید، و به یکدیگر دروغ مگویید.
¹²به نام من سوگند دروغ مخورید و بدین‌گونه نام خدای خود را بی‌حرمت مسازید: من یهوه هستم.
¹³«بر همسایۀ خود ستم مکن و مالَش را غصب منما. مزد کارگر روزمزد را تا صبح نگاه مدار.
¹⁴ناشنوا را اهانت مکن و پیش پای نابینا سنگ لغزش مگذار، بلکه از خدای خود بترس: من یهوه هستم.
¹⁵«در داوری بی‌انصافی مکن: نه جانبِ فقیر را بگیر و نه بزرگ را حرمت دار. همسایۀ خویش را به انصاف داوری کن.
¹⁶در میان قوم خود به قصد سخن‌چینی مَگرد. جان همسایۀ خویش را وسیلۀ منفعت‌جویی مگردان: من یهوه هستم.
¹⁷«در دل خویش از برادر خود نفرت مدار. همسایه‌ات را به‌یقین توبیخ کن، مبادا به سبب او متحمل گناه شوی.
¹⁸از فرزندان قوم خویش انتقام مَکِش و از آنان کینه به دل مگیر، بلکه همسایه‌ات را همچون خویشتن محبت کن: من یهوه هستم.
¹⁹«فرایض مرا نگاه دارید. چارپایان خویش را به جفتگیری با غیرهمجنس وامدارید، در مزرعۀ خود دو نوع بذر مکارید، و جامه‌ای را که از دو نوع نخ بافته شده باشد بر تن مکنید.
²⁰«اگر مردی با زنی همبستر شود که کنیزِ تعیین شده برای وصلت با مردی دیگر باشد ولی هنوز بازخرید و آزاد نشده باشد، ایشان را باید جریمه کرد اما نباید کشت، زیرا زن، آزاد نبوده است.
²¹آن مرد باید قوچی به عنوان قربانی جبرانِ خود نزد خداوند به دَرِ خیمۀ ملاقات بیاورد.
²²پس کاهن با قوچ قربانی جبران به جهت گناهی که او مرتکب شده است برایش در حضور خداوند کفّاره به جا خواهد آورد، و او از بابت گناهی که مرتکب شده است آمرزیده خواهد شد.
²³«چون به زمین داخل شدید و هر نوع درخت به جهت خوراک کاشتید، میوۀ آن را حرام تلقی کنید. سه سال بر شما حرام باشد؛ نباید خورده شود.
²⁴سال چهارم، همۀ میوۀ آن مقدس خواهد بود، هدیه‌ای برای ستایش خداوند.
²⁵در سال پنجم می‌توانید از میوۀ آن بخورید، تا محصول خود را برای شما بیفزاید: من یهوه خدای شما هستم.
²⁶«هیچ چیز را با خون مخورید. فالگیری و طالع‌بینی مکنید.
²⁷موهای شقیقۀ خود را متراشید، و گوشه‌های ریش خود را مچینید.
²⁸به‌خاطر مردگان تن خود را مجروح مسازید، و بدنهای خود را خالکوبی مکنید: من یهوه هستم.
²⁹«دختر خود را به فاحشگی وامدارید و با این کار او را به ناپاکی مکشانید، مبادا زمین به فحشا گرفتار آید و از فساد پر گردد.
³⁰شَبّاتهای مرا نگاه دارید و قُدس مرا حرمت نهید: من یهوه هستم.
³¹«به احضارکنندگانِ ارواح یا غیبگویان روی میاورید. در پی آنها مباشید و بدین‌گونه خود را با آنها نجس مسازید: من یهوه خدای شما هستم.
³²«پیش پای ریش‌سفیدان برخیزید، حرمتِ روی پیرمرد را نگاه دارید، و از خدای خود بترسید: من یهوه خدای شما هستم.
³³«چون غریبی با شما در سرزمینتان سکونت گزیند، او را میازارید.
³⁴غریبی که نزد شما سکونت گزیده است برای شما همچون بومی باشد؛ او را همچون خویشتن محبت کنید، زیرا خود در سرزمین مصر غریب بودید: من یهوه خدای شما هستم.
³⁵«در سنجش طول و وزن و حجم تقلب مکنید.
³⁶ترازوی درست، وزنه‌های درست، ایفَۀ‌درست و هینِ درست داشته باشید: من یهوه خدای شما هستم، که شما را از سرزمین مصر بیرون آوردم.
³⁷همۀ فرایض و تمامی قوانین مرا نگاه دارید و آنها را به جا آورید: من یهوه هستم.»

119:81 جان من برای نجاتِ تو مدهوش گشته، اما به کلام تو امیدوارم.
⁸²دیدگانم در انتظارِ وعدۀ تو کم‌سو شده؛ می‌پرسم: «پس کی مرا تسلی خواهی داد؟»
⁸³هرچند مانند مَشکی فرسوده در دودم، اما فرایض تو را از یاد نبرده‌ام!
⁸⁴خادمت تا به کِی منتظر بماند؟ کی آزاردهندگانم را داوری خواهی کرد؟
⁸⁵متکبران برایم چاله‌ها کنده‌اند، که بر خلاف شریعت توست.
⁸⁶فرمانهای تو جملگی قابل اعتماد است؛ به ناحق آزارم می‌دهند؛ یاری‌ام فرما!
⁸⁷نزدیک بود مرا از روی زمین نیست گردانند، اما احکام تو را ترک نگفتم.
⁸⁸بر حسب محبت خود مرا زنده بدار، تا شهادات دهان تو را نگاه دارم.
⁸⁹خداوندا، کلام تو جاودانه در آسمانها استوار است.
⁹⁰امانت تو نسل اندر نسل است، تو زمین را بنیان نهادی، و پابرجا می‌ماند.
⁹¹آنها به حکم تو تا به امروز برقرارند، زیرا همه چیز در خدمت توست.
⁹²اگر شریعت تو مایۀ لذت من نمی‌بود، همانا در مصیبت خود هلاک می‌شدم!
⁹³احکام تو را هرگز از یاد نمی‌برم، زیرا به واسطۀ آنها مرا زندگی بخشیدی!
⁹⁴من از آن تو هستم؛ پس نجاتم ده! زیرا جویای احکام تو بوده‌ام.
⁹⁵شریران منتظرند تا مرا هلاک کنند، اما من به شهادات تو می‌اندیشم.
⁹⁶برای هر کمالی حدی می‌بینم، اما فرمان تو بی‌نهایت وسیع است!
⁹⁷شریعت تو را چقدر دوست می‌دارم! تمامی روز تفکر من است.
⁹⁸فرمان تو مرا از دشمنانم حکیم‌تر می‌سازد، زیرا که همواره نزد من است.
⁹⁹از همۀ آموزگارانم خردمندتر گشته‌ام، زیرا که در شهادات تو تأمل می‌کنم.
¹⁰⁰از ریش‌سپیدان فهیم‌تر شده‌ام، زیرا که احکام تو را نگاه می‌دارم.
¹⁰¹پای خود را از هر راه بد بازداشته‌ام، تا کلام تو را نگاه دارم.
¹⁰²از قوانین تو روی نمی‌گردانم، زیرا تو خودْ مرا تعلیم داده‌ای.
¹⁰³کلام تو به مذاقم چه شیرین‌است، و به دهانم از عسل شیرین‌تر!
¹⁰⁴از احکام تو فهم را کسب می‌کنم، از این رو از هر راه دروغ بیزارم!
¹⁰⁵کلام تو برای پاهای من چراغ، و برای راه من نور است.
¹⁰⁶سوگند خورده و آن را استوار ساخته‌ام، که قوانین عادلانۀ تو را نگاه دارم.
¹⁰⁷بسیار مصیبت کشیده‌ام؛ بر حسب کلامت، خداوندا، مرا زنده ساز.
¹⁰⁸خداوندا، هدایای اختیاریِ دهان مرا منظور فرما، و قوانین خود را به من بیاموز!
¹⁰⁹من همیشه جان در کف دارم، اما شریعت تو را فراموش نمی‌کنم.
¹¹⁰شریران برایم دام گسترده‌اند، اما من از احکام تو دور نشده‌ام.
¹¹¹شهادات تو را تا به ابد میراث خویش ساخته‌ام، زیرا آنها خوشیِ دلِ من است!
¹¹²دل خود را به حفظ فرایض تو مایل ساخته‌ام، تا به ابد و تا به آخر.
¹¹³از مردمانی که سرسپرده نیستند کراهت دارم، اما شریعت تو را دوست می‌دارم.
¹¹⁴تو پناهگاه و سپر من هستی، بر کلامت امید بسته‌ام.
¹¹⁵ای بدکاران از من دور شوید، تا فرمانهای خدایم را نگاه دارم!
¹¹⁶بر حسب وعده‌ات دست مرا بگیر تا زنده بمانم، و در امید خود سرافکنده نشوم!
¹¹⁷از من حمایت کن تا نجات یابم، و فرایض تو را همواره مد نظر بدارم.
¹¹⁸تو آنان را که از فرایض تو گمراه می‌شوند حقیر می‌شماری؛ زیرا فریبکاریِ آنها بیهوده است.
¹¹⁹تو همۀ شریرانِ زمین را چون تُفاله به دور می‌افکنی؛ از همین رو شهادات تو را دوست می‌دارم.
¹²⁰از ترس تو موی بر تنم راست شده است؛ از داوریهای تو هراسناکم.
¹²¹به عدل و داد عمل کرده‌ام؛ مرا به ستم‌کنندگانم وامگذار.
¹²²خیریت خادم خود را ضامن شو، و مگذار متکبران بر من ستم کنند.
¹²³دیدگانم از انتظار برای نجات تو تار گشته، از انتظار برای وعدۀ عدالت تو!
¹²⁴با خدمتگزار خویش مطابق محبت خود رفتار کن، و فرایض خود را به من بیاموز!
¹²⁵من خادم توام، مرا بصیرت عطا فرما تا شهادات تو را درک کنم!
¹²⁶وقت آن رسیده که خداوند عمل کند، زیرا شریعت تو را زیر پا نهاده‌اند.
¹²⁷بنابراین، فرمانهای تو را دوست می‌دارم، بیشتر از طلا، بیشتر از طلای ناب.

2:1 در آن روزها، آگوستوسِ قیصر فرمانی صادر کرد تا مردمان جهان همگی سرشماری شوند.
²این نخستین سرشماری بود و در ایام فرمانداری کورینیوس بر سوریه انجام می‌شد.
³پس، هر کس روانۀ شهر خود شد تا نام‌نویسی شود.
⁴یوسف نیز از شهر ناصرۀ جلیل رهسپار بِیت‌لِحِمِ یهودیه، زادگاه داوود شد، زیرا از نسل و خاندان داوود بود.
⁵او به آنجا رفت تا با نامزدش مریم که زایمانش نزدیک بود، نام‌نویسی کنند.
⁶هنگامی که آنجا بودند، وقت زایمان مریم فرا~رسید
⁷و نخستین فرزندش را که پسر بود به دنیا آورد. او را در قنداقی پیچید و در آخوری خوابانید، زیرا در مهمانسرا جایی برایشان نبود.
⁸در آن نواحی، شبانانی بودند که در صحرا به سر می‌بردند و شب‌هنگام از گلۀ خود پاسداری می‌کردند.
⁹ناگاه فرشتۀ خداوند بر آنان ظاهر شد، و نور جلال خداوند بر گردشان تابید. شبانان سخت وحشت کردند،
¹⁰امّا فرشته به آنان گفت: «مترسید، زیرا بشارتی برایتان دارم، خبری بس شادی‌بخش که برای تمامی قوم است:
¹¹امروز در شهر داوود، نجات‌دهنده‌ای برای شما به دنیا آمد. او خداوندْ مسیح است.
¹²نشانه برای شما این است که نوزادی را در قنداقی پیچیده و در آخوری خوابیده خواهید یافت.»
¹³ناگاه گروهی عظیم از لشکریان آسمان ظاهر شدند که همراه آن فرشته در ستایش خدا می‌گفتند:
¹⁴«جلال بر خدا در عرش برین، و صلح و سلامت بر مردمانی که بر زمین مورد لطف اویند!»
¹⁵و چون فرشتگان از نزد ایشان به آسمان رفتند، شبانان به یکدیگر گفتند: «بیایید به بِیت‌لِحِم برویم و آنچه را روی داده و خداوندْ ما را از آن آگاه کرده است، ببینیم.»
¹⁶پس به‌شتاب رفتند و مریم و یوسف و نوزادِ خفته در آخور را یافتند.
¹⁷چون نوزاد را دیدند، سخنی را که دربارۀ او به ایشان گفته شده بود، پخش کردند.
¹⁸و هر که می‌شنید، از سخن شبانان در شگفت می‌شد.
¹⁹امّا مریم، این همه را به خاطر می‌سپرد و در دل خود به آنها می‌اندیشید.
²⁰پس شبانان خدا را حمد و ثنا گویان بازگشتند، به سبب هرآنچه دیده و شنیده بودند، چنانکه بدیشان گفته شده بود.
²¹در روز هشتم، چون زمان ختنۀ نوزاد فرا~رسید، او را عیسی نام نهادند. این همان نامی بود که فرشته، پیش از قرار گرفتن او در رَحِم مریم، بر وی نهاده بود.
²²چون ایام تطهیر ایشان مطابق شریعت موسی به پایان رسید، یوسف و مریم، عیسی را به اورشلیم بردند تا به خداوند تقدیم کنند،
²³طبق حکم شریعت خداوند که می‌فرماید: «نخستین ثمرۀ ذکور هر رَحِمی، مقدس برای خداوند خوانده شود.»؛
²⁴و نیز تا قربانی تقدیم کنند، مطابق آنچه در شریعت خداوند آمده، یعنی «یک جفت قمری یا دو جوجه کبوتر».
²⁵در آن زمان، مردی پارسا و دیندار، شَمعون نام، در اورشلیم می‌زیست که در انتظار تسلی اسرائیل بود و روح‌القدس بر او قرار داشت.
²⁶روح‌القدس بر وی آشکار کرده بود که تا مسیحِ خداوند را نبیند، چشم از جهان فرو~نخواهد بست.
²⁷پس شَمعون به هدایت روح وارد صحن معبد شد و چون والدین عیسای نوزاد او را آوردند تا آیین شریعت را برایش به جای آورند،
²⁸شَمعون در آغوشش گرفت و خدا را ستایش‌کنان گفت:
²⁹«ای خداوند، حال بنا به وعدۀ خود، خادمت را به سلامت مرخص می‌فرمایی.
³⁰زیرا چشمان من نجات تو را دیده است،
³¹نجاتی که در برابر دیدگان همۀ ملتها فراهم کرده‌ای،
³²نوری برای آشکار کردن حقیقت بر دیگر قومها و جلالی برای قوم تو اسرائیل.»
³³پدر و مادر عیسی از سخنانی که دربارۀ او گفته شد، در شگفت شدند.
³⁴سپس شَمعون ایشان را برکت داد و به مریم، مادر او گفت: «مقدّر است که این کودک موجب افتادن و برخاستن بسیاری از قوم اسرائیل شود، و آیتی باشد که در برابرش خواهند ایستاد،
³⁵و بدین‌سان، اندیشۀ دلهای بسیاری آشکار خواهد شد. شمشیری نیز در قلب تو فرو~خواهد رفت.»
³⁶در آنجا نبیه‌ای می‌زیست، حَنّا نام، دختر فَنوئیل از قبیلۀ اَشیر، که بسیار سالخورده بود. حَنّا پس از هفت سال زناشویی، شوهرش را از دست داده بود
³⁷و تا هشتاد و چهار سالگی بیوه مانده بود. او هیچ‌گاه معبد را ترک نمی‌کرد، بلکه شبانه‌روز، با روزه و دعا به عبادت مشغول بود.
³⁸حَنّا نیز در همان هنگام پیش آمد و خدا را سپاس گفته، با همۀ کسانی که چشم‌انتظار رهایی اورشلیم بودند، دربارۀ عیسی سخن گفت.
³⁹چون یوسف و مریم آیین شریعت خداوند را به کمال به جای آوردند، به شهر خود ناصره، واقع در جلیل، بازگشتند.
⁴⁰باری، آن کودک رشد می‌کرد و قوی می‌شد. او پر از حکمت بود و فیض خدا بر او قرار داشت.
⁴¹والدین عیسی هر سال برای عید پِسَخ به اورشلیم می‌رفتند.
⁴²چون عیسی دوازده ساله شد، به رسم عید به اورشلیم رفتند.
⁴³پس از پایان آیین عید، چون راه بازگشت پیش گرفتند، عیسای نوجوان در اورشلیم ماند. امّا والدینش از این امر آگاه نبودند،
⁴⁴بلکه چون می‌پنداشتند در کاروان است، روزی تمام سفر کردند. سرانجام به جستجوی عیسی در میان خویشاوندان و دوستان برآمدند.
⁴⁵و چون او را نیافتند، در جستجویش به اورشلیم بازگشتند.
⁴⁶پس از سه روز، سرانجام او را در معبد یافتند. در میان معلمان نشسته بود و به سخنان ایشان گوش فرا~می‌داد و از آنها پرسشها می‌کرد.
⁴⁷هر که سخنان او را می‌شنید، از فهم او و پاسخهایی که می‌داد، در شگفت می‌شد.
⁴⁸چون والدینش او را در آنجا دیدند، شگفت‌زده شدند. مادرش به او گفت: «پسرم، چرا با ما چنین کردی؟ پدرت و من با نگرانی بسیار در جستجوی تو بودیم.»
⁴⁹امّا او در پاسخ گفت: «چرا مرا می‌جستید؟ مگر نمی‌دانستید که می‌باید در خانۀ پدرم باشم؟»
⁵⁰امّا آنها معنای این سخن را که بدیشان گفت درنیافتند.
⁵¹پس با ایشان به راه افتاد و به ناصره رفت و مطیع ایشان بود. امّا مادرش تمامی این امور را به خاطر می‌سپرد.
⁵²و عیسی در قامت و حکمت، و در محبوبیت نزد خدا و مردم، ترقّی می‌کرد.