۱۲ مارس

20:1 خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²«بنی‌اسرائیل را بگو: هر که از بنی‌اسرائیل یا غریبانِ ساکن در اسرائیل، یکی از فرزندان خود را به مولِک بدهد، باید حتماً کشته شود. قومِ این سرزمین باید او را به سنگ سنگسار کنند.
³من روی خود را بر ضد آن شخص خواهم گردانید و او را از میان قومش منقطع خواهم ساخت، زیرا یکی از فرزندان خود را به مولِک داده است و بدین‌گونه قُدس مرا نجس و نام قدوس مرا بی‌حرمت ساخته است.
⁴اگر قومِ این سرزمین کار کسی را که یکی از فرزندانش را به مولِک داده است نادیده بگیرند، و او را نکشند،
⁵آنگاه من خودْ روی خویش را بر ضد آن شخص و بر ضد خانواده‌اش خواهم گردانید، و آنان را از میان قومشان منقطع خواهم ساخت، او و همۀ آنان را که در زناکاری از پیِ مولِک با او همراه شده‌اند.
⁶«اگر کسی به احضارکنندگانِ ارواح و غیبگویان روی آورد و از پیِ آنها زناکاری کند، من روی خود را بر ضد آن شخص خواهم گردانید و او را از میان قومش منقطع خواهم ساخت.
⁷پس خود را تقدیس کنید و مقدس باشید، زیرا من یهوه خدای شما هستم.
⁸فرایض مرا نگاه دارید و آنها را به جا آورید. من یهوه هستم که شما را تقدیس می‌کنم.
⁹هر که پدر یا مادر خود را اهانت کند حتماً کشته شود؛ او پدر یا مادر خود را اهانت کرده است، و خونش بر گردن خودش خواهد بود.
¹⁰«اگر مردی با زن مردی دیگر زنا کند، یعنی با زن همسایۀ خود، زانی و زانیه هر دو حتماً کشته شوند.
¹¹اگر مردی با زن پدر خود همبستر شود، عریانی پدر خود را آشکار کرده است. هر دو باید حتماً کشته شوند؛ خون آنها بر گردن خودشان خواهد بود.
¹²اگر مردی با عروس خود همبستر شود، هر دو حتماً کشته شوند. آنان مرتکب انحراف جنسی شده‌اند؛ خونشان بر گردن خودشان خواهد بود.
¹³اگر مردی با مرد همچون زن همبستر شود، هر دو مرتکب عملی کراهت‌آور شده‌اند. هر دو حتماً کشته شوند؛ خونشان بر گردن خودشان خواهد بود.
¹⁴اگر مردی زنی را با مادرش بگیرد، این فجور است. او و آن دو زن باید به آتش سوزانده شوند، تا هیچ فجور در میان شما نباشد.
¹⁵اگر مردی با حیوانی نزدیکی کند حتماً کشته شود، و حیوان را نیز بکشید.
¹⁶اگر زنی به حیوانی نزدیک آید تا با آن بخوابد، زن و حیوان را بکشید. آنها باید حتماً کشته شوند؛ خون آنها بر گردن خودشان خواهد بود.
¹⁷«اگر مردی خواهر خود را بگیرد، خواه دختر پدر یا دختر مادرش را، و عریانی او را ببیند، و او نیز عریانیِ وی را، این رسوایی است. آنان باید در برابر چشمانِ فرزندانِ قوم خود منقطع شوند. آن مرد عریانیِ خواهر خود را آشکار کرده است، و باید متحمل جزای تقصیر خود شود.
¹⁸اگر مردی با زنی در ایام قاعدگی‌اش نزدیکی کند و عریانی او را آشکار سازد، آن مرد چشمۀ زن را آشکار ساخته و آن زن نیز چشمۀ خون خود را آشکار کرده است؛ هر دو باید از میان قوم خود منقطع شوند.
¹⁹عریانیِ خواهرِ مادرت یا خواهرِ پدرت را آشکار مکن، زیرا این عریان کردنِ خویشِ خود است، و هر دو متحمل جزای تقصیر خود خواهید شد.
²⁰اگر مردی با زن عموی خود همبستر شود، عریانی عموی خود را آشکار کرده است؛ آنان متحمل گناه خود خواهند شد، و بی‌اولاد خواهند مرد.
²¹اگر مردی زن برادر خود را بگیرد، این ناپاکی است. او عریانی برادر خود را آشکار کرده است؛ ایشان بی‌اولاد خواهند بود.
²²«پس همۀ فرایض و تمامی قوانین مرا نگاه دارید و آنها را به جا آورید، تا سرزمینی که شما را بدان‌جا می‌برم تا در آن ساکن شوید، شما را قِی نکند.
²³بر طبق رسوم قومهایی که آنها را از حضور شما بیرون می‌رانم گام مزنید، زیرا آنان همۀ این کارها را کردند، و از این رو من از ایشان کراهت داشتم.
²⁴اما به شما گفتم: ”شما سرزمین ایشان را به میراث خواهید یافت، و من آن را به شما خواهم داد تا آن را به تصرف آورید، سرزمینی را که شیر و شهد در آن جاری است‌.“ من یهوه خدای شما هستم، که شما را از قومها متمایز ساختم.
²⁵پس میان حیوانات طاهر و نجس، و میان پرندگان نجس و طاهر، تمایز قائل شوید؛ خود را با حیوان یا پرنده یا هر چه بر زمین می‌خزد، که من برای شما متمایز ساخته‌ام تا نجس باشد، مکروه مسازید.
²⁶برای من مقدس باشید، زیرا من، یهوه، قدوس هستم و شما را از قومها متمایز ساخته‌ام تا از آنِ من باشید.
²⁷«مرد یا زنی که احضار‌کنندۀ روح یا غیبگو است حتماً کشته شود. آنان باید به سنگ سنگسار شوند؛ خونشان بر گردن خودشان است.»

119:129 شهادات تو شگفت‌انگیز است، از این رو، جان من آنها را نگاه می‌دارد.
¹³⁰باز شدن کلام تو نور می‌بخشد، و ساده‌لوحان را فهیم می‌گرداند.
¹³¹دهان خود را گشوده، لَه لَه می‌زنم، زیرا که مشتاق فرمانهای تو هستم!
¹³²بر من نظر کن و مرا فیض عطا فرما، بنا به رسم خود در حق دوستداران نام خویش.
¹³³گامهای مرا در کلام خود استوار فرما، تا هیچ بدی بر من تسلط نیابد.
¹³⁴مرا از ظلم انسان رهایی ده، تا احکام تو را نگاه دارم.
¹³⁵روی خود را بر خادم خویش تابان ساز، و فرایض خود را به من بیاموز!
¹³⁶نهرهای آب از دیدگانم جاری است، زیرا که شریعت تو را نگاه نمی‌دارند.
¹³⁷خداوندا، تو عادلی و قوانین تو راست است!
¹³⁸شهاداتی که تو امر فرموده‌ای عدل است، و امانت تا به نهایت.
¹³⁹غیرتم مرا می‌سوزاند، زیرا که دشمنانم کلام تو را فراموش می‌کنند.
¹⁴⁰وعدۀ تو به‌غایت آزموده شده، و خادمت آن را دوست می‌دارد.
¹⁴¹هرچند من ناچیز و حقیرم، اما احکام تو را از یاد نمی‌برم.
¹⁴²عدالت تو عدالتی است جاودانه، و شریعت تو حق است.
¹⁴³تنگی و فشار مرا درگرفته، اما فرمانهای تو لذت من است.
¹⁴⁴شهادات تو عدل است تا ابدالآباد؛ مرا فهم ببخشا تا زنده بمانم!
¹⁴⁵به تمامی دل فریاد برمی‌آورم؛ خداوندا، مرا اجابت فرما، و من فرایض تو را نگاه خواهم داشت.
¹⁴⁶تو را می‌خوانم؛ نجاتم دِه! و من شهادات تو را نگاه خواهم داشت.
¹⁴⁷بر سپیده‌دم سبقت می‌جویم و فریاد برمی‌آورم؛ بر کلام تو امید بسته‌ام.
¹⁴⁸چشمانم بر پاسهای شب پیشی می‌گیرد، تا در وعده‌ات تأمل کنم.
¹⁴⁹بر حسب محبت خود صدایم را بشنو! بر طبق قوانین خود، خداوندا، مرا زنده بدار!
¹⁵⁰آنان که در پی نقشه‌های پلید می‌روند نزدیک آمده‌اند، ایشان از شریعت تو بس دورند!
¹⁵¹ولی تو نزدیک هستی، ای خداوند؛ و جملۀ فرامین تو راست است.
¹⁵²دیرزمانی است که از شهادات تو دانسته‌ام که آنها را جاودانه بنیان نهاده‌ای.
¹⁵³بر مذلت من بنگر و مرا برهان، زیرا که شریعت تو را از یاد نبرده‌ام.
¹⁵⁴به دفاع از حقِ من برخیز و مرا برهان! بر حسب وعده‌ات مرا زنده بدار!
¹⁵⁵نجات از شریران دور است، زیرا که جویای فرایض تو نیستند.
¹⁵⁶رحمتهای تو ای خداوند بسیار است؛ مرا بر حسب قوانین خود زنده بدار!
¹⁵⁷آزاردهندگان و دشمنان من بی‌شمارند، اما از شهادات تو روی برنمی‌گردانم.
¹⁵⁸خیانت‌پیشگان را می‌بینم و کراهت دارم، زیرا که کلام تو را نگاه نمی‌دارند.
¹⁵⁹ببین که احکام تو را چقدر دوست می‌دارم، بر حسب محبت خود، خداوندا، مرا زنده بدار!
¹⁶⁰جملۀ کلام تو راستی است، و همۀ قوانین عادله‌ات، جاودانه.
¹⁶¹حاکمان بی‌سبب آزارم می‌دهند، اما دل من از کلام تو ترسان است.
¹⁶²من در وعدۀ تو شادی می‌کنم همچون کسی که غنیمت فراوان یافته باشد!
¹⁶³از دروغ نفرت و کراهت دارم، اما شریعت تو را دوست می‌دارم.
¹⁶⁴روزی هفت بار تو را می‌ستایم، برای قوانین عادلانه‌ات.
¹⁶⁵دوستداران شریعت تو را سلامتی بسیار است، و هیچ چیز سبب لغزش آنان نمی‌شود.
¹⁶⁶خداوندا، در انتظار نجات تو هستم، و فرمانهای تو را به جا می‌آورم.
¹⁶⁷جان من شهادات تو را نگاه می‌دارد، و آنها را بسیار دوست می‌دارم.
¹⁶⁸احکام و شهادات تو را نگاه می‌دارم، زیرا همۀ راههای من در نظر توست.
¹⁶⁹خداوندا، فریادم به درگاه تو برسد؛ بر حسب کلام خود مرا فهیم گردان.
¹⁷⁰فریاد التماسم به درگاه تو برسد؛ بر حسب وعده‌ات مرا برهان!
¹⁷¹ستایش از لبهایم جاری خواهد شد، زیرا فرایض خود را به من می‌آموزی!
¹⁷²زبانم در وصف کلامت خواهد سرایید، زیرا که فرامین تو جملگی عدل است!
¹⁷³دست تو برای یاریِ من آماده باشد، زیرا که احکام تو را برگزیده‌ام.
¹⁷⁴خداوندا مشتاق نجات تو هستم، و شریعت تو لذت من است!
¹⁷⁵جان مرا زنده بدار تا تو را بستایم و قوانین تو مرا مدد رساند.

3:1 در پانزدهمین سالِ فرمانروایی تیبِریوسِ قیصر، هنگامی که پُنتیوس پیلاتُس والی یهودیه بود، هیرودیس حاکم جلیل، برادرش فیلیپُس حاکم ایتوریه و تْراخونیتیس، لیسانیوس حاکم آبیلینی،
²و حَنّا و قیافا کاهنان اعظم بودند، کلام خدا در بیابان بر یحیی، پسر زکریا، نازل شد.
³پس یحیی به سرتاسر نواحی اردن می‌رفت و به مردم موعظه می‌کرد که برای آمرزش گناهان خود توبه کنند و تعمید گیرند.
⁴در این باره در کتاب سخنان اِشعیای نبی آمده است که: «ندای آن که در بیابان فریاد برمی‌آورد، ”راه خداوند را آماده کنید! طریقهای او را هموار سازید!
⁵همۀ دره‌ها پر و همۀ کوهها و تپه‌ها پست خواهند شد؛ راههای کج، راست و مسیرهای ناهموار، هموار خواهند گشت.
⁶آنگاه تمامی بشر نجات خدا را خواهند دید.“‌»
⁷یحیی خطاب به جماعتی که برای تعمید گرفتن نزد او می‌آمدند، می‌گفت: «ای افعی‌زادگان، چه کسی به شما هشدار داد تا از غضبی که در پیش است بگریزید؟
⁸پس ثمرات شایستۀ توبه بیاورید و با خود مگویید که: ”پدر ما ابراهیم است.“ زیرا به شما می‌گویم، خدا قادر است از این سنگها فرزندان برای ابراهیم پدید آورد.
⁹هم‌اکنون تیشه بر ریشۀ درختان نهاده شده است. هر درختی که میوۀ خوب ندهد، بریده و در آتش افکنده خواهد شد.»
¹⁰جماعت از او پرسیدند: «پس چه کنیم؟»
¹¹پاسخ داد: «آن که دو جامه دارد، یکی را به آن که ندارد بدهد، و آن که خوراک دارد نیز چنین کند.»
¹²خَراجگیران نیز آمدند تا تعمید گیرند. آنها از او پرسیدند: «استاد، ما چه کنیم؟»
¹³به ایشان گفت: «بیش از اندازۀ مقرر خَراج مستانید.»
¹⁴سربازان نیز از او پرسیدند: «ما چه کنیم؟» گفت: «به‌زور از کسی پول نگیرید و بر هیچ‌کس افترا مزنید و به مزد خویش قانع باشید.»
¹⁵مردم مشتاقانه در انتظار بودند و با خود می‌اندیشیدند که آیا ممکن است یحیی همان مسیح باشد؟
¹⁶پاسخ یحیی به همۀ آنان این بود: «من شما را با آب تعمید می‌دهم، امّا کسی تواناتر از من خواهد آمد که من حتی شایسته نیستم بند کفشهایش را بگشایم. او شما را با روح‌القدس و آتش تعمید خواهد داد.
¹⁷او کج‌بیل خود را در دست دارد تا خرمنگاه خویش را پاک کند و گندم را در انبار خویش ذخیره نماید، امّا کاه را در آتشی خاموشی‌ناپذیر خواهد سوزانید.»
¹⁸و یحیی با اندرزهای بسیار دیگر به مردم بشارت می‌داد.
¹⁹امّا چون هیرودیسِ حاکم، دربارۀ هیرودیا، همسر برادرش، و نیز شرارتهای دیگری که کرده بود، از یحیی توبیخ شد،
²⁰او را به زندان افکند و بدین‌گونه خطایی دیگر بر خطاهای خود افزود.
²¹هنگامی که مردم همه تعمید می‌گرفتند و عیسی نیز تعمید گرفته بود و دعا می‌کرد، آسمان گشوده شد
²²و روح‌القدس به شکل جسمانی، همچون کبوتری بر او فرود آمد، و ندایی از آسمان در رسید که «تو پسر محبوب من هستی، و من از تو خشنودم.»
²³عیسی حدود سی سال داشت که خدمت خود را آغاز کرد. او به گمان مردم پسر یوسف بود، و یوسف، پسر هِلی،
²⁴پسر مَتّات، پسر لاوی، پسر مِلکی، پسر یَنّا، پسر یوسف،
²⁵پسر مَتّاتیا، پسر عاموس، پسر ناحوم، پسر حِسْلی، پسر نَجَّی،
²⁶پسر مَعَت، پسر مَتّاتیا، پسر سِمِعین، پسر یُسِک، پسر یهودا،
²⁷پسر یوحَنان، پسر ریسا، پسر زروبابِل، پسر شِئَلتیئیل، پسر نیری،
²⁸پسر مِلکی، پسر اَدّی، پسر قوصام، پسر اِلمادام، پسر عیر،
²⁹پسر یوشَع، پسر اِلعازار، پسر یوریم، پسر مَتّات، پسر لاوی،
³⁰پسر شَمعون، پسر یهودا، پسر یوسف، پسر یونام، پسر اِلیاقیم،
³¹پسر مِلیا، پسر مِنّا، پسر مَتّاتا، پسر ناتان، پسر داوود،
³²پسر یَسا، پسر عوبید، پسر بوعَز، پسر سَلمون، پسر نَحشون،
³³پسر عَمّیناداب، پسر رام، پسر حِصْرون، پسر فِرِص، پسر یهودا،
³⁴پسر یعقوب، پسر اسحاق، پسر ابراهیم، پسر تارَح، پسر ناحور،
³⁵پسر سِروج، پسر رِعو، پسر فِلِج، پسر عِبِر، پسر شِلَخ،
³⁶پسر قینان، پسر اَرفَکشاد، پسر سام، پسر نوح، پسر لَمِک،
³⁷پسر مَتوشالَح، پسر خَنوخ، پسر یارِد، پسر مَهَلَلئیل، پسر قینان،
³⁸پسر اَنوش، پسر شِیث، پسر آدم، پسر خدا.