۱۳ مارس

21:1 خداوند به موسی گفت: «کاهنان، یعنی پسران هارون را خطاب کرده، بدیشان بگو: هیچ‌کس از شما نباید برای مردگانِ قوم خود، خویشتن را نجس سازد،
²مگر برای خویشان نزدیکِ خود مانند مادر، پدر، پسر، دختر و یا برادر خود؛
³و نیز برای خواهر باکره‌اش که به او نزدیک است زیرا شوهر ندارد؛ برای او می‌تواند خود را نجس سازد.
⁴اما برای خویشان همسرش نباید خود را نجس سازد و بدین‌گونه تقدس خویش را خدشه‌دار سازد.
⁵آنان نباید قسمتهایی از سر خود را طاس کنند یا گوشه‌های ریش خود را بتراشند، و یا بدنشان را بِبُرند.
⁶آنان باید برای خدای خود مقدس باشند و نام خدای خویش را بی‌حرمت نسازند. زیرا هدایای اختصاصی خداوند و نان خدای خویش را تقدیم می‌کنند؛ پس باید مقدس باشند.
⁷نباید زن فاحشه یا زنی را که بی‌عصمت شده است اختیار کنند، و یا زنی را که شوهرش او را طلاق داده است، زیرا کاهن برای خدای خویش مقدس است.
⁸پس او را تقدیس نمایید، زیرا نانِ خدایتان را تقدیم می‌کند؛ او باید برای شما مقدس باشد، زیرا من، یهوه، که شما را تقدیس می‌کنم، قدوسم.
⁹دختر هر کاهن که با خودفروشی، خویشتن را بی‌عصمت سازد، تقدس پدر خود را خدشه‌دار ساخته است و باید به آتش سوزانده شود.
¹⁰«کاهنی که در میان برادرانش کاهن اعظم است، و بر سرش روغن مسح ریخته شده و تخصیص گردیده است تا جامۀ کهانت اعظم بر تن کند، نباید موهای سر خود را باز کند و جامۀ خویش را چاک زند.
¹¹او نباید به هیچ جنازه‌ای نزدیک شود، یا خویشتن را حتی برای پدر یا مادر خود نجس سازد.
¹²نباید از قُدس بیرون رود، تا قُدسِ خدای خود را بی‌حرمت نسازد، زیرا تقدیسِ روغن مسح خدایش بر اوست: من یهوه هستم.
¹³او باید زنی باکره اختیار کند.
¹⁴نباید با زن بیوه، یا طلاق داده شده، یا بی‌عصمت، یا فاحشه ازدواج کند. بلکه باید باکره‌ای از قوم خود را به زنی بگیرد،
¹⁵تا تقدس نسل خویش را در میان قومش خدشه‌دار نسازد، زیرا من یهوه هستم که او را تقدیس می‌کنم.»
¹⁶خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
¹⁷«هارون را بگو: هیچ‌یک از فرزندان تو، در همۀ نسلهایشان، که عیبی داشته باشد نباید برای تقدیم نانِ خدای خود نزدیک آید.
¹⁸زیرا هر که عیب دارد نباید نزدیک آید: نه مرد کور و نه لنگ، و نه آن که صورتش معیوب است، یا آن که عضو بیش ازحد بلند دارد،
¹⁹و نه کسی که دست یا پایش شکسته است،
²⁰و نه گوژپشت یا کوتوله، یا کسی که چشمش معیوب است یا بیماریِ گری یا جَرَب دارد، و نه کوفته بیضه‌.
²¹هیچ‌کس از نسل هارونِ کاهن که عیبی دارد نباید برای تقدیمِ هدایای اختصاصی خداوند نزدیک آید؛ از آنجا که معیوب است، نباید نزدیک آید تا نان خدای خویش را تقدیم کند.
²²او می‌تواند نانِ خدای خود را بخورد، خواه از بسیار مقدس و خواه از مقدس،
²³اما نباید به حجاب داخل شود یا به مذبح نزدیک گردد، تا قُدسهای مرا بی‌حرمت نسازد، چونکه معیوب است؛ زیرا من یهوه هستم که آنها را تقدیس می‌کنم.»
²⁴پس موسی اینها را به هارون و پسرانش و به همۀ بنی‌اسرائیل گفت.

120:1 در تنگی خود خداوند را می‌خوانم، و مرا اجابت می‌فرماید.
²خداوندا، رهایی‌ام دِه از لبانِ دروغگو و زبانِ حیله‌گر!
³ای زبانِ حیله‌گر، او با تو چه کند؟ بیش از این تو را چه دهد؟
⁴تیرهای تیزِ مرد دلاور را، با اخگرهای سوزانِ درخت رُتَم!
⁵وای بر من که در ماشِک اقامت گزیده‌ام، و در میان خیمه‌های قیدار ساکن شده‌ام!
⁶چه به طول انجامید سکونت من با مردمانی که صلح را دشمن می‌دارند!
⁷من مردِ صلح‌ام؛ اما چون دهان به سخن می‌گشایم، ایشان سرِ جنگ دارند!

121:1 چشمان خود را به سوی کوهها برمی‌افرازم؛ یاریِ من از کجا می‌رسد؟
²یاری من از سوی خداوند است که آسمان و زمین را آفرید.
³او نخواهد گذاشت پای تو بلغزد؛ او که حافظ توست، چشم بر هم نخواهد گذاشت!
⁴آری، او که حافظ اسرائیل است چشم بر هم نخواهد گذاشت و به خواب نخواهد رفت!
⁵خداوند حافظ توست! خداوند به دست راستت سایۀ توست!
⁶آفتاب در روز به تو آزار نخواهد رسانید؛ و نه ماهتاب در شب.
⁷خداوند تو را از هر بدی حفظ خواهد کرد؛ او حافظ جان تو خواهد بود!
⁸خداوند آمد و شد تو را پاس خواهد داشت، از اکنون و تا به ابد!

122:1 شادمان می‌شدم آنگاه که مرا می‌گفتند: «به خانۀ خداوند برویم!»
²پاهای ما ایستاده است بر دروازه‌هایت، ای اورشلیم!
³اورشلیم بسان شهری بنا شده است که یکسره به هم پیوسته است.
⁴بدان‌جا قبیله‌ها برمی‌آیند، قبیله‌های خداوند؛ تا نام خداوند را بستایند، بنا بر شهادتی که به اسرائیل سپرده شد.
⁵آنجا تختهای داوری بر پاست، تختهایِ خاندان داوود!
⁶برای صلح و سلامت اورشلیم دعا کنید: «باشد که دوستدارانت در آسایش باشند!
⁷در میان برجهایت امنیت حکمفرما باشد، و در میان باروهایت، صلح و سلامت!»
⁸به‌خاطر برادران و یارانم می‌گویم: «صلح و سلامت بر تو باد!»
⁹به‌خاطرِ خانۀ یهوه خدای ما، بهروزی تو ر‌ا خواهانم!

123:1 به سوی تو چشمان خود را برمی‌افرازم، به سوی تو که در آسمانها بر تخت نشسته‌ای!
²همچون چشم دوختن غلامان به دست سرور خویش، و چشم دوختن کنیزان به دست بانوی خود، چشمان ما نیز بر یهوه، خدای ما دوخته شده است، تا ما را فیض ببخشاید.
³ما را فیض ببخشا، ای خداوند، ما را فیض ببخشا. زیرا تحقیرِ بسیار بر ما رفته است!
⁴جان ما بس سیر شده است از تمسخرِ آسودگان و تحقیر متکبران!

124:1 اگر خداوند با ما نمی‌بود - بگذار اسرائیل بگوید -
²اگر خداوند با ما نمی‌بود، آنگاه که آدمیان بر ما حمله آوردند،
³و هنگامی که خشمشان بر ما افروخته شد، ما را زنده فرو~می‌بلعیدند.
⁴آنگاه سیل ما را در کام می‌کشید، و آبها از سَرِ ما می‌گذشت؛
⁵آری، آبهای خروشان ما را غرق می‌کرد!
⁶متبارک باد خداوند که ما را طعمۀ دندانهای ایشان نساخت.
⁷همچون پرنده‌ای جان ما از دام صیاد رهایی یافت! دام پاره شد و ما رَستیم.
⁸یاری ما در نام خداوند است که آسمان و زمین را آفرید!

4:1 عیسی پر از روح‌القدس، از رود اردن بازگشت و روح، او را در بیابان هدایت می‌کرد.
²در آنجا ابلیس چهل روز او را وسوسه کرد. در آن روزها چیزی نخورد، و در پایان آن مدت، گرسنه شد.
³پس ابلیس به او گفت: «اگر پسر خدایی، به این سنگ بگو نان شود.»
⁴عیسی پاسخ داد: «نوشته شده است که ”انسان تنها به نان زنده نیست.“»
⁵سپس ابلیس او را به مکانی بلند برد و در دَمی همۀ حکومتهای جهان را به او نشان داد
⁶و گفت: «من همۀ این قدرت و تمامی شکوه اینها را به تو خواهم بخشید، زیرا که به من سپرده شده است و مختارم آن را به هر که بخواهم بدهم.
⁷بنابراین، اگر در برابرم سَجده کنی، این همه از آن تو خواهد شد.»
⁸عیسی پاسخ داد: «نوشته شده است، «”خداوند، خدای خود را بپرست و تنها او را عبادت کن.“»
⁹آنگاه ابلیس او را به شهر اورشلیم برد و بر فراز معبد قرار داد و گفت: «اگر پسر خدایی، خود را از اینجا به زیر افکن.
¹⁰زیرا نوشته شده است: «”دربارۀ تو به فرشتگان خود فرمان خواهد داد تا نگاهبان تو باشند.
¹¹آنها تو را بر دستهایشان خواهند گرفت مبادا پایت را به سنگی بزنی.“»
¹²عیسی به او پاسخ داد: «گفته شده است، ”خداوند، خدای خود را میازما.“‌»
¹³چون ابلیس همۀ این وسوسه‌ها را به پایان رسانید، او را تا فرصتی دیگر ترک گفت.
¹⁴عیسی به نیروی روح به جلیل بازگشت و خبر او در سرتاسر آن نواحی پیچید.
¹⁵او در کنیسه‌های ایشان تعلیم می‌داد، و همه وی را می‌ستودند.
¹⁶پس به شهر ناصره که در آن پرورش یافته بود، رفت و در روز شَبّات، طبق معمول به کنیسه درآمد. و برخاست تا تلاوت کند.
¹⁷طومار اِشعیای نبی را به او دادند. چون آن را گشود، قسمتی را یافت که می‌فرماید:
¹⁸«روح خداوند بر من است، زیرا مرا مسح کرده تا فقیران را بشارت دهم و مرا فرستاده تا رهایی را به اسیران و بینایی را به نابینایان اعلام کنم، و ستمدیدگان را رهایی بخشم،
¹⁹و سال لطف خداوند را اعلام نمایم.»
²⁰سپس طومار را فرو~پیچید و به خادم کنیسه سپرد و بنشست. همه در کنیسه به او چشم دوخته بودند.
²¹آنگاه چنین سخن آغاز کرد: «امروز این نوشته، هنگامی که بدان گوش فرا~می‌دادید، جامۀ عمل پوشید.»
²²همه از او نیکو می‌گفتند و از کلام فیض‌آمیزش در شگفت بودند و می‌گفتند: «آیا این پسر یوسف نیست؟»
²³عیسی به ایشان گفت: «بی‌گمان این مَثَل را بر من خواهید آورد که ”ای طبیب خود را شفا ده! آنچه شنیده‌ایم در کَفَرناحوم کرده‌ای، اینجا در زادگاه خویش نیز انجام بده.“‌»
²⁴سپس افزود: «آمین، به شما می‌گویم که هیچ پیامبری در دیار خویش پذیرفته نیست.
²⁵یقین بدانید که در زمان ایلیا، هنگامی که آسمان سه سال و نیم بسته شد و خشکسالیِ سخت سرتاسر آن سرزمین را فرا~گرفت، بیوه‌زنان بسیار در اسرائیل بودند.
²⁶امّا ایلیا نزد هیچ‌یک فرستاده نشد مگر نزد بیوه‌زنی در شهر صَرِفَه در سرزمین صیدون.
²⁷در زمان اِلیشَع نبی نیز جذامیان بسیار در اسرائیل بودند، ولی هیچ‌یک از جذام خود پاک نشدند مگر نَعَمانِ سُریانی.»
²⁸آنگاه همۀ کسانی که در کنیسه بودند، از شنیدن این سخنان برآشفتند
²⁹و برخاسته، او را از شهر بیرون کشیدند و بر لبۀ کوهی که شهر بر آن بنا شده بود، بردند تا از آنجا به زیرش افکنند.
³⁰امّا او از میانشان گذشت و رفت.
³¹سپس عیسی به کَفَرناحوم، شهری در جلیل، فرود شد و در روز شَبّات به تعلیم مردم پرداخت.
³²آنان از تعلیم او در شگفت شدند، زیرا در کلامش اقتدار بود.
³³امّا در کنیسه، مردی دیوزده بود که روح پلید داشت. او به آواز بلند فریاد برآورد:
³⁴«ای عیسای ناصری، تو را با ما چه کار است؟ آیا آمده‌ای نابودمان کنی؟ می‌دانم کیستی؛ تو آن قدوس خدایی!»
³⁵عیسی روح پلید را نهیب زد و گفت: «خاموش باش و از او بیرون بیا!» آنگاه دیو، آن مرد را در حضور همگان بر زمین زد و بی‌آنکه آسیبی به او برساند، از او بیرون آمد.
³⁶مردم همه شگفت‌زده به یکدیگر می‌گفتند: «این چه کلامی است؟ او با اقتدار و قدرت به ارواح پلید فرمان می‌دهد و بیرون می‌آیند!»
³⁷بدین‌گونه خبر کارهای او در سرتاسر آن نواحی پیچید.
³⁸آنگاه عیسی کنیسه را ترک گفت و به خانۀ شَمعون رفت. و امّا مادرزن شَمعون را تبی سخت عارض گشته بود. پس، از عیسی خواستند یاری‌اش کند.
³⁹او نیز بر بالین وی خم شد و تب را نهیب زد، و تبش قطع شد. او بی‌درنگ برخاست و مشغول پذیرایی از آنها شد.
⁴⁰هنگام غروب، همۀ کسانی که بیمارانی مبتلا به امراض گوناگون داشتند، آنان را نزد عیسی آوردند، و او نیز بر یکایک ایشان دست نهاد و شفایشان داد.
⁴¹دیوها نیز از بسیاری بیرون می‌آمدند و فریادکنان می‌گفتند: «تو پسر خدایی!» امّا او آنها را نهیب می‌زد و نمی‌گذاشت سخنی بگویند، زیرا می‌دانستند مسیح است.
⁴²بامدادان، عیسی به مکانی دورافتاده رفت. امّا مردم او را می‌جُستند و چون به جایی که بود رسیدند، کوشیدند نگذارند ترکشان کند.
⁴³ولی او گفت: «من باید پادشاهی خدا را در شهرهای دیگر نیز بشارت دهم، چرا که به همین منظور فرستاده شده‌ام.»
⁴⁴پس به موعظه در کنیسه‌های یهودیه ادامه داد.