۲۱ مارس

2:1 خداوند موسی و هارون را خطاب کرده، گفت:
²«هر یک از بنی‌اسرائیل نزد عَلَم خویش و نشان خاندانشان خیمه زند. ایشان رو به خیمۀ ملاقات، در اطراف آن خیمه زنند.
³«آنان که باید در لشکرهای خود در شرق یعنی به جانب طلوع آفتاب خیمه زنند، به عَلَم اردوی یهودا تعلق خواهند داشت. رهبر بنی‌یهودا، نَحشون پسر عَمّیناداب است.
⁴شمارش‌شدگانِ لشکر او ۷۴۶۰۰ تن بودند.
⁵در جوار یهودا، قبیلۀ یِساکار خیمه زند. رهبر بنی‌یِساکار، نِتَنئیل پسر صوعَر است.
⁶شمارش‌شدگانِ لشکر او ۵۴۴۰۰ تن بودند.
⁷سپس قبیلۀ زِبولون خواهد بود. رهبر بنی‌زِبولون، اِلیاب پسر حیلون است.
⁸شمارش‌شدگانِ لشکر او ۵۷۴۰۰ تن بودند.
⁹همۀ آنان که به اردوی یهودا تعلق داشتند و بر حسب لشکرهای خود شمارش شدند، ۱۸۶۴۰۰ تن بودند. آنها اوّل عزیمت کنند.
¹⁰«در جنوب، اردوی رِئوبین لشکر به لشکر نزد عَلَم خود خواهند بود. رهبر بنی‌رِئوبین، اِلیصور پسر شِدیئور است.
¹¹شمارش‌شدگانِ لشکر او ۴۶۵۰۰ تن بودند.
¹²در جوار رِئوبین، قبیلۀ شمعون خیمه زند. رهبر بنی‌شمعون، شِلومیئیل پسر صوریشَدّای است.
¹³شمارش‌شدگانِ لشکر او ۵۹۳۰۰ تن بودند.
¹⁴سپس قبیلۀ جاد خواهد بود. رهبر بنی‌جاد، اِلیاساف پسر دِعوئیل است.
¹⁵شمارش‌شدگانِ لشکر او ۴۵۶۵۰ تن بودند.
¹⁶همۀ آنان که به اردوی رِئوبین تعلق داشتند و بر حسب لشکرهایشان شمارش شدند، ۱۵۱۴۵۰ تن بودند. آنها دوّم عزیمت کنند.
¹⁷«آنگاه خیمۀ ملاقات همراه با اردوی لاویان در میان اردوها عزیمت کند. آنها جملگی همان‌گونه که خیمه می‌زنند، همان‌گونه نیز عزیمت کنند، هر یک در جای خود و نزد عَلَمِ خویش.
¹⁸«در غرب، اردوی اِفرایِم لشکر به لشکر نزد عَلَم خود خواهند بود. رهبر بنی‌اِفرایِم، اِلیشَمَع پسر عَمّیهود است.
¹⁹شمارش‌شدگانِ لشکر او ۴۰۵۰۰ تن بودند.
²⁰در جوار اِفرایِم، قبیلۀ مَنَسی خیمه زند. رهبر بنی‌مَنَسی، جَمَلیئیل پسر فِدَهصور است.
²¹شمارش‌شدگانِ لشکر او ۳۲۲۰۰ تن بودند.
²²سپس قبیلۀ بِنیامین خواهد بود. رهبر بنی‌بِنیامین، اَبیدان پسر جِدعونی است.
²³شمارش‌شدگانِ لشکر او ۳۵۴۰۰ تن بودند.
²⁴همۀ آنان که به اردوی اِفرایِم تعلق داشتند و بر حسب لشکرهایشان شمارش شدند، ۱۰۸۱۰۰ تن بودند. آنها سوّم عزیمت کنند.
²⁵«در شمال، اردوی دان لشکر به لشکر نزد عَلَم خود خواهند بود. رهبر بنی‌دان، اَخیعِزِر پسر عَمّیشَدّای است.
²⁶شمارش‌شدگانِ لشکر او ۶۲۷۰۰ تن بودند.
²⁷در جوار دان، قبیلۀ اَشیر خیمه زند. رهبر بنی‌اَشیر، پَجیئیل پسر عُکران است.
²⁸شمارش‌شدگانِ لشکر او ۴۱۵۰۰ تن بودند.
²⁹سپس قبیلۀ نَفتالی خواهد بود. رهبر بنی‌نَفتالی، اَخیرَع پسر عِنان است.
³⁰شمارش‌شدگانِ لشکر او ۵۳۴۰۰ تن بودند.
³¹همۀ آنان که به اردوی دان تعلق داشتند و شمارش شدند، ۱۵۷۶۰۰ تن بودند. آنان نزد عَلَمهای خود در آخر عزیمت خواهند کرد.»
³²اینان بودند بنی‌اسرائیلیانی که بر حسب خاندانهایشان شمارش شدند. همۀ آنان که در اردوهای خود و بر حسب لشکرهایشان شمارش شدند، ۶۰۳۵۵۰ تن بودند.
³³اما لاویان بنا به فرمانی که خداوند به موسی داده بود، همراه با بنی‌اسرائیل شمارش نشدند.
³⁴پس بنی‌اسرائیل موافق هرآنچه خداوند به موسی فرمان داده بود، عمل کردند؛ بدین‌سان آنان نزد عَلَمهای خویش خیمه می‌زدند، و هر یک بر حسب خاندان پدران خود، با طایفۀ خویش عزیمت می‌کردند.

145:1 ای خدای من، ای پادشاه، تو را متعال خواهم خواند، و نامت را متبارک خواهم گفت، تا ابدالآباد.
²تو را هر روزه متبارک خواهم خواند، و نامت را ستایش خواهم کرد، تا ابدالآباد.
³خداوند بزرگ است و شایان ستایش بسیار؛ عظمت او را کاوش نتوان کرد.
⁴نسلی به نسل دیگر وصف اعمال تو را خواهند گفت، و دلاوریهای تو را بیان خواهند کرد.
⁵من در شوکتِ پرجلالِ کبریایی تو تأمل خواهم کرد، و در کارهای شگفت‌انگیز تو.
⁶آنان از قدرت اعمال مَهیب تو سخن خواهند گفت، و من عظمت تو را بیان خواهم کرد.
⁷آنان آوازۀ نیکویی بی‌حد تو را منتشر خواهند کرد، و در وصف عدالت تو شادمانه خواهند سرایید.
⁸خداوند فیّاض و رحیم است، دیرخشم و آکنده از محبت.
⁹خداوند برای همگان نیکوست، و رحمت او بر تمامی کارهای دست اوست.
¹⁰خداوندا، همۀ کارهای دست تو سپاست خواهند گفت، و سرسپردگانت تو را متبارک خواهند خواند.
¹¹از جلالِ پادشاهی تو سخن خواهند گفت، و دلاوری تو را بیان خواهند کرد،
¹²تا بنی‌آدم را از دلاوریهای تو آگاه سازند، و از شوکت پرجلال پادشاهی تو.
¹³پادشاهی تو پادشاهی‌جاودان است، و سلطنت تو نسل اندر نسل. [خداوند امین است نسبت به همۀ وعده‌های خود، و پر از محبت، نسبت به همۀ کارهای دست خویش.]
¹⁴خداوند دست همۀ کسانی را که در حال افتادن هستند، می‌گیرد، و همۀ خم‌شدگان را بر پا می‌دارد.
¹⁵چشمان همگان به انتظار توست، و تو روزیِ‌شان را در وقتش می‌رسانی.
¹⁶دست خود را می‌گشایی، و آرزوی هر موجود زنده را برمی‌آوری.
¹⁷خداوند عادل است در همۀ راههای خود، و پر از محبت، در همۀ کارهای خویش.
¹⁸خداوند نزدیک است به همۀ آنان که او را می‌خوانند؛ به آنان که او را صادقانه می‌خوانند.
¹⁹او آرزوی ترسندگان خود را برمی‌آورد؛ و فریاد کمکشان را شنیده، نجاتشان می‌بخشد.
²⁰خداوند همۀ دوستداران خود را نگاه می‌دارد، اما شریران را به تمامی هلاک خواهد کرد.
²¹دهان من در ستایش خداوند سخن خواهد گفت. باشد که تمامی آفریدگان نام قدوس او را متبارک خوانند، تا ابدالآباد!

146:1 هَلِلویاه! ای جان من، خداوند را ستایش کن!
²تا زنده‌ام خداوند را ستایش خواهم کرد؛ تا وجود دارم برای خدای خود سرود ستایش خواهم خواند.
³بر امیران توکل مکنید، بر آدمیزاد، که نزد او نجاتی نیست.
⁴چون روح او بیرون می‌رود، او به خاک برمی‌گردد، و در همان روز تدبیرهایش نابود می‌شود.
⁵خوشا به حال آن که خدای یعقوب یاور اوست، که امیدش بر یهوه خدای اوست؛
⁶بر صانع آسمان و زمین، و دریا و هر چه در آن است، بر او که امانت را تا به ابد نگاه می‌دارد؛
⁷که مظلومان را دادرسی می‌کند، و گرسنگان را خوراک می‌دهد. خداوند زندانیان را آزاد می‌سازد،
⁸خداوند چشمان کوران را می‌گشاید؛ خداوند خم‌شدگان را برمی‌افرازد، خداوند پارسایان را دوست می‌دارد.
⁹خداوند بر غریبان دیدبانی می‌کند، و حامی یتیمان و بیوه‌زنان است؛ اما راههای شریران را بی‌فرجام می‌گذارد.
¹⁰خداوند جاودانه پادشاهی می‌کند، خدای تو، ای صَهیون، در همۀ اعصار. هللویاه!

147:1 هللویاه، زیرا خدای ما را سرائیدن نیکوست و دلپذیر و شایسته است ستایش او.
²خداوند اورشلیم را بنا می‌کند، و رانده‌شدگان اسرائیل را گرد می‌آورد.
³دلشکستگان را التیام می‌بخشد، و زخمهایشان را می‌بندد.
⁴شمار ستارگان را تعیین می‌کند، و هر یک از آنها را به نام می‌خواند.
⁵بزرگ است خداوندگار ما و بسیار نیرومند، درک او نامتناهی است.
⁶خداوند فروتنان را برمی‌افرازد، اما شریران را بر زمین می‌افکند.
⁷خداوند را با شکرگزاری بسرایید، با چنگ برای خدای ما بنوازید.
⁸او آسمان را به ابرها می‌پوشاند، و برای زمین باران مهیا می‌کند، و سبزه را بر کوهها می‌رویاند.
⁹او حیوانات را خوراک می‌دهد، زاغچه‌ها را، که فریاد برمی‌آورند.
¹⁰از نیروی اسب خشنود نمی‌گردد، و ساقهای انسان پسندیدۀ او نیست.
¹¹خشنودی خداوند در ترسندگان اوست، در آنان که به محبت او امیدوارند.
¹²ای اورشلیم، خداوند را بستا! ای صَهیون، خدای خود را ستایش کن!
¹³زیرا او پشت‌بندهای دروازه‌هایت را مستحکم می‌گرداند، و فرزندانت را در اندرونت برکت می‌دهد.
¹⁴او صلح را بر مرزهایت حکمفرما می‌سازد، و تو را به مغز گندم سیر می‌گرداند.
¹⁵فرمان خود را بر زمین می‌فرستد، و کلام او به‌سرعت می‌دود.
¹⁶برف را چون پشم ارزانی می‌دارد، و ژاله را همچون خاکستر می‌پراکند.
¹⁷تگرگ را چون خُرده‌نانها فرو~می‌ریزد، کیست که در برابر سرمای او تواند ایستاد؟
¹⁸او کلام خود را می‌فرستد و آنها را آب می‌کند، باد خویش را می‌وزاند و آبها روان می‌شود.
¹⁹کلام خود را به یعقوب بیان می‌دارد، و فرایض و قوانین خود را به اسرائیل.
²⁰او با هیچ قومی چنین نکرده است، و قوانین او را نشناخته‌اند. هللویاه!

12:1 در این هنگام، هزاران تن گرد ‌آمدند، چندان که بر یکدیگر پا می‌نهادند. عیسی نخست با شاگردان خود سخن آغاز کرد و گفت: «از خمیرمایۀ فَریسیان که همانا ریاکاری است، دوری کنید.
²هیچ چیزِ پنهان نیست که آشکار نشود و هیچ چیزِ پوشیده نیست که عیان نگردد.
³آنچه در تاریکی گفته‌اید، در روشنایی شنیده خواهد شد، و آنچه پشت درهای بسته نجوا کرده‌اید، از فراز بامها اعلام خواهد گردید.
⁴«دوستان، به شما می‌گویم از کسانی که جسم را می‌کُشند و بیش از این نتوانند کرد، مترسید.
⁵به شما نشان می‌دهم از که باید ترسید: از آن که پس از کشتن جسم، قدرت دارد به دوزخ اندازد. آری، به شما می‌گویم، از اوست که باید ترسید.
⁶آیا پنج گنجشک را به دو پول سیاه نمی‌فروشند؟ با این حال، حتی یکی از آنها نزد خدا فراموش نمی‌گردد.
⁷حتی موهای سر شما به تمامی شمرده شده است. پس مترسید، زیرا ارزش شما بیش از هزاران گنجشک است.
⁸«به شما می‌گویم، هر که مرا نزد مردم اقرار کند، پسر انسان نیز او را در حضور فرشتگان خدا اقرار خواهد کرد.
⁹امّا هر که نزد مردم مرا انکار کند، در حضور فرشتگان خدا انکار خواهد شد.
¹⁰هر که سخنی بر ضد پسر انسان گوید، آمرزیده شود، امّا هر که به روح‌القدس کفر گوید، آمرزیده نخواهد شد.
¹¹چون شما را به کنیسه‌ها و به حضور حاکمان و صاحبمنصبان برند، نگران مباشید که چگونه از خود دفاع کنید یا چه بگویید،
¹²زیرا در آن هنگام روح‌القدس آنچه را که باید بگویید به شما خواهد آموخت.»
¹³ناگاه کسی از میان جمعیت به او گفت: «استاد، به برادرم بگو میراث پدری را با من قسمت کند.»
¹⁴عیسی پاسخ داد: «ای مرد، چه کسی مرا بین شما داور یا مُقَسِم قرار داده است؟»
¹⁵پس به مردم گفت: «به‌هوش باشید و از هر گونه حرص و آز بپرهیزید، زیرا زندگی انسان به فزونی دارایی‌اش نیست.»
¹⁶سپس این مَثَل را برایشان آورد: «مردی ثروتمند از زراعت خویش محصول فراوان حاصل کرد.
¹⁷پس با خود اندیشید، ”چه کنم، زیرا جایی برای انباشتن محصول خود ندارم؟“
¹⁸سپس گفت: ”دانستم چه باید کرد! انبارهای خود را خراب می‌کنم و انبارهایی بزرگتر می‌سازم، و همۀ گندم و اموال خود را در آنها ذخیره می‌کنم.
¹⁹آنگاه به خود خواهم گفت: ای جان من، برای سالیان دراز اموال فراوان اندوخته‌ای. حال آسوده بِزی؛ بخور و بنوش و خوش باش.“
²⁰امّا خدا به او گفت: ”ای نادان! همین امشب جانت را از تو خواهند ستاند. پس آنچه اندوخته‌ای، از آنِ که خواهد شد؟“
²¹این است فرجام کسی که برای خویشتن ثروت می‌اندوزد، امّا برای خدا ثروتمند نیست.»
²²آنگاه عیسی خطاب به شاگردان خود گفت: «پس به شما می‌گویم، نگران زندگی خود مباشید که چه بخورید، و نه نگران بدن خود که چه بپوشید.
²³زندگی از خوراک و بدن از پوشاک مهمتر است.
²⁴کلاغها را بنگرید: نه می‌کارند و نه می‌دروند، نه کاهدان دارند و نه انبار؛ با این همه خدا به آنها روزی می‌دهد. و شما چقدر باارزشتر از پرندگانید!
²⁵کیست از شما که بتواند با نگرانی، ذِراعی بر قامت خود بیفزاید؟
²⁶پس، اگر از انجام چنین کار کوچکی ناتوانید، از چه سبب نگران مابقی هستید؟
²⁷سوسنها را بنگرید که چگونه نمو می‌کنند؛ نه زحمت می‌کشند و نه می‌ریسند. به شما می‌گویم که حتی سلیمان نیز با همۀ شکوه و جلالش همچون یکی از آنها آراسته نشد.
²⁸پس اگر خدا علف صحرا را که امروز هست و فردا در تنور افکنده می‌شود، چنین می‌پوشانَد، چقدر بیشتر شما را، ای سست‌ایمانان!
²⁹پس در پی این مباشید که چه بخورید یا چه بنوشید؛ نگران اینها مباشید.
³⁰زیرا اقوام خداناشناسِ این دنیا در پی این‌گونه چیزهایند، امّا پدر شما می‌داند که به این همه نیاز دارید.
³¹بلکه شما، در پی پادشاهی او باشید، که همۀ اینها نیز به شما داده خواهد شد.
³²«ای گلۀ کوچک، ترسان مباشید، زیرا خشنودی پدر شما این است که پادشاهی را به شما عطا کند.
³³آنچه دارید بفروشید و به فقرا بدهید؛ برای خود کیسه‌هایی فراهم کنید که پوسیده نشود، و گنجی پایان‌ناپذیر در آسمان بیندوزید، جایی که نه دزد آید و نه بید زیان رساند.
³⁴زیرا هر جا گنج شماست، دلتان نیز آنجا خواهد بود.
³⁵«کمر به خدمت ببندید و چراغ خویش را فروزان نگاه دارید.
³⁶همچون کسانی باشید که منتظرند سرورشان از جشن عروسی بازگردد، تا چون از راه رسد و در را کوبد، بی‌درنگ بر او بگشایند.
³⁷خوشا به حال خادمانی که چون سرورشان بازگردد، آنان را بیدار و هوشیار یابد. آمین، به شما می‌گویم، خود کمر به خدمتشان خواهد بست؛ آری، آنان را بر سفره خواهد نشانید و پیش آمده، از ایشان پذیرایی خواهد کرد.
³⁸خوشا به حال خادمانی که چون سرورشان از راه رسد، چه در پاس دوّم شب، چه در پاس سوّم، ایشان را بیدار و هوشیار یابد.
³⁹«بدانید که اگر صاحبخانه می‌دانست دزد در چه ساعتی خواهد آمد، نمی‌گذاشت به خانه‌اش دستبرد زنند.
⁴⁰پس شما نیز آماده باشید، زیرا پسر انسان در ساعتی خواهد آمد که انتظار ندارید.»
⁴¹پطرس پرسید: «سرور من، آیا این مَثَل را برای ما آوردی یا برای همه؟»
⁴²خداوند در پاسخ گفت: «پس آن مباشر امین و دانا کیست که اربابش او را به سرپرستی خادمان خانۀ خود گماشته باشد تا سهم خوراک آنان را به موقع بدهد؟
⁴³خوشا به حال آن غلام که چون اربابش بازگردد، او را مشغول کار بیند.
⁴⁴یقین بدانید که او را بر همۀ مایملک خود خواهد گماشت.
⁴⁵امّا اگر آن غلام با خود بیندیشد که ”ارباب در آمدن تأخیر کرده،“ و به آزار خادمان و خادمه‌ها، و خوردن و نوشیدن و میگساری بپردازد،
⁴⁶آنگاه اربابش در روزی که انتظار ندارد و در ساعتی که از آن آگاه نیست خواهد آمد و او را از میان دو پاره کرده، در جایگاه خیانتکاران خواهد افکند.
⁴⁷«غلامی که خواستِ اربابش را می‌داند و با این حال، خود را برای انجام آن آماده نمی‌کند، تازیانۀ بسیار خواهد خورد.
⁴⁸امّا آن که خواست اربابش را نمی‌داند و کاری می‌کند که سزاوار تنبیه است، تازیانۀ کمتر خواهد خورد. هر که به او بیشتر داده شود، از او بیشتر نیز مطالبه خواهد شد؛ و هر که مسئولیتش بیشتر باشد، پاسخگویی‌اش نیز بیشتر خواهد بود.
⁴⁹«من آمده‌ام تا بر زمین آتش افروزم، و ای کاش که تا کنون افروخته شده بود!
⁵⁰امّا مرا تعمیدی باید، و چه در فشارم تا به انجام رسد.
⁵¹آیا گمان می‌برید آمده‌ام تا صلح به زمین آورم؟ نه، بلکه آمده‌ام تا جدایی افکنم.
⁵²از این پس، میان پنج تن از اهل یک خانه جدایی خواهد افتاد؛ سه علیه دو خواهند بود و دو علیه سه.
⁵³پدر علیه پسر و پسر علیه پدر، مادر علیه دختر و دختر علیه مادر، مادرشوهر علیه عروس و عروس علیه مادرشوهر.»
⁵⁴سپس به جماعت گفت: «چون بینید ابری در مغرب پدیدار شود، بی‌درنگ می‌گویید: ”باران خواهد بارید،“ و باران می‌بارد.
⁵⁵و چون باد جنوب وزد، می‌گویید: ”هوا گرم خواهد شد،“ و چنین می‌شود.
⁵⁶ای ریاکاران! شما که نیک می‌دانید چگونه سیمای زمین و آسمان را تعبیر کنید، چگونه است که از تعبیر زمان حاضر ناتوانید؟
⁵⁷«چرا خود دربارۀ آنچه درست است داوری نمی‌کنید؟
⁵⁸هنگامی که با شاکیِ خود نزد حاکم می‌روی، بکوش تا در راه با او آشتی کنی، مبادا تو را نزد قاضی کشاند و قاضی تو را به نگهبان سپارد، و به زندان افتی.
⁵⁹به تو می‌گویم که تا قِران آخر را نپردازی، از زندان به در نخواهی آمد.»