۳ ژوئن

20:1 آنگاه خداوند به یوشَع گفت:
²«به بنی‌اسرائیل بگو شهرهای پناهگاهی را که به واسطۀ موسی دربارۀ آنها با شما سخن گفتم، برای خود معین کنند
³تا اگر شخصی ناخواسته و ندانسته کسی را بکشد، بتواند به آنجا بگریزد، و این شهرها برای شما پناهگاهی خواهد بود از دست خونخواهِ مقتول.
⁴پس او به یکی از این شهرها بگریزد، و در مدخل دروازۀ شهر بایستد و ماجرای خود را برای مشایخ شهر بیان کند. آنگاه ایشان او را به شهر درآورده، مکانی جهت سکونت به او بدهند و او نزد ایشان بماند.
⁵و اگر خونخواهِ مقتول، وی را تعقیب کند، نباید قاتل را به دست او تسلیم کنند، زیرا همسایۀ خود را نادانسته کشته، و از پیش خصومتی با او نداشته است.
⁶او باید تا زمان محاکمه‌اش در حضور جماعت، و تا زمان وفات کاهن اعظمِ وقت، در آن شهر بماند. سپس می‌تواند به شهر و خانۀ خود که از آن گریخته بود، بازگردد.»
⁷پس آنها قِدِش را در جَلیل در نواحی مرتفع نَفتالی، شِکیم را در نواحی مرتفع اِفرایِم، و قَریه‌اَربَع یعنی حِبرون را در نواحی مرتفع یهودا بدین منظور وقف کردند.
⁸و در آن سوی اردن، در شرق اَریحا، باصِر را در صحرا بر فلات از قبیلۀ رِئوبین، راموت را در جِلعاد از قبیلۀ جاد، و جولان را در باشان از قبیلۀ مَنَسی بدین منظور تعیین نمودند.
⁹اینهاست شهرهایی که برای تمامی بنی‌اسرائیل و نیز غریبی که میانشان بود، معین شد تا چنانچه شخصی ناخواسته کسی را کشته باشد، بتواند به آنجا بگریزد تا پیش از محاکمه شدن در حضور جماعت، به دست خونخواهِ مقتول کشته نشود.

21:1 آنگاه سران خاندانهای لاویان نزد اِلعازارِ کاهن، یوشَع پسر نون و سران خاندانهای قبایل بنی‌اسرائیل آمدند.
²و در شیلوه واقع در سرزمین کنعان، بدیشان گفتند: «خداوند به واسطۀ موسی فرمان داد که شهرها برای سکونت و چراگاههای آنها برای چارپایانمان، به ما داده شود.»
³پس بنی‌اسرائیل طبق فرمان خداوند از میراث خویش شهرها و چراگاههای زیر را به لاویان دادند:
⁴قرعۀ نخست به نام طایفه‌های قُهاتیان برآمد و به لاویانی که پسران هارون کاهن بودند، سیزده شهر از شهرهای قبایل یهودا، شمعون و بِنیامین به قرعه، تعلق گرفت.
⁵به دیگر قُهاتیان نیز ده شهر از شهرهای طوایف قبیلۀ اِفرایِم، قبیلۀ دان و نیم‌قبیلۀ مَنَسی به قرعه، تعلق گرفت.
⁶به جِرشونیان سیزده شهر از شهرهای طوایف قبیلۀ یِساکار، قبیلۀ اَشیر، قبیلۀ نَفتالی و نیم‌قبیلۀ مَنَسی در باشان، به قرعه، تعلق گرفت.
⁷به مِراریان نیز بر حسب طوایف خود دوازده شهر از شهرهای قبیلۀ رِئوبین، قبیلۀ جاد و قبیلۀ زِبولون تعلق گرفت.
⁸بدین‌گونه بنی‌اسرائیل طبق آنچه خداوند به واسطۀ موسی فرمان داده بود، این شهرها و چراگاههای آنها را به قرعه به لاویان دادند.
⁹از قبیلۀ یهودا و قبیلۀ شمعون، این شهرها را که نام برده می‌شود، دادند.
¹⁰این شهرها برای نسل هارون که یکی از طوایف قُهاتیان و از قبیلۀ لاوی بودند، تعیین شد، زیرا نخستین قرعه به نام ایشان بود.
¹¹پس قَریه‌اَربَع را که همان حِبرون باشد با چراگاههای اطرافش در نواحی مرتفع یهودا به ایشان دادند (اَربَع پدر عَناق بود).
¹²اما مزرعه‌ها و روستاهای اطراف شهر به کالیب پسر یِفُنّه به ملکیت بخشیده شده بود.
¹³و به نسل هارونِ کاهن این شهرها را با چراگاههای اطرافشان دادند: حِبرون که از شهرهای پناهگاه برای قاتلانی بود که ناخواسته کسی را کشته باشند، و نیز شهرهای لِبنَه،
¹⁴یَتّیر، اِشتِموعَ،
¹⁵حولون، دِبیر،
¹⁶عَین، یوطَّه و بِیت‌شمس را که نُه شهر از این دو قبیله بودند.
¹⁷از قبیلۀ بِنیامین نیز این شهرها را بدیشان دادند: جِبعون، جِبَع،
¹⁸عَناتوت و عَلمون، که چهار شهر بود با چراگاههای اطرافشان.
¹⁹همۀ شهرهای نسل هارون که کاهن بودند، سیزده شهر بود با چراگاههایشان.
²⁰و اما به طایفه‌های قُهاتی از لاویان، شهرهایی از قبیلۀ اِفرایِم بر حسب قرعه تعلق گرفت.
²¹پس شِکیم را در نواحی مرتفع اِفرایِم که شهر پناهگاه قاتلان غیرعمد است، و جازِر را،
²²و قِبصایِم و بِیت‌حورون را، که چهار شهر بودند، با چراگاههایشان به ایشان دادند.
²³نیز از قبیلۀ دان، شهرهای اِلتِقی، جِبِتون،
²⁴اَیَلون و جَت‌رِمّون را که چهار شهر بودند با چراگاههایشان، بدیشان دادند.
²⁵از نیم‌قبیلۀ مَنَسی نیز شهر تَعَناک و جَت‌رِمّون که دو شهر بودند با چراگاههایشان، بدیشان رسید.
²⁶پس تمامی این ده شهر با چراگاههایشان به بقیۀ طایفه‌های قُهاتیان داده شد.
²⁷به جِرشونیان، یکی از طوایف قبیلۀ لاوی، این شهرها داده شد: از نیم‌قبیلۀ مَنَسی، جولان در باشان که از شهرهای پناهگاه قاتلان غیرعمد بود، و بِعِشتِرَه، یعنی دو شهر با چراگاههایشان.
²⁸از قبیلۀ یِساکار، شهرهای قِشیون، دابِرَت،
²⁹یَرموت و عِین‌جَنّیم، که چهار شهر بودند با چراگاههایشان داده شد.
³⁰از قبیلۀ اَشیر، شهرهای مِشال، عَبدون،
³¹حِلقَت و رِحوب، که چهار شهر بودند با چراگاههایشان داده شد.
³²از قبیلۀ نَفتالی، شهرهای قِدِش در جَلیل که از شهرهای پناهگاه برای قاتلانی بود که ناخواسته کسی را کشته باشند، و حَمّوت‌دُر و قَرتان، که سه شهر بودند با چراگاههایشان داده شد.
³³بدین‌گونه تمامی این سیزده شهر با چراگاههایشان به طایفه‌های جِرشونیان داده شد.
³⁴به طوایف مِراریان که از لاویانِ باقیمانده بودند، این شهرها داده شد: از قبیلۀ زِبولون، شهرهای یُقنِعام، قَرتَه،
³⁵دِمنَه و نَحَلال، که چهار شهر بودند با چراگاههایشان؛
³⁶از قبیلۀ رِئوبین، شهرهای باصِر و یَهْصَه،
³⁷قِدیموت و میفَعَت، که چهار شهر بودند با چراگاههایشان؛
³⁸از قبیلۀ جاد، شهرهای راموت در جِلعاد که از شهرهای پناهگاه قاتلان بود، مَحَنایِم،
³⁹حِشبون و یَعزیر، که چهار شهر بودند با چراگاههایشان.
⁴⁰بدین‌گونه تمامی این دوازده شهر به قرعه به مِراریان که بقیۀ لاویان را تشکیل می‌دادند، بر حسب طوایفشان واگذار شد.
⁴¹تمامی شهرهای لاویان در میان سرزمین تحت تملک بنی‌اسرائیل، چهل و هشت شهر بود با چراگاههایشان.
⁴²هر یک از این شهرها، چراگاههایی در اطراف خود داشت، و این در مورد تمامی این شهرها صدق می‌کرد.
⁴³پس خداوند تمامی آن سرزمینی را که سوگند خورده بود به پدران ایشان بدهد، به اسرائیل بخشید. آنان این سرزمین را به تصرف درآوردند و در آنجا مسکن گزیدند.
⁴⁴خداوند طبق هرآنچه برای پدرانشان سوگند خورده بود، از هر سو به آنان آسایش بخشید. هیچ‌یک از دشمنان ایشان نتوانست در برابر آنها بایستد، زیرا خداوند همۀ دشمنان ایشان را به دست آنها تسلیم کرد.
⁴⁵از همۀ چیزهای نیکویی که خداوند به خاندان اسرائیل وعده داده بود، حتی یک کلمه بر زمین نیفتاد، بلکه همگی به انجام رسید.

26:1 در آن روز، این سرود را در سرزمین یهودا خواهند سرایید: «ما را شهری مستحکم است؛ او نجات را حصار درونی و بیرونی آن می‌سازد.
²دروازه‌ها را بگشایید تا قومِ پارسا داخل شود، قومی که وفادار می‌ماند.
³اندیشۀ استوار را در آرامش کامل نگاه خواهی داشت، زیرا که بر تو توکل می‌دارد.
⁴تا به ابد بر خداوند توکل کنید، زیرا که خداوند یهوه، صخرۀ جاودانی است.
⁵آنان را که در بلندیها ساکنند پست ساخته است؛ شهر رفیع را به زیر می‌کشد؛ آن را بر زمین افکنده، با خاک یکسان می‌سازد؛
⁶پایها آن را پایمال می‌کند، پایهای ستمدیدگان و قدمهای بینوایان.»
⁷راه پارسایان هموار است؛ طریقی که تو برای پارسایان می‌سازی، مستقیم است.
⁸در طریق داوریهایت، ای خداوند، برایت انتظار می‌کشیم. نام و یاد توست اشتیاق جان ما.
⁹شبانگاه جان من در اشتیاق توست، و سحرگاه روح من در اندرونم تو را می‌جوید. آنگاه که داوریهای تو بر زمین اجرا شود، ساکنان جهان پارسایی را خواهند آموخت.
¹⁰لیکن هرچند بر شریر لطف شود، پارسایی را نمی‌آموزد. حتی در سرزمینِ صالحان نیز ستم روا می‌دارد، و کبریایی خداوند را نمی‌بیند.
¹¹خداوندا، دست تو افراشته است اما آنان نمی‌بینند! بگذار غیرت تو را برای قومت ببینند و سرافکنده شوند؛ بگذار آتشی که برای دشمنان تو است، ایشان را فرو~بلعد.
¹²خداوندا، تو برای ما آرامش مقرر خواهی داشت؛ هرآنچه کرده‌ایم، براستی تو برایمان کرده‌ای.
¹³ای یهوه خدای ما، اربابانی غیر از تو بر ما حکم راندند، اما ما تنها نام تو را یاد می‌داریم.
¹⁴آنان مرده‌اند و دیگر زنده نخواهند شد، ارواحند و دیگر بر نخواهند خاست. آنان را جزا داده و نابود کرده‌ای، و یادشان را از خاطرها زدوده‌ای.
¹⁵خداوندا، تو قوم را افزوده‌‌ای؛ آری، تو قوم را افزوده‌ای و جلال یافته‌ای؛ تو حدود زمین را گسترده‌‌ای.
¹⁶خداوندا، ما در تنگی خویش تو را جُستیم؛ آنگاه که تأدیبمان می‌کردی، نجواهایمان را به حضورت ریختیم.
¹⁷همچون زن آبستنِ نزدیکِ وضع حمل که از درد زا بر خود می‌پیچد و فریاد برمی‌آورد، ما نیز، ای خداوند، به سبب تو چنین بودیم؛
¹⁸آبستن بودیم و از درد بر خود می‌پیچیدیم، اما باد زاییدیم! در زمین هیچ نجاتی به‌بار نیاوردیم، و ساکنان جهان ساقط نشدند.
¹⁹اما مردگان تو زیست خواهند کرد، و بدنهایشان بر خواهد خاست. ای شما که در خاک ساکنید، برخیزید و فریاد شادمانی سر دهید. شبنم تو همچون شبنم سحرگاهان است، و زمینْ مردگان را بیرون خواهد افکند.
²⁰ای قوم من، رفته به حجره‌های خویش داخل شوید، و درها را از عقب خویش ببندید. لَختی، خویشتن را پنهان کنید، تا خشم او درگذَرَد.
²¹زیرا هان خداوند از جایگاه خویش بیرون می‌آید تا ساکنان زمین را به سزای تقصیراتشان برساند. زمین خونهایی را که بر آن ریخته شده آشکار خواهد کرد، و بیش از این کشتگان خود را پنهان نخواهد داشت.

27:1 در آن روز، خداوند به شمشیر خود، به شمشیر سهمگین، عظیم و نیرومند خود، لِویاتان را جزا خواهد داد، لِویاتان، آن مار تیزرو را، آن مارِ تابیده بر گِرد خویش را؛ آری او اژدهای دریا را خواهد کشت.
²در آن روز، در وصف آن تاکستان دلپذیر بسرایید:
³«من، یهوه، نگاه‌دارندۀ آن هستم، و پیوسته آبیاری‌اش می‌کنم. شب و روز، آن را پاس می‌دارم، تا کسی بدان ضرر نرساند؛
⁴خشمی ندارم. کاش که خار و خَس به جنگم می‌آمدند، تا بر آنها حمله برده، جملۀ آنها را به آتش می‌سوزاندم.
⁵باشد که به حفاظت من تمسک جوید و با من صلح کند؛ آری، با من از درِ صلح درآید.»
⁶در روزهای آینده یعقوب ریشه خواهد دوانید؛ اسرائیل شکوفه خواهد آورد و جوانه خواهد زد، و تمامی جهان را از محصول پر خواهد کرد.
⁷آیا او را به همان‌سان زد که زنندگانِ او را؟ آیا ایشان نیز همانند قاتلانشان از پا درآمدند؟
⁸به اخراج و تبعید با وی معارضه کردی، به دَمِ سخت خویش او را در روزِ باد شرقی بیرون راندی.
⁹پس تقصیر یعقوب بدین‌سان کفاره خواهد شد، و ثمرۀ کاملِ زدوده شدنِ گناه او این خواهد بود که چون تمامی سنگهای مذبح را همچون سنگ آهک تکه‌تکه کند، اَشیرَه‌ها و مذبحهای بخور دیگر بر پا نخواهد ماند.
¹⁰زیرا آن شهرِ مستحکم تنها مانده است، همچون اردوگاهی متروک و واگذاشته شده چون بیابان. آنجا گوساله‌ها می‌چَرَند، و آنجا به خواب می‌روند، و شاخه‌هایش را تباه می‌سازند.
¹¹وقتی شاخه‌هایش خشک است آنها را خواهند شکست، و زنان آمده، با آنها آتش خواهند افروخت. زیرا که این قوم بی‌فهم است. پس صانعِ ایشان بر ایشان رحم نخواهد کرد، و آن که ایشان را بسرشت بر آنان نظر لطف نخواهد افکند.
¹²در آن روز، خداوند از رود فُرات تا وادی مصر خرمن کوفته، شما را، ای بنی‌اسرائیل، یک به یک جمع خواهد کرد.
¹³و در آن روز شیپوری عظیم به صدا در خواهد آمد، و آنان که در سرزمین آشور گم گشته‌‌ بودند و آنان که به مصر رانده شده بودند، خواهند آمد و خداوند را در کوه مقدس، در اورشلیم، خواهند پرستید.

10:1 شریعت فقط سایۀ چیزهای نیکوی آینده است، نه صورت واقعی آنها. از همین رو، هرگز نمی‌تواند با قربانیهایی که سال به سال پیوسته تکرار می‌شود، آنان را که برای عبادت نزدیک می‌آیند، کامل سازد.
²وگرنه آیا تقدیم آنها متوقف نمی‌شد؟ زیرا در آن صورت، عبادت‌کنندگان یک بار برای همیشه پاک می‌شدند و از آن پس دیگر برای گناهان خود احساس تقصیر نمی‌کردند.
³امّا آن قربانیها هر سال یادآور گناهانند،
⁴چرا که ممکن نیست خون گاوها و بزها گناهان را از میان بردارد.
⁵از این رو، هنگامی که مسیح به جهان آمد، فرمود: «به قربانی و هدیه رغبت نداشتی، امّا بدنی برای من مهیا ساختی؛
⁶از قربانیهای تمام‌سوز و قربانیهای گناه خشنود نبودی.
⁷آنگاه گفتم: ”اینک من می‌آیم، تا ارادۀ تو را ای خدا به جای آورم؛ در طومار کتاب درباره‌ام نوشته شده است.“‌»
⁸نخست می‌گوید: «به قربانی و هدیه، قربانیهای سوختنی و قربانیهای گناه رغبت نداشتی و از آنها خشنود نبودی»، هرچند شریعت خواهان انجامشان بود.
⁹سپس می‌فرماید: «اینک من می‌آیم تا ارادۀ تو را به جای آورم.» پس اوّلی را باطل می‌کند تا دوّمی را برقرار سازد.
¹⁰به واسطۀ همین اراده، ما یک بار برای همیشه، از طریق قربانیِ بدن عیسی مسیح تقدیس شده‌ایم.
¹¹هر کاهن، هر روز به خدمت می‌ایستد و همان قربانیها را که هرگز نمی‌توانند گناهان را از میان بردارند، بارها می‌گذراند.
¹²امّا این کاهن، چون برای همیشه یک قربانی به جهت گناهان تقدیم کرد، به دست راست خدا بنشست.
¹³از آن هنگام، در انتظار است که دشمنانش کرسی زیر پایش گردند،
¹⁴زیرا با یک قربانی، تقدیس‌شدگان را تا ابد کامل ساخته است.
¹⁵روح‌القدس نیز در این خصوص به ما گواهی می‌دهد. ابتدا می‌فرماید:
¹⁶«خداوند اعلام می‌کند، این است عهدی که پس از آن ایام با ایشان خواهم بست. احکام خود را در دلهای ایشان خواهم نهاد، و بر ذهن ایشان خواهم نگاشت.»
¹⁷سپس می‌افزاید: «گناهان و نافرمانیهای ایشان را دیگر هرگز به یاد نخواهم آورد.»
¹⁸آنجا که اینها آمرزیده شده باشند، دیگر جایی برای قربانی گناه باقی نمی‌ماند.
¹⁹پس ای برادران، از آنجا که به خون عیسی می‌توانیم آزادانه به مکان اقدس داخل شویم،
²⁰یعنی از راهی تازه و زنده که از میان آن پرده که بدن اوست، بر ما گشوده شده است،
²¹و از آنجا که کاهنی بزرگ بر خانۀ خدا داریم،
²²بیایید با اخلاص قلبی و اطمینانِ کاملِ ایمان به حضور خدا نزدیک شویم، در حالی که دلهایمان از هر احساس تقصیر زدوده و بدنهایمان با آبِ پاک شسته شده است.
²³بیایید بی‌تزلزل، امیدی را که به آن معترفیم همچنان استوار نگاه داریم، زیرا وعده‌دهنده امین است.
²⁴و در فکر آن باشیم که چگونه می‌توانیم یکدیگر را به محبت و انجام اعمال نیکو برانگیزانیم.
²⁵و از گرد آمدن با یکدیگر دست نکشیم، چنانکه بعضی را عادت شده است، بلکه یکدیگر را بیشتر تشویق کنیم - بخصوص اکنون که شاهد نزدیکتر شدن آن روز هستید.
²⁶زیرا اگر پس از بهره‌مندی از شناخت حقیقت، عمداً به گناه کردن ادامه دهیم، دیگر هیچ قربانی برای گناهان باقی نمی‌ماند؛
²⁷آنچه می‌ماند، انتظار هولناک مجازات و آتشی مَهیب است که دشمنان خدا را فرو~خواهد بلعید.
²⁸هر که شریعت موسی را رد می‌کرد، بنا بر گواهی دو یا سه شاهد، بدون ترحم کشته می‌شد.
²⁹حال به گمان شما چقدر بیشتر کسی که پسر خدا را پایمال کرده و خون عهدی را که بدان تقدیس شده بود، ناپاک شمرده و به روح فیض، بی‌حرمتی روا داشته است، سزاوار مجازاتی بس سخت‌تر خواهد بود؟
³⁰زیرا او را می‌شناسیم که فرموده است: «انتقام از آن من است؛ من هستم که سزا خواهم داد،» و نیز: «خداوند قوم خود را داوری خواهد کرد.»
³¹آری، افتادن به دستهای خدای زنده چیزی هولناک است.
³²آن روزهای پیشین را به یاد آورید، زمانی را که تازه منوّر شده بودید؛ در آن روزها، با تحمل رنج و زحمت، در مبارزه‌ای عظیم ایستادگی به خرج دادید.
³³گاهی در برابر چشم همگان مورد اهانت و آزار قرار می‌گرفتید و گاهی دوش به دوش کسانی می‌ایستادید که با ایشان چنین رفتار می‌شد.
³⁴با آنان که در زندان بودند، همدردی می‌کردید و تاراج اموال خود را با شادی می‌پذیرفتید، زیرا می‌دانستید از داراییهای بهتر که جاودانی است، برخوردارید.
³⁵پس این آزادگی خود را ترک مگویید، زیرا پاداشی عظیم در پی خواهد داشت.
³⁶چون لازم است پایداری کنید تا آنگاه که ارادۀ خدا را به انجام رساندید، وعده را بیابید.
³⁷زیرا پس از اندک زمانی «او که باید بیاید، خواهد آمد و تأخیر نخواهد کرد.
³⁸امّا شخصِ پارسای من به ایمان زیست خواهد کرد. و اگر عقب نشیند، از او خشنود نخواهم شد.»
³⁹لیکن ما از کسانی نیستیم که به عقب برمی‌گردند و هلاک می‌شوند، بلکه از آنانیم که ایمان دارند و حیات می‌یابند.