۸ ژوئن

4:1 پس از مرگ ایهود، بنی‌اسرائیل دیگر بار آنچه را که در نظر خداوند بد بود به جا آوردند.
²پس خداوند ایشان را به یابین پادشاه کنعان که در حاصور سلطنت می‌کرد، فروخت. سردار لشکر او سیسِرا بود که در حَروشِت‌حَگوییم زندگی می‌کرد.
³آنگاه بنی‌اسرائیل نزد خداوند فریاد برآوردند، زیرا یابین نهصد ارابۀ آهنین داشت و بیست سال بی‌رحمانه بر بنی‌اسرائیل ستم رانده بود.
⁴در آن زمان نبیه‌ای دِبورَه نام، زن لَپّیدُت، بر اسرائیل داوری می‌کرد.
⁵او زیر نخلِ دِبورَه که بین رامَه و بِیت‌ئیل در نواحی مرتفع اِفرایِم بود، می‌نشست، و بنی‌اسرائیل برای دادخواهی نزدش می‌آمدند.
⁶دِبورَه فرستاده، باراق پسر اَبینوعَم را از قِدِش‌نَفتالی فرا~خواند و به او گفت: «آیا یهوه خدای اسرائیل نفرموده است که: ”برو و در کوه تابور موضع بگیر، و ده هزار تن از مردان بنی‌نَفتالی و بنی‌زِبولون را نیز همراه خود برگیر.
⁷من، سیسِرا سردار لشکر یابین را با ارابه‌ها و سپاهیانش نزد تو به نهر قیشون خواهم کشاند، و او را به دست تو تسلیم خواهم کرد“؟»
⁸باراق به او گفت: «اگر تو همراه من بیایی، می‌روم. ولی اگر همراهم نیایی، نمی‌روم.»
⁹دِبورَه گفت: «به‌یقین همراه تو خواهم آمد. اما این راه که می‌روی برایت افتخار‌آفرین نخواهد بود، زیرا خداوند سیسِرا را به دست زنی خواهد فروخت.» پس دِبورَه برخاست و همراه باراق به قِدِش رفت.
¹⁰آنگاه باراق، زِبولون و نَفتالی را به قِدِش فرا~خواند، و همراه با ده هزار مرد که در رکابش گام می‌زدند، رهسپار شد. دِبورَه نیز همراه او روانه شد.
¹¹و اما حِبِرِ قینی، از قینیان که از نوادگان حوباب پدر زن موسی بودند، جدا شده و خیمه‌اش را در جایی دور، کنار درخت بلوطی در صَعَنَنّیم واقع در نزدیکی قِدِش، بر پا داشته بود.
¹²چون به سیسِرا خبر دادند که باراق پسر اَبینوعَم به کوه تابور برآمده است،
¹³همۀ ارابه‌هایش، یعنی نهصد ارابۀ آهنین را با تمامی مردانِ همراهش از حَروشِت‌حَگوییم نزد نهر قیشون گرد آورد.
¹⁴آنگاه دِبورَه به باراق گفت: «برخیز، زیرا این است روزی که خداوند سیسِرا را به دست تو تسلیم خواهد کرد. آیا خداوند پیش روی تو بیرون نرفته است؟» پس باراق با ده هزار مرد که از پی‌اش می‌رفتند، از کوه تابور به زیر آمد.
¹⁵و خداوند سیسِرا و تمامی ارابه‌ها و سپاهیانش را در برابر باراق به دم شمشیر مشوّش ساخت، و سیسِرا از ارابه‌اش پایین آمده، پیاده گریخت.
¹⁶اما باراق، ارابه‌ها و سپاهیان وی را تا حَروشِت‌حَگوییم تعقیب کرد. سپاهیان سیسِرا جملگی به دم شمشیر کشته شدند، و حتی یک تن نیز باقی نماند.
¹⁷و اما سیسِرا پای پیاده به خیمۀ یاعیل، زن حِبِرِ قینی گریخت، زیرا میان یابین پادشاه حاصور و خاندان حِبِرِ قینی صلح برقرار بود.
¹⁸یاعیل به دیدار سیسِرا بیرون آمد و به او گفت: «بیا ای سرورم! نزد من بیا و ترسان مباش.» پس سیسِرا نزد وی به خیمه درآمد، و آن زن روی‌اندازی بر وی انداخت.
¹⁹سیسِرا به وی گفت: «تمنا دارم جرعه‌ای آب به من بدهی تا بنوشم، زیرا تشنه‌ام.» پس یاعیل مَشکِ شیر را گشوده، جرعه‌ای به او داد، و او را پوشانید.
²⁰سیسِرا به وی گفت: «بر در خیمه بایست و اگر کسی آمد و از تو پرسید: ”آیا کسی اینجاست؟“ بگو: ”نه.“»
²¹اما یاعیل زن حِبِر، میخ چادری برداشت و چکشی به دست گرفته، آهسته به سیسِرا که از شدت خستگی در خوابی سنگین بود، نزدیک شد، و میخ را بر شقیقۀ وی کوبید به گونه‌ای که به زمین فرو~رفت، و او بمرد.
²²اینک چون باراق در تعقیب سیسِرا بدان‌جا رسید، یاعیل به دیدار او بیرون آمد و گفت: «بیا تا مردی را که در پی‌اش هستی، به تو نشان دهم.» پس باراق همراه او داخل شد، و اینک سیسِرا مرده افتاده بود و میخ چادر در شقیقه‌اش فرو~رفته بود.
²³پس در آن روز خدا یابین پادشاه کنعان را به حضور بنی‌اسرائیل مطیع ساخت.
²⁴و دست بنی‌اسرائیل بر یابین پادشاه کنعان زورآور و زورآورتر می‌شد، تا آنکه وی را نابود کردند.

5:1 پس دِبورَه و باراق پسر اَبینوعَم، در آن روز این سرود را سراییدند:
²«آنگاه که رهبران در اسرائیل رهبری کنند، آنگاه که قوم داوطلبانه خویشتن را ایثار نمایند، خداوند را متبارک خوانید!
³«ای پادشاهان، بشنوید! ای حاکمان، گوش سپارید! من خود برای خداوند خواهم سرایید؛ برای یهوه خدای اسرائیل سرود خواهم خواند.
⁴«ای خداوند، آنگاه که از سِعیر بیرون رفتی، و از دیار اَدوم پیش راندی، زمین به لرزه آمد و آسمانها باریدن گرفت، آری، از ابرها آب فرو~بارید.
⁵کوهها از حضور خداوند لرزیدند، حتی این کوه سینا، از حضور یهوه خدای اسرائیل.
⁶«در روزگار شَمجَر پسر عَنات، در روزگار یاعیل، شاهراهها متروک بودند و مسافران از کوره‌راهها می‌گذشتند.
⁷روستانشینان در اسرائیل نایاب شدند. آنان محو گشتند، تا من، دِبورَه، برخاستم؛ تا آنکه چون مادری در اسرائیل برخاستم.
⁸خدایانی نو اختیار کردند، پس جنگ تا به دروازه‌های شهر رسید. در میان چهل هزار تن در اسرائیل، نه سپری یافت می‌شد و نه نیزه‌ای.
⁹دل من با فرماندهان اسرائیل است، با آنان که در میان قوم، داوطلبانه خویشتن را ایثار کرده‌اند. خداوند را متبارک خوانید.
¹⁰«ای شما که بر الاغان سفید سوارید و بر فرشهای نفیس می‌نشینید، ای که بر جاده راه می‌پیمایید، تأمل کنید!
¹¹با همراهیِ آوای نوازندگان نزد چاه‌های آب، اعمال عادلانۀ خداوند را در آنجا نقل می‌کنند؛ اعمال پارسایانۀ روستائیان او را در اسرائیل. «آنگاه قوم خداوند به سوی دروازه‌های شهر سرازیر گشتند.
¹²«بیدار شو، ای دِبورَه! بیدار شو! بیدار شو! بیدار شو و سرود بخوان! ای باراق برخیز! اسیرانت را با خود ببر، ای پسر اَبینوعَم!
¹³آنگاه باقیماندگان نزد نجیب‌زادگان فرود آمدند؛ قوم خداوند بر ضد زورمندان نزد من فرود آمدند.
¹⁴آنان که ریشه در عَمالیق دارند از اِفرایِم فرود آمدند، از پیِ تو، ای بِنیامین، با قوم تو؛ از ماکیر، فرماندهان فرود آمدند، و از زِبولون، آنان که عصای فرمانروایی حمل می‌کنند.
¹⁵سروران یِساکار همراه دِبورَه بودند؛ آری، یِساکار به باراق وفادار بود، آنان در رکاب او به درّه هجوم بردند. در میان طوایف رِئوبین دودلی بسیار بود.
¹⁶از چه رو در میان آغلها ماندی؟ آیا تا به نیِ گله‌بانان گوش گیری؟ در میان طوایف رِئوبین دودلی بسیار بود.
¹⁷جِلعاد در آن سوی اردن باقی ماند؛ و دان، از چه رو نزد کشتیها درنگ کرد؟ اَشیر بر ساحل دریا بی‌حرکت نشست، و در اسکله‌های خویش بماند.
¹⁸مردمان زِبولون جانِ خویش به خطر افکندند، و هم نَفتالی، در بلندیهای میدان نبرد.
¹⁹«پادشاهان آمدند و جنگیدند؛ آنگاه پادشاهان کنعان جنگ کردند، در تَعَناک، کنار آبهای مِجِدّو، اما غنیمتی از نقره به یغما نبردند.
²⁰ستارگان از آسمان جنگیدند؛ از مدارهای خود با سیسِرا جنگیدند.
²¹نهر قیشون آنان را در ربود، آن نهر کهن، نهر قیشون. ای جان من، به قوّت به پیش برو!
²²«آنگاه سم اسبان بر زمین کوبیدن گرفت، به سبب تاختن، آری، چهارنعل تاختنِ اسبان زورآورش.
²³«فرشتۀ خداوند می‌گوید: میروز را لعنت کنید، ساکنانش را به‌تلخی لعنت کنید، زیرا که به یاری خداوند نیامدند؛ به یاری خداوند در برابر زورمندان.
²⁴«یاعیل در میان زنان مبارکترین است؛ زنِ حِبِرِ قینی در میان زنانِ چادرنشین مبارکترین است.
²⁵سیسِرا آب خواست و یاعیل بدو شیر داد؛ در ظرفی شاهانه برایش خامه بیاورد.
²⁶دست خویش به سوی میخ چادر دراز کرد، و دست راستش را به سوی چکشِ کارگران. سیسِرا را زد و سرش را خرد کرد؛ شقیقه‌اش را بشکافت و بِسُفت.
²⁷سیسِرا نزد پاهای وی خم شد، او فرو~افتاد و نقش زمین شد؛ آری، نزد پاهایش خم شد و بیفتاد؛ همان جا که خم شد، مرده فرو~افتاد.
²⁸«مادر سیسِرا از پنجره نگریست، از پشت شبکه‌ها فریادکنان گفت: ”چرا ارابه‌اش در آمدن تأخیر کرده است؟ چرا صدای چرخ ارابه‌هایش نمی‌آید؟“
²⁹حکیمترین ندیمه‌هایش پاسخ می‌دهند، براستی او خود به خویشتن پاسخ می‌دهد:
³⁰”آیا غنیمت را نیافته و تقسیم نکرده‌اند؟ یک یا دو دختر برای هر مرد؛ غنیمتی از جامه‌های رنگارنگ برای سیسِرا، جامه‌های رنگارنگ گلدوزی شده، دو قطعه پارچۀ رنگارنگ گلدوزی شده برای گردن، به عنوان غنیمت؟“
³¹«خداوندا، دشمنانت جملگی این‌گونه هلاک شوند! ولی دوستانت همچو خورشید باشند، آنگاه که در قوّتش طلوع می‌کند.» و آن سرزمین تا چهل سال در آرامش بود.

32:1 اینک پادشاهی به عدالت سلطنت خواهد کرد، و حکمرانان به انصاف حکم خواهند راند.
²هر یک همچون پناهگاهی در برابر باد و سرپناهی در برابر توفان خواهند بود؛ همچون نهرهای آب در بیابان خشک، و سایۀ صخره‌ای بزرگ در صحرای سوزان.
³آنگاه چشمان بینندگان تار نخواهد شد، و گوشهای شنوندگان خواهد شنید.
⁴دلِ شتابندگانْ معرفت را درک خواهد کرد، و زبان اَلکَنان فصیح و بلیغ خواهد گردید.
⁵شخص خبیث دیگر شریف خوانده نخواهد شد، و شخص رذل دیگر نجیب نامیده نخواهد گردید.
⁶چراکه خبیث به خباثت سخن می‌گوید و دل او به شرارت اشتغال دارد. فساد را پیشه کرده است و دربارۀ خداوند عقاید نادرست می‌پراکَنَد. گرسنگان را تهی‌دست رها می‌کند و آب را از تشنه‌لبان دریغ می‌دارد.
⁷راه و روش شخص رذل، شریرانه است؛ او تدابیر شریرانه می‌اندیشد تا فقیران را به سخنان دروغ نابود سازد، و نیازمندان را از دادرسی به دور دارد.
⁸اما شریفان به شرافت تدبیر می‌کنند، و به شرافت استوار خواهند ماند.
⁹ای زنانِ آسوده‌خیال، برخیزید و سخنم را بشنوید! ای دخترانِ مطمئن، به آنچه می‌گویم گوش فرا~دهید!
¹⁰پس از حدود یک سال شما که مطمئنید، مضطرب خواهید شد؛ چراکه محصول انگور ضایع خواهد شد و موسم چیدن میوه نخواهد آمد.
¹¹ای زنان آسوده‌خیال، بر خود بلرزید! و ای دختران مطمئن، مضطرب شوید! لباس از تن برکَنید و عریان شوید، و پلاس بر کمر ببندید!
¹²برای مزارع دلپذیر و برای موهای پر بار؛
¹³و برای سرزمین قوم من که به خار و خَس پوشیده است؛ آری، برای همۀ خانه‌های شادمانی و برای این شهرِ سرمست!
¹⁴زیرا که قصر، متروک خواهد شد، و شهر پرجنب و جوش، واگذاشته خواهد گردید؛ قلعه و دید‌بانگاه به زمین خالی بدل خواهد شد، به جولانگاهِ خران وحشی و چراگاهِ گله‌ها.
¹⁵تا آنگاه که روح از اعلی بر ما ریخته شود، و بیابان به بوستان بدل گردد و بوستان، همچون جنگل به نظر آید.
¹⁶آنگاه انصاف در بیابان ساکن خواهد شد، و عدالت در بوستان اقامت خواهد گزید.
¹⁷ثمرۀ عدالت، سلامتی خواهد بود و نتیجۀ عدالت، آرامی و امنیت تا ابدالاباد.
¹⁸قوم من در منزلگاه‌های مملو از آرامش، و مسکنهای ایمن و استراحتگاه‌های پر از آسایش ساکن خواهند شد.
¹⁹جنگل از بارش تگرگ سراسر صاف خواهد شد و شهر با خاک یکسان خواهد گردید.
²⁰اما شما چه مبارک خواهید بود که بر کنار نهرها بذر خواهید پاشید و گاوان و الاغهایتان را به آزادی رها خواهید ساخت.

2:1 برادران من، ایمانِ شما به عیسی مسیح، خداوند پرجلالمان، با تبعیض همراه نباشد.
²اگر کسی با انگشتریِ زرین و جامۀ فاخر به مجلس شما درآید و فقیری نیز با جامۀ ژنده وارد شود،
³و شما به آن که جامۀ فاخر در بر دارد توجه خاص نشان دهید و به او بگویید: «در این جای نیکو بنشین،» امّا فقیر را بگویید: «همان جا بایست!» و یا: «اینجا پیش پاهای من بر زمین بنشین،»
⁴آیا در میان خود تبعیض قائل نشده و با اندیشۀ بد قضاوت نکرده‌اید؟
⁵برادران عزیز، گوش فرا~دهید! مگر خدا فقیران این جهان را برنگزیده تا در ایمان دولتمند باشند و پادشاهی‌ای را به میراث یابند که او به دوستدارانِ خود وعده فرموده است؟
⁶امّا شما به فقیر بی‌حرمتی روا داشته‌اید. آیا دولتمندان نیستند که بر شما ستم روا می‌دارند و شما را به محکمه می‌کشند؟
⁷آیا ایشان نیستند که به آن نام شریف که بر شما نهاده شده، کفر می‌گویند؟
⁸اگر براستی شریعت شاهانه را مطابق با این گفتۀ کتاب به جای آورید که می‌فرماید: «همسایه‌ات را همچون خویشتن محبت کن،» کارِ نیکو کرده‌اید.
⁹امّا اگر تبعیض قائل شوید، گناه کرده‌اید و شریعت، شما را چون افرادی قانون‌شکن، محکوم می‌کند.
¹⁰زیرا اگر کسی تمام شریعت را نگاه دارد امّا در یک مورد بلغزد، مجرم به شکستن تمام شریعت است.
¹¹چه، او که گفت: «زنا مکن،» همچنین گفته است: «قتل مکن.» پس هرچند زنا نکنی، امّا اگر قتل کنی، شریعت را شکسته‌ای.
¹²پس همچون کسانی سخن گویید و عمل کنید که می‌دانند بر پایۀ شریعتِ آزادی، بر آنها داوری خواهد شد،
¹³زیرا داوری نسبت به آن که رحم نکرده باشد، بی‌رحم خواهد بود. امّا رحم بر داوری پیروز خواهد شد!
¹⁴برادرانِ من، چه سود اگر کسی ادعا کند ایمان دارد، امّا عمل نداشته باشد؟ آیا چنین ایمانی می‌تواند او را نجات بخشد؟
¹⁵اگر برادر یا خواهری نیازمند پوشاک و خوراک روزانه باشد
¹⁶و کسی از شما بدیشان گوید: «بروید به سلامت، و گرم و سیر شوید،» امّا برای رفع نیازهای جسمی ایشان کاری انجام ندهد، چه سود؟
¹⁷پس ایمان به تنهایی و بدون عمل، مرده است.
¹⁸حال کسی ممکن است بگوید: «تو ایمان داری و من هم اعمال دارم!» اما تو ایمانت را بدون اعمال به من بنما و من ایمانم را با اعمالم به تو خواهم نمود.
¹⁹تو ایمان داری که خدا یکی است. نیکو می‌کنی! حتی دیوها نیز این‌گونه ایمان دارند و از ترس به خود می‌لرزند!
²⁰ای نادان، می‌خواهی بدانی چرا ایمان بدون عمل بی‌ثمر است؟
²¹آیا جَد ما ابراهیم به اعمال پارسا شمرده نشد، آنگاه که پسر خود اسحاق را بر مذبح تقدیم نمود؟
²²می‌بینی که ایمان و اعمال او با هم عمل می‌کردند، و ایمان او با اعمالش کامل شد.
²³و آن نوشته تحقق یافت که می‌گوید: «ابراهیم به خدا ایمان آورْد و این برای او پارسایی شمرده شد،» و او دوست خدا خوانده شد.
²⁴پس می‌بینید به اعمال است که انسان پارسا شمرده می‌شود، نه با ایمانِ تنها.
²⁵همچنین آیا راحابِ روسپی به اعمال پارسا شمرده نشد، آنگاه که به فرستادگان پناه داد و ایشان را از راهی دیگر روانه کرد؟
²⁶آری، همان‌گونه که بدن بدون روح مرده است، ایمان نیز بدون عمل مرده است.