۱۶ جولای

31:1 باری، فلسطینیان با اسرائیلیان جنگیدند، و مردان اسرائیل از برابر فلسطینیان گریخته، بسیاری از ایشان بر کوه جِلبواَع از پای درآمدند.
²فلسطینیان شائول و پسرانش را سخت تعقیب کرده، پسران شائول یعنی یوناتان، اَبیناداب و مَلکیشوعَ را کشتند.
³جنگ بر شائول سخت شد، و تیراندازان او را هدف قرار داده، به‌شدت مجروح کردند.
⁴آنگاه شائول به سلاحدار خود گفت: «شمشیرت را برگیر و بر من فرو~بَر، مبادا این نامختونان آمده، شمشیرشان را بر من فرو~بَرَند و استهزایم کنند.» اما سلاحدار او نخواست چنین کند، زیرا بسیار می‌ترسید. پس شائول شمشیر خود را برگرفته، خویشتن را بر آن افکند.
⁵سلاحدار شائول چون او را مرده دید، او نیز خود را بر شمشیر خویش افکند و با او مرد.
⁶بدین‌سان شائول، سه پسر او، سلاحدارش و همۀ مردان وی با هم در همان روز مردند.
⁷چون اسرائیلیانی که در آن سوی وادی و در طرف دیگر اردن بودند، دیدند که مردان اسرائیل گریخته و شائول و پسرانش نیز مرده‌اند، شهرهای خویش را واگذاشته، پا به فرار نهادند، و فلسطینیان آمده، در آنها ساکن شدند.
⁸روز بعد، چون فلسطینیان برای برهنه کردن کشتگان آمدند، اجساد شائول و سه پسرش را یافتند که بر کوه جِلبواَع افتاده بود.
⁹پس سر شائول را بریدند و زره‌اش را از تنش برکندند، و به سراسر سرزمین فلسطین قاصدان فرستادند تا این مژده را در بتخانه‌ها و به مردم اعلام کنند.
¹⁰آنان زرۀ شائول را در معبد عَشتاروت نهادند و جسدش را بر دیوار بِیتْ‌شان آویختند.
¹¹اما چون ساکنان یابیش جِلعاد شنیدند که فلسطینیان با شائول چه کرده‌اند،
¹²مردان دلاورشان جملگی برخاسته، تمامی شب سفر کردند و به بِیتْ‌شان رفته، اجساد شائول و پسرانش را از دیوار بِیتْ‌شان برگرفتند و به یابیش آمده، آنها را در آنجا سوزاندند.
¹³سپس استخوانهای ایشان را برگرفتند و زیر درخت گز در یابیش دفن کردند، و هفت روز، روزه گرفتند.

6:1 ای مردم بنیامین، به دور از اورشلیم پناه گیرید! در تِقوعَ کَرِنا بنوازید! بر بِیت‌هَکّاریم علامتی برافرازید! زیرا بلایی از جانب شمال به ظهور می‌رسد؛ نابودی عظیم!
²من دختر صَهیون را نابود خواهم کرد، آن دختر زیبا و ظریف را.
³شبانان با گله‌های خود بر ضد او بر خواهند آمد، آنان خیمه‌های خود را گرداگرد او بر پا خواهند کرد، و هر یک در جای خود به چرانیدن مشغول خواهند شد.
⁴«برای نبرد با وی آماده شوید؛ به پا خیزید تا به هنگام ظهر حمله کنیم! وای بر ما، زیرا که روز رو به زوال است، و سایه‌های عصر دراز می‌شود.
⁵به پا خیزید، تا شبانگاه بر آن یورش بَریم، و کاخهایش را ویران کنیم!»
⁶زیرا خداوندِ لشکرها می‌فرماید: «درختان را قطع کرده، در برابر اورشلیم سنگر بسازید؛ این شهر باید مکافات ببیند، زیرا درون آن آکنده از ظلم است.
⁷چنانکه چاه آبِ خود را خنک نگاه می‌دارد، او نیز شرارتش را تازه نگاه می‌دارد؛ در اندرونش خشونت و ویرانی طنین‌انداز است؛ بیماریها و زخمهایش پیوسته در نظر من است.
⁸ای اورشلیم، هشدار بپذیر، مبادا از تو رویگردان شوم، و تو را به ویرانه‌ای بَدَل سازم، به سرزمینی خالی از سکنه!»
⁹خداوندِ لشکرها چنین می‌فرماید: «باقیماندگانِ اسرائیل را همچون تاکی، به تمامی خوشه‌چینی خواهند کرد؛ پس همچون کسی که انگور می‌چیند، دست خود را دیگر بار بر شاخه‌هایش دراز کن!»
¹⁰با چه کسانی سخن گویم و هشدارشان دهم، تا بشنوند؟ اینک گوشهایشان ختنه‌ناشده است، و توانِ شنیدن ندارند؛ کلام خداوند برای ایشان مایۀ تمسخر است، و رغبتی بدان ندارند.
¹¹از این رو از خشمِ خداوند آکنده‌ام، و از بازداشتنِ آن خسته گشته‌ام. «آن را بر کودکان در کوچه‌ها بریز، بر گردهم‌آییِ جوانان، مرد و زن، هر دو بدان گرفتار خواهند آمد، و پیران و کهنسالان نیز‌.
¹²خانه‌هایشان از آنِ دیگران خواهد شد، و مزارع و زنانشان جملگی؛ زیرا من دست خویش را بر ضد ساکنان این سرزمین دراز خواهم کرد؛» این است فرمودۀ خداوند.
¹³«زیرا که از خُرد و بزرگ، جملگی در طمع سود نامشروعند؛ از نبی و کاهن، جملگی دغل‌کارند.
¹⁴جراحاتِ قوم مرا اندک شفایی داده، می‌گویند: ”سلامتی است؛ سلامتی است،“ حال آنکه سلامتی نیست.
¹⁵آیا از انجام کارهای کراهت‌آور شرم دارند؟ نه! هیچ شرمی ندارند؛ آنان بویی از شرم و حیا نبرده‌اند. از این رو در میان افتادگان خواهند افتاد، و هنگامی که مجازاتشان کنم، سرنگون خواهند شد؛» این است فرمودۀ خداوند.
¹⁶خداوند چنین می‌فرماید: «بر طریقها ایستاده، بنگرید؛ دربارۀ راههای قدیم بپرسید که راه نیکو کدام است. در آن گام بردارید تا برای جانهای خود استراحت بیابید. اما گفتید، ”گام بر نخواهیم داشت.“
¹⁷من بر شما دیدبانان گماشته، گفتم: ”به آواز کَرِنا گوش دهید!“ اما گفتید، ”گوش نخواهیم داد.“
¹⁸پس حال ای قومها، بشنوید، و ای جماعت، بدانید که بر سر ایشان چه خواهد آمد.
¹⁹ای زمین بشنو: اکنون من بلایی بر این قوم نازل خواهم کرد، ثمرۀ نقشه‌های خودشان را؛ زیرا که به کلام من گوش فرا~ندادند، و شریعت مرا ترک کردند.
²⁰بخورِ صَبا و نی خوشبویی که از راه دور می‌آورند، به چه کار من می‌آید؟ هدایای تمام‌سوز‌تان مقبول نیست، و قربانیهای شما مرا خوشنود نمی‌سازد.
²¹از این رو خداوند چنین می‌فرماید: ”اینک من پیش روی این قوم سنگهای لغزش‌دهنده می‌نهم؛ پدران و پسران با هم بر آن خواهند لغزید، و همسایگان و دوستان هلاک خواهند شد.“»
²²خداوند می‌فرماید: «هان ملتی از سرزمین شمال می‌آید؛ قومی عظیم از کرانهای زمین برانگیخته شده است.
²³آنان کمان و نیزه برمی‌گیرند، و ستمکیش و بی‌رحمند. صدایشان همچون خروش دریاست؛ سوار بر اسب همچون رزم‌آوران صف‌آرایی کرده‌اند، بر ضد تو، ای دختر صَهیون‌!»
²⁴خبر آن را شنیده‌ایم، و دستهایمان سست شده است؛ عذاب ما را درگرفته، درد، همچون زنی در حالِ زا.
²⁵به مزرعه بیرون مشوید، و در راهها گام مزنید، زیرا دشمن شمشیر به دست دارد، و در هر سو رُعب و وحشت است.
²⁶ای قوم عزیز من، پلاس در بر کن و در خاکستر غَلتان شو؛ مرثیه‌ای تلخ بخوان، چنانکه گویی برای یگانه فرزندت! زیرا که به ناگاه، هلاک‌کننده بر ما فرود خواهد آمد.
²⁷«من تو را آزمایندۀ فلزات قرار دادم، تا قوم مرا همچون سنگ معدن بیازمایی، و راههای ایشان را بدانی.
²⁸آنان جملگی به‌غایت سرکِشند، دور می‌گردند و بدگویی می‌کنند. همچون برنج و آهنند، و جملگی فساد را به عمل می‌آورند.
²⁹دَمِ کوره به‌شدت می‌دمد، سرب در آتش محو می‌شود؛ ولی تصفیه بیهوده ادامه می‌یابد، زیرا شریران زدوده نمی‌شوند.
³⁰آنان ’نقرۀ مردود‘ خوانده می‌شوند، زیرا خداوند آنان را رد کرده است.»

17:1 شش روز بعد، عیسی، پطرس و یعقوب و برادرش یوحنا را برگرفت و آنان را با خود بر فراز کوهی بلند، به خلوت برد.
²در آنجا، در حضور ایشان، سیمای او دگرگون شد: چهره‌اش چون خورشید می‌درخشید و جامه‌اش همچون نور، سفید شده بود.
³در این هنگام، موسی و ایلیا در برابر چشمان ایشان ظاهر شدند و با عیسی به گفتگو پرداختند.
⁴پطرس به عیسی گفت: «ای سرورم، بودن ما در اینجا نیکوست. اگر بخواهی، سه سرپناه می‌سازم، یکی برای تو، یکی برای موسی و یکی هم برای ایلیا.»
⁵هنوز این سخن بر زبان پطرس بود که ناگاه ابری درخشان ایشان را در بر گرفت و ندایی از ابر در رسید که: «این است پسر محبوبم که از او خشنودم؛ به او گوش فرا~دهید!»
⁶با شنیدن این ندا، شاگردان سخت ترسیدند و به روی، بر خاک افتادند.
⁷امّا عیسی نزدیک شد و دست بر آنان گذاشت و گفت: «برخیزید و مترسید!»
⁸چون چشمان خود را برافراشتند، هیچ‌کس دیگر را ندیدند جز عیسی و بس.
⁹هنگامی که از کوه فرود می‌آمدند، عیسی به آنان فرمود: «آنچه دیدید برای کسی بازگو نکنید، تا زمانی که پسر انسان از مردگان برخیزد.»
¹⁰شاگردان از او پرسیدند: «چرا علمای دین می‌گویند که نخست باید ایلیا بیاید؟»
¹¹پاسخ داد: «البته که ایلیا می‌آید و همه چیز را اصلاح می‌کند.
¹²امّا به شما می‌گویم که ایلیا آمده است، ولی او را نشناختند و هرآنچه خواستند با وی کردند. به همین‌سان پسر انسان نیز به دست آنان آزار خواهد دید.»
¹³آنگاه شاگردان دریافتند که دربارۀ یحیای تعمیددهنده با آنها سخن می‌گوید.
¹⁴چون نزد جماعت بازگشتند، مردی به عیسی نزدیک شد و در برابر او زانو زد و گفت:
¹⁵«سرورم، بر پسر من رحم کن. او صرع دارد و سخت رنج می‌کشد. اغلب در آتش و در آب می‌افتد.
¹⁶او را نزد شاگردانت آوردم، ولی نتوانستند شفایش دهند.»
¹⁷عیسی در پاسخ گفت: «ای نسل بی‌ایمان و منحرف، تا به کِی با شما باشم و تحملتان کنم؟ او را نزد من آورید.»
¹⁸پس عیسی بر دیو نهیب زد و دیو از پسر بیرون شد و او در همان دم شفا یافت.
¹⁹آنگاه شاگردان نزد عیسی آمدند و در خلوت از او پرسیدند: «چرا ما نتوانستیم آن دیو را بیرون کنیم؟»
²⁰پاسخ داد: «از آن رو که ایمانتان کم است. آمین، به شما می‌گویم، اگر ایمانی به کوچکی دانۀ خردل داشته باشید، می‌توانید به این کوه بگویید ”از اینجا به آنجا منتقل شو“ و منتقل خواهد شد و هیچ امری برای شما ناممکن نخواهد بود. [
²¹امّا این جنس جز به روزه و دعا بیرون نمی‌رود.]»
²²هنگامی که در جلیل گرد هم آمدند، عیسی به ایشان گفت: «پسر انسان به دست مردم تسلیم خواهد شد.
²³آنها او را خواهند کُشت و او در روز سوّم بر خواهد خاست.» و شاگردان بسیار اندوهگین شدند.
²⁴پس از آن که عیسی و شاگردانش به کَفَرناحوم رسیدند، مأموران اخذ مالیاتِ دو دِرْهَم، نزد پطرس آمدند و گفتند: «آیا استاد شما مالیات معبد را نمی‌پردازد؟»
²⁵او پاسخ داد: «البته که می‌پردازد!» چون پطرس به خانه درآمد، پیش از آنکه چیزی بگوید، عیسی به او گفت: «ای شَمعون، پادشاهان جهان از چه کسانی باج و خَراج می‌گیرند؟ از فرزندان خود یا از بیگانگان؟ چه می‌گویی؟»
²⁶پطرس جواب داد: «از بیگانگان.» عیسی به او گفت: «پس فرزندان معافند!
²⁷امّا برای اینکه ایشان را نرنجانیم، به کنارۀ دریا برو و قلّابی بینداز. نخستین ماهی را که گرفتی، دهانش را بگشا. سکه‌ای چهار دِرْهَمی خواهی یافت. با آن سهم من و خودت را به ایشان بپرداز.»