۱۶ نوامبر

3:1 آنگاه اِلیاشیب کاهن اعظم، با برادران کاهنش برخاستند و دروازۀ گوسفند را بنا کردند. ایشان آن را تقدیس کرده، درهایش را بر پا داشتند. آنان حصار را تا برجِ صد و برجِ حَنَنئیل بنا کرده، تقدیس نمودند.
²در کنار ایشان، مردان اَریحا بنا کردند، و در کنار آنان، زَکّور، پسر اِمری، بنا کرد.
³پسرانِ هَسِنَاَه دروازۀ ماهی را بنا کردند. ایشان تیرهای آن را کار گذاشتند و درهایش را با قفلها و پشت‌بندها بر پا داشتند.
⁴در کنار ایشان، مِرِموت پسر اوریا، پسر هَقّوص مرمت کرد؛ در کنار آنها، مِشُلّام، پسر بِرِکیا، پسر مِشیزَبئیل؛ و در کنار آنها، صادوق، پسر بَعَنا.
⁵در کنار ایشان، تِقوعیان مرمت کردند، اما بزرگان ایشان به خدمت سرور خویش گردن ننهادند.
⁶یویاداع، پسر فاسیَح، و مِشُلّام، پسر بِسودیا، دروازۀ کُهنه را مرمت کردند. ایشان تیرهای آن را کار گذاشتند و درهایش را با قفلها و پشت‌بندها بر پا داشتند.
⁷در کنار ایشان، مِلاتیای جِبعونی و یادونِ مِرونوتی، مردان جِبعون و مِصفَه، مقر والی ماوراءالنهر را مرمت کردند.
⁸در کنار آنها، عُزّیئیل، پسر حَرهایا، که از زرگران بود، مرمت کرد، و در کنار او حَنَنیا، که از عطاران بود. آنان اورشلیم را تا حصار پَهْن بازسازی کردند.
⁹در کنار ایشان، رِفایا، پسر حور، که حاکم نیمی از ناحیۀ اورشلیم بود، مرمت کرد.
¹⁰در کنار آنها، یِدایا پسر حَروماف، قسمت مقابل خانه‌اش را مرمت کرد، و در کنار او، حَطّوش، پسر حَشَبنیا مرمت نمود.
¹¹مَلْکیا، پسر حاریم، و حَشّوب، پسر فَحَت‌موآب، قسمتی دیگر، و برج تنورها را مرمت کردند.
¹²در کنار او، شَلّوم، پسر هَلّوحیش، که حاکم نیمی از ناحیۀ اورشلیم بود، همراه با دخترانش مرمت کرد.
¹³خانون و ساکنان زانواَخ، دروازۀ درّه را مرمت کردند. ایشان آن را بنا کردند و درهایش را با قفلها و پشت‌بندها بر پا داشتند، و هزار ذِراع از حصار را نیز تا دروازۀ خاکروبه مرمت کردند.
¹⁴مَلْکیا، پسر رِکاب، حاکم ناحیۀ بِیت‌هَکّاریم، دروازۀ خاکروبه را مرمت کرد. او آن را بنا کرد و درهایش را با قفلها و پشت‌بندها بر پا داشت.
¹⁵شَلّوم، پسر کُلحوزِه، حاکم ناحیۀ مِصفَه، دروازۀ چشمه را مرمت کرد. او آن را بنا کرد و سقفش را نهاد و درهایش را با قفلها و پشت‌بندها بر پا داشت. او حصار حوض شِلَخ را نیز که کنار باغ پادشاه بود تا پله‌هایی که از شهر داوود پایین می‌رفت، مرمت کرد.
¹⁶بعد از او، نِحِمیا پسر عَزبوق، حاکم نیمی از ناحیۀ بِیت‌صور، تا مقابل مقبره‌های داوود و برکۀ مصنوعی و خانۀ جنگاوران را مرمت کرد.
¹⁷بعد از او، لاویان مرمت کردند: رِحوم پسر بانی. در کنارش حَشَبیا، حاکم نیمی از ناحیۀ قِعیلَه، برای ناحیۀ خود مرمت کرد.
¹⁸بعد از او، برادران ایشان مرمت کردند: بَوّای، پسر حیناداد، حاکم نیمی از ناحیۀ قِعیلَه.
¹⁹در کنار او، عِزِر پسر یِشوعَ، حاکم مِصفَه، قسمتی دیگر را که مقابل سربالایی اسلحه‌خانه و نزد زاویه بود، مرمت کرد.
²⁰بعد از او، باروک پسر زَکّای، قسمتی دیگر را، از زاویه تا ورودی خانۀ اِلیاشیب کاهن اعظم، غیورانه مرمت کرد.
²¹بعد از او، مِرِموت، پسر اوریا، پسر هَقّوص، قسمتی دیگر را، از ورودی خانۀ اِلیاشیب تا انتهای خانه‌اش، مرمت کرد.
²²بعد از او، کاهنانی که از آن حوالی بودند، مرمت کردند.
²³بعد از ایشان، بِنیامین و حَشّوب، مقابل خانۀ خویش را مرمت کردند، و بعد از آنان، عَزَریا، پسر مَعَسیا، پسر عَنَنیا، قسمت کنار خانۀ خویش را مرمت کرد.
²⁴بعد از او، بِنّوی، پسر حیناداد، قسمتی دیگر از خانۀ عَزَریا را تا زاویه و گوشۀ حصار مرمت کرد.
²⁵فالال، پسر اوزای، از مقابل زاویه و برجِ پیش‌آمده از خانۀ بالایی شاه، واقع در کنار صحن نگهبان را مرمت کرد. بعد از او، فِدایاه، پسر فَرعوش،
²⁶و خادمان معبد که بر تپۀ عوفِل ساکن بودند، تا مقابل دروازۀ آب در مشرق، و برجِ پیش‌آمده را مرمت کردند.
²⁷بعد از او، تِقوعیان، قسمتی دیگر را که از مقابل برج بزرگِ پیش‌آمده تا دیوار عوفِل را شامل می‌شد، مرمت کردند.
²⁸بالاتر از دروازۀ اسب، کاهنان، هر یک مقابل خانۀ خویش را مرمت کردند.
²⁹بعد از ایشان، صادوق، پسر اِمّیر، قسمت مقابل خانۀ خویش را مرمت کرد. بعد از او، شِمَعیا، پسر شِکَنیا، نگاهبان دروازۀ شرقی، مرمت کرد.
³⁰بعد از او، حَنَنیا، پسر شِلِمیا، و خانون، ششمین پسر صالاف، قسمتی دیگر را مرمت کردند. بعد از ایشان، مِشُلّام، پسر بِرِکیا، قسمت مقابل حُجرۀ خود را مرمت کرد.
³¹بعد از او، مَلْکیا، که یکی از زرگران بود، تا خانۀ خادمان معبد و تاجران را که مقابل دروازۀ مِفقاد بود، تا بالاخانۀ گوشۀ حصار، تعمیر کرد.
³²و حصارِ بین بالاخانۀ گوشۀ حصار و دروازۀ گوسفند را زرگران و تاجران مرمت کردند.

13:1 آنگاه که اِفرایِم سخن می‌گفت، لرزه بر اندامها می‌افتاد؛ او در اسرائیل از منزلتی والا برخوردار بود، اما به سبب پرستش بَعَل تقصیرکار شد و بمرد.
²اکنون ایشان بیشتر و بیشتر گناه می‌ورزند، و از نقرۀ خویش بتهای ریخته‌شده برای خود می‌سازند، بتهایی که با مهارت ساخته شده، و همگی کار دست صنعت‌گران است. آنها با این بتها سخن می‌گویند، و مردمانی که قربانی تقدیم می‌کنند، گوساله‌ها را می‌بوسند!
³از این رو مانند مه صبحگاهی خواهند بود و همچون شبنمی که به‌زودی می‌گذرد؛ مانند کاهی که در خرمنگاه بر هوا می‌شود، و همچون دودی که از روزنه برمی‌آید.
⁴اما من از سرزمین مصر، یهوه خدای تو هستم؛ خدایی به‌جز من نباید بشناسی، و نه نجات‌دهنده‌ای غیر از من.
⁵من بودم که در بیابان بر تو التفات کردم، در آن زمین بسیار خشک.
⁶اما چون چریدند، سیر شدند، و چون سیر شدند در دل خویش مغرور گشتند، و از این رو مرا از یاد بردند.
⁷پس برای ایشان همانند شیر خواهم بود و همچون پلنگ بر سر راهشان کمین خواهم کرد.
⁸مانند خرسی که توله‌هایش را ربوده باشند بر آنان حمله خواهم برد و سینۀ ایشان را خواهم شکافت؛ همچون شیر در آنجا ایشان را فرو~خواهم بلعید، و حیوانی وحشی آنان را خواهد درید.
⁹ای اسرائیل، هلاک شدی، زیرا تو بر ضد منی که یاور تو هستم.
¹⁰پس اکنون پادشاه تو کجاست تا تو را در همۀ شهرهایت نجات دهد؟ و داورانت کجایند که دربارۀ آنها گفتی، «پادشاه و حاکمان به من بده»؟
¹¹در خشم خویش، پادشاهی به تو دادم و در غضب خویش او را برداشتم.
¹²تقصیر اِفرایِم انبار شده و گناه او ذخیره گشته است.
¹³دردهایی چون درد زن زائو برای او آغاز شده، اما او پسری نادان است، زیرا در زمان لازم، در دهانۀ رَحِم قرار نمی‌گیرد.
¹⁴آیا ایشان را از دست گور فدیه دهم؟ آیا آنان را از مرگ رهایی بخشم؟ ای مرگ، بلاهای تو کجاست؟ ای گور هلاکت تو کجا؟ از پشیمان شدن ابا خواهم کرد.
¹⁵هرچند او در میان برادرانش ثمر آورد، باد شرقی از سوی خداوند خواهد آمد و از جانب بیابان وزیدن خواهد گرفت. منبع او بی‌آب خواهد شد، چشمه‌اش خواهد خشکید، و همۀ اسباب نفیس خزانۀ او غارت خواهد شد.
¹⁶سامِرِه متحمل جزای تقصیر خود خواهد شد، زیرا به خدای خویش عِصیان ورزیده است. به شمشیر خواهند افتاد، کودکانشان تکه و پاره خواهند شد، زنان حاملۀ ایشان شکم‌پاره خواهند گشت.

1:1 از پولس و سیلاس و تیموتائوس، به کلیسای تسالونیکیان که در خدای پدر و خداوندْ عیسی مسیح‌اند: فیض و سلامتی بر شما باد.
²ما همواره خدا را به‌خاطر وجود همۀ شما شکر می‌گوییم و از شما در دعاهای خود نام می‌بریم،
³و پیوسته در حضور خدا و پدر خود، عمل شما را که از ایمان ناشی می‌شود و محنت شما را که محرک آن محبت است و پایداری شما را که از امید به خداوندمان عیسی مسیح الهام می‌گیرد، به یاد می‌آوریم.
⁴زیرا ای برادران که محبوب خدایید، از برگزیدگی شما آگاهیم.
⁵چرا که انجیلِ ما تنها نه با کلمات، بلکه با قدرت و روح‌القدس و یقین کامل به شما رسید، چنانکه نیک می‌دانید به‌خاطر شما چگونه در میانتان رفتار کردیم.
⁶شما از ما و از خداوند سرمشق گرفتید و در رنج بسیار، کلام را با آن شادی که روح‌القدس می‌بخشد، استقبال کردید.
⁷بدین‌گونه شما برای همۀ ایمانداران مقدونیه و اَخائیه سرمشقی بر جای گذاشتید،
⁸زیرا کلام خداوند به واسطۀ شما نه تنها در مقدونیه و اَخائیه طنین افکند، بلکه ایمان شما به خدا در همه جا بر سر زبانهاست، آن‌گونه که دیگر نیازی نیست ما چیزی بگوییم.
⁹زیرا آنان خود از استقبال گرم شما از ما سخن می‌گویند، و از اینکه چگونه از بتها دست کشیده، به سوی خدا بازگشتید تا خدای زنده و حقیقی را خدمت کنید
¹⁰و در انتظار آمدن پسر او از آسمان باشید، که از مردگان برخیزانیدش، یعنی عیسی، که ما را از غضب آینده رهایی می‌بخشد.

2:1 ای برادران، خود می‌دانید که آمدن ما نزد شما بیهوده نبوده است،
²بلکه هرچند پیشتر در شهر فیلیپی آزار و اهانت بر ما رفت، چنانکه می‌دانید، امّا به مدد خدای خود دلیری کردیم تا انجیل خدا را با وجود مخالفتهای بسیار به شما برسانیم.
³زیرا اگر ترغیبتان می‌کنیم، از گمراهی یا انگیزه‌های ناپاک نیست، و قصد فریبتان را نیز نداریم،
⁴بلکه چون کسانی سخن می‌گوییم که خدا بر آنها مُهر تأیید زده و انجیل را بدیشان به امانت سپرده است. ما در پی خشنود ساختن مردم نیستیم، بلکه خشنودی خدایی را طالبیم که دلهای ما را می‌آزماید.
⁵شما نیک می‌دانید که ما هرگز به چاپلوسی متوسّل نشدیم، و از ظاهرسازی چون سرپوشی برای طمع سود نجستیم - خدا گواه ماست.
⁶و نیز جویای ستایش از انسانها نبوده‌ایم، چه از شما و چه از دیگران. هرچند در مقام رسولان مسیح حقی بر گردن شما داشتیم،
⁷امّا همچون مادری شیرده که از کودکان خود نگهداری می‌کند، با شما به نرمی رفتار کردیم.
⁸شدت علاقۀ ما به شما چنان بود که شادمانه حاضر بودیم نه تنها انجیل خدا را به شما برسانیم، بلکه از جان خود نیز در راه شما بگذریم، چندان که ما را عزیز گشته بودید.
⁹شما ای برادران، به‌یقین محنت و مشقّت ما را به یاد دارید، که شب و روز کار می‌کردیم تا وقتی انجیلِ خدا را به شما وعظ می‌کنیم، سربار کسی نباشیم.
¹⁰شما شاهدید و خدا خود نیز گواه است که با چه پاکی و درستی و بی‌عیبی با شما ایمانداران رفتار کردیم.
¹¹چنانکه می‌دانید، رفتار ما با یک یک شما چون رفتار پدری با فرزندانش بود.
¹²شما را تشویق کرده، دلداری می‌دادیم و سفارش می‌کردیم که شیوۀ رفتارتان شایستۀ خدایی باشد که شما را به پادشاهی و جلال خود فرا~می‌خواند.
¹³نیز ما خدا را پیوسته شکر می‌گوییم که شما به هنگام پذیرفتن کلام خدا، که از ما شنیدید، آن را نه چون سخنان انسان، بلکه چون کلام خدا پذیرفتید، چنانکه براستی نیز چنین است؛ همان کلام اکنون در میان شما که ایمان دارید، عمل می‌کند.
¹⁴زیرا ای برادران، شما از کلیساهای خدا در یهودیه که در مسیحْ عیسایند، سرمشق گرفتید: شما نیز از هموطنان خود، همان آزارها را دیدید که آنان از یهودیان دیدند،
¹⁵از آنان که عیسای خداوند و پیامبران را کشتند و ما را نیز بیرون راندند. آنان خدا را خشنود نمی‌سازند و با همۀ مردم دشمنی می‌ورزند،
¹⁶و نمی‌گذارند ما با غیریهودیان سخن بگوییم تا نجات یابند. بدین‌گونه همواره پیمانۀ گناهان خود را لبریز می‌کنند. امّا غضب خدا سرانجام بر ایشان فرو~ریخته است.
¹⁷و امّا ای برادران، چون کوتاه زمانی از شما به دور افتادیم، البته جسماً و نه قلباً، با اشتیاقی بس پرشورتر کوشیدیم تا روی شما را ببینیم.
¹⁸چرا که خواهان آمدن نزد شما بودیم - براستی که من، پولس، بارها سعی کردم - ولی شیطان مانع شد.
¹⁹زیرا چیست امید و شادی و تاج افتخار ما در حضور خداوندمان عیسی به هنگام ظهور او؟ مگر شما نیستید؟
²⁰براستی که شمایید جلال و شادی ما.