۲۳ نوامبر

11:1 پس رهبران قوم در اورشلیم ساکن شدند و مابقی قوم قرعه افکندند تا از هر ده تن، یکی را برای سکونت به شهر مقدس اورشلیم بیاورند و نُه تن دیگر در شهرهای دیگر بمانند.
²و قوم همۀ کسانی را که مایل به زندگی در اورشلیم بودند، برکت دادند.
³اینانند سران ولایت که در اورشلیم مسکن گزیدند. اما سایر اسرائیلیان و کاهنان و لاویان و خادمان معبد و پسران خادمان سلیمان هر یک در مِلک شهر خود، در شهرهای یهودا ساکن شدند.
⁴در اورشلیم، برخی از بنی‌یهودا و بنی‌بِنیامین مسکن گزیدند: از بنی‌یهودا: عَتایا پسر عُزّیا، پسر زکریا، پسر اَمَریا، پسر شِفَطیا، پسر مَهَلَلئیل، یکی از پسران فِرِص؛
⁵و مَعَسیا پسر باروک، پسر کُلحوزِه، پسر حَزایا، پسر عَدایا، پسر یویاریب، پسر زکریا، پسرِ یک شیلونی.
⁶تمامی بنی‌فِرِص که در اورشلیم ساکن شدند ۴۶۸ مرد دلاور بودند.
⁷از بنی‌بِنیامین: سَلّو پسر مِشُلّام، پسر یوعید، پسر فِدایاه، پسر قُلایا، پسر مَعَسیا، پسر ایتیئیل، پسر یِشَعیا،
⁸و برادرانش جَبّای و سَلّای، بر روی هم ۹۲۸ تن.
⁹یوئیل پسرِ زِکْری ناظر ایشان بود، و یهودا پسر هَسِنواَه از مقام دوّم در نظارت بر شهر برخوردار بود.
¹⁰از کاهنان: یِدَعیا پسر یویاریب، یاکین،
¹¹سِرایا پسر حِلقیا، پسر مِشُلّام، پسر صادوق، پسر مِرایوت، پسر اَخیطوب، سرپرست خانۀ خدا،
¹²و برادرانشان که کارهای خانه را انجام می‌دادند، ۸۲۲ تن؛ عَدایا پسر یِروحام، پسر فِلَلیا، پسر اَمصی، پسر زکریا، پسر فَشحور، پسر مَلکیا،
¹³و برادرانش که سران خاندانها بودند، ۲۴۲ تن؛ عَمَشسای پسر عَزَرئیل، پسر اَخزای، پسر مِشیلِموت، پسر اِمّیر
¹⁴و برادرانشان که جنگاورانی دلاور بودند، ۱۲۸ تن. زَبدیئیل پسر هَجِدولیم ناظر ایشان بود.
¹⁵از لاویان: شِمَعیا پسر حَشّوب، پسر عَزریقام، پسر حَشَبیا، پسر بونّی؛
¹⁶شَبِتای و یوزاباد، از سران لاویان، که بر کارهای خارج خانۀ خدا نظارت می‌کردند؛
¹⁷مَتَّنیا پسر میکا، پسر زَبْدی، پسر آساف، که رهبری بود که شکرگزاری را با دعا شروع می‌کرد؛ بَقبوقیا که در میان برادرانش دوّمین بود؛ و عَبدا پسر شَمّوعا، پسر جَلال، پسر یِدوتون.
¹⁸شمار لاویان در شهر مقدس بر روی هم ۲۸۴ تن بود.
¹⁹نگهبانان دروازه‌ها: عَقّوب، طَلمون و برادرانشان که نزد دروازه‌ها نگهبان بودند، ۱۷۲ تن.
²⁰سایر اسرائیلیان و کاهنان و لاویان، هر یک در مِلک خویش، در همۀ شهرهای یهودا بودند.
²¹اما خادمان معبد در عوفِل می‌زیستند؛ صیحا و جِشفا مسئول خادمان معبد بودند.
²²سرپرستی لاویان را در اورشلیم عُزّی پسر بانی، پسر حَشَبیا، پسر مَتَّنیا، پسر میکا، از پسران آساف بر عهده داشت. اینان سرایندگان مراسم نیایشی خانۀ خدا بودند.
²³فرمانی از جانب پادشاه در خصوص ایشان بود که وظایف روزانۀ ایشان را تعیین می‌کرد.
²⁴فِتَحیا پسر مِشیزَبئیل از نسل زِراح پسر یهودا، عامل پادشاه در تمامی امور مربوط به قوم بود.
²⁵در خصوص روستاها و مزارع اطرافشان، برخی از مردم یهودا در قَریه‌اَربَع و توابعش، دیبون و توابعش، یِقَبصیئیل و روستاهایش،
²⁶یِشوعَ، مولادَه، بِیت‌فالِط،
²⁷حَصَرشوعال، بِئِرشِبَع و توابعش،
²⁸صِقلَغ، مِکونَه و توابعش،
²⁹عِین‌رِمّون، صُرعَه، یَرموت،
³⁰زانواَخ، عَدُلّام و روستاهایشان، لاکیش و مزارعش، عَزیقَه و توابعش می‌زیستند. پس ایشان از بِئِرشِبَع تا وادی هِنّوم ساکن شدند.
³¹بنی‌بِنیامین نیز از جِبَع به آن طرف سکونت گزیدند، یعنی در مِکماش، عَیَّه، بِیت‌ئیل و توابعش،
³²عَناتوت، نوب و عَنَنیا،
³³حاصور، رامَه و جِتّایم،
³⁴حادید، صِبوعیم و نِبالّاط،
³⁵لود، اونو و درۀ صنعتگران.
³⁶برخی از دسته‌های لاویان در یهودا، به بِنیامین تعلق داشتند.

3:1 ای بنی‌اسرائیل، کلامی را که خداوند بر ضد شما گفته است بشنوید، بر ضد تمامی خاندانی که من از سرزمین مصر برآوردم:
²«تنها شما را از تمامی طوایف زمین شناخته‌ام، پس شما را به سبب همۀ گناهانتان مکافات خواهم رسانید.
³«آیا دو نفر با هم راه می‌روند، جز آنکه توافق کرده باشند؟
⁴آیا شیر در بیشه می‌غُرّد، اگر شکاری نداشته باشد؟ آیا شیر ژیان از کُنام خود نعره برمی‌کشد، آنگاه که چیزی نگرفته باشد؟
⁵آیا پرنده بر زمین به دام می‌افتد، آنگاه که تله‌ای برای او نباشد؟ آیا دام از زمین برمی‌جهد، اگر چیزی نگرفته باشد؟
⁶آیا کَرِنا در شهر نواخته شود، و مردم نهراسند؟ آیا بلا بر شهر وارد آید، و خداوند آن را به عمل نیاورده باشد؟
⁷«به‌یقین خداوندگارْ یهوه کاری نمی‌کند مگر آنکه سِرّ خود را بر خدمتگزاران خویش انبیا مکشوف کرده باشد.
⁸شیر غریده است، کیست که نهراسد؟ خداوندگارْ یهوه سخن گفته است، کیست که نبوّت نکند؟»
⁹بر کاخهای اَشدود و بر کاخهای سرزمین مصر ندا در داده، بگویید: «بر کوههای سامِرِه گرد آیید، و ببینید چه آشوب عظیمی در میان آن است و چه ظلمی در وسط آن!»
¹⁰خداوند می‌فرماید: «آنان که خشونت و غارت در کاخهای خویش ذخیره می‌کنند، راست‌کرداری را نمی‌دانند.»
¹¹پس خداوندگارْ یهوه چنین می‌گوید: «دشمنی این سرزمین را محاصره خواهد کرد و استحکامات تو را از تو فرو~خواهد ریخت و کاخهایت تاراج خواهد شد.»
¹²خداوند چنین می‌گوید: «چنانکه شبانی دو ساق پا یا نرمۀ گوشی را از دهان شیر می‌رهاند، همچنان بنی‌اسرائیل که در سامِرِه ساکنند، به گوشۀ بستری و تکه‌ای ملافۀ ابریشمی رهایی خواهند یافت.»
¹³خداوندگارْ یهوه، خدای لشکرها چنین می‌فرماید: «بشنوید و بر ضد خاندان یعقوب شهادت دهید.
¹⁴در آن روز که اسرائیل را به سبب نافرمانیهایش مکافات رسانم، مذبحهای بِیت‌ئیل را نیز جزا خواهم داد؛ شاخهای مذبح قطع شده، بر زمین خواهد افتاد.
¹⁵خانۀ زمستانی را همراه با خانۀ تابستانی منهدم خواهم کرد؛ خانه‌های عاج نابود خواهد شد، و خانه‌های بزرگ ویران خواهد گردید؛» این است فرمودۀ خداوند.

6:1 آنان که زیر یوغ بندگی به سر می‌برند، باید که اربابان خود را درخور کمال احترام بدانند تا مردم نام خدا و تعلیم را بد نگویند.
²آنان که اربابانشان ایماندارند، نباید به دلیل رابطۀ برادری، ایشان را کمتر حرمت بگذارند. بلکه برعکس، باید حتی نیکوتر خدمت کنند، زیرا سود خدمتشان به کسانی می‌رسد که ایماندار و عزیزند. این را تعلیم ده و به انجامش ترغیبشان کن.
³اگر کسی به گونه‌ای دیگر تعلیم دهد و با گفتار صحیح خداوند ما عیسی مسیح و تعلیم دیندارانه موافق نباشد،
⁴مستِ غرور شده است و هیچ نمی‌فهمد. چنین کس عطشی بیمارگونه به جرّ و بحث و مجادله بر سر کلمات دارد، که از آن حسد و نزاع و ناسزاگویی و بدگمانی برمی‌خیزد
⁵و موجب کشمکش دائمی میان افرادی می‌شود که فکرشان فاسد شده است و از حقیقت منحرف گشته، گمان می‌کنند دینداری وسیله‌ای است برای سودجویی.
⁶امّا دینداری با قناعت، سودی عظیم است.
⁷چرا که به این جهان هیچ نیاورده‌ایم و از آن نیز هیچ نخواهیم برد.
⁸پس اگر خوراک و پوشاک و سرپناهی داریم، قانع خواهیم بود.
⁹امّا آنان که سودای ثروتمند شدن دارند، دچار وسوسه می‌شوند و به دام امیال پوچ و زیانباری گرفتار می‌آیند که موجب تباهی و نابودی انسان می‌گردد.
¹⁰زیرا پولدوستی ریشه‌ای است که همه گونه بدی از آن به بار می‌آید، و بعضی در آرزوی ثروت، از ایمان منحرف گشته، خود را به دردهای بسیار مجروح ساخته‌اند.
¹¹امّا تو ای مرد خدا، از اینها همه بگریز، و در پی پارسایی و دینداری و ایمان و محبت و پایداری و ملایمت باش.
¹²در نبرد نیکوی ایمان پیکار کن و به دست آور آن حیات جاویدان را که بدان فرا~خوانده شدی، آن هنگام که در برابر شهود بسیار، اعتراف نیکو را کردی.
¹³در برابر خدایی که به همه چیز زندگی می‌بخشد، و در حضور مسیحْ عیسی که در شهادت خود نزد پُنتیوس پیلاتُس اعتراف نیکو را کرد، تو را سفارش می‌کنم
¹⁴که این حکم را تا زمان ظهور خداوندمان عیسی مسیح، بی‌لکه و به دور از ملامت نگاه داری،
¹⁵که خدا این را در وقت خود به انجام خواهد رسانید، همان خدای متبارک که حاکم یکتا و شاه شاهان و ربِ ارباب است.
¹⁶او را که تنها وجود فناناپذیر است و در نوری سکونت دارد که نتوان به آن نزدیک شد، او را که هیچ‌کس ندیده و نتواند دید، تا ابد حرمت و توانایی باد. آمین.
¹⁷ثروتمندانِ این دنیا را حکم نما که متکبّر نباشند و بر مال ناپایدار دنیا امید مبندند. بلکه امیدشان بر خدا باشد که همه چیز را به‌فراوانی برای ما فراهم می‌سازد تا از آنها لذت ببریم.
¹⁸آنان را امر کن که نیکویی کنند و در کارهای خیر دولتمند بوده، سخاوتمند و گشاده‌دست باشند.
¹⁹بدین‌سان، گنجی برای خود خواهند اندوخت که پی استوار زندگی آیندۀ ایشان خواهد بود و آن حیات را که حیات واقعی است، به دست خواهند آورد.
²⁰ای تیموتائوس، امانتی را که به تو سپرده شده است، حفظ کن. از یاوه‌گویی‌های دنیوی و عقاید مخالفی که به غلط، معرفت نامیده می‌شود، دوری گزین؛
²¹برخی که ادعای برخورداری از آن داشته‌اند، از ایمان منحرف شده‌اند. فیض با تو باد.