۲۵ نوامبر

13:1 در آن روز، کتاب موسی را به گوش قوم قرائت کردند و در آن نوشته‌ای یافت شد که هیچ عَمّونی یا موآبی هرگز نباید به جماعت خدا درآید،
²زیرا ایشان از بنی‌اسرائیل با نان و آب استقبال نکردند، بلکه بَلعام را بر ضد ایشان اجیر نمودند تا ایشان را لعن کند. اما خدای ما آن لعنت را به برکت تبدیل کرد.
³چون قوم این حکم شریعت را شنیدند، تمامی کسانی را که از تبار مخلوط بودند، از اسرائیل جدا کردند.
⁴پیش از این، اِلیاشیبِ کاهن که از نزدیکان طوبیا بود، بر انبارهای خانۀ خدای ما برگماشته شده بود.
⁵او انباری بزرگ برای طوبیا مهیا ساخته بود که پیشتر، هدایای آردی و کُندُر و ظروف، و نیز ده‌یکِ غَله و شرابِ تازه و روغن را که برای لاویان و سرایندگان و نگهبانانِ دروازه‌ها مقرر شده بود، در آن می‌نهادند، و نیز هدایای متعلق به کاهنان را.
⁶اما در این مدت، من در اورشلیم نبودم، زیرا در سی و دوّمین سال اردشیر، پادشاه بابِل، نزد پادشاه رفته بودم. پس از چندی از پادشاه رخصت خواستم،
⁷و به اورشلیم بازآمدم. آنجا از عمل زشتی که اِلیاشیب برای طوبیا انجام داده بود، یعنی اینکه حجره‌ای برایش در صحن خانۀ خدا مهیا ساخته بود، آگاه شدم.
⁸این در نظرم بسیار ناپسند آمد و تمامی اسباب خانۀ طوبیا را از انبار بیرون ریختم.
⁹پس به دستور من انبارها را تطهیر کردند، و من ظروف خانۀ خدا را همراه با هدایای آردی و کُندُر بدان‌جا برگرداندم.
¹⁰نیز آگاه شدم که سهمیۀ لاویان بدیشان داده نشده بود، و از همین رو لاویان و سرایندگانی که عهده‌دار خدمت بودند، هر یک به مزارع خویش کناره جُسته بودند.
¹¹پس با صاحبمنصبان مشاجره کرده، گفتم: «چرا خانۀ خدا مورد غفلت واقع شده است؟» آنگاه لاویان را گرد آورده، بر جایهایشان گماشتم.
¹²سپس تمامی یهودا ده‌یک غَله وشرابِ تازه و روغن را به انبارها آوردند.
¹³و من شِلِمیای کاهن و صادوقِ کاتب و یکی از لاویان به نام فِدایاه را بر انبارها گماشتم، و حانان پسر زَکّور پسر مَتَّنیا را به معاونت ایشان تعیین نمودم، چراکه افرادی قابل اعتماد محسوب می‌شدند. مسئولیت آنها این بود که سهمیۀ برادران خود را میان ایشان تقسیم کنند.
¹⁴ای خدای من، مرا برای این کار به یاد آور و اعمال نیکویی را که برای خانۀ خدای خود و خدمات مربوط به آن انجام داده‌ام، محو مساز.
¹⁵در آن روزها برخی را در یهودا دیدم که در روز شَبّات انگور در چَرخُشت می‌فشردند و بافه‌ها آورده بر الاغها بار می‌کردند، و نیز شراب و انگور و انجیر و هر گونه بار دیگر در روز شَبّات به اورشلیم می‌آوردند. پس بدیشان دربارۀ فروش آذوقه در آن روز هشدار دادم.
¹⁶برخی از اهل صور که در آنجا ساکن بودند، ماهی و همه گونه کالا می‌آوردند و آنها را در روز شَبّات در اورشلیم به بنی‌یهودا می‌فروختند!
¹⁷پس با بزرگان یهودا مشاجره کرده، بدیشان گفتم: «این چه کار زشتی است که می‌کنید و روز شَبّات را بی‌حرمت می‌سازید؟
¹⁸آیا پدران شما چنین نکردند و از همین رو، خدای ما تمامی این بلا را بر ما و بر این شهر وارد نیاورد؟ اکنون شما با بی‌حرمت ساختن شَبّات، غضب بیشتری بر اسرائیل می‌آورید.»
¹⁹چون پیش از شَبّات، سایه‌های غروب بر دروازه‌های اورشلیم گسترده می‌شد، دستور دادم دروازه‌ها را ببندند و قدغن کردم که آنها را تا پس از شَبّات نگشایند. و تنی چند از افراد خود را بر دروازه‌ها گماشتم تا هیچ باری در روز شَبّات آورده نشود.
²⁰پس تاجران و فروشندگان انواع کالا یکی دو بار شب را بیرون از اورشلیم به سر آوردند.
²¹اما ایشان را هشدار داده، گفتم: «چرا شب را پشت حصار به سر می‌آورید؟ اگر دیگر بار چنین کنید، دست خود را بر شما بلند خواهم کرد.» از آن پس دیگر در روز شَبّات نیامدند.
²²سپس لاویان را امر کردم تا خویشتن را تطهیر کنند و آمده، بر دروازه‌ها نگاهبانی دهند تا روز شَبّات مقدس بماند. ای خدای من، این را نیز برای من به یاد آور و بر حسب کثرت محبتت بر من رحم فرما.
²³نیز در آن روزها برخی یهودیان را دیدم که با زنان اَشدودی و عَمّونی و موآبی وصلت کرده بودند.
²⁴فرزندان ایشان نیمی به زبان اَشدود سخن می‌گفتند و نمی‌توانستند به زبان یهودیان سخن بگویند، بلکه به زبان این قوم و آن قوم.
²⁵پس با ایشان مشاجره کرده، ایشان را لعن کردم و برخی از ایشان را زده، موی سرشان را کندم و به خدا سوگندشان داده، گفتم: «دخترانتان را به پسران ایشان ندهید و دختران ایشان را برای خود و پسرانتان مگیرید.
²⁶آیا سلیمان پادشاه اسرائیل در همین چیزها مرتکب گناه نشد؟ با اینکه در میان قومهای بسیار، پادشاهی همچون او نبود و او محبوب خدای خویش بود و خدا او را بر تمامی اسرائیل پادشاه ساخته بود، اما زنان بیگانه حتی او را نیز به گناه کشاندند.
²⁷پس اکنون آیا به شما گوش گیریم و مرتکب این شرارت عظیم شویم، و با وصلت با زنان بیگانه، به خدای خویش خیانت ورزیم؟»
²⁸یکی از پسران یِهویاداع پسر اِلیاشیب کاهن اعظم، داماد سَنبَلَطِ حُرونی بود. پس او را از نزد خود راندم.
²⁹ای خدای من، ایشان را به یاد آور، زیرا کهانت و عهد کهانت و لاویان را بی‌حرمت کرده‌اند.
³⁰پس من ایشان را از هر چیز بیگانه طاهر ساختم و وظایف کاهنان و لاویان را برقرار داشته، هر کس را بر کار خود نصب نمودم.
³¹همچنین ترتیبات لازم را برای هدایای هیزم در زمانهای مقرر، و نیز برای نوبرها دادم. ای خدای من، مرا به نیکویی به یاد آور.

5:1 ای خاندان اسرائیل، این کلام را که چون مرثیه بر شما می‌خوانم، بشنوید:
²«اسرائیلِ باکره افتاده است و دیگر بر نخواهد خاست؛ در سرزمینش مطرود مانده، و کسی نیست که او را برخیزاند.»
³زیرا خداوندگارْ یهوه چنین می‌گوید: «از هزار تن که از شهری به نبرد می‌روند، تنها صد تن برای خاندان اسرائیل بر جا خواهند ماند، و از صد تن که به نبرد می‌روند، تنها ده تن بر جا خواهند ماند.»
⁴زیرا خداوند به خاندان اسرائیل چنین می‌گوید: «مرا بجویید و زنده بمانید؛
⁵اما بِیت‌ئیل را نجویید؛ به جِلجال داخل نشوید، و به بِئِرشِبَع عبور نکنید؛ زیرا جِلجال به‌یقین به تبعید خواهد رفت و بِیت‌ئیل نابود خواهد شد.»
⁶خداوند را بجویید و زنده بمانید، مبادا وی همچون آتش بر خاندان یوسف شعله برکشد و آن را بسوزاند، و کسی در بِیت‌ئیل نباشد تا آن را خاموش کند.
⁷ای شما که انصاف را به اَفسَنتین بدل می‌کنید و عدالت را زیر پا می‌افکنید!
⁸آن که ثریا و جبّار را آفرید، که ظلمت غلیظ را به سپیدۀ صبح بدل می‌کند، و روز را شبِ تاریک می‌سازد؛ آن که آبهای دریا را فرا~می‌خوانَد و آنها را بر سطح زمین فرو~می‌ریزد، نام او یهوه است؛
⁹او ویرانی را بر سر زورمندان نازل می‌کند، و دژها را ویران می‌سازد.
¹⁰ایشان از آن که در محکمه حکم می‌کند، نفرت دارند، و آن را که به صداقت سخن می‌گوید، مکروه می‌دارند.
¹¹بنابراین، چون شما بینوایان را پایمال می‌کنید و از آنها مالیات گندم می‌ستانید، هرچند خانه‌ها از سنگهای تراشیده بسازید، در آنها ساکن نخواهید شد؛ و هرچند تاکستانهای دلپسند غرس کنید، از شراب آنها نخواهید نوشید.
¹²زیرا می‌دانم که نافرمانیهایتان بسیار است و گناهانتان عظیم، ای شما که بر پارسایان ستم می‌کنید و رشوه می‌گیرید، و حقِ نیازمندان را در محکمه از ایشان دریغ می‌دارید.
¹³بنابراین، دانا در چنین زمانه‌ای خاموش خواهد ماند، زیرا زمانۀ بدی است.
¹⁴نیکویی را بجویید و نه بدی را، تا زنده بمانید؛ و بدین‌گونه یهوه خدای لشکرها با شما خواهد بود، چنانکه خود می‌گویید.
¹⁵از بدی نفرت کنید و نیکویی را دوست بدارید، و در محکمه، عدالت را برقرار سازید؛ شاید فیض یهوه خدای لشکرها شامل حال باقیماندگانِ یوسف شود.
¹⁶پس خداوندگار، یهوه خدای لشکرها، چنین می‌گوید: «در همۀ میدانها نوحه‌گری خواهد بود، و در همۀ کوچه‌ها خواهند گفت: ”وای! وای!“ کشاورزان را برای سوگواری فرا~خواهند خواند، و آنان را که مرثیه‌خوانی می‌دانند، برای نوحه‌گری.
¹⁷در همۀ تاکستانها نوحه‌گری خواهد بود»، زیرا، خداوند می‌گوید، «از میان شما عبور خواهم کرد.»
¹⁸وای بر شما که مشتاق روز خداوند هستید! روز خداوند را برای چه می‌خواهید؟ زیرا که تاریکی خواهد بود، و نه روشنایی؛
¹⁹مانند کسی که از شیری بگریزد و با خرسی مواجه شود، یا به خانه داخل شده، دست بر دیوار بگذارد، و ماری او را بگزد!
²⁰آیا روز خداوند به عوض روشنایی، تاریکی نخواهد بود؟ ظلمت غلیظی که در آن هیچ نوری نباشد؟
²¹«من از جشنهای شما نفرت و کراهت دارم، و از گردهم‌آیی‌های مخصوص شما بیزارم.
²²اگرچه قربانیهای تمام‌سوز و هدایای آردیتان را به من تقدیم کنید، نخواهم پذیرفت؛ و قربانیهای رفاقتِ پرواریهای شما را منظور نخواهم داشت.
²³سر و صدای سرودهایتان را از من دور کنید؛ من به نوای چنگهای شما گوش نخواهم کرد.
²⁴بلکه بگذارید انصاف همچون آب جاری شود، و عدالت همچون نهر دائمی.
²⁵«ای خاندان اسرائیل، آیا در آن چهل سال در بیابان، برای من قربانی و هدیه آوردید؟
²⁶شما سَکّوت، پادشاه خود، و کیوان، ستارۀ خدایان خویش، یعنی تمثالهایی را که برای خویشتن ساختید، حمل کردید.»
²⁷بنابراین، یهوه که نامش خدای لشکرهاست می‌گوید، «من شما را به فراسوی دمشق تبعید خواهم کرد.»

2:1 پس تو ای فرزندم، در فیضی که در مسیحْ عیسی است نیرومند شو،
²و آنچه را که در حضور گواهان بسیار از من شنیدی، به مردمان امینی بسپار که از عهدۀ آموزش دیگران نیز برآیند.
³همچون سربازِ شایستۀ مسیحْ عیسی، در تحمّل رنجها سهیم باش.
⁴هیچ‌کس به هنگام سربازی، خود را گرفتار مشغولیتهای زندگی نمی‌سازد، چرا که خواهان جلب خشنودی فرماندۀ خویش است.
⁵به همین‌سان، ورزشکاری که هماوردی می‌کند، تاج پیروزی را دریافت نخواهد کرد، اگر به قانونْ هماوردی نکرده باشد.
⁶آن که باید نخست از محصول نصیب ببرد، کشاورزی است که محنت کشیده است.
⁷به آنچه می‌گویم بیندیش، که خداوند تو را در فهم همۀ اینها بصیرت خواهد بخشید.
⁸عیسی مسیح را به خاطر دار که از نسل داوود بود و از مردگان برخاست؛ این است انجیل من،
⁹که به‌خاطرش در رنجم، تا بدان حد که چون مجرمان به زنجیرم کشیده‌اند. امّا کلام خدا در زنجیر نیست.
¹⁰پس همه چیز را به‌خاطر برگزیدگان تحمل می‌کنم تا آنان نیز نجاتی را که در مسیحْ عیساست، با جلال جاودانی به دست آورند.
¹¹این سخن درخور اعتماد است که: اگر با او مردیم، با او زندگی هم خواهیم کرد.
¹²اگر تحمّل کنیم، با او سلطنت هم خواهیم کرد. اگر انکارش کنیم، او نیز انکارمان خواهد کرد.
¹³اگر بی‌وفا شویم، او وفادار خواهد ماند، از آن رو که خویشتن را انکار نتواند کرد.
¹⁴اینها را پیوسته بدیشان یادآور شو و در حضور خدا هشدار ده که بر سر کلمات مجادله نکنند، که جز تباهیِ شنوندگان ثمری ندارد.
¹⁵سخت بکوش که مقبول خدا باشی، همچون خدمتکاری که او را سببی برای شرمساری نیست و کلام حقیقت را به‌درستی به کار می‌بندد.
¹⁶از یاوه‌گویی‌های دنیوی بپرهیز، که شخص را هر چه بیشتر به بی‌دینی سوق می‌دهد.
¹⁷تعلیم چنین کسان مانند بیماری قانقاریا پخش می‌شود. هیمِنائوس و فیلِتوس از همین دسته‌اند،
¹⁸که از حقیقت منحرف گشته‌اند و می‌گویند رستاخیز هم‌اکنون به وقوع پیوسته است، و بدین‌سان ایمان بعضی را ویران می‌کنند.
¹⁹با این حال، پی مستحکمی که خدا نهاده است، پابرجاست و با این عبارت مُهر شده است که: «خداوند کسان خود را می‌شناسد،» و «هر که به نام خداوند اقرار دارد، باید از شرارت کناره جوید.»
²⁰در خانه‌ای بزرگ، تنها ظروف طلا و نقره نیست، بلکه چوبی و گِلی هم هست؛ آنها به کار مصارف مهم می‌آیند، اینها به کار مصارف پیش پا افتاده.
²¹پس هر که خود را از آنچه گفتم پاک نگاه دارد، ظرفی خواهد بود که به کار مصارف مهم می‌آید، ظرفی مقدّس و مفید برای صاحبخانه و مهیا برای هر کار نیکو.
²²از امیال جوانی بگریز، و به همراه آنان که با دلی پاک خداوند را می‌خوانند، در پی پارسایی و ایمان و محبت و صلح باش.
²³از مباحثات پوچ و بی‌خردانه دوری کن، چرا که می‌دانی نزاعها برمی‌انگیزد.
²⁴حال آنکه خادم خداوند نباید نزاع کند، بلکه باید با همه مهربان باشد و قادر به تعلیم و بردبار.
²⁵باید مخالفان را به‌نرمی ارشاد کند، بدین امید که خدا به آنها توبه عطا فرماید تا به شناخت حقیقت برسند
²⁶و به خود آمده، از دام ابلیس که ایشان را برای انجام خواست خود اسیر کرده است، برهند.