۱۰ دسامبر

12:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«بدرستی که شمایید مردمان فهیم، و حکمت با شما خواهد مرد!
³اما مرا نیز چون شما درک و فهمی هست، و از شما کمتر نیستم؛ کیست که چنین چیزها را نداند؟
⁴«مضحکۀ دوستان گشته‌ام، من که به درگاه خدا فریاد برآوردم و او مستجابم فرمود؛ آری، مَن که پارسا و بی‌عیبم، مضحکه گشته‌ام!
⁵شخص آسوده، بر مصیبت به دیدۀ حقارت می‌نگرد، آماده برای کسانی که پایشان می‌لغزد.
⁶در خیمه‌های راهزنان صلح و سلامت حکمفرماست، و آنان که خدا را به خشم می‌آورند ایمن هستند، هم‌آنان که خدای خویش را بر دستانشان حمل می‌کنند!
⁷«اما حال از جانوران بپرس تا تو را بیاموزند، و از پرندگان آسمان، تا به تو بگویند؛
⁸با زمین سخن بگو تا تعلیمت دهد، و بگذار ماهیان دریا به تو خبر رسانند.
⁹کیست که از این همه درنیابد که دست خداوند آنها را به جا آورده است؟
¹⁰جانِ جمیع زندگان در دست اوست، و نَفَسِ تمامی افراد بشر.
¹¹آیا چنانکه دهان خوراک خود را می‌چِشَد گوش سخنان را نمی‌سنجد؟
¹²حکمت نزد پیران است، و فهم در عمر دراز.
¹³«حکمت و قدرت نزد خداست؛ مشورت و فهم، از آنِ او.
¹⁴اگر ویران سازد، کسی را یارای بازسازی نیست؛ اگر انسان را در بند نهد، کسی را یارای رهانیدن نیست.
¹⁵اگر آبها را بازدارد، خشک می‌شوند؛ اگر آنها را رها سازد، زمین را به تمامی می‌پوشانند.
¹⁶قدرت و خردمندی نزد وی است، فریب‌خورده و فریب‌کار هر دو تحت اقتدار اویند.
¹⁷مُشیران را به تاراج می‌سپارد، و داوران را دیوانه می‌گردانَد.
¹⁸بندهای پادشاهان را می‌گشاید، و بر کمر ایشان کمربند می‌بندد.
¹⁹کاهنان را به غارت می‌سپارد، و قدرتمندان را سرنگون می‌سازد.
²⁰مُعتمدان را از سخن گفتن بازمی‌دارد، و قوۀ تشخیص را از مشایخ می‌گیرد.
²¹اهانت را بر نجیبزادگان می‌ریزد، و کمربندِ زورآوران را می‌گشاید.
²²چیزهای ژرف از میان تاریکی آشکار می‌سازد، و تاریکیِ غلیظ را به روشناییْ بیرون می‌آورد.
²³قومها را بزرگ می‌سازد، و آنها را نابود می‌کند؛ قومها را وسعت می‌بخشد، و آنها را به تبعید می‌فرستد.
²⁴عقل رؤسای ملتهای جهان را می‌رباید، و آنان را در بیراهه‌های بیابان سرگردان می‌سازد.
²⁵در تاریکی، بدون نور کورمال راه می‌روند، و ایشان را چون مستان، افتان و خیزان می‌گرداند.

1:1 وحی دربارۀ نینوا. کتاب رؤیای ناحوم اِلقوشی.
²یهوه خدایی است غیور و انتقام‌گیرنده، خداوند انتقام‌گیرنده و صاحب‌غضب است. خداوند از خصمان خویش انتقام می‌ستاند، و خشم را از برای دشمنانش نگاه می‌دارد.
³خداوند دیرخشم و بسیار تواناست؛ او گنهکار را هرگز بی‌سزا نمی‌گذارد. راه خداوند در گردباد و توفان است، و ابرها خاک پای اویند.
⁴دریا را عتاب زده، آن را می‌خشکاند، و رودها را جملگی بی‌آب می‌سازد. باشان و کَرمِل می‌پژمُرَند، و شکوفۀ لبنان می‌پلاسد.
⁵در برابر او کوهها به لرزه درمی‌آیند، و تپه‌ها گداخته می‌شوند. در پیشگاه او زمین می‌جنبد، و جهان و تمام ساکنانش.
⁶کیست که بتواند در برابر خشم او بایستد؟ و کیست که آتش غضب او را تاب آوَرَد؟ خشم او چونان آتش فرو~می‌ریزد، و صخره‌ها به دست او خُرد می‌شوند.
⁷خداوند نیکوست؛ پناهگاه است او به روز تنگی؛ او آنان را که در وی پناه می‌جویند، می‌شناسد.
⁸اما نینوا را به سیلاب نابود خواهد کرد، و دشمنان خود را به درون تاریکی تعقیب خواهد نمود.
⁹بر ضد خداوند چه تدبیر می‌کنید؟ او نابودی کامل خواهد آورد، و مصیبت، دیگر بار قد نخواهد افراشت.
¹⁰زیرا ایشان همچون خارهای به هم پیچیده‌ و مانند میگسارانِ سرمست از باده‌اند؛ و چون کاهی که به‌تمامی خشک است، سوخته شده‌اند.
¹¹از میان تو مشاور خبیث برخاسته که بر ضد خداوند دسیسه کرده است.
¹²خداوند به یهودا چنین می‌گوید: «هرچند ایشان در کمال قوّت و بی‌شمار باشند، اما منقطع خواهند شد و در خواهند گذشت. اگرچه تو را به مصیبت گرفتار کردم، دیگر بر تو مصیبت نخواهم فرستاد.
¹³و حال یوغِ او را از گردنت خواهم شکست، و بندهایت را خواهم گسست.»
¹⁴خداوند دربارۀ تو، ای نینوا، حکم داده است که «نام تو بیش از این باقی نخواهد ماند. من از معبد خدایانت تمثالِ تراشیده و بتِ ریخته شده را محو خواهم کرد، و گور تو را خواهم کند، زیرا که فرومایه‌ای.»
¹⁵بنگرید بر کوهها پایهای مبشر را که صلح و سلامت را ندا می‌کند! ای یهودا، عیدهای خود را نگاه دار، و به نذرهای خویش وفا کن، زیرا که مرد خبیث دیگر از میانت نخواهد گذشت، بلکه به تمامی منقطع خواهد شد.

2:1 دشمنی که پراکنده می‌سازد در مقابل تو برمی‌آید. حصار را پاس دار، راه را دیدبانی نما، لباس رزم بر تن کن، و همۀ نیرویت را گرد آور!
²زیرا خداوند عظمت یعقوب را بازمی‌آورد، آن‌سان که عظمت اسرائیل را؛ چونکه تاراجگران تاراجشان کرده‌اند و شاخه‌های موِ ایشان را از بین برده‌اند.
³سپر دلاورانش سرخ‌فام است، و جامۀ سپاهیانش ارغوانی. از ارابه‌ها برق فولاد ساطع است، در روزی که آنها را آماده می‌کند؛ نیزه‌های چوبِ سرو در اهتزاز است.
⁴ارابه‌ها در کوچه‌ها دیوانه‌‌‌وار می‌تازند؛ در میان میدانها به هر سو شتابانند. نمودِ آنها چون مشعلهاست، و همچون برقها برمی‌جهند.
⁵بهترین جنگاوران خود را فرا~می‌خواند؛ اما آنان در حین راه رفتن می‌لغزند. به جانب حصار می‌شتابند؛ اما برجِ محاصره دیگر بر پا شده است.
⁶آب‌بندها گشوده شده، و کاخ شاهی را آب برده است.
⁷حکم صادر شده است: نینوا اسیر شده، به تبعید برده می‌شود. کنیزکانش ماتم می‌کنند، و سینه‌زنان همچون کبوتر می‌نالند.
⁸نینوا در تمامی ایام خود برکۀ آبی بود، اما اکنون ساکنانش گریزانند. «بازایستید! بازایستید!»، اما هیچ‌کس برنمی‌گردد.
⁹نقره را غارت کنید! طلا را به یغما برید! زیرا خزاین آن را پایانی نیست، و نه دولتِ تمامی نفایسش را.
¹⁰خرابی و ویرانی و نابودی! دلها آب شده و زانوان لرزان است. گُرده‌ها جملگی ضعف به هم رسانده، و رخسار‌ها همه رنگ باخته است!
¹¹کجاست کُنام شیران؟ کجاست بیشۀ شیران ژیان؟ که نَرّه شیر و ماده شیر می‌خرامیدند، و بچه شیر نیز، و ترساننده‌ای نبود؟
¹²نَرّه شیر برای شیربچگانش به قدر کافی می‌درید، و برای ماده شیرانش خفه می‌کرد؛ مغاره‌هایش را از شکار می‌انباشت، و کُنامش را به لاشه‌ها.
¹³خداوندِ لشکرها می‌فرماید: اینک من بر ضد توام، و ارابه‌هایت را به دود خواهم سوزانید؛ و شمشیر، شیران ژیانت را در کام خواهد کشید. طعمۀ تو را از زمین قطع خواهم کرد، و آواز سفیرانت دیگر شنیده نخواهد شد.

5:1 و امّا شما ای ثروتمندان، زاری و شیون کنید، زیرا مصیبتها در انتظارتان است.
²ثروت شما تباه شده و جامه‌هایتان را بید خورده است!
³زر و سیم شما زنگ زده، و زنگِ آنها علیهِ شما سخن خواهد گفت و همچون آتش، گوشت بدن شما را خواهد خورد. زیرا در روزهای آخر ثروت اندوخته‌اید!
⁴اینک مزد کارگرانی که در مزارع شما درو کرده‌اند، و شما حیله‌گرانه از پرداخت آن سر باز زده‌اید، بر ضد شما فریاد برمی‌آورد. آری، فریاد دروگران به گوش خداوندِ لشکرها رسیده است.
⁵شما بر زمین در تجمّل و هوسرانی زندگی کرده‌اید، و دلهای خود را برای روز کشتار پروار ساخته‌اید!
⁶مرد پارسا را که با شما مخالفتی نمی‌ورزید، محکوم کردید و به قتل رساندید.
⁷پس ای برادران، تا آمدن خداوند صبر پیشه کنید. بنگرید چگونه دهقان انتظار می‌کشد تا زمین محصول پرارزش خود را به بار آورد؛ چگونه صبر می‌کند تا بارانهای پاییزی و بهاری بر زمین ببارد.
⁸پس شما نیز صبور باشید و دلْ قوی دارید، زیرا آمدنِ خداوند ما نزدیک است!
⁹برادران، از یکدیگر شکایت نکنید، تا بر شما نیز داوری نشود، زیرا ’داور‘ بر در ایستاده است.
¹⁰برادران، از پیامبرانی که به نام خداوند سخن می‌گفتند، درسِ صبر در مصائب را فرا~گیرید.
¹¹ما بردباران را خجسته می‌خوانیم. شما دربارۀ صبر ایوب شنیده‌اید، و می‌دانید که خداوند سرانجام با او چه کرد، زیرا خداوند به‌غایت مهربان و رحیم است.
¹²امّا مهمتر از همه، ای برادران من، سوگند مخورید؛ نه به آسمان، نه به زمین و نه به هیچ چیز دیگر. بگذارید ’بلۀ‘ شما همان بله باشد و ’نهِ‘ شما همان نه، مبادا محکوم شوید.
¹³اگر کسی از شما در مشکل است، دعا کند؛ اگر کسی شاد است، سرود حمد بخواند.
¹⁴اگر کسی از شما بیمار است، مشایخ کلیسا را فرا~خواند و آنها برایش دعا کنند و به نام خداوند او را با روغن تدهین نمایند.
¹⁵دعای با ایمان، بیمار را شفا می‌بخشد و خداوند او را برمی‌خیزاند، و اگر گناهی کرده باشد، آمرزیده می‌شود.
¹⁶پس نزد یکدیگر به گناهانِ خود اعتراف کنید و برای یکدیگر دعا کنید تا شفا یابید. دعایِ شخص پارسا، با قدرت بسیار عمل می‌کند.
¹⁷ایلیا انسانی بود همچون ما، امّا چون با تمام وجود دعا کرد که باران نبارد، سه سال و نیم باران بر زمین نبارید؛
¹⁸و باز دعا کرد و از آسمان باران بارید و زمین محصول به بار آورد.
¹⁹برادرانِ من، اگر کسی از شما از حقیقت منحرف شود، و دیگری او را بازگردانَد،
²⁰بداند که هر کس گناهکاری را از گمراهی بازگردانَد، جانِ او را از مرگ نجات بخشیده و گناهان بی‌شماری را پوشانیده است.