۲۱ ژانویه

36:1 این است تاریخچۀ نسل عیسو که همان اَدوم باشد:
²عیسو زنان خویش را از دختران کنعانیان گرفت: عادَه دختر ایلون حیتّی، و اُهولیبامَه دختر عَنَه، نوۀ صِبِعونِ حِوی،
³و بَسِمَه دختر اسماعیل، خواهر نِبایوت.
⁴عادَه اِلیفاز را برای عیسو بزاد و بَسِمَه رِعوئیل را،
⁵و اُهولیبامَه یِعوش و یَعلام و قورَح را. اینانند پسران عیسو که برای وی در سرزمین کنعان زاده شدند.
⁶عیسو زنان و پسران و دختران و همۀ اهل خانۀ خویش را با احشام و همۀ چارپایان و همۀ اموالی که در سرزمین کنعان فراهم آورده بود برگرفت و به سرزمینی دیگر دور از برادرش یعقوب رفت.
⁷اموال آنان زیادتر از آن بود که با هم در یک جا ساکن شوند، زیرا زمین غربتِ ایشان کفاف گله‌هایشان را نمی‌داد.
⁸پس عیسو که اَدوم باشد در کوهستان سِعیر سکونت گزید.
⁹این است تاریخچۀ نسل عیسو، پدر اَدومیان، در کوهستان سِعیر:
¹⁰این است نامهای پسران عیسو: اِلیفاز پسر عادَه همسر عیسو، و رِعوئیل پسر بَسِمَه همسر عیسو.
¹¹پسران اِلیفاز، تیمان و اومار و صِفوا و جَعتام و قِناز بودند.
¹²اِلیفاز، پسر عیسو، مُتَعِه‌ای به نام تِمناع داشت که عَمالیق را برای اِلیفاز بزاد. اینانند نوه‌های عادَه، همسر عیسو.
¹³پسران رِعوئیل، نَخَت و زِراح و شَمَّه و مِزَّه بودند. اینانند نوه‌های بَسِمَه، همسر عیسو.
¹⁴اینانند پسران اُهولیبامَه، همسر عیسو، که دختر عَنَه و نوۀ صِبِعون بود: او یِعوش و یَعلام و قورَح را برای عیسو بزاد.
¹⁵اینانند سران طایفه‌های بنی‌عیسو: اینانند پسران اِلیفاز نخست‌زادۀ عیسو که از سران طوایف بودند: تیمان و اومار و صِفوا و قِناز و
¹⁶قورَح و جَعتام و عَمالیق. اینان سران طایفه‌های اِلیفاز در سرزمین اَدوم و نوه‌های عادَه بودند.
¹⁷اینانند پسران رِعوئیل پسر عیسو که از سران طوایف بودند: نَخَت و زِراح و شَمَّه و مِزَّه. اینان سران طایفه‌های رِعوئیل در سرزمین اَدوم و نوه‌های بَسِمَه همسر عیسو بودند.
¹⁸اینانند پسران اُهولیبامَه همسر عیسو که از سران طوایف بودند: یِعوش و یَعلام و قورَح. اینان سران طایفه‌های اُهولیبامَه، همسر عیسو بودند که دختر عَنَه بود.
¹⁹اینان پسران عیسو بودند که اَدوم باشد، و اینان سران طوایف ایشان بودند.
²⁰اینانند پسران سِعیر حوری که در همان سرزمین می‌زیستند: لوطان و شوبال و صِبِعون و عَنَه،
²¹دیشون و اِصِر و دیشان. اینانند نسل سِعیر، که از سران طوایف حوری در سرزمین اَدوم بودند:
²²پسران لوطان: حوری و هیمام. تِمناع خواهر لوطان بود.
²³پسران شوبال: عَلوان و مَنَحَت و عیبال و شِفو و اونام.
²⁴پسران صِبِعون: اَیَه و عَنَه. این همان عَنَه است که به هنگام چراندن الاغانِ پدرش صِبِعون، چشمه‌های آب گرم را در صحرا یافت.
²⁵فرزندان عَنَه: دیشون و اُهولیبامَه دختر عَنَه.
²⁶پسران دیشون: حِمدان و اِشبان و یِتران و کِران.
²⁷پسران اِصِر: بِلهان و زَعَوان و عَقان.
²⁸پسران دیشان: عوص و اَران.
²⁹اینان بودند سران طوایف حوری: لوطان و شوبال و صِبِعون و عَنَه
³⁰و دیشون و اِصِر و دیشان. اینان بودند سران طوایف حوری بر حسب سرطایفگی‌شان در سرزمین سِعیر.
³¹و اینانند پادشاهانی که در سرزمین اَدوم سلطنت می‌کردند، پیش از آنکه پادشاهی بر بنی‌اسرائیل سلطنت کند:
³²بِلاع پسر بِعور در اَدوم سلطنت کرد. شهر او دینهابَه نام داشت.
³³پس از مرگ بِلاع، یوباب پسر زِراح از بُصرَه به جای او پادشاه شد.
³⁴پس از مرگ یوباب، حوشام از سرزمین تیمانیان به جای او پادشاه شد.
³⁵پس از مرگ حوشام، هَدَد پسر بِداد، که مِدیان را در دشت موآب شکست داد، به جای او پادشاه شد. شهر او عَویت نام داشت.
³⁶پس از مرگ هَدَد، سَملَه از مَسریقَه به جای او پادشاه شد.
³⁷پس از مرگ سَملَه، شائول از رِحوبوت، که بر کنار رودخانه واقع بود، به جای او پادشاه شد.
³⁸پس از مرگ شائول، بَعَل‌حانان پسر عَکبور به جای او پادشاه شد.
³⁹پس از مرگ بَعَل‌حانان پسر عَکبور، هَدَر به جای او پادشاه شد. شهر او فاعو نام داشت و همسرش مِهیطَبئیل دختر مَطرِد، و مَطرِد دختر می‌ذاهَب بود.
⁴⁰اینانند سران طایفه‌های عیسو بنا بر طایفه، مکان سکونت و نامهایشان: تِمناع و عَلوَه و یِتیت و
⁴¹اُهولیبامَه و ایلَه و فینون و
⁴²قِناز و تیمان و مِبصار و
⁴³مَجدیئیل و عیرام. اینان سران طوایف اَدوم بودند بنا بر مکان سکونتشان در سرزمینی که تصرف کرده بودند. و این بود عیسو پدر اَدومیان.

38:1 خداوندا، در خشم خویش توبیخم مکن و در غضبت، تأدیبم مفرما.
²زیرا که تیرهای تو در من نشسته، و دستت بر من فرود آمده است.
³در تن من به سبب خشم تو، صحتی نیست؛ و نه سلامتی در استخوانهایم، به سبب گناه.
⁴تقصیراتم از سَرَم گذشته، همچون باری گران از طاقتم سنگینتر است.
⁵زخمهایم به سبب حماقتم به چرک نشسته و نفرت‌انگیز شده است.
⁶به خود می‌پیچم و بسیار خم گشته‌ام؛ همۀ روز ماتم‌کنان می‌گردم.
⁷کمرم از سوزش پر گشته، و در تن من صحتی نیست.
⁸رمقی در من نمانده و سخت کوفته شده‌ام؛ از سوز دل، ناله برمی‌آورم.
⁹خداوندگارا، آرزوهایم همه در برابر توست؛ ناله‌هایم از تو پنهان نیست.
¹⁰دلم در سینه به تندی می‌تپد، توانم از من رخت برکشیده، نورِ دیدگانم تباه شده است.
¹¹دوستان و رفیقانم از زخمهایم کناره می‌جویند؛ نزدیکانم دور می‌ایستند.
¹²آنان که قصد جانم دارند، دام می‌گسترند، بدخواهانم از هلاکتم سخن می‌گویند؛ و همۀ روز خیانت را تدبیر می‌کنند.
¹³اما من همچون کَرانم و نمی‌شنوم، و چون گنگان، که دهان نتوانند گشود؛
¹⁴آری، من همچون کسی گشته‌ام که نمی‌شنود، و در دهانش پاسخی نیست.
¹⁵در انتظار توام، خداوندا؛ تو ای خداوندگارْ خدایم، پاسخ خواهی داد.
¹⁶چراکه گفتم: «چون پایم بلغزد، مگذار بر من شادی کنند و فخر فروشند.»
¹⁷زیرا که نزدیک است بیفتم، و دردم همیشه با من است.
¹⁸به تقصیر خود معترفم، و از گناه خود رنج می‌برم.
¹⁹دشمنانم سرزنده و بسیارند؛ پر شمارند آنان که بی‌سبب از من بیزارند.
²⁰آنان که به تلافی نیکی، بدی بر من روا می‌دارند، چون در پی نیکویی‌ام، بر من اتهام می‌زنند.
²¹خداوندا، ترکم مکن؛ ای خدای من، از من دور مباش.
²²به یاری‌ام بشتاب، ای خداوندگار، که نجات من هستی.

23:1 آنگاه عیسی خطاب به مردم و شاگردان خود چنین گفت:
²«علمای دین و فَریسیان بر مسند موسی نشسته‌اند.
³پس آنچه به شما می‌گویند، نگاه دارید و به جا آورید؛ امّا همچون آنان عمل نکنید! زیرا آنچه تعلیم می‌دهند، خود به جا نمی‌آورند.
⁴بارهای توانفرسا را می‌بندند و بر دوش مردم می‌گذارند، امّا خود حاضر نیستند برای حرکت دادن آن حتی انگشتی تکان دهند.
⁵هر چه می‌کنند برای آن است که مردم آنها را ببینند: آیه‌دان‌های خود را بزرگتر و دامن ردای خویش را پهنتر می‌سازند.
⁶دوست دارند در ضیافتها بر صدر مجلس بنشینند و در کنیسه‌ها بهترین جای را داشته باشند،
⁷و مردم در کوچه و بازار آنها را سلام گویند و ’استاد‘ خطاب کنند.
⁸امّا شما ’استاد‘ خوانده مشوید، زیرا تنها یک استاد دارید، و همۀ شما برادرید.
⁹هیچ‌کس را نیز بر روی زمین ’پدر‘ مخوانید، زیرا تنها یک پدر دارید که در آسمان است.
¹⁰و نیز ’معلم‘ خوانده مشوید، زیرا فقط یک معلم دارید که مسیح است.
¹¹آن که در میان شما از همه بزرگتر است، خدمتگزار شما خواهد بود.
¹²زیرا هر که خود را بزرگ سازد، پست خواهد شد و هر که خویشتن را فروتن سازد، سرافراز خواهد گردید.
¹³«وای بر شما ای علمای دین و فَریسیان ریاکار! شما درِ پادشاهی آسمان را به روی مردم می‌بندید؛ نه خود داخل می‌شوید و نه می‌گذارید کسانی که در راهند، داخل شوند. [
¹⁴«وای بر شما ای علمای دین و فَریسیان ریاکار! شما از سویی خانۀ بیوه‌زنان را غارت می‌کنید و از دیگر سو، برای تظاهر، دعای خود را طول می‌دهید. از همین رو، مکافاتتان بسی سخت‌تر خواهد بود.]
¹⁵«وای بر شما ای علمای دین و فَریسیان ریاکار! شما دریا و خشکی را درمی‌نوردید تا یک نفر را به دین خود بیاورید و وقتی چنین کردید، او را دو چندان بدتر از خود، فرزند جهنم می‌سازید.
¹⁶«وای بر شما ای راهنمایان کور که می‌گویید: ”اگر کسی به معبد سوگند خورَد باکی نیست، امّا اگر به طلای معبد سوگند خورَد، باید به سوگند خود وفا کند.“
¹⁷ای نابخردانِ کور! کدام برتر است؟ طلا یا معبدی که طلا را تقدیس می‌کند؟
¹⁸و نیز می‌گویید: ”اگر کسی به مذبح سوگند خورَد، باکی نیست، امّا اگر به هدیه‌ای که بر آن گذاشته می‌شود سوگند خورَد، باید به سوگند خود وفا کند.“
¹⁹ای کوران! کدام برتر است؟ هدیه یا مذبحی که هدیه را تقدیس می‌کند؟
²⁰پس، کسی که به مذبح سوگند می‌خورد، همانا به مذبح و هرآنچه بر آن است سوگند خورده است.
²¹و هر که به معبد سوگند می‌خورد، به معبد و به آن که در آن ساکن است سوگند خورده است.
²²و هر که به آسمان سوگند می‌خورد، به تخت خدا و به آن که بر آن نشسته است سوگند خورده است.
²³«وای بر شما ای علمای دین و فَریسیان ریاکار! شما از نعناع و شِوید و زیره ده‌یک می‌دهید، امّا احکام مهمترِ شریعت را که همانا عدالت و رحمت و امانت است، نادیده می‌گیرید. اینها را می‌بایست به جای می‌آوردید و آنها را نیز فراموش نمی‌کردید.
²⁴ای راهنمایان کور! شما پشه را صافی می‌کنید، امّا شتر را فرو~می‌بلعید!
²⁵«وای بر شما ای علمای دین و فَریسیان ریاکار! شما بیرون پیاله و بشقاب را پاک می‌کنید، امّا درون آن مملو از طمع و ناپرهیزی است.
²⁶ای فَریسی کور، نخست درون پیاله و بشقاب را پاک کن که بیرونش نیز پاک خواهد شد.
²⁷«وای بر شما ای علمای دین و فَریسیان ریاکار! شما همچون گورهایی هستید سفیدکاری شده که از بیرون زیبا به نظر می‌رسند، امّا درون آنها پُر است از استخوانهای مردگان و انواع نجاسات!
²⁸به همین‌سان، شما نیز خود را به مردم پارسا می‌نمایید، امّا در باطن مملو از ریاکاری و شرارتید.
²⁹«وای بر شما ای علمای دین و فَریسیان ریاکار! شما برای پیامبران مقبره می‌سازید و آرامگاه پارسایان را می‌آرایید
³⁰و می‌گویید: ”اگر در روزگار پدران خود بودیم، هرگز در کشتن پیامبران با ایشان شریک نمی‌شدیم.“
³¹بدین‌سان، بر ضد خود شهادت می‌دهید که فرزندانِ قاتلانِ پیامبرانید.
³²حال که چنین است، پس آنچه را پدرانتان آغاز کردند، شما به کمال رسانید!
³³ای ماران! ای افعی‌زادگان! چگونه از مجازات جهنم خواهید گریخت؟
³⁴چرا که من انبیا و حکیمان و علما نزد شما می‌فرستم و شما برخی را خواهید کشت و بر صلیب خواهید کشید، و برخی را در کنیسه‌های خود تازیانه خواهید زد و شهر به شهر تعقیب خواهید کرد.
³⁵پس، همۀ خون پارسایان که بر زمین ریخته شده است، از خون هابیلِ پارسا گرفته تا خون زکریا بن بَرَخیا، که او را بین محرابگاه و مذبح کشتید، بر گردن شما خواهد بود.
³⁶آمین، به شما می‌گویم، همۀ اینها دامنگیر این نسل خواهد شد.
³⁷«ای اورشلیم، ای اورشلیم، ای قاتلِ پیامبران و سنگسارکنندۀ رسولانی که نزد تو فرستاده می‌شوند! چند بار خواستم همچون مرغی که جوجه‌هایش را زیر بالهای خویش جمع می‌کند، فرزندان تو را گِرد آورم، امّا نخواستی!
³⁸اینک خانۀ شما به خودتان ویران واگذاشته می‌شود.
³⁹زیرا به شما می‌گویم که از این پس مرا نخواهید دید تا روزی که بگویید: ”مبارک است آن که به نام خداوند می‌آید.“»