۲۸ فوریه

3:1 «اگر هدیۀ وی قربانی رفاقت باشد و آن را از رمه تقدیم کند، خواه نرینه و خواه مادینه، باید حیوانی بی‌عیب به حضور خداوند تقدیم کند.
²دست خود را بر سر هدیۀ خویش بگذارد و آن را نزد دَرِ خیمۀ ملاقات ذبح کند، و پسران هارون، یعنی کاهنان، خون را بر دورتادور مذبح بپاشند.
³او باید از قربانی رفاقت، چربی‌ای را که اندرونی را می‌پوشاند یعنی تمامی چربی روی اندرونی را به عنوان هدیۀ اختصاصی به خداوند تقدیم کند،
⁴و نیز هر دو قلوه را با چربی روی آنها در قسمت تهیگاه، و همچنین زائدۀ روی جگر را که با قلوه‌ها جدا می‌کند.
⁵سپس پسران هارون آن را بر مذبح، بر روی قربانی تمام‌سوز بر هیزمی که روی آتش است، بسوزانند. این است هدیۀ اختصاصی و رایحۀ خوشایند برای خداوند.
⁶«اگر هدیه‌ای که به عنوان قربانی رفاقت به خداوند تقدیم می‌کند از گله باشد، خواه نرینه و خواه مادینه، باید حیوانی بی‌عیب تقدیم کند.
⁷اگر بره‌ای به عنوان قربانی تقدیم می‌کند، باید آن را به حضور خداوند آورده،
⁸دست خود را بر سر هدیۀ خویش بگذارد و آن را مقابل خیمۀ ملاقات ذبح کند. سپس پسران هارون خون آن را بر دورتادورِ مذبح بپاشند.
⁹او باید از قربانی رفاقت، چربیِ آن را به عنوان هدیۀ اختصاصی به خداوند تقدیم کند، یعنی تمامی دنبه را که از نزدیکی ستون مهره‌ها جدا می‌کند، و چربی‌ای را که اندرونی را می‌پوشاند یعنی تمامی چربی روی اندرونی را،
¹⁰و همچنین هر دو قلوه را با چربی روی آنها در قسمت تهیگاه، و زائدۀ روی جگر را که با قلوه‌ها جدا می‌کند.
¹¹کاهن این همه را به عنوان خوراک بر مذبح بسوزاند؛ این است هدیۀ اختصاصی برای خداوند.
¹²«اگر بزی را به عنوان هدیه تقدیم می‌کند، باید آن را به حضور خداوند آورده،
¹³دست خود را بر سر حیوان بگذارد و آن را مقابل خیمۀ ملاقات ذبح کند. سپس پسران هارون خون آن را بر دورتادورِ مذبح بپاشند.
¹⁴او باید از این هدیه، چربی‌ای را که اندرونی را می‌پوشاند یعنی تمامی چربی روی اندرونی را به عنوان هدیۀ اختصاصی به خداوند تقدیم کند،
¹⁵و نیز هر دو قلوه را با چربی روی آنها در قسمت تهیگاه، و زائدۀ روی جگر را که با قلوه‌ها جدا می‌کند.
¹⁶سپس کاهن این همه را به عنوان خوراک بر مذبح بسوزاند؛ این است هدیۀ اختصاصی به جهت رایحۀ خوشایند. تمام چربی از آنِ خداوند است.
¹⁷«این است فریضه‌ای ابدی در همۀ نسلهای شما، در هر جا که ساکن باشید: هرگز چربی یا خون نخورید.»

4:1 خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²«به بنی‌اسرائیل بگو: اگر کسی ناخواسته گناه ورزد و یکی از اموری را که خداوند انجام آن را منع کرده است، به عمل آورد،
³اگر گناه از کاهنِ مسح‌شده سر زده باشد و بدین‌گونه قوم تقصیرکار شده باشند، باید به جهت گناهی که مرتکب شده است گوسالۀ نرینه‌ای بی‌عیب از رمه به عنوان قربانی گناه به خداوند تقدیم کند.
⁴گوساله را نزد دَرِ خیمۀ ملاقات به حضور خداوند بیاورد و دست خود را بر سر گوساله نهاده، آن را در حضور خداوند ذبح کند.
⁵سپس کاهنِ مسح‌شده قدری از خون گوساله را برگیرد و آن را به داخل خیمۀ ملاقات ببرد.
⁶کاهن باید انگشت خود را در خون فرو~برده، مقداری از خون را هفت بار در حضور خداوند در برابر حجاب قُدس بپاشد.
⁷سپس قدری از خون را در حضور خداوند بر شاخهای مذبح بخورِ خوشبو که در خیمۀ ملاقات است بمالد، و باقی خون گوساله را به پای مذبح قربانی تمام‌سوز که نزد دَرِ خیمۀ ملاقات است، بریزد.
⁸او باید تمامی چربیِ گوسالۀ قربانیِ گناه را جدا کند، چربی‌ای را که اندرونی را می‌پوشاند یعنی تمامی چربی روی اندرونی را،
⁹و همچنین هر دو قلوه را با چربی روی آنها در قسمت تهیگاه، و نیز زائدۀ روی جگر را که با قلوه‌ها جدا می‌کند؛
¹⁰درست همان‌گونه که آنها را از گاو قربانی رفاقت جدا می‌کنند. و کاهن همه را بر مذبح قربانی تمام‌سوز بسوزاند.
¹¹اما پوست گوساله و تمامی گوشت آن و سر و پاچه‌ها و اندرونی و فضولاتِ آن را،
¹²یعنی هرآنچه را که از گوساله باقی مانَد، بیرون از اردوگاه به محلی طاهر که خاکستر را در آن می‌ریزند ببرد و آن را بر هیزم به آتش بسوزاند؛ پس بر تودۀ خاکستر سوزانده شود.
¹³«اگر همۀ جماعت اسرائیل ناخواسته خطایی ورزند و این امر از نظر جماعت پوشیده باشد، و آنها یکی از اموری را که خداوند انجام آن را منع کرده است به عمل آورده، تقصیرکار شوند،
¹⁴چون گناهی که مرتکب شده‌اند معلوم گردد، جماعت باید گوسالۀ نرینه‌ای به عنوان قربانی گناه تقدیم کنند. پس آن را به مقابل خیمۀ ملاقات بیاورند،
¹⁵و مشایخِ جماعت در حضور خداوند دستهای خود را بر سر گوساله بگذارند، و گوساله در حضور خداوند ذبح شود.
¹⁶آنگاه کاهنِ مسح‌شده قدری از خون گوساله را به داخل خیمۀ ملاقات ببَرد
¹⁷و انگشت خود را در خون فرو~برده، آن را هفت مرتبه در حضور خداوند در برابر حجاب بپاشد.
¹⁸سپس قدری از خون را در حضور خداوند بر شاخهای مذبحی که در خیمۀ ملاقات است بمالد، و باقی خون را به پای مذبح قربانی تمام‌سوز که نزد دَرِ خیمۀ ملاقات است، بریزد.
¹⁹او باید تمامی چربی آن را جدا کند و بر مذبح بسوزاند.
²⁰با این گوساله نیز همان کند که با گوسالۀ قربانی گناه کرد؛ با این نیز چنان کند. پس کاهن برای ایشان کفّاره به جا خواهد آورد، و آمرزیده خواهند شد.
²¹آنگاه گوساله را از اردوگاه بیرون برده، بسوزاند، درست همان‌گونه که گوسالۀ نخست را سوزانید. این است قربانی گناه به جهت جماعت.
²²«اگر رهبری گناه ورزد و ناخواسته یکی از اموری را که یهوه خدایش انجام آن را منع کرده است به عمل آورد و تقصیرکار گردد،
²³چون گناهی که مرتکب شده است بر او معلوم شود، باید بز نر بی‌عیبی به عنوان قربانی تقدیم کند.
²⁴او باید دست خود را بر سر بز بگذارد و آن را در محلی که قربانی تمام‌سوز را در حضور خداوند ذبح می‌کنند، ذبح نماید. این است قربانی گناه.
²⁵سپس کاهن قدری از خون قربانی گناه را به انگشت خویش برگیرد و آن را بر شاخهای مذبح قربانی تمام‌سوز بمالد و باقی خونِ آن را به پای مذبح قربانی تمام‌سوز بریزد.
²⁶او باید همۀ چربی آن را، مانند چربی قربانی رفاقت، بر مذبح بسوزاند. پس کاهن برای او به جهت گناهش کفّاره به جا خواهد آورد، و آمرزیده خواهد شد.
²⁷«اگر کسی از مردم عادی ناخواسته گناه ورزد و یکی از اموری را که خداوند انجام آن را منع کرده است به عمل آورده، تقصیرکار گردد،
²⁸چون گناهی که مرتکب شده است بر او معلوم شود، باید به جهت گناهی که مرتکب شده است بز مادۀ بی‌عیبی به عنوان قربانی تقدیم کند.
²⁹او باید دست خود را بر سر قربانی گناه بگذارد و قربانی گناه را در محلِ قربانی تمام‌سوز ذبح کند.
³⁰سپس کاهن قدری از خون آن را به انگشت خویش برگیرد و بر شاخهای مذبح قربانی تمام‌سوز بمالد و باقی خون را به تمامی به پای مذبح بریزد.
³¹او باید همۀ چربی آن را جدا کند، درست همان‌گونه که چربی را از قربانی رفاقت جدا می‌کنند. سپس کاهن آن را به عنوان رایحۀ خوشایند برای خداوند بر مذبح بسوزاند. پس کاهن برای او کفّاره به جا خواهد آورد، و آمرزیده خواهد شد.
³²«اگر بره‌ای را به عنوان قربانی گناه خود تقدیم می‌کند، باید برۀ ماده‌ای بی‌عیب بیاورد.
³³او باید دست خود را بر سر قربانی گناه بگذارد و آن را به عنوان قربانی گناه در محلی که قربانی تمام‌سوز را ذبح می‌کنند، ذبح نماید.
³⁴سپس کاهن قدری از خون قربانی گناه را به انگشت خویش برگیرد و آن را بر شاخهای مذبح قربانی تمام‌سوز بمالد، و باقی خون را به‌تمامی به پای مذبح بریزد.
³⁵او باید همۀ چربی آن را جدا کند، درست همان‌گونه که چربیِ برۀ قربانی رفاقت را جدا می‌کنند. سپس کاهن همه را بر مذبح، بر روی هدیۀ اختصاصی خداوند بسوزاند. پس کاهن برای او به جهت گناهی که مرتکب شده است کفّاره به جا خواهد آورد، و او آمرزیده خواهد شد.

104:1 ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! ای یهوه، خدای من، تو بی‌نهایت عظیمی. تو به فَرّ و شکوه ملبّسی،
²و نور را همچون ردا به خود می‌پیچی. تو آسمان را چون خیمه می‌گسترانی،
³و تیرکهای اتاقهایت را بر آبها می‌نهی. تو ابرها را ارابۀ خویش می‌سازی، و سوار بر بالهای باد می‌روی!
⁴تو بادها را فرستادگان خویش می‌گردانی، و شعله‌های آتش را خادمان خویش می‌سازی.
⁵تو اساس زمین را بر پایه‌های آن استوار ساختی، تا جنبش نخورد، تا ابدالآباد.
⁶تو آن را به آبهای ژرف همچون ردا پوشانیدی، و آبها بر فراز کوهها ایستادند.
⁷اما از عتاب تو گریختند، و از صدای رعد تو پا به فرار گذاشتند!
⁸بر فراز کوهها برآمدند و به دره‌ها سرازیر شدند، به جایی که تو برایشان مقرر کردی.
⁹حدّی برای آنها قرار دادی که از آن نگذرند، و دیگر بار زمین را نپوشانند!
¹⁰تو چشمه‌ها را در وادیها جاری می‌سازی، تا در میان کوهها روان گردند.
¹¹آنها جانداران صحرا را جملگی سیراب می‌کنند، و تشنگی خران وحشی را فرو~می‌نشانند.
¹²پرندگانِ هوا در کنار آنها منزل دارند، و در میان شاخساران آواز می‌خوانند.
¹³تو از جایگاه رفیع خود کوهها را آبیاری می‌کنی، و زمین از ثمر کار تو سیر می‌شود.
¹⁴تو علف را برای چارپایان می‌رویانی، و گیاهان را تا انسان با آنها زراعت کند، تا از دلِ زمین خوراک برآورد،
¹⁵و شراب را تا دل آدمی را شاد گرداند، و روغن را تا روی وی را شاداب سازد، و نان را تا جان او را نیرو بخشد.
¹⁶درختان خداوند سیراب‌اند، آن سروهای لبنان که او نشانده است؛
¹⁷پرندگان لانه‌های خود را در آنها می‌سازند، و لک‌لک در میان درختان صنوبر آشیان دارد.
¹⁸کوههای بلند برای بزهای وحشی است، و صخره‌ها پناهگاه خرگوشان است.
¹⁹او ماه را برای تعیین فصلها ساخت؛ و خورشید زمان غروبِ خود را می‌داند.
²⁰تاریکی می‌آوری و شب می‌شود، که در آن جمله جانوران جنگل پرسه می‌زنند.
²¹شیران ژیان در پیِ طعمۀ خود می‌غرند، و خوراکِ خویش را از خدا می‌طلبند.
²²چون آفتاب بر‌می‌آید، بازمی‌گردند، و در لانه‌های خود می‌آرامند.
²³آنگاه آدمی به کار خویش بیرون می‌رود، و به محنت خویش تا شامگاه.
²⁴ای خداوند، کارهای تو چه بسیار است! آنها را جملگی به حکمت خویش به عمل آورده‌ای! زمین از مخلوقات تو آکنده است!
²⁵و دریا نیز، در آنجا، وسیع و پهناور، مملو است از جُنبندگان بی‌شمار، از جانداران بزرگ و کوچک!
²⁶کشتیها بر روی آن می‌روند، و لِویاتان نیز، که تو سرشتی تا در آن بازی کند.
²⁷چشم امید اینان جملگی بر توست، تا خوراک ایشان را در وقتش برسانی.
²⁸چون این را به آنها می‌بخشی، آن را گرد می‌آورند؛ چون دست خویش را می‌گشایی، از چیزهای نیکو سیر می‌شوند.
²⁹اما چون روی خود را می‌پوشانی، پریشان می‌گردند؛ و چون روح ایشان را قبض می‌کنی، می‌میرند و به خاک بازمی‌گردند!
³⁰چون روح خود را می‌فرستی، آفریده می‌شوند، و روی زمین را تازه می‌سازی!
³¹باشد که جلال خداوند تا به ابد پایدار مانَد! باشد که خداوند از کارهای خویش شادمان شود؛
³²که بر زمین می‌نگرد، و زمین به لرزه درمی‌آید! که کوهها را لمس می‌کند، و آتش‌فشان می‌شود!
³³من تا زنده هستم خداوند را خواهم سرایید! تا وجود دارم برای خدایم سرود ستایش خواهم خواند!
³⁴تفکر من برای او لذتبخش باشد، زیرا که من در خداوند شادی می‌کنم!
³⁵اما گنهکاران از زمین محو گردند، و شریران دیگر یافت نشوند! ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! هَلِلویاه!

12:1 و امّا در خصوص تجلیات روح، ای برادران، نمی‌خواهم غافل باشید.
²می‌دانید که وقتی بت‌پرست بودید، به هر نحوی اغوا شده، به سوی بتهای گنگ کشیده می‌شدید.
³پس به شما می‌گویم که هر که به واسطۀ روحِ خدا سخن گوید، عیسی را لعن نمی‌کند، و هیچ‌کس جز به واسطۀ روح‌القدس نمی‌تواند بگوید «عیسی خداوند است.»
⁴باری، عطایا گونا‌گونند، امّا روحْ همان است؛
⁵خدمتها گونا‌گونند، امّا خداوند همان است؛
⁶عملها گونا‌گونند، امّا همان خداست که همه را در همه به عمل می‌آورد.
⁷ظهور روح، به هر کس برای منفعتِ همگان داده می‌شود.
⁸به یکی به وسیلۀ روح، کلام حکمت داده می‌شود، به دیگری به واسطۀ همان روح، کلام معرفت،
⁹و به شخصی دیگر به وسیلۀ همان روح، ایمان و به دیگری باز توسط همان روح، عطایای شفا دادن.
¹⁰به شخصی دیگر قدرت انجام معجزات داده می‌شود، به دیگری نبوّت، و به دیگری تشخیص ارواح. و باز به شخصی دیگر سخن گفتن به انواع زبانهای غیر بخشیده می‌شود و به دیگری ترجمۀ زبانهای غیر.
¹¹امّا همۀ اینها را همان یک روح به عمل می‌آورد و آنها را به ارادۀ خود تقسیم کرده، به هر کس می‌بخشد.
¹²زیرا بدن هرچند یکی است، از اعضای بسیار تشکیل شده؛ و همۀ اعضای بدن، اگرچه بسیارند، امّا یک بدن را تشکیل می‌دهند. در مورد مسیح نیز چنین است.
¹³زیرا همۀ ما، چه یهود و چه یونانی، چه غلام و چه آزاد، در یک روح تعمید یافتیم تا یک بدن را تشکیل دهیم؛ و همۀ ما از یک روح نوشانیده شدیم.
¹⁴زیرا بدن نه از یک عضو، بلکه از اعضای بسیار تشکیل شده است.
¹⁵اگر پا گوید، «چون دست نیستم، به بدن تعلق ندارم،» این سبب نمی‌شود که عضوی از بدن نباشد.
¹⁶و اگر گوش گوید، «چون چشم نیستم، به بدن تعلق ندارم،» این سبب نمی‌شود که عضوی از بدن نباشد.
¹⁷اگر تمام بدن چشم بود، شنیدن چگونه میسّر می‌شد؟ و اگر تمام بدن گوش بود، بوییدن چگونه امکان داشت؟
¹⁸امّا حقیقت این است که خدا اعضا را آن‌گونه که خود می‌خواست، یک به یک در بدن قرار داد.
¹⁹اگر همه یک عضو بودند، بدن کجا وجود می‌داشت؟
²⁰امّا اعضا بسیارند، در حالی که بدن یکی است.
²¹چشم نمی‌تواند به دست بگوید، «نیازی به تو ندارم!» و سر نیز نمی‌تواند به پاها گوید، «نیازمند شما نیستم!»
²²برعکس، آن اعضای بدن که ضعیفتر می‌نمایند، بسیار ضروریترند.
²³و آن اعضای بدن را که پست‌تر می‌انگاریم، با حرمت خاص می‌پوشانیم، و با اعضایی که زیبا نیستند با احترام خاص رفتار می‌کنیم؛
²⁴حال آنکه اعضای زیبای ما به