۱ مارس

5:1 «اگر کسی مرتکب این گناه شود که احضاریه‌ای عمومی جهت ادای شهادت بشنود و با اینکه شاهد است، یعنی ماجرا را دیده یا از آن باخبر شده است، سخن نگوید، متحمل جزای تقصیر خود خواهد شد.
²یا اگر کسی چیزی نجس را لمس کند، خواه لاشۀ حیوانات وحشی نجس، لاشۀ چارپایان اهلی نجس و یا لاشۀ جنبندگان کوچک نجس را، و این امر بر وی پوشیده باشد، نجس شده، تقصیرکار خواهد گشت.
³یا اگر نجاست آدمی را لمس کند، یعنی هر نجاستی را که به نجس شدن انسان می‌انجامد، و این امر بر وی پوشیده باشد، چون از آن آگاه شود، تقصیرکار خواهد گشت.
⁴یا اگر کسی به لبان خود سوگندی نسنجیده یاد کند که کاری نیک یا بد انجام دهد، یعنی هر کاری که ممکن است درباره‌اش سوگندی نسنجیده یاد کرد، و این امر بر وی پوشیده باشد، چون از آن آگاه شود، در هر یک از این موارد تقصیرکار خواهد گشت.
⁵اگر در هر یک از این امور تقصیرکار گردد، باید به گناهی که مرتکب شده است اعتراف کند،
⁶و برای گناهی که مرتکب شده است، بره یا بزی ماده از گله به عنوان قربانی جبران به خداوند تقدیم نماید. پس کاهن برای او به جهت گناهش کفّاره به جا خواهد آورد.
⁷«اما اگر دست او به بهای بره نرسد، باید برای خطایی که مرتکب شده است دو قمری یا دو جوجه کبوتر به حضور خداوند بیاورد، یکی به عنوان قربانی گناه و دیگری به عنوان قربانی تمام‌سوز.
⁸آنها را نزد کاهن بیاورد، و کاهن نخست آن را که به جهت قربانی گناه است تقدیم کند. کاهن سر آن را از گردن بپیچاند بی‌آنکه سر را به‌طور کامل از تن جدا کند.
⁹سپس مقداری از خون قربانی گناه را بر دیوارۀ مذبح بپاشد و باقی خون را پای مذبح بچلاند. این است قربانی گناه.
¹⁰آنگاه پرندۀ دیگر را مطابق قوانین، به عنوان قربانی تمام‌سوز تقدیم کند. پس کاهن برای او به جهت گناهی که مرتکب شده است کفّاره به جا خواهد آورد، و آمرزیده خواهد شد.
¹¹«اما اگر دست او به بهای دو قمری یا دو جوجه کبوتر نیز نرسد، برای گناهی که مرتکب شده است یک‌دهم ایفَه آرد مرغوب به عنوان قربانی گناه بیاورد. اما نباید بر آن روغن بنهد یا کُندُر بگذارد، زیرا که قربانی گناه است.
¹²آن را نزد کاهن بیاورد و کاهن مشتی از آن را به عنوان قسمت یادگاری برگرفته، آن را بر روی هدایای اختصاصی خداوند بر مذبح بسوزاند. این است قربانی گناه.
¹³پس کاهن برای او به جهت گناهی که در هر کدام از این موارد مرتکب شده است کفّاره به جا خواهد آورد، و آمرزیده خواهد شد. بقیه از آنِ کاهن خواهد بود، درست مانند هدیۀ آردی.»
¹⁴خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
¹⁵«اگر کسی خیانت ورزد و در خصوص امور مقدسِ خداوند ناخواسته گناه کند، باید به عنوان قربانی جبرانِ خود قوچی بی‌عیب از گله که ارزش آن به مثقال نقره بر حسب مثقال قُدس برآورد شده باشد، برای خداوند بیاورد. این است قربانی جبران.
¹⁶او همچنین باید برای قصوری که در امور مقدس ورزیده است عوض بدهد، و یک پنجم بهایش را نیز بر آن افزوده، همه را به کاهن بدهد. پس کاهن با قوچ قربانی جبران برای او کفّاره به جا خواهد آورد، و بر او آمرزیده خواهد شد.
¹⁷«اگر کسی گناه ورزد و هر کدام از اموری را که خداوند انجام آن را منع کرده است به عمل آورد، حتی اگر از آن آگاه نباشد، تقصیرکار است و متحمل جزای تقصیر خود خواهد شد.
¹⁸او باید بر حسب برآوردِ انجام شده، قوچی بی‌عیب از گله به عنوان قربانی جبران نزد کاهن بیاورد. پس کاهن برای او به جهت خطایی که ناخواسته مرتکب شده است کفّاره به جا خواهد آورد، و آمرزیده خواهد شد.
¹⁹این است قربانی جبران. او براستی در پیشگاه خداوند تقصیرکار است.»

6:1 خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²«اگر کسی گناه کند و به خداوند خیانت ورزیده، در مورد امانت یا وثیقه یا آنچه دزدیده است همسایۀ خود را بفریبد، یا مال همسایۀ خویش را غصب کند،
³یا چیز گمشده‌ای را بیابد و دربارۀ آن دروغ گفته، سوگند دروغ یاد کند، یا مرتکب هر کار دیگری شود که آدمی با انجام آن گناه می‌کند،
⁴از آنجا که گناه ورزیده و تقصیرکار گشته است، باید آنچه را دزدیده یا غصب کرده، یا امانتی را که به او سپرده شده یا چیز گمشده‌ای را که یافته است، باز پس دهد.
⁵همچنین هر چیزی را که درباره‌اش سوگند دروغ یاد کرده است، باید به‌طور کامل باز پس دهد و یک پنجم نیز بر آن افزوده، آن را در روزی که جرمش مُحرز گردد به صاحب مال بازگرداند.
⁶او باید به عنوان قربانیِ جبران خود، بر حسب برآوردِ انجام شده قوچی بی‌عیب از گله به عنوان قربانی جبران نزد کاهن آورده، به حضور خداوند تقدیم کند.
⁷آنگاه کاهن در حضور خداوند برایش کفّاره به جا خواهد آورد، و او در خصوص هرآنچه کرده و با انجامش تقصیرکار شده است، آمرزیده خواهد شد.»
⁸خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
⁹«به هارون و پسرانش فرمان داده، بگو: این است قانون قربانی تمام‌سوز: قربانی تمام‌سوز باید تمامی شب تا صبح بر آتشدان مذبح باشد، و آتش مذبح بر آن افروخته بماند.
¹⁰و کاهن جامۀ کتان خود را بپوشد و زیرجامۀ کتان خویش را بر تن کند، و سپس خاکستری را که از آتش قربانی تمام‌سوز بر مذبح به جا مانده است، برگیرد و آن را در کنار مذبح بگذارد.
¹¹آنگاه جامه از تن به درآورده، جامه‌ای دیگر بپوشد و خاکستر را بیرون از اردوگاه به محلی طاهر ببرد.
¹²آتشِ روی مذبح باید بر آن افروخته بماند و خاموش نشود. کاهن هر صبحگاه هیزم بر آن بسوزاند و قربانی تمام‌سوز را بر آن بچیند، و چربی قربانی رفاقت را بر آن بسوزاند.
¹³آتش باید پیوسته بر مذبح افروخته بماند، و خاموش نشود.
¹⁴«این است قانون هدیۀ آردی: پسران هارون آن را در برابر مذبح به حضور خداوند بیاورند.
¹⁵سپس کاهن از آرد مرغوبِ هدیۀ آردی و روغن آن و نیز تمام کُندری که روی هدیه آردی است یک مشت برگیرد، و به عنوان یادگاری بر مذبح بسوزاند. این است رایحه‌ای خوشایند برای خداوند.
¹⁶بقیۀ آن را هارون و پسرانش بخورند. بی‌خمیرمایه و در مکانی مقدس خورده شود. آن را در صحن خیمۀ ملاقات بخورند.
¹⁷هدیۀ آردی با خمیرمایه پخته نشود. من آن را به عنوان سهم ایشان از هدایای اختصاصی خویش داده‌ام. این همچون قربانی گناه و قربانی جبران، بسیار مقدس است.
¹⁸همۀ اولاد مذکر از نسل هارون می‌توانند از هدایای اختصاصی خداوند بخورند. این برای شما فریضه‌ای است ابدی در همۀ نسلهایتان. هر که آنها را لمس کند، مقدس خواهد بود.»
¹⁹سپس خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²⁰«این است هدیه‌ای که هارون و پسرانش باید در روز مسح او به خداوند تقدیم کنند: یک‌دهم ایفَه آرد مرغوب به عنوان هدیۀ آردی دائمی، نیمی از آن در صبح و نیم دیگر در شام.
²¹این هدیه باید بر ساج و با روغن تهیه شود. چون آمیخته شد، آن را بیاور و پاره‌های برشته شدۀ هدیۀ آردی را به عنوان رایحه‌ای خوشایند به خداوند تقدیم کن.
²²از پسران هارون، آن کاهن که مسح شده است تا جانشین او شود این هدیه را به خداوند تقدیم کند. این است فریضه‌ای ابدی. تمام این هدیه باید سوزانده شود.
²³هر هدیۀ آردی کاهن باید به تمامی سوزانده شود. آن را نباید خورد.»
²⁴خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²⁵«به هارون و پسرانش بگو: این است قانون قربانی گناه: در جایی که قربانی تمام‌سوز ذبح می‌شود، قربانی گناه نیز باید در حضور خداوند ذبح شود؛ این قربانی بسیار مقدس است.
²⁶کاهنی که آن را به جهت گناه تقدیم می‌کند، آن را بخورد. این قربانی در مکانی مقدس، یعنی در صحن خیمۀ ملاقات خورده شود.
²⁷هر که گوشت آن را لمس کند مقدس خواهد بود. هرگاه خون آن بر جامه‌ای پاشیده شود، آنچه را که خون بر آن پاشیده شده است در مکانی مقدس بشوی.
²⁸ظرف سفالینی که گوشت قربانی در آن پخته شده، شکسته شود؛ اما اگر در دیگ برنجین پخته شده، دیگ به‌طور کامل پاک و به آب شسته شود.
²⁹هر ذکوری از کاهنان می‌تواند از آن بخورد؛ این قربانی بسیار مقدس است.
³⁰اما هیچ قربانی گناه را که خون آن برای کفّاره کردن در قُدس به خیمۀ ملاقات آورده می‌شود نباید خورد، بلکه به آتش سوزانده شود.

105:1 خداوند را سپاس گویید و نام او را بخوانید! ملتها را از کرده‌های او باخبر سازید!
²او را بسرایید و برایش سرود ستایش بخوانید! همۀ کارهای شگفتش را بازگویید!
³در نام قدوس او فخر کنید؛ دل جویندگان خداوند شادمان گردد!
⁴خداوند و قوّت او را بطلبید؛ پیوسته جویای روی او باشید!
⁵عجایبی را که به عمل آورده است، یاد بدارید، آیات او و داوریهای دهانش را.
⁶ای نسلِ خادم او ابراهیم، ای پسرانِ یعقوب، که برگزیدۀ اویید.
⁷اوست یهوه خدای ما! داوریهای او در تمام جهان است!
⁸عهد خود را تا ابد یاد می‌دارد، کلامی را که امر فرموده است، تا هزاران پشت؛
⁹عهدی را که با ابراهیم بست، و سوگند خود را به اسحاق!
¹⁰آن را چون فریضه‌ای برای یعقوب استوار فرمود، و چون عهدی جاودان برای اسرائیل.
¹¹گفت: «به تو سرزمین کنعان را خواهم بخشید، تا قلمروی میراث شما شود.»
¹²آنگاه که شمارشان اندک بود و انگشت‌شمار بودند و در آنجا غریب؛
¹³آنگاه که از قومی به قوم دیگر آواره بودند، و از مملکتی به ملت دیگر،
¹⁴نگذاشت کسی بر ایشان ظلم روا دارد، بلکه پادشاهان را به‌خاطر ایشان توبیخ کرده، گفت:
¹⁵«دست خود را بر مسیحان من دراز مکنید، و انبیای مرا آزار مرسانید!»
¹⁶او قحطی را بر زمین فرا~خواند و تمامی ذخیرۀ نان را از میان برد؛
¹⁷و مردی را پیشاپیش ایشان فرستاد، یوسف را، که به غلامی فروخته شد.
¹⁸پاهای او را به غُل و زنجیر زخمی کردند، و گردنش در حلقۀ آهنین بسته شد؛
¹⁹تا زمانی که سخن او واقع گردید، و کلام خداوند درستی او را ثابت کرد.
²⁰پادشاه فرستاد و رهایش کرد؛ حاکم ملتها آزادش ساخت.
²¹او را بر خانۀ خویش سرور ساخت، و حاکم بر تمامی دارایی‌اش؛
²²تا به ارادۀ خود بزرگان وی را در بند نهد و مشایخِ وی را حکمت آموزد.
²³آنگاه اسرائیل به مصر درآمد، و یعقوب در زمین حام غربت پذیرفت.
²⁴او قوم خویش را بسیار بارور ساخت، و ایشان را از خصمانشان نیرومندتر گردانید؛
²⁵لیکن دل آنان را برگردانید تا از قوم او نفرت کنند، و با خادمانش به نیرنگ رفتار نمایند.
²⁶او خادم خویش موسی را فرستاد، و هارون را، که برگزیده بود.
²⁷آنان آیات او را در میان ایشان به ظهور آوردند، و عجایب او را در زمین حام.
²⁸او تاریکی فرستاد و ظلمت پدید آمد؛ زیرا با کلام او مخالفت ورزیدند.
²⁹آبهایشان را به خون بدل ساخت، و ماهیان ایشان را میرانید.
³⁰سرزمینشان از قورباغه پُر شد، حتی خوابگاه شاهانشان.
³¹او سخن گفت و انبوه مگسها پدید آمد، و پشه‌ها در همۀ حدود ایشان.
³²به عوض باران، بدیشان تگرگ داد، با برق آذرخش در تمامی سرزمینشان؛
³³درختان تاک و انجیر ایشان را زد و درختان قلمروی ایشان را شکست.
³⁴سخنی گفت، و انبوه ملخها آمدند، انواع ملخهای بی‌شمار!
³⁵همۀ نباتاتِ زمین ایشان را فرو~بلعیدند، و محصول خاک ایشان را خوردند!
³⁶آنگاه همۀ نخست‌زادگان را در سرزمین ایشان زد، نوبر قوّت ایشان را.
³⁷او اسرائیل را با طلا و نقره بیرون آورد، و از قبایل ایشان هیچکس لغزش نخورد.
³⁸مصر از رفتن آنها شادمان بود، زیرا وحشتِ ایشان بر آن مستولی شده بود.
³⁹ابری برای پوشش گسترانید، و آتشی تا شب‌هنگام روشنایی دهد.
⁴⁰تقاضا کردند، و برایشان بلدرچین فرستاد و آنان را به نان آسمانی سیر گردانید.
⁴¹صخره را بشکافت و آب برجهید، و چون نهری در زمین خشک روان گردید!
⁴²زیرا که کلام مقدس خویش را به یاد آورد و ابراهیم، خدمتگزار خود را.
⁴³او قوم خود را با شادمانی بیرون آورد، و برگزیدگان خویش را با بانگ شادی؛
⁴⁴سرزمینهای قومها را بدیشان بخشید، و ثمرۀ محنت ملتها را به میراث بردند،
⁴⁵تا فرایض او را نگاه دارند، و احکام شریعت او را به جا آورند. هَلِلویاه!

14:1 طریق محبت را پیروی کنید و با اشتیاق تمام در پی تجلیات روح باشید، بخصوص اینکه نبوّت کنید.
²زیرا آن که به زبانِ غیر سخن می‌گوید، نه با انسانها بلکه با خدا سخن می‌گوید. زیرا هیچ‌کس سخنش را درک نمی‌کند؛ او به واسطۀ روح، رازها را بیان می‌کند.
³امّا آن که نبوّت می‌کند، با انسانهای دیگر برای بنا، تشویق و تسلی‌شان سخن می‌گوید.
⁴آن که به زبانِ غیر سخن می‌گوید خود را بنا می‌کند، امّا آن که نبوّت می‌کند باعث بنای کلیسا می‌شود.
⁵آرزوی من این است که همۀ شما به زبانهای غیر سخن بگویید، امّا بیشتر می‌خواهم که نبوّت کنید. آن که نبوّت می‌کند، بزرگتر است از آن که به زبانهای غیر سخن می‌گوید، مگر اینکه ترجمه کند تا باعث بنای کلیسا شود.
⁶حال ای برادران، اگر من نزد شما بیایم و به زبانهای غیر سخن بگویم، چه نفعی به شما خواهم رسانید، مگر اینکه مکاشفه یا معرفت یا نبوّت یا تعلیمی برایتان داشته باشم؟
⁷حتی سازهای بی‌جانی چون نی و چنگ اگر نواهای مشخص بر نیاورند، چگونه می‌توان تشخیص داد چه آهنگی نواخته می‌شود؟
⁸اگر شیپور آوای مشخص ندهد، چه کسی مهیای جنگ می‌شود؟
⁹در مورد شما نیز چنین است. اگر به زبان خود کلماتی مفهوم نگویید، چگونه می‌توان فهمید که چه می‌گویید؟ در آن صورت، بدین می‌مانَد که با هوا سخن بگویید.
¹⁰بی‌شک در جهان انواع زبانها وجود دارد، امّا هیچ‌یک بی‌معنی نیست.
¹¹پس من اگر نتوانم معنی گفتار دیگری را بفهمم، نسبت به او بیگانه‌ام و او نیز نسبت به من.
¹²در مورد شما نیز چنین است. از آنجا که مشتاق تجلیات روح هستید، بکوشید که در بنای کلیسا ترقّی کنید.
¹³از این رو، آن که به زبان غیر سخن می‌گوید باید دعا کند تا گفتار خود را ترجمه نماید.
¹⁴زیرا اگر من به زبانِ غیر دعا کنم، روحم دعا می‌کند، امّا عقلم بهره‌ای نمی‌برد.
¹⁵پس چه باید بکنم؟ به روح دعا خواهم کرد و به عقل نیز دعا خواهم کرد؛ به روح سرود خواهم خواند و به عقل نیز خواهم خواند.
¹⁶در غیر این صورت، اگر تو در روح به شکرگزاری مشغول باشی، چگونه کسی که زبانت را نمی‌فهمد به شکرگزاری تو آمین بگوید؟ چرا که نمی‌داند چه می‌گویی!
¹⁷زیرا تو براستی نیکو شکر می‌کنی، امّا شکر تو باعث بنای دیگری نمی‌شود.
¹⁸خدا را شکر می‌کنم که بیش از همۀ شما به زبانهای غیر سخن می‌گویم؛
¹⁹امّا در کلیسا ترجیح می‌دهم پنج کلمه با عقل خود سخن بگویم که دیگران را تعلیم داده باشم، تا اینکه هزاران کلمه به زبانهای غیر بگویم.
²⁰ای برادران، در درک و فهم کودک نباشید، بلکه در بدی کردن کودک باشید. برعکس، در درک و فهم بالغ باشید.
²¹در شریعت چنین نوشته شده است: «خداوند چنین می‌گوید، ”به زبانهای غریب و با لبهای بیگانگان با این قوم سخن خواهم گفت. با این همه به من گوش نخواهند گرفت.“‌»
²²پس زبانهای غیر، نشانه‌ای است نه در مورد ایمانداران بلکه در مورد بی‌ایمانان؛ امّا نبوّت نشانه‌ای در مورد ایمانداران است و نه بی‌ایمانان.
²³بنابراین، اگر همۀ اعضای کلیسا گرد ‌هم آیند و همه به زبانهای غیر سخن گویند، و در این حین اشخاص ناآگاه یا بی‌ایمان به مجلس درآیند، آیا نخواهند گفت که شما دیوانه‌اید؟
²⁴امّا اگر شخصی بی‌ایمان یا ناآگاه در حینی که همه نبوّت می‌کنند به مجلس درآید، از سوی همگان مجاب خواهد شد که گناهکار است، و مورد قضاوت همه قرار گرفته،
²⁵رازهای دلش آشکار خواهد شد. آنگاه روی بر زمین نهاده، خدا را پرستش خواهد کرد و تصدیق خواهد نمود که: «براستی خدا در میان شماست.»
²⁶پس مقصود چیست، ای برادران؟ هنگامی که گرد ‌هم می‌آیید، هر کس سرودی، تعلیمی، مکاشفه‌ای، زبانی و یا ترجمه‌ای دارد. اینها همه باید برای بنای کلیسا به کار رود.
²⁷اگر کسی به زبان غیر سخن بگوید، دو یا حداکثر سه تن، آن هم به نوبت سخن بگویند و کسی نیز ترجمه کند.
²⁸امّا اگر مترجمی نباشد، او باید در کلیسا خاموش بماند و با خود و خدا سخن گوید.
²⁹و از انبیا، دو یا سه تن نبوّت کنند و دیگران گفتار آنها را بسنجند.
³⁰و اگر فردی دیگر که در آنجا نشسته مکاشفه‌ای دریافت کند، فرد نخست سکوت اختیار نماید.
³¹زیرا همه می‌توانید به نوبت نبوّت کنید تا همه تعلیم یابند و همه تشویق شوند.
³²روحِ انبیا مطیع انبیاست.
³³زیرا خدا، نه خدای بی‌نظمی، بلکه خدای صلح و آرامش است، همان‌گونه که در همۀ کلیساهای مقدسین چنین است.
³⁴زنان باید در کلیسا خاموش بمانند. آنان مجاز به سخن گفتن نیستند، بلکه باید چنانکه شریعت می‌گوید، مطیع باشند.
³⁵اگر دربارۀ مطلبی سؤالی دارند، از شوهر خود در خانه بپرسند؛ زیرا برای زن شایسته نیست در کلیسا سخن بگوید.
³⁶آیا کلام خدا از شما سرچشمه گرفته یا تنها به شما رسیده است؟
³⁷اگر کسی خود را نبی یا فردی روحانی می‌داند، تصدیق کند که آنچه به شما می‌نویسم فرمانی است از جانب خداوند.
³⁸اگر کسی این را نپذیرد، خودش نیز پذیرفته نخواهد شد.
³⁹پس ای برادرانِ من، با اشتیاق تمام در پی نبوّت کردن باشید و سخن گفتن به زبانهای غیر را منع مکنید.
⁴⁰امّا همه چیز باید به شایستگی و با نظم و ترتیب انجام شود.