۳ مارس

8:1 خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²«هارون و پسرانش را با جامه‌ها و روغنِ مسح و گوسالۀ نرِ قربانی گناه و دو قوچ و سبد نانِ بی‌خمیرمایه بیاور،
³و همۀ جماعت را به در خیمۀ ملاقات گرد آور.»
⁴پس موسی چنانکه خداوند به او فرمان داده بود به عمل آورد، و جماعت به در خیمۀ ملاقات گرد آمدند.
⁵موسی به جماعت گفت: «این است آنچه خداوند به انجامش فرمان داده است.»
⁶آنگاه موسی هارون و پسرانش را نزدیک آورد و آنها را به آب غسل داد.
⁷پیراهن را بر هارون پوشانید، شال را بر کمر وی بست، و او را به ردا ملبس ساخت. سپس ایفود را بر او نهاد و کمربند ایفود را بر وی بسته، ایفود را بر او ثابت گردانید.
⁸آنگاه پیش‌سینه را بر او قرار داد و اوریم و تُمّیم را در پیش‌سینه گذاشت.
⁹سپس دستار را بر سر او نهاد، و لوح زرین، یعنی نیمتاجِ مقدس را روی دستار در جلوی آن قرار داد، چنانکه خداوند به موسی فرمان داده بود.
¹⁰آنگاه موسی روغن مسح را برگرفت و مسکن و هرآنچه را در آن بود مسح کرده، تقدیس نمود.
¹¹سپس مقداری از روغن مسح را هفت بار بر مذبح پاشید، و مذبح و تمام اسباب آن و حوض و پایه‌اش را مسح کرد تا آنها را تقدیس نماید.
¹²او مقداری از روغن مسح را بر سر هارون ریخت و او را مسح کرد تا تقدیسش نماید.
¹³موسی پسران هارون را نزدیک آورد و پیراهن بر آنان پوشانیده، شال بر کمرشان بست و کلاه بر سرشان نهاد، چنانکه خداوند به موسی فرمان داده بود.
¹⁴سپس گوسالۀ قربانی گناه را نزدیک آورد، و هارون و پسرانش دستان خود را بر سر گوسالۀ قربانی گناه نهادند.
¹⁵آنگاه موسی گوساله را ذبح کرد، و خون را گرفته، با انگشت خود بر شاخهای دور مذبح مالید و مذبح را تطهیر نمود. سپس باقی خون را به پای مذبح ریخت و آن را تقدیس نمود تا بر آن کفّاره به جا آورد.
¹⁶آنگاه تمامی چربی روی اندرونی و زائدۀ روی جگر و هر دو قلوه را با چربی‌شان برگرفت و آنها را بر مذبح سوزانید.
¹⁷اما گوساله را با پوست و گوشت و فضولات آن بیرون از اردوگاه به آتش سوزانید، چنانکه خداوند به موسی فرمان داده بود.
¹⁸آنگاه قوچ قربانیِ تمام‌سوز را نزدیک آورد، و هارون و پسرانش دستان خود را بر سر قوچ نهادند.
¹⁹سپس موسی آن را ذبح کرد و خون را بر دورتادور مذبح پاشید.
²⁰قوچ را قطعه‌قطعه کرد و سر، قطعه‌ها و چربی را سوزانید.
²¹اندرونی و پاچه‌ها را به آب شست، و قوچ را به تمامی بر مذبح سوزانید. این بود قربانی تمام‌سوز، رایحۀ خوشایند، و هدیۀ اختصاصی برای خداوند، چنانکه خداوند به موسی فرمان داده بود.
²²سپس قوچ دیگر، یعنی قوچ انتصاب را نزدیک آورد، و هارون و پسرانش دستان خود را بر سر قوچ نهادند.
²³آنگاه قوچ را ذبح کرد و مقداری از خون آن را گرفته، بر نرمۀ گوش راست هارون و شَست دست راست و شَست پای راست او مالید.
²⁴سپس پسران هارون را نزدیک آورد و مقداری از خون را بر نرمه‌های گوش راست آنان، و بر شَست دست راست و شَست پای راستشان مالید، و باقی خون را بر دورتادور مذبح پاشید.
²⁵آنگاه چربی، دُنبه، و تمامی چربی روی اندرونی، زائدۀ روی جگر، هر دو قلوه با چربی‌شان و ران راست را برگرفت،
²⁶و از سبدِ نانِ بی‌خمیرمایه نیز که در حضور خداوند بود یک قرص نان، یک قرص نان روغنی و یک گِردۀ نازک برداشته، آنها را بر تکه‌های چربی و بر ران راست قرار داد.
²⁷موسی این همه را بر دست هارون و بر دست پسرانش نهاد، و آنها را به عنوان هدیۀ تکان‌دادنی به حضور خداوند تکان داد.
²⁸سپس آنها را از دستهای ایشان برگرفت، و با قربانی تمام‌سوز بر مذبح سوزانید. این بود قربانی انتصاب، رایحۀ خوشایند و هدیۀ اختصاصی برای خداوند.
²⁹موسی همچنین سینه را برگرفت و آن را به عنوان هدیۀ تکان‌دادنی به حضور خداوند تکان داد. این بود سهم موسی از قوچ انتصاب، چنانکه خداوند به او فرمان داده بود.
³⁰سپس موسی مقداری از روغن مسح و خونی را که بر مذبح بود برگرفت و آن را بر هارون و جامۀ او و بر پسران هارون و جامه‌هایشان پاشید. بدین‌گونه، او هارون و جامۀ او و پسران هارون و جامه‌های‌شان را تقدیس کرد.
³¹آنگاه موسی به هارون و پسرانش گفت: «گوشت را نزد درِ خیمۀ ملاقات بپزید و آن را در آنجا با نانی که در سبدِ قربانیِ انتصاب است بخورید، چنانکه فرمان یافته، گفتم: ”هارون و پسرانش از آن بخورند.“
³²باقی گوشت و نان را به آتش بسوزانید.
³³هفت روز از درِ خیمۀ ملاقات بیرون نروید، تا روزهای انتصاب شما تکمیل شود، زیرا انتصاب شما هفت روز به طول خواهد انجامید.
³⁴آنچه امروز انجام شد، به فرمان خداوند به انجام رسید تا برای شما کفّاره به جا آورده شود.
³⁵باید هفت شبانه روز نزد دَرِ خیمۀ ملاقات بمانید و آنچه را خداوند فرمان داده است انجام دهید تا نمیرید، زیرا من چنین فرمان یافته‌ام.»
³⁶پس هارون و پسرانش هرآنچه را که خداوند به واسطۀ موسی فرمان داده بود، انجام دادند.

107:1 خداوند را سپاس گویید، زیرا که او نیکو است و محبتش تا ابدالآباد است!
²چنین گویند فدیه‌شدگان خداوند، که ایشان را از تنگی فدیه داده است،
³و از سرزمینها گِردشان آورده است، از شرق و غرب، از شمال و جنوب.
⁴برخی در بیابانهای بی‌آب و علف سرگردان شدند، و راه به شهری مسکون نیافتند؛
⁵گرسنه و بسیار تشنه، جانشان در اندرونشان کاهیده شد.
⁶آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند، و ایشان را از تنگیهایشان رهایی بخشید.
⁷آنان را از راهی راست هدایت کرد، تا به شهری مسکون درآمدند.
⁸پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند، به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم.
⁹زیرا که جان آرزومند را سیر می‌گرداند و جان گرسنه را به چیزهای نیکو پر می‌سازد.
¹⁰برخی در تاریکی و ظلمت غلیظ نشسته بودند، زندانیان ظلم و زنجیرهای آهنین؛
¹¹زیرا بر کلام خدا طغیان ورزیده، و مشورت آن متعال را نپذیرفته بودند.
¹²پس دلهای ایشان را زیر بار مشقت خم ساخت؛ و لغزیدند و یاری‌رسانی نبود.
¹³آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند، و ایشان را از تنگیهایشان نجات بخشید.
¹⁴ایشان را از تاریکی و ظلمت غلیظ بیرون آورد، و بندهای ایشان را بگسست.
¹⁵پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند، به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم.
¹⁶زیرا که درهای برنجین را در هم می‌شکند، و پشت‌بندهای آهنین را دو پاره می‌کند.
¹⁷برخی به واسطۀ راههای عِصیانگرانۀ خود احمق گردیدند، و به سبب تقصیرات خویش ستم دیدند.
¹⁸جان ایشان از هر خوراکی کراهت داشت، و به دروازه‌های مرگ نزدیک آمدند.
¹⁹آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند، و ایشان را از تنگیهایشان نجات بخشید.
²⁰کلام خود را فرستاد و شفایشان داد، و ایشان را از نابودی خلاصی بخشید.
²¹پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند، به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم.
²²قربانیهای تشکر تقدیم کنند، و با فریاد شادی کارهای او را بازگویند.
²³برخی بر کشتیها رهسپار دریا شدند، و بر آبهای عظیم به تجارت پرداختند.
²⁴کارهای خداوند را دیدند، اعمال شگفتش را در ژرفا!
²⁵زیرا او سخن گفت و بادْ توفان را به پا داشت که امواجِ دریا را برافراشت.
²⁶به آسمانها بالا رفتند و به ژرفاها فرود آمدند، و در این مَهلکه، جانی در ایشان نماند.
²⁷همچو مستان افتان و خیزان شدند، و عقلشان از چاره‌اندیشی درماند.
²⁸آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند، و ایشان را از تنگیهایشان بیرون کشید.
²⁹توفان را آرام و ساکت ساخت، و امواج دریا ساکن گشت.
³⁰شادمان شدند چون آرامی پدید آمد و ایشان را به بندرِ مرادشان رهنمون گشت.
³¹پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم؛
³²او را در جماعت مردمان تمجید کنند، و در مجمع مشایخ بستایند.
³³او رودخانه‌ها را به بیابان بدل می‌سازد و چشمه‌های آب را به زمین تشنه؛
³⁴و زمین بارور را به شوره‌زار، به سبب شرارت ساکنانش.
³⁵بیابان را به حوضهای آب بدل می‌سازد و زمین خشک را به چشمه‌های آب!
³⁶گرسنگان را آنجا اِسکان می‌دهد و در آنجا شهری مسکون بنیان می‌نهند؛
³⁷مزارع را می‌کارند و تاکستانها غرس می‌کنند، و محصول پر بار به دست می‌آورند.
³⁸ایشان را برکت می‌دهد، و به‌غایت کثیر می‌گردند و نمی‌گذارد گله و رمۀ ایشان کم شود.
³⁹چون از شمار ایشان کم می‌شود و ذلیل می‌گردند، به سبب ظلم و بلا و اندوه،
⁴⁰او اهانت را بر حاکمان می‌ریزد و ایشان را در بیابانِ بیراهه آواره می‌سازد.
⁴¹اما نیازمند را از مذلت ایشان برمی‌افرازد، و اهل خانه‌اش را همچون گله‌های گوسفند کثیر می‌گرداند.
⁴²صالحان این را می‌بینند و شادمان می‌شوند، و بی‌انصافی یکسره دهان خود را می‌بندد.
⁴³هر که حکیم است در این امور بیاندیشد و در محبتهای خداوند تأمل نماید.

16:1 و امّا در خصوص جمع‌آوری هدایا برای مقدسین: شما نیز آنچه را که به کلیساهای غَلاطیه گفته‌ام، انجام دهید.
²روز اوّل هر هفته، هر یک از شما به فراخور درآمد خود پولی کنار گذاشته، پس‌انداز کند، تا به هنگام آمدنم نزد شما، لزومی به جمع‌آوری هدایا نباشد.
³وقتی آمدم، به افراد مورد تأیید شما معرفی‌نامه‌هایی خواهم داد و آنان را با هدایای شما به اورشلیم خواهم فرستاد.
⁴اگر صلاح بر این باشد که خود نیز بروم، در این صورت آنان مرا همراهی خواهند کرد.
⁵پس از گذر از مقدونیه نزد شما خواهم آمد، زیرا از مقدونیه خواهم گذشت.
⁶شاید مدتی نزدتان بمانم، و یا حتی تمام زمستان را با شما بگذرانم، تا بتوانید مرا در سفرم به هر کجا که باشد، مدد رسانده، مشایعت کنید.
⁷زیرا نمی‌خواهم اکنون به دیدارتان بیایم و تنها توقفی کوتاه نزد شما داشته باشم؛ بلکه امید دارم، اگر خداوند اجازه دهد، مدتی را با شما به سر برم.
⁸امّا تا عید پِنتیکاست در اَفِسُس می‌مانم
⁹زیرا دری بزرگ برای خدمت مؤثر به رویم گشوده شده، و مخالفان نیز بسیارند.
¹⁰اگر تیموتائوس آمد، با او به گونه‌ای رفتار کنید که نزد شما از چیزی واهمه نداشته باشد. زیرا او نیز چون من به انجام کار خداوند مشغول است؛
¹¹پس کسی به دیدۀ تحقیر در او ننگرد. او را به‌سلامتی راهی سفر کنید تا نزد من بازگردد؛ زیرا من و برادران منتظر اوییم.
¹²و امّا در مورد برادر ما آپولس، او را بسیار ترغیب کردم که با سایر برادران نزد شما بیاید، امّا به هیچ روی رضا نداد که اکنون بیاید. امّا هر وقت فرصت داشت، خواهد آمد.
¹³هوشیار باشید؛ در ایمان استوار بمانید؛ مرد باشید و نیرومند شوید.
¹⁴همۀ کارهای شما با محبت باشد.
¹⁵می‌دانید که خانوادۀ اِستِفاناس نخستین کسانی بودند که در ایالت اَخائیه ایمان آوردند، و ایشان خود را وقف خدمت مقدسین کرده‌اند. ای برادران، از شما استدعا دارم
¹⁶مطیع چنین کسان باشید و همچنین مطیع هر کس دیگر که در این خدمت همکاری می‌کند و زحمت می‌کشد.
¹⁷از آمدن اِستِفاناس، فورتوناتوس و اَخائیکوس شادمانم، زیرا جای خالی شما را پر کرده‌اند.
¹⁸آنان روح مرا و نیز روح شما را تازه ساختند. چنین کسان را پاس بدارید.
¹⁹کلیساهای آسیا برایتان سلام می‌فرستند. آکیلا و پْریسکیلا و نیز کلیسایی که در منزلشان تشکیل می‌شود، به شما در خداوند به‌گرمی سلام می‌گویند.
²⁰همۀ برادرانی که در اینجا هستند برای شما سلام می‌فرستند. با بوسۀ مقدّس یکدیگر را سلام گویید.
²¹من، پولس، به خط خود این سلام را به شما می‌نویسم.
²²کسی که خداوند را دوست ندارد، ملعون باد. خداوند ما، بیا!
²³فیض خداوندْ عیسی با شما باد.
²⁴محبت من در مسیحْ عیسی همراه همۀ شما. آمین.