۲۳ مارس

4:1 خداوند موسی و هارون را خطاب کرده، گفت:
²«‌از میان نسل لاوی، نسل قُهات را بر حسب طایفه‌ها و خاندانهایشان سرشماری کن،
³از سی ساله و بالاتر را تا پنجاه ساله، همۀ آنان را که می‌توانند وارد خدمت شوند تا کار خیمۀ ملاقات را انجام دهند.
⁴«خدمت نسل قُهات در خیمۀ ملاقات در قبال اسبابِ بسیار مقدس است.
⁵هنگامی که اردو عزیمت می‌کند، هارون و پسرانش داخل شده، حجاب حائل را فرود آورند و صندوق شهادت را با آن بپوشانند.
⁶سپس پوششی از چرم نازک بر آن بکشند، و بر روی آن نیز پارچه‌ای به رنگِ آبی یکدست بگسترند و تیرکهایش را در جای خود قرار دهند.
⁷«بر میزِ نان حضور، پارچه‌ای آبی رنگ بگسترند و بشقابها و ظروف و کاسه‌ها و کوزه‌های هدیۀ ریختنی را بر آن بگذارند؛ نان دائمی نیز بر آن باشد.
⁸سپس بر این همه پارچه‌ای قرمز بگسترند و روی آن را با پوششی از چرم نازک بپوشانند، و تیرکهایش را در جای خود قرار دهند.
⁹«همچنین پارچه‌ای آبی رنگ برگرفته، چراغدان را که برای روشنایی است با چراغها و انبرها و سینی‌ها و تمامی اسباب روغن که به مصرف چراغدان می‌رسد، بدان بپوشانند.
¹⁰و آن را با تمامی اسبابش در پوششی از چرم نازک گذاشته، بر چوبهای حامل قرار دهند.
¹¹«نیز بر مذبح زرّین، پارچه‌ای آبی رنگ بگسترند و آن را با پوششی از چرم نازک بپوشانند و تیرکهایش را در جای خود قرار دهند.
¹²همچنین همۀ اسباب خدمت را که در قُدس به کار می‌رود، برگرفته، در پارچه‌ای آبی رنگ بگذارند و با پوششی از چرم نازک بپوشانند، و بر چوبهای حامل قرار دهند.
¹³«مذبح را از خاکستر خالی کرده، پارچه‌ای ارغوانی رنگ بر آن بگسترند.
¹⁴و همۀ اسباب مذبح را که برای خدمت در آنجا به کار می‌رود یعنی منقلها و چنگالها و خاک‌اندازها و کاسه‌ها را که اسباب مذبح هستند، بر آن بگذارند و روی آن پوششی از چرم نازک بگسترند، و تیرکهایش را در جای خود قرار دهند.
¹⁵«چون به هنگام عزیمت اردو، هارون و پسرانش کار پوشانیدن قُدس و تمامی اسباب قُدس را به پایان رسانند، نسل قُهات برای حمل آنها بیایند. اما به اسباب مقدّس دست نزنند، مبادا بمیرند. اینها اسباب خیمۀ ملاقات است که نسل قُهات باید حمل کنند.
¹⁶«اِلعازار، پسر هارونِ کاهن مسئول روغن چراغها و بخورِ خوشبو و هدیۀ آردی دائمی و روغن مسح است. نظارت بر تمامی مسکن و هر چه در آن است، یعنی قُدس و اسباب آن نیز بر عهدۀ اوست.»
¹⁷خداوند موسی و هارون را خطاب کرده، گفت:
¹⁸«مگذارید قبیلۀ طوایف قُهاتی از میان لاویان منقطع شوند
¹⁹بلکه با ایشان بدین‌گونه عمل کنید تا چون به اسباب بسیار مقدس نزدیک می‌شوند، زنده بمانند و نمیرند: هارون و پسرانش داخل شوند و خدمت و بار هر یک از آنان را تعیین کنند.
²⁰اما قُهاتیان حتی لحظه‌ای نیز برای نظر کردن بر اسباب مقدّس، بدان‌جا درنیایند مبادا بمیرند!»
²¹خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²²«نسل جِرشون را نیز بر حسب خاندانها و طایفه‌هایشان سرشماری کن،
²³از سی ساله و بالاتر را تا پنجاه ساله، همۀ آنان را که می‌توانند وارد خدمت شوند تا کار خیمۀ ملاقات را انجام دهند.
²⁴این است خدمت طایفه‌های جِرشونی در خدمتگزاری و حملِ بار:
²⁵آنان پرده‌های مسکن، خیمۀ ملاقات را با پوشش آن، پوشش چرم نازک را که بر آن است، و پردۀ دَرِ خیمۀ ملاقات را حمل کنند،
²⁶همچنین پرده‌های صحن و پردۀ مدخل دروازۀ صحن را که گرداگرد مسکن و مذبح است با طنابها و تمامی لوازم خدمت آنها. هرآنچه را که در خصوص آنها باید کرد، جِرشونیان انجام دهند.
²⁷هارون و پسرانش بر تمامیِ خدمت نسل جِرشون، اعم از هرآنچه حمل می‌کنند و هرآنچه انجام می‌دهند، نظارت کنند. بر شماست که آنچه را آنها باید حمل کنند، بر عهدۀ ایشان بگذارید.
²⁸این است خدمت طایفه‌های نسل جِرشون در خیمۀ ملاقات. نظارت بر وظایف آنها بر عهدۀ ایتامار، پسر هارونِ کاهن خواهد بود.
²⁹«نسل مِراری را بر حسب طایفه‌ها و خاندانهایشان شمارش کن،
³⁰از سی ساله و بالاتر را تا پنجاه ساله، همۀ آنان را که می‌توانند وارد خدمت شوند تا کار خیمۀ ملاقات را به انجام رسانند.
³¹وظیفۀ آنها در انجام خدمت خود در قبال خیمۀ ملاقات، حمل این اشیاء خواهد بود: تخته‌های مسکن با پشت‌بندها و ستونها و پایه‌های آن،
³²ستونهای صحن گرداگرد با پایه‌ها و میخها و طنابهای آن، و همۀ لوازم آنها و هرآنچه به کار با آنها مربوط می‌شود. به هر کس از روی نامش، اشیائی را که موظف به حمل آن است، محول کن.
³³این است خدمت طایفه‌های نسل مِراری یعنی تمامی خدمتشان در خیمۀ ملاقات که ایتامار، پسر هارونِ کاهن باید بر آن نظارت کند.»
³⁴پس موسی و هارون و رهبران جماعت، نسل قُهات را بر حسب طایفه‌ها و خاندانهایشان شمارش کردند،
³⁵از سی ساله و بالاتر را تا پنجاه ساله، همۀ آنان را که می‌توانستند وارد خدمت شوند تا کار خیمۀ ملاقات را انجام دهند.
³⁶شمارش‌شدگان بر حسب طایفه‌هایشان ۲۷۵۰ تن بودند.
³⁷اینان شمارش‌شدگانِ طایفه‌های قُهاتی بودند، یعنی هر که در خیمۀ ملاقات خدمت می‌کرد و به دست موسی و هارون بر حسب فرمانی که خداوند به واسطۀ موسی داده بود، شمارش شد.
³⁸نسل جِرشون بر حسب طایفه‌ها و خاندانهایشان شمارش شدند،
³⁹از سی ساله و بالاتر تا پنجاه ساله، همۀ آنان که می‌توانستند وارد خدمت شوند تا کار خیمۀ ملاقات را انجام دهند.
⁴⁰شمارش‌شدگان بر حسب طایفه‌ها و خاندانهایشان ۲۶۳۰ تن بودند.
⁴¹اینان شمارش‌شدگان طایفه‌های نسل جِرشون بودند یعنی هر که در خیمۀ ملاقات خدمت می‌کرد و به دست موسی و هارون بر حسب فرمان خداوند، شمارش شد.
⁴²طایفه‌های نسل مِراری بر حسب طایفه‌ها و خاندانهایشان شمارش شدند،
⁴³از سی ساله و بالاتر تا پنجاه ساله، همۀ آنان که می‌توانستند وارد خدمت شوند تا کار خیمۀ ملاقات را انجام دهند.
⁴⁴شمارش‌شدگان بر حسب طایفه‌هایشان ۳۲۰۰ تن بودند.
⁴⁵اینان شمارش‌شدگانِ طایفه‌های نسل مِراری بودند که به دست موسی و هارون بر حسب فرمان خداوند به موسی شمارش شدند.
⁴⁶بدین‌سان لاویان بر حسب طایفه‌ها و خاندانهایشان، به دست موسی و هارون و رهبران اسرائیل شمارش شدند،
⁴⁷از سی ساله و بالاتر تا پنجاه ساله، همۀ آنان که می‌توانستند به کار خدمت و حمل بار در خیمۀ ملاقات داخل شوند.
⁴⁸شمارش‌شدگان ۸۵۸۰ تن بودند.
⁴⁹اینان هر یک بنا بر فرمان خداوند که به واسطۀ موسی داده بود، بر حسبِ کار خدمت یا حمل بار که انجام می‌دادند، شمارش شدند. بدین‌سان موسی چنانکه خداوند بدو فرمان داده بود، ایشان را شمارش کرد.

1:1 امثال سلیمان، پسر داوود، پادشاه اسرائیل:
²برای فراگیری حکمت و ادب و درک سخنانی که فهم می‌بخشد؛
³برای کسب ادب و رفتار خردمندانه، و پارسایی و عدل و انصاف؛
⁴برای هوشمندی بخشیدن به ساده‌لوحان و دانش و دوراندیشی به جوانان -
⁵تا حکیمان بشنوند و بر آموخته‌هایشان بیفزایند و فهیمان هدایت یابند -
⁶برای درک امثال و کنایات، و سخنان حکیمان و معماهایشان.
⁷ترس خداوند سرآغاز دانش است، اما حکمت و ادب را جاهلان خوار می‌شمارند.
⁸پسرم، به رهنمود پدر خویش گوش فرا~ده و تعلیم مادر خویش را ترک منما؛
⁹زیرا تاج زیبا بر سرت و جواهر بر گردنت خواهد بود.
¹⁰پسرم! چون گنهکاران به اغوای تو برخیزند، تن دَر مده.
¹¹چون گویند: «با ما بیا تا در کمین خون بنشینیم و در نهان منتظر بی‌گناهان بمانیم؛
¹²تا آنان را چون گور، زنده فرو~بلعیم و یکباره، چونان کسانی که به چاه فرو~افتند؛
¹³همه گونه نفایس به چنگ خواهیم آورد و خانه‌های خویش از غنایم آکنده خواهیم ساخت؛
¹⁴قرعۀ خود با ما بیَفکن و همه یک کاسه خواهیم شد» -
¹⁵پسرم، با آنان همراه مشو و در طریق ایشان گام مگذار؛
¹⁶زیرا پاهایشان به سوی شرارت دوان است، و برای ریختن خون شتابانند.
¹⁷براستی چه عبث است آشکارا دام گستردن در برابر چشم پرنده‌ای!
¹⁸اما اینان در کمین خون خویشتن می‌نشینند و نهانی برای جان خود انتظار می‌کشند!
¹⁹چنین است سر‌انجام هر آن کس که در طمعِ سود نامشروع باشد؛ آنچه به دست می‌آید، جانِ صاحب خود را می‌ستاند.
²⁰حکمت در کوی و برزن ندا درمی‌دهد و در میدانها آواز خود را بلند می‌کند؛
²¹در جاهای پرازدحام بانگ در می‌دهد و بر دروازه‌های شهر، سخن می‌راند:
²²«ای ساده‌لوحان، تا چند ساده‌لوحی را دوست خواهید داشت؟ تا چند تمسخرگران از تمسخر لذت خواهند برد و جاهلان از دانش بیزار خواهند بود؟
²³توبیخ مرا بشنوید و بازگشت کنید، و من روح خود را بر شما فرو~خواهم ریخت و کلمات خویش را بر شما اعلام خواهم کرد.
²⁴اما چون هنگامی که فرا~خواندم مرا نپذیرفتید و آنگاه که دست خویش دراز کردم، کسی اعتنا نکرد؛
²⁵چون مشورت مرا یکسره نادیده گرفتید و نخواستید توبیخ مرا بپذیرید،
²⁶من نیز در مصیبت شما خواهم خندید و چون آنچه از آن می‌ترسید بر سرتان آید، تمسخر خواهم کرد -
²⁷آری، چون آنچه از آن می‌ترسید همچون توفان بر شما عارض شود، و مصیبت چون گردباد شما را فرو~پیچد، و تنگی و فشار بر شما چیره آید.
²⁸«آنگاه مرا خواهند خواند، و پاسخ نخواهم داد؛ مرا بسیار خواهند جُست و نخواهند یافت.
²⁹چراکه از دانش بیزار بودند و ترس خداوند را برنگزیدند؛
³⁰چراکه مشورت مرا نپذیرفتند و توبیخ مرا سراسر خوار شمردند.
³¹پس ثمرۀ طریقهای خود را خواهند خورد و از میوۀ تدبیرهای خویش سیر خواهند شد.
³²زیرا از‌ راه برگشتن ساده‌لوحان آنان را به کشتن خواهد داد و آسوده‌خیالی جاهلان ایشان را هلاک خواهد کرد.
³³اما هر که به من گوش فرا~دهد، در امنیت ساکن خواهد بود و از بیمِ بلا آسوده خواهد ماند.»

15:1 و امّا خَراجگیران و گناهکاران جملگی نزد عیسی گرد ‌می‌آمدند تا سخنانش را بشنوند.
²امّا فَریسیان و علمای دین همهمه‌کنان می‌گفتند: «این مردْ گناهکاران را می‌پذیرد و با آنان همسفره می‌شود.»
³پس عیسی این مَثَل را برایشان آورد:
⁴«کیست از شما که صد گوسفند داشته باشد و چون یکی از آنها گم شود، آن نود و نه را در صحرا نگذارد و در پی آن گمشده نرود تا آن را بیابد؟
⁵و چون گوسفند گمشده را یافت، آن را با شادی بر دوش می‌نهد
⁶و به خانه آمده، دوستان و همسایگان را فرا~می‌خواند و می‌گوید: ”با من شادی کنید، زیرا گوسفند گمشدۀ خود را بازیافتم.“
⁷به شما می‌گویم، به همین‌سان برای یک گناهکار که توبه می‌کند، جشن و سرور عظیمتری در آسمان بر پا می‌شود تا برای نود و نه پارسا که نیاز به توبه ندارند.
⁸«و یا کدام زن است که ده سکۀ نقره داشته باشد و چون یکی از آنها گم شود، چراغی برنیفروزد و خانه را نروبد و تا آن را نیافته، از جُستن بازنایستد؟
⁹و چون آن را یافت، دوستان و همسایگان را فرا~می‌خواند و می‌گوید: ”با من شادی کنید، زیرا سکۀ گمشدۀ خود را بازیافتم.“
¹⁰به شما می‌گویم، به همین‌سان، برای توبۀ یک گناهکار، در حضور فرشتگان خدا جشن و سرور بر پا می‌شود.»
¹¹سپس ادامه داد و فرمود: «مردی را دو پسر بود.
¹²روزی پسر کوچک به پدر خود گفت: ”ای پدر، سهمی را که از دارایی تو به من خواهد رسید، اکنون به من بده.“ پس پدر دارایی خود را بین آن دو تقسیم کرد.
¹³پس از چندی، پسر کوچکتر آنچه داشت گرد آورد و راهی دیاری دوردست شد و ثروت خویش را در آنجا به عیاشی بر ‌باد داد.
¹⁴چون هر چه داشت خرج کرد، قحطی شدید در آن دیار آمد و او سخت به تنگدستی افتاد.
¹⁵از این رو، خدمتگزاریِ یکی از مردمان آن سامان را پیشه کرد، و او وی را به خوکبانی در مزرعۀ خویش گماشت.
¹⁶پسر آرزو داشت شکم خود را با خوراک خوکها سیر کند، امّا هیچ‌کس به او چیزی نمی‌داد.
¹⁷سرانجام به خود آمد و گفت: ”ای بسا کارگران پدرم خوراک اضافی نیز دارند و من اینجا از فرط گرسنگی تلف می‌شوم.
¹⁸پس برمی‌خیزم و نزد پدر می‌روم و می‌گویم: ’پدر، به آسمان و به تو گناه کرده‌ام.
¹⁹دیگر شایسته نیستم پسرت خوانده شوم. با من همچون یکی از کارگرانت رفتار کن.“‘
²⁰«پس برخاست و راهی خانۀ پدر شد. امّا هنوز دور بود که پدرش او را دیده، دل بر وی بسوزاند و شتابان به سویش دویده، در آغوشش کشید و غرق بوسه‌اش کرد.
²¹پسر گفت: ”پدر، به آسمان و به تو گناه کرده‌ام. دیگر شایسته نیستم پسرت خوانده شوم.“
²²امّا پدر به خدمتکارانش گفت: ”بشتابید! بهترین جامه را بیاورید و به او بپوشانید. انگشتری بر انگشتش و کفش به پاهایش کنید.
²³گوسالۀ پرواری آورده، سر ببرید تا بخوریم و جشن بگیریم.
²⁴زیرا این پسر من مرده بود، زنده شد؛ گم شده بود، یافت شد!“ پس به جشن و سرور پرداختند.
²⁵«و امّا پسر بزرگتر در مزرعه بود. چون به خانه نزدیک شد و صدای رقص و آواز شنید،
²⁶یکی از خدمتکاران را فرا~خواند و پرسید: ”چه خبر است؟“
²⁷خدمتکار پاسخ داد: ”برادرت آمده و پدرت گوسالۀ پرواری سر بریده، زیرا پسرش را به سلامت بازیافته است.“
²⁸چون این را شنید، برآشفت و نخواست به خانه درآید. پس پدر بیرون آمد و به او التماس کرد.
²⁹امّا او در جواب پدر گفت: ”اینک سالهاست تو را چون غلامان خدمت کرده‌ام و هرگز از فرمانت سر نپیچیده‌ام. امّا تو هرگز حتی بزغاله‌ای به من ندادی تا با دوستانم ضیافتی به پا کنم.
³⁰و حال که این پسرت بازگشته است، پسری که دارایی تو را با روسپیها بر باد داده، برایش گوسالۀ پرواری سر بریده‌ای!“
³¹پدر گفت: ”پسرم، تو همواره با من هستی، و هرآنچه دارم، مال توست.
³²امّا اکنون باید جشن بگیریم و شادی کنیم، زیرا این برادر تو مرده بود، زنده شد؛ گم شده بود، یافت شد!“‌»