۲۵ مارس

6:1 خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²«بنی‌اسرائیل را خطاب کرده، بدیشان بگو: هرگاه مرد یا زنی نذر خاص، یعنی نذر نذیره بکند، تا خود را وقف خداوند سازد،
³باید از شراب و دیگر مُسکِرات بپرهیزد و سرکۀ شراب و سرکۀ دیگر خَمرها را ننوشد، و هیچ آب انگور نیاشامد، و انگور تازه یا خشک نخورد.
⁴نیز در تمامی ایام وقف خود، از هرآنچه که از تاک انگور به دست آید، از هسته گرفته تا پوست، نخورد.
⁵«در همۀ ایام نذرِ وقف‌شدگی خود، تیغ بر سرش نیاید. و تا پایان روزهای وقف خود به خداوند، مقدّس باشد و گیسهای موی سرش را بلند کند.
⁶«در همۀ ایام وقف خود به خداوند، به مُرده‌ای نزدیک نشود.
⁷نه برای پدر، نه برای مادر، و نه برای برادر یا خواهر خویش، چون بمیرند خویشتن را نجس نسازد زیرا نشانِ وقف خود به خدا را بر سر دارد.
⁸او در همۀ ایام وقف خود، برای خداوند مقدس خواهد بود.
⁹«اگر به ناگاه کسی در جوار او بمیرد و او سر وقف‌شدۀ خود را نجس سازد، در روز طهارت خویش سر خود را بتراشد، یعنی در روز هفتم آن را بتراشد.
¹⁰سپس در روز هشتم دو قمری یا دو جوجه کبوتر، نزد کاهن به دَرِ خیمۀ ملاقات بیاورد.
¹¹کاهن یکی را به عنوان قربانی گناه و دیگری را به عنوان قربانی تمام‌سوز تقدیم کرده، برای وی کفّاره کند، زیرا که به سبب مرده، گناه ورزیده است. و او در همان روز سر خود را تقدیس کند.
¹²همچنین خود را برای ایام نذیرگی خویش وقف خداوند نماید و یک برۀ نرینۀ یک ساله به جهت قربانی جبران بیاورد. اما روزهای پیشین او باطل می‌شود، زیرا وقف او نجس شده است.
¹³«این است قانون نذیره برای زمانی که ایام وقف او تمام شود: او را به دَرِ خیمۀ ملاقات بیاورند،
¹⁴و او هدیۀ خود را به خداوند تقدیم کند، یعنی یک برۀ نرینۀ یک سالۀ بی‌عیب به جهت قربانی تمام‌سوز، یک برۀ مادۀ یک سالۀ بی‌عیب به جهت قربانی گناه، و یک قوچ بی‌عیب به جهت قربانی رفاقت؛
¹⁵همچنین یک سبد قرص نانِ بی‌خمیرمایه از آرد مرغوبِ آمیخته به روغن، و گِرده‌های نازک بی‌خمیرمایه و آغشته به روغن، همراه با هدیۀ آردی و هدیۀ ریختنی آنها.
¹⁶«کاهن آنها را به حضور خداوند آورده، قربانی گناه و قربانی تمام‌سوز او را تقدیم کند،
¹⁷و قوچ را همراه با سبد نانِ بی‌خمیرمایه به عنوان قربانی رفاقت به خداوند تقدیم نماید. کاهن همچنین هدیۀ آردی و هدیۀ ریختنی او را تقدیم کند.
¹⁸«آنگاه نذیره سر وقف‌شدۀ خود را نزد درِ خیمۀ ملاقات بتراشد و موی سر وقف‌شدۀ خود را گرفته، بر آتشِ زیر قربانی رفاقت بگذارد.
¹⁹پس از آنکه نذیره سر وقف‌شدۀ خود را تراشید، کاهن سرشانۀ پختۀ قوچ را با یک قرص نانِ بی‌خمیرمایه از سبد و یک گِردۀ نازک بی‌خمیرمایه گرفته، بر کف دستهای نذیره بگذارد.
²⁰و کاهن آنها را به عنوان هدیۀ تکان‌دادنی به حضور خداوند تکان دهد. آنها همراه با سینۀ هدیۀ تکان دادنی و رانِ افراشتنی، سهم مقدس کاهن خواهند بود. پس از آن، نذیره می‌تواند شراب بنوشد.
²¹«این است قانون نذیره‌ای که نذر کرده است تا برای وقف خود هدیه‌ای به خداوند تقدیم کند. اگر دست او به بیش از این می‌رسد، باید آن را بر حسب آنچه نذر کرده است، علاوه بر قانون نذیره انجام دهد.»
²²خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²³«هارون و پسرانش را خطاب کرده، بگو: بدین‌گونه بنی‌اسرائیل را برکت دهید، و بدیشان بگویید:
²⁴«خداوند تو را برکت دهد، و محافظت کند؛
²⁵خداوند روی خود را بر تو تابان سازد و تو را فیض عنایت فرماید؛
²⁶خداوند روی خود را بر تو برافرازد و تو را سلامتی بخشد.
²⁷«بدین‌گونه، آنان نام مرا بر بنی‌اسرائیل خواهند نهاد و من ایشان را برکت خواهم داد.»

3:1 پسرم، تعلیم مرا از یاد مبر بلکه دل تو فرمانهای مرا نگاه دارد،
²زیرا بر روزها و سالهای عمرت خواهد افزود و سعادتمند خواهی شد.
³مگذار محبت و وفاداری هرگز ترکت کنند؛ آنها را بر گردن خود بربند و بر لوحِ دلِ خویش بنگار.
⁴آنگاه در نظر خدا و انسان التفات و نیکنامی خواهی یافت.
⁵با تمامِ دلِ خود بر خداوند توکل کن، و بر عقل خویش تکیه منما؛
⁶در همۀ راههای خود او را در نظر داشته باش، و او طریقهایت را راست خواهد گردانید.
⁷خویشتن را حکیم مپندار؛ از خداوند بترس و از شرارت دوری کن.
⁸این برای ناف تو شفا و برای استخوانهایت مغز خواهد بود.
⁹خداوند را با دارایی خود حرمت دار و با نوبرهای همۀ محصول خویش؛
¹⁰آنگاه انبارهایت به وفور نعمت پر خواهد شد و چَرخُشتهایت از شراب تازه لبریز خواهد گشت.
¹¹پسرم، تأدیب خداوند را خوار مشمار، و از توبیخ او بیزاری مجو،
¹²زیرا خداوند آنان را که دوست می‌دارد، تأدیب می‌کند چنانکه پدری، فرزند خویش را که مایۀ خشنودی اوست.
¹³خوشا به حال کسی که حکمت را بیابد و شخصی که فهم را به دست آورد.
¹⁴زیرا تجارتِ آن از تجارت نقره سودآورتر است و محصول آن از طلا نیکوتر.
¹⁵از یاقوت گرانبهاتر است، و هیچ‌یک از نفایس تو با آن برابری نتواند کرد.
¹⁶بر دست راستش عمر دراز است و بر دست چپش دولت و حشمت.
¹⁷راههایش، راههایی است دلپذیر و همۀ طریقهایش، سلامتی.
¹⁸آنان را که به دستش آرند، درخت حیات است و آنان را که به چنگش گیرند، برکت.
¹⁹خداوند به حکمت خود زمین را بنیان نهاد، و به عقل خویش، آسمانها را استوار ساخت.
²⁰به دانش او، ژرفاها منشق گردید و ابرها شبنم را بارانید.
²¹پسرم، خردمندی و دوراندیشی را پاس دار و مگذار از نظرت دور شوند؛
²²آنها جان تو را حیات خواهند بخشید و زینت‌بخش گردن تو خواهند بود.
²³آنگاه در امنیت راه خواهی پیمود و پایت نخواهد لغزید.
²⁴چون به خواب روی ترسان نخواهی بود و چون بیارامی، خوابت شیرین خواهد بود.
²⁵از بلایِ ناگهان بیم نخواهی داشت و نه از هلاکتِ شریران، چون واقع شود.
²⁶زیرا خداوند، مایۀ اطمینان تو خواهد بود و او پایت را از دام نگاه خواهد داشت.
²⁷احسان را از مستحق آن دریغ مکن، آنگاه که انجامش در توانِ دست توست.
²⁸به همسایه‌ات مگو: «برو و بازگرد، و فردا به تو خواهم داد» - با اینکه هم‌اکنون در دست توست.
²⁹در اندیشۀ بدی کردن بر همسایه‌ات مباش که در کمال اعتماد، کنار تو ساکن است.
³⁰با کسی که به تو بدی نکرده، بی‌سبب جدال مکن.
³¹بر مرد خشونتکار حسد مبر و هیچ‌یک از راههایش را برمگزین.
³²زیرا خداوند از شخص منحرف کراهت دارد، اما صالحان را مَحرم راز خود می‌سازد.
³³لعنتِ خداوند بر خانۀ شریران است، اما مسکنِ پارسایان را برکت می‌دهد.
³⁴او تمسخرگران را تمسخر می‌کند، ولی فروتنان را فیض می‌بخشد.
³⁵حکیمان وارث عزّت می‌شوند، اما نصیب جاهلان رسوایی خواهد بود.

17:1 آنگاه به شاگردان خود گفت: «از لغزشها گریزی نیست، امّا وای بر کسی که آنها را سبب گردد.
²او را بهتر آن می‌بود که سنگ آسیایی به گردنش بیاویزند و به دریا افکنند تا اینکه سبب لغزش یکی از این کوچکان شود.
³پس مراقب خود باشید. اگر برادرت گناه کند، او را توبیخ کن، و اگر توبه کرد، ببخشایش.
⁴اگر هفت بار در روز به تو گناه ورزد، و هفت بار نزد تو بازآید و گوید: ”توبه می‌کنم،“ او را ببخشا.»
⁵رسولان به خداوند گفتند: «ایمان ما را بیفزا!»
⁶خداوند پاسخ داد: «اگر ایمانی به کوچکی دانۀ خردل داشته باشید، می‌توانید به این درخت توت بگویید از ریشه برآمده در دریا کاشته شود، و از شما فرمان خواهد برد.
⁷«کیست از شما که چون خدمتکارش از شخم زدن یا چرانیدن گوسفندان در صحرا بازگردد، او را گوید: ”بیا، بنشین و بخور“؟
⁸آیا نخواهد گفت: ”شام مرا آماده کن و کمر به پذیرایی‌ام بربند تا بخورم و بیاشامم، و بعد تو بخور و بیاشام“؟
⁹آیا منّت از خدمتکار خود خواهد برد که فرمانش را به جای آورده است؟
¹⁰پس، شما نیز چون آنچه به شما فرمان داده شده است، به جای آوردید، بگویید: ”خدمتکارانی بی‌منّت‌ایم و تنها انجام وظیفه کرده‌ایم.“‌»
¹¹عیسی بر سر راه خود به اورشلیم، از حدّ سامِرِه و جلیل می‌گذشت.
¹²پس چون به دهی وارد می‌شد، ده جذامی به او برخوردند. آنها دور ایستاده
¹³با صدای بلند فریاد برآوردند: «ای عیسی، ای استاد، بر ما ترحم کن.»
¹⁴چون عیسی آنها را دید، گفت: «بروید و خود را به کاهن بنمایید.» آنها به راه افتادند و در میانۀ راه از جذام پاک شدند.
¹⁵یکی از آنها چون دید شفا یافته است، در حالی که با صدای بلند خدا را ستایش می‌کرد، بازگشت
¹⁶و خود را به پای عیسی افکند و او را سپاس گفت. آن جذامی سامِری بود.
¹⁷عیسی فرمود: «مگر آن ده تن همه پاک نشدند؟ پس نُه تن دیگر کجایند؟
¹⁸آیا به‌جز این غریبه، کسی دیگر بازنگشت تا خدا را سپاس گوید؟»
¹⁹سپس به او گفت: «برخیز و برو، ایمانت تو را شفا داده است.»
²⁰عیسی در پاسخ فَریسیان که پرسیده بودند پادشاهی خدا کی خواهد آمد، گفت: «آمدن پادشاهی خدا را نمی‌توان با مشاهده دریافت،
²¹و کسی نخواهد گفت اینجا یا آنجاست، زیرا پادشاهی خدا در میان شماست.»
²²سپس به شاگردان گفت: «زمانی می‌آید که آرزو خواهید کرد یکی از روزهای پسر انسان را ببینید، امّا نخواهید دید.
²³مردم به شما خواهند گفت: ”او اینجاست،“ یا ”او آنجاست.“ امّا در پی آنها مروید.
²⁴زیرا همچنانکه صاعقه در یک آن می‌درخشد و آسمان را از کران تا کران روشن می‌کند، پسر انسان نیز در روز خود چنین خواهد بود.
²⁵امّا نخست می‌باید رنج بسیار کشد و از سوی این نسل طرد شود.
²⁶روزهای پسر انسان همچون روزهای نوح خواهد بود.
²⁷مردم می‌خوردند و می‌نوشیدند و زن می‌گرفتند و شوهر می‌کردند تا آن روز که نوح به کشتی درآمد. آنگاه سیل برخاست و همه را هلاک کرد.
²⁸در زمان لوط نیز چنین بود. مردم سرگرم خوردن و نوشیدن و خرید و فروش و زراعت و عمارت بودند.
²⁹امّا روزی که لوط از سُدوم بیرون آمد، آتش و گوگرد از آسمان بارید و همه را هلاک کرد.
³⁰روز ظهور پسر انسان نیز به همین‌گونه خواهد بود.
³¹در آن روز، کسی که بر بام خانه‌اش باشد و اثاثیه‌اش در درون خانه، برای برداشتن آنها فرود نیاید. و آن که در مزرعه باشد نیز به خانه بازنگردد.
³²زن لوط را به یاد آرید!
³³هر که بخواهد جان خویش را حفظ کند، آن را از دست خواهد داد، و هر که جان خویش را از دست بدهد، آن را محفوظ خواهد داشت.
³⁴به شما می‌گویم، در آن شب از دو تن که بر یک بسترند، یکی برگرفته و دیگری واگذاشته خواهد شد.
³⁵و از دو زن که با هم دستاس می‌کنند، یکی برگرفته و دیگری واگذاشته خواهد شد. [
³⁶نیز از دو مرد که در مزرعه‌اند، یکی برگرفته و دیگری واگذاشته خواهد شد.]»
³⁷پرسیدند: «کجا، ای خداوند؟» پاسخ گفت: «هر‌جا لاشه‌ای باشد، لاشخوران در آنجا گرد ‌می‌آیند!»