۱۴ آوریل

33:1 این است مراحل کوچ بنی‌اسرائیل هنگامی که به دست موسی و هارون، با لشکریان خود از سرزمین مصر بیرون آمدند.
²موسی بنا به فرمایش خداوند نقطۀ آغاز سفرها را مرحله به مرحله ثبت کرد. این است مراحل کوچ ایشان بر حسب نقطۀ آغاز آنها:
³در ماه اوّل از رَمِسیس کوچ کردند، در روز پانزدهم ماه. یک روز پس از پِسَخ، بنی‌اسرائیل در نظر تمامی مصریان با پیروزی بیرون آمدند،
⁴در آن هنگام که مصریان همۀ نخست‌زادگان خود را که خداوند آنان را در میان ایشان زده بود، دفن می‌کردند. خداوند بر خدایان ایشان نیز داوری کرد.
⁵پس بنی‌اسرائیل از رَمِسیس کوچ کردند و در سُکّوت اردو زدند.
⁶و از سُکّوت کوچ کرده، در ایتام که کنار بیابان است، اردو زدند.
⁷و از ایتام کوچ کرده، به فی‌هاحیروت که در شرق بَعَل‌صِفون است، بازگشتند و مقابل مِجدُل اردو زدند.
⁸و از فی‌هاحیروت کوچ کرده، از میان دریا به بیابان عبور کردند و در بیابانِ ایتام سفر سه روز کرده، در مارَه اردو زدند.
⁹و از مارَه کوچ کرده، به ایلیم آمدند؛ در ایلیم دوازده چشمۀ آب و هفتاد درخت نخل بود، و در آنجا اردو زدند.
¹⁰و از ایلیم کوچ کرده، کنار دریای سرخ اردو زدند.
¹¹و از دریای سرخ کوچ کرده، در بیابان سین اردو زدند.
¹²و از بیابان سین کوچ کرده، در دُفقَه اردو زدند.
¹³و از دُفقَه کوچ کرده، در اَلوش اردو زدند.
¹⁴و از اَلوش کوچ کرده، در رِفیدیم اردو زدند که در آنجا آب نبود که قوم بنوشند.
¹⁵و از رِفیدیم کوچ کرده، در بیابان سینا اردو زدند.
¹⁶و از بیابان سینا کوچ کرده، در قِبروت‌هَتّاوَه اردو زدند.
¹⁷و از قِبروت‌هَتّاوَه کوچ کرده، در حَضیروت اردو زدند.
¹⁸و از حَضیروت کوچ کرده، در ریتمَه اردو زدند.
¹⁹و از ریتمَه کوچ کرده، در رِمّون‌فِرِص اردو زدند.
²⁰و از رِمّون‌فِرِص کوچ کرده، در لِبنَه اردو زدند.
²¹و از لِبنَه کوچ کرده، در ریسَّه اردو زدند.
²²و از ریسَّه کوچ کرده، در قِهیلاتَه اردو زدند.
²³و از قِهیلاتَه کوچ کرده، نزد کوه شافِر اردو زدند.
²⁴و از کوه شافِر کوچ کرده، در حَرادَه اردو زدند.
²⁵و از حَرادَه کوچ کرده، در مَقهیلوت اردو زدند.
²⁶و از مَقهیلوت کوچ کرده، در تاحَت اردو زدند.
²⁷و از تاحَت کوچ کرده، در تارَح اردو زدند.
²⁸و از تارَح کوچ کرده، در میتقَه اردو زدند.
²⁹و از میتقَه کوچ کرده، در حَشمونَه اردو زدند.
³⁰و از حَشمونَه کوچ کرده، در مُسیروت اردو زدند.
³¹و از مُسیروت کوچ کرده، در بِنی‌یَعَقان اردو زدند.
³²و از بِنی‌یَعَقان کوچ کرده، در حورهاجِدجاد اردو زدند.
³³و از حورهاجِدجاد کوچ کرده، در یُطباتا اردو زدند.
³⁴و از یُطباتا کوچ کرده، در عَبرونَه اردو زدند.
³⁵و از عَبرونَه کوچ کرده، در عِصیون‌جِبِر اردو زدند.
³⁶و از عِصیون‌جِبِر کوچ کرده، در بیابان صین که قادِش باشد، اردو زدند.
³⁷و از قادِش کوچ کرده، نزد کوه هور، در سرحد سرزمین اَدوم اردو زدند.
³⁸هارونِ کاهن بنا به فرمایش خداوند از کوه هور بالا رفت و در آنجا، در چهلمین سالِ خروج بنی‌اسرائیل از سرزمین مصر، در نخستین روزِ ماه پنجم، درگذشت.
³⁹هارون صد و بیست و سه ساله بود که در کوه هور وفات یافت.
⁴⁰پادشاه کنعانیِ عَراد که در نِگِب در سرزمین کنعان ساکن بود، از آمدن بنی‌اسرائیل آگاهی یافت.
⁴¹پس، آنها از کوه هور کوچ کرده، در صَلمونَه اردو زدند.
⁴²و از صَلمونَه کوچ کرده، در فونون اردو زدند.
⁴³و از فونون کوچ کرده، در اوبوت اردو زدند.
⁴⁴و از اوبوت کوچ کرده، در عیِه‌عَباریم در قلمرو موآب اردو زدند.
⁴⁵و از عییم کوچ کرده، در دیبون‌جاد اردو زدند.
⁴⁶و از دیبون‌جاد کوچ کرده، در عَلمون‌دِبلاتایِم اردو زدند.
⁴⁷و از عَلمون‌دِبلاتایِم کوچ کرده، در کوههای عَباریم در مقابل نِبو اردو زدند.
⁴⁸و از کوههای عَباریم کوچ کرده، در همواریهای موآب، نزد اردن، و مقابل اَریحا اردو زدند؛
⁴⁹آنان در کنار اردن، از بِیت‌یِشیموت تا آبِل‌شِطّیم در همواریهای موآب اردو زدند.
⁵⁰خداوند موسی را در همواریهای موآب، نزد اردن، مقابل اَریحا، خطاب کرده، گفت:
⁵¹«بنی‌اسرائیل را خطاب کرده، به ایشان بگو: چون از اردن عبور کرده، به سرزمین کنعان بروید،
⁵²تمامی ساکنان آن سرزمین را از برابر خود بیرون برانید و تمامی تندیسها و تمثالهای ریخته‌شدۀ ایشان را نابود کرده، همۀ مکانهای بلندشان را ویران سازید.
⁵³و آن سرزمین را به تصرف درآورده، در آن ساکن شوید، زیرا من آن را به شما داده‌ام تا مالک آن باشید.
⁵⁴آن سرزمین را بر حسب طایفه‌های خود به حکم قرعه وارث گردید؛ به قبیلۀ بزرگتر، میراثی بزرگتر بدهید و به قبیلۀ کوچکتر، میراثی کوچکتر. هر جا که قرعۀ کسی بدان افتَد، آنجا از آن او باشد. بر حسب قبایل اجدادی خود زمین را به میراث یابید.
⁵⁵اما اگر ساکنان آن سرزمین را از برابر خود بیرون نرانید، کسانی که از ایشان باقی می‌گذارید، در چشمان شما خار و در پهلوهایتان تیغ خواهند بود. آنها در سرزمینی که در آن ساکن می‌شوید، باعث زحمت شما خواهند بود.
⁵⁶آنگاه با شما همان خواهم کرد که می‌خواستم با ایشان کنم!»

24:1 بر مردانِ شریر حسد مبر، و مشتاق همنشینی با آنها مباش؛
²چه، دلهایشان در اندیشۀ خشونت است و لبهایشان از آزار سخن می‌گوید.
³حکمت است که خانه را بنا می‌کند، و فهم است که آن را مستحکم می‌سازد؛
⁴دانش غرفه‌هایش را می‌آکَنَد، از اموال گرانبها و نفایس.
⁵مرد حکیم را نیرویی عظیم است، و مرد دانا قدرت را می‌افزاید؛
⁶با تدبیرهای نیکو می‌توان به جنگ رفت، و با مشاوران بسیار می‌توان پیروز شد.
⁷دست نادان به حکمت نمی‌رسد؛ در مجلس بزرگان، او را چیزی برای گفتن نیست.
⁸آن که بدی در سر می‌پروراند، دسیسه‌گر شناخته خواهد شد.
⁹تدبیر جاهلانه گناه است، مردمان از تمسخرگر کراهت دارند.
¹⁰اگر در روز فاجعه سستی کردی، چه اندک قدرتی داری!
¹¹آنان را که به سوی مرگ برده می‌شوند، برهان؛ آنان را که افتان و خیزان برای کشته شدن می‌روند، بازدار.
¹²اگر گویی: «ولی این را نمی‌دانستیم»، آیا او که آزمایندۀ دلها است، آن را درنمی‌یابد؟ آیا دیدبانِ جان تو نمی‌داند؟ آیا او به هر کس بر حسب کارهایش جزا نخواهد داد؟
¹³پسرم، عسل بخور چراکه نیکوست؛ عسل از شانه به کامت شیرین خواهد بود.
¹⁴و بدان که حکمت نیز از بهر جان تو چنین است؛ اگر آن را بیابی، آینده‌ای روشن خواهی داشت و امیدت زایل نخواهد شد.
¹⁵ای شریر، در کمین منزلگاه مرد پارسا منشین، و استراحتگاه او را تاراج مکن؛
¹⁶زیرا حتی اگر مرد پارسا هفت بار نیز بیفتد، باز بر خواهد خاست؛ اما شریران در بلا سرنگون خواهند شد.
¹⁷از فرو~افتادن دشمنت شادمان مباش، و چون بلغزد دلشاد مشو؛
¹⁸مبادا خداوند ببیند و در نظرش ناپسند آید و غضبش را از او بگرداند.
¹⁹به سبب بدکاران خویشتن را آزرده مساز و بر شریران حسد مبر،
²⁰زیرا بدکاران را آینده‌ای نخواهد بود، و چراغ شریران خاموش خواهد شد.
²¹پسرم، از خداوند و از پادشاه بترس، و با آنان که جز این می‌کنند همنشینی مکن.
²²زیرا ناگهان به مصیبت گرفتار خواهند آمد، و کیست که بداند چه بلاهایی از دست آن دو نازل تواند شد؟
²³اینها نیز گفته‌های حکیمان است: جانبداری در قضاوت نشاید:
²⁴هر که به مجرم گوید: «تو بی‌گناهی!» نزد قومها ملعون است و نزد ملتها محکوم.
²⁵اما برای آنان که مجرم را نکوهش کنند، نیکو خواهد شد و برکت بسیار خواهند یافت.
²⁶پاسخ سرراست بوسه است بر لبها.
²⁷نخست کسب و کاری رو به راه کن، سپس خانه و خانواده تشکیل ده.
²⁸علیه همنوع خود بی‌سبب شهادت مده و لبهایت را برای فریب به کار مبر.
²⁹مگو: «با او چنان خواهم کرد که با من کرده است؛ آنچه را آن مَرد کرده، تلافی خواهم کرد.»
³⁰از مزرعۀ مرد کاهل گذر کردم و از تاکستان مرد کم‌عقل گذشتم؛
³¹همه جا را خار گرفته بود، علفِ هرز زمین را پوشانده بود، و دیوار سنگی ویران گشته بود.
³²در آنچه دیدم تأمل کردم، و از آنچه دیدم عبرت آموختم:
³³اندکی خواب، اندکی چشم بر هم نهادن و اندکی دست بر دست گذاشتن برای استراحت،
³⁴و فقر همچون راهزن بر تو خواهد تاخت و ناداری، همچون مردی مسلح.

6:1 چندی بعد، عیسی به آن سوی دریاچۀ جلیل که همان دریاچۀ تیبِریه است، رفت.
²گروهی بسیار از پی او روانه شدند، زیرا آیاتی را که با شفای بیماران به ظهور می‌رسانید، دیده بودند.
³پس عیسی به تپه‌ای برآمد و با شاگردان خود در آنجا بنشست.
⁴عید پِسَخِ یهود نزدیک بود.
⁵چون عیسی نگریست و دید که گروهی بسیار به سویش می‌آیند، فیلیپُس را گفت: «از کجا نان بخریم تا اینها بخورند؟»
⁶این را گفت تا او را بیازماید، زیرا خود نیک می‌دانست چه خواهد کرد.
⁷فیلیپُس پاسخ داد: «دویست دینار نان نیز کفافشان نمی‌کند، حتی اگر هر یک فقط اندکی بخورند.»
⁸یکی دیگر از شاگردان به نام آندریاس، که برادر شَمعون پطرس بود، گفت:
⁹«پسرکی اینجاست که پنج نان جو و دو ماهی دارد، امّا این کجا این گروه را کفایت می‌کند؟»
¹⁰عیسی گفت: «مردم را بنشانید.» در آنجا سبزۀ بسیار بود. پس ایشان که نزدیک پنج هزار مرد بودند، نشستند.
¹¹آنگاه عیسی نانها را برگرفت، و پس از شکرگزاری، میان نشستگان تقسیم کرد، و ماهیها را نیز، به قدری که خواستند.
¹²چون سیر شدند، به شاگردان گفت: «پاره‌نانهای باقی‌مانده را جمع کنید تا چیزی هدر نرود.»
¹³پس آنها را جمع کردند و از پاره‌های باقی‌ماندۀ آن پنج نان جو که جماعت خورده بودند، دوازده سبد پر شد.
¹⁴مردم با دیدن این آیت که از عیسی به ظهور رسید، گفتند: «براستی که او همان پیامبر است که می‌باید به جهان بیاید.»
¹⁵عیسی چون دریافت که قصد دارند او را برگرفته، به‌زور پادشاه کنند، آنجا را ترک گفت و بار دیگر تنها به کوه رفت.
¹⁶هنگام غروب، شاگردانش به سوی دریا فرود آمدند
¹⁷و سوار قایق شده، به آن سوی دریا، به جانب کَفَرناحوم روانه شدند. هوا تاریک شده بود، امّا عیسی هنوز به آنان نپیوسته بود.
¹⁸در این حین، دریا به سبب وزش بادی شدید به تلاطم آمد.
¹⁹چون به اندازۀ بیست و پنج یا سی پرتاب تیر پارو زده بودند، عیسی را دیدند که بر روی دریا راه می‌رود و به قایق نزدیک می‌شود. پس به هراس افتادند.
²⁰امّا او به آنها گفت: «من هستم؛ مترسید.»
²¹آنگاه خواستند او را سوار قایق کنند، که قایق همان دم به جایی که عازمش بودند، رسید.
²²روز بعد، جماعتی که آن سوی دریا مانده بودند، دریافتند که به‌جز یک قایق، قایقی دیگر در آنجا نبوده است، و نیز می‌دانستند که عیسی با شاگردانش سوار آن نشده بود، بلکه شاگردان به تنهایی رفته بودند.
²³آنگاه قایقهای دیگری از تیبِریه آمدند و نزدیک جایی رسیدند که آنها پس از شکرگزاریِ خداوند، نان خورده بودند.
²⁴چون مردم دریافتند که نه عیسی آنجاست و نه شاگردانش، بر آن قایقها سوار شدند و در جستجوی عیسی به کَفَرناحوم رفتند.
²⁵چون او را آن سوی دریا یافتند، به وی گفتند: «استاد، کِی به اینجا آمدی؟»
²⁶عیسی پاسخ داد: «آمین، آمین، به شما می‌گویم، مرا می‌جویید نه به سبب آیاتی که دیدید، بلکه به سبب آن نان که خوردید و سیر شدید.
²⁷کار کنید، امّا نه برای خوراک فانی، بلکه برای خوراکی که تا حیات جاویدان باقی است، خوراکی که پسر انسان به شما خواهد داد. زیرا بر اوست که خدای پدر مُهر تأیید زده است.»
²⁸آنگاه از او پرسیدند: «چه کنیم تا کارهای پسندیدۀ خدا را انجام داده باشیم؟»
²⁹عیسی در پاسخ گفت: «کار پسندیدۀ خدا آن است که به فرستادۀ او ایمان آورید.»
³⁰گفتند: «چه آیتی به ما می‌نمایانی تا با دیدن آن به تو ایمان آوریم؟ چه می‌کنی؟
³¹پدران ما در بیابان مَنّا خوردند، چنانکه نوشته شده است: ”او از آسمان به آنها نان داد تا بخورند.“»
³²عیسی پاسخ داد: «آمین، آمین، به شما می‌گویم، موسی نبود که آن نان را از آسمان به شما داد، بلکه پدر من است که نان حقیقی را از آسمان به شما می‌دهد.
³³زیرا نان خدا آن است که از آسمان نازل شده، به جهان حیات می‌بخشد.»
³⁴پس گفتند: «این نان را همواره به ما بده.»
³⁵عیسی به آنها گفت: «نان حیات من هستم. هر که نزد من آید، هرگز گرسنه نشود، و هر که به من ایمان آوَرَد هرگز تشنه نگردد.
³⁶ولی چنانکه به شما گفتم، هرچند مرا دیده‌اید، امّا ایمان نمی‌آورید.
³⁷هرآنچه پدر به من بخشد، نزد من آید؛ و آن که نزد من آید، او را هرگز از خود نخواهم راند.
³⁸زیرا از آسمان فرود نیامده‌ام تا به خواست خود عمل کنم، بلکه آمده‌ام تا ارادۀ فرستندۀ خویش را به انجام رسانم.
³⁹و ارادۀ فرستندۀ من این است که از آن کسان که او به من بخشیده، هیچ‌یک را از دست ندهم، بلکه آنان را در روز بازپسین برخیزانم.
⁴⁰زیرا ارادۀ پدر من این است که هر که به پسر بنگرد و به او ایمان آوَرَد، از حیات جاویدان برخوردار شود، و من در روز بازپسین او را بر خواهم خیزانید.»
⁴¹آنگاه یهودیان دربارۀ او همهمه آغاز کردند، چرا که گفته بود «مَنَم آن نان که از آسمان نازل شده است.»
⁴²می‌گفتند: «مگر این مرد، عیسی پسر یوسف نیست که ما پدر و مادرش را می‌شناسیم؟ پس چگونه می‌گوید، ”از آسمان نازل شده‌ام“؟»
⁴³عیسی در پاسخ گفت: «با یکدیگر همهمه مکنید.
⁴⁴هیچ‌کس نمی‌تواند نزد من آید مگر آنکه پدری که مرا فرستاد او را جذب کند، و من در روز بازپسین او را بر خواهم خیزانید.
⁴⁵در کتب پیامبران آمده است که ”همه از خدا تعلیم خواهند یافت.“ پس هر که از خدا بشنود و از او تعلیم یابد، نزد من می‌آید.
⁴⁶نه اینکه کسی پدر را دیده باشد، مگر آن کس که از خداست؛ او پدر را دیده است.
⁴⁷آمین، آمین، به شما می‌گویم، هر که ایمان دارد، از حیات جاویدان برخوردار است.
⁴⁸من نان حیاتم.
⁴⁹پدران شما، مَنّا را در بیابان خوردند، و با این حال مردند.
⁵⁰امّا نانی که از آسمان نازل می‌شود چنان است که هر که از آن بخورَد، نخواهد مرد.
⁵¹مَنَم آن نان زنده که از آسمان نازل شد. هر کس از این نان بخورَد، تا ابد زنده خواهد ماند. نانی که من برای حیات جهان می‌بخشم، بدن من است.»
⁵²پس جدالی سخت در میان یهودیان درگرفت که «این مرد چگونه می‌تواند بدن خود را به ما بدهد تا بخوریم؟»
⁵³عیسی به ایشان گفت: «آمین، آمین، به شما می‌گویم، که تا بدن پسر انسان را نخورید و خون او را ننوشید، در خود حیات ندارید.
⁵⁴هر که بدن مرا بخورَد و خون مرا بنوشد، حیات جاویدان دارد، و من در روز بازپسین او را بر خواهم خیزانید.
⁵⁵زیرا بدن من خوردنی حقیقی و خون من آشامیدنی حقیقی است.
⁵⁶کسی که بدن مرا می‌خورَد و خون مرا می‌نوشد، در من ساکن می‌شود و من در او.
⁵⁷همان‌گونه که پدرِ زنده مرا فرستاد و من به پدرْ زنده‌ام، آن که مرا می‌خورد نیز به من زنده خواهد بود.
⁵⁸این است نانی که از آسمان نازل شد؛ نه مانند آنچه پدران شما خوردند، و با این حال مردند؛ بلکه هر کس از این نان بخورد، تا ابد زنده خواهد ماند.»
⁵⁹عیسی این سخنان را زمانی گفت که در کنیسه‌ای در کَفَرناحوم تعلیم می‌داد.
⁶⁰بسیاری از شاگردان او با شنیدن این سخنان گفتند: «این تعلیم سخت است، چه کسی می‌تواند آن را بپذیرد؟»
⁶¹عیسی، آگاه از اینکه شاگردانش در این باره همهمه می‌کنند، بدیشان گفت: «آیا این سبب لغزش شما می‌شود؟
⁶²پس اگر پسر انسان را ببینید که به جای نخست خود صعود می‌کند، چه خواهید کرد؟
⁶³روح است که زنده می‌کند؛ جسم را فایده‌ای نیست. سخنانی که من به شما گفتم، روح و حیات است.
⁶⁴امّا برخی از شما هستند که ایمان نمی‌آورند.» زیرا عیسی از آغاز می‌دانست چه کسانی ایمان نمی‌آورند و کیست آن که او را تسلیم دشمن خواهد کرد.
⁶⁵سپس افزود: «از همین رو به شما گفتم که هیچ‌کس نمی‌تواند نزد من آید، مگر آنکه از جانب پدر به او عطا شده باشد.»
⁶⁶از این زمان، بسیاری از شاگردانش برگشته، دیگر او را همراهی نکردند.
⁶⁷پس عیسی به آن دوازده تن گفت: «آیا شما نیز می‌خواهید بروید؟»
⁶⁸شَمعون پطرس پاسخ داد: «سرور ما، نزد که برویم؟ سخنان حیات جاویدان نزد توست.
⁶⁹و ما ایمان آورده و دانسته‌ایم که تویی آن قدّوسِ خدا.»
⁷⁰عیسی به آنان پاسخ داد: «مگر شما دوازده تن را من برنگزیده‌ام؟ با این حال، یکی از شما ابلیسی است.»
⁷¹او به یهودا، پسر شَمعون اَسخَریوطی، اشاره می‌کرد، زیرا او که یکی از آن دوازده تن بود، پس از چندی عیسی را تسلیم دشمن می‌کرد.