۲۶ می

12:1 اینانند پادشاهان آن سرزمین که بنی‌اسرائیل ایشان را شکست دادند و سرزمینشان را در فراسوی اردن، به سمت شرق، به تصرف درآوردند، یعنی از وادی اَرنون تا کوه حِرمون، با تمامی عَرَبَه به سوی شرق:
²سیحون، پادشاه اَموریان که در حِشبون ساکن بود و از عَروعیر واقع در کنارۀ وادی اَرنون یعنی از میانۀ وادی تا یَبّوق که مرز عَمّونیان بود، حکمرانی می‌کرد. این منطقه نیمی از جِلعاد را در بر داشت.
³نیز او بر عَرَبَه تا دریای کِنِروت به سمت شرق، و به سوی بِیت‌یِشیموت تا دریای عَرَبَه که همان دریای نمک است، و به سمت جنوب تا کوهپایه‌های پیسگاه حکمرانی می‌کرد؛
⁴و عوج پادشاه باشان، که از باقیماندگانِ رِفائیان بود، و در عَشتاروت و اِدرِعی سکونت داشت،
⁵و بر کوه حِرمون و سَلِخَه و تمامی باشان تا سرحدات جِشوریان و مَعَکیان و بر نصف جِلعاد تا سرحدات سیحون پادشاه حِشبون حکمرانی می‌کرد.
⁶موسی، خدمتگزار خداوند، و بنی‌اسرائیل آنان را شکست دادند. و موسی، خدمتگزار خداوند سرزمین ایشان را به رِئوبینیان، جادیان و نیم‌قبیلۀ مَنَسی به مِلکیت داد.
⁷اینانند پادشاهان آن سرزمین که یوشَع و بنی‌اسرائیل ایشان را در جانب غربی اردن شکست دادند، یعنی از بَعَل‌جاد در وادی لبنان تا کوه حالَق که به سوی سِعیر بالا می‌رود؛ و یوشَع زمینهای ایشان را بر حسب سهم قبیله‌های اسرائیل به ملکیت آنان بخشید.
⁸این سرزمین شامل نواحی مرتفع، نواحی کم‌ارتفاع، عَرَبَه، کوهپایه‌ها، بیابان و نِگِب بود که سرزمینهای حیتّیان، اَموریان، کنعانیان، فِرِزّیان، حِویان و یِبوسیان بود:
⁹یکی پادشاه اَریحا؛ یکی پادشاه عای که مکانی در کنار بِیت‌ئیل است؛
¹⁰یکی پادشاه اورشلیم؛ یکی پادشاه حِبرون؛
¹¹یکی پادشاه یَرموت؛ یکی پادشاه لاکیش؛
¹²یکی پادشاه عِجلون؛ یکی پادشاه جازِر؛
¹³یکی پادشاه دِبیر؛ یکی پادشاه جادِر؛
¹⁴یکی پادشاه حُرما؛ یکی پادشاه عَراد؛
¹⁵یکی پادشاه لِبنَه؛ یکی پادشاه عَدُلّام؛
¹⁶یکی پادشاه مَقّیدَه؛ یکی پادشاه بِیت‌ئیل؛
¹⁷یکی پادشاه تَپُّواَخ؛ یکی پادشاه خِفِر؛
¹⁸یکی پادشاه اَفیق؛ یکی پادشاه لَشارون؛
¹⁹یکی پادشاهِ مادون؛ یکی پادشاهِ حاصور؛
²⁰یکی پادشاه شِمرون‌مِرون؛ یکی پادشاهِ اَکشاف؛
²¹یکی پادشاه تَعَناک؛ یکی پادشاه مِجِدّو؛
²²یکی پادشاه قِدِش؛ یکی پادشاه یُقنِعام، در کَرمِل؛
²³یکی پادشاه دُر، در نافَت‌دُر؛ یکی پادشاه گوییم، در جِلجال؛
²⁴یکی پادشاه تِرصَه؛ بر روی هم سی و یک پادشاه.

16:1 بره‌ها را از سِلاع، از راه بیابان، خدمتِ حاکم ولایت، به کوهِ دخترِ صَهیون بفرستید.
²دختران موآب در معبرهای اَرنون، همچون پرندگان آواره و جوجه‌های رانده شده‌اند.
³«مشورت دهید! به انصاف حکم نمایید! سایۀ خویش را در گرماگرمِ ظهر همچو شب بر ما بگسترانید! رانده‌شدگان را پنهان کنید، و فراریان را تسلیم منمایید!
⁴بگذارید رانده‌شدگانِ موآب در میان شما غربت گزینند؛ ایشان را از چشمان آن هلاک‌کننده مخفیگاه باشید!» به‌یقین ستمگر محو خواهد شد، هلاکت پایان خواهد پذیرفت، و پایمال‌کننده از زمین برچیده خواهد گشت.
⁵آنگاه تختی به محبت بر پا خواهد شد، و بر آن کسی با وفاداری در خیمۀ داوود جلوس خواهد کرد که داوری کند و انصاف را بجوید و عدالت را بشتاباند.
⁶از غرور موآب شنیده‌‌ایم که براستی چه مغرور است! از وقاحت و غرور و تکبر او شنیده‌ایم! فخرِ او را اساسی نیست.
⁷پس موآب برای موآب شیون کند! همگی آنان شیون کنند! برای نانهای کشمشی ’قیرحارِسِت‘ در کمال درماندگی ناله کنید!
⁸زیرا که مزارع ’حِشبون‘ خشکیده، و تاکستانهای ’سِبمَه‘ پژمرده شده است. سروران قومها تاکهایش را شکسته‌اند، تاکهایی را که تا به ’یَعزیر‘ می‌رسید، و تا به بیابان پراکنده بود؛ جوانه‌هایش در همه جا گسترده بود، و از دریا نیز می‌گذشت!
⁹از این رو من نیز با گریۀ ’یَعزیر‘ بر تاکستانهای ’سِبمَه‘ خواهم گریست. ای ’حِشبون‘ و ای ’اِلِعالِه‘، من شما را به اشکهایم سیراب خواهم کرد، زیرا که از محصول میوه و حصاد غَلۀ شما، گلبانگ رخت بر بسته است.
¹⁰شادی و سُرور از باغ و بُستان برچیده شده، و در تاکستانها نه کسی سرود می‌خواند، نه کسی بانگ درمی‌دهد؛ دیگر کسی انگور در چَرخُشتها به پای نمی‌افشرد، و من فریاد شادی را خاموش ساخته‌ام.
¹¹از این رو، احشای من همچون بربط برای موآب می‌نالد، و اعماق وجودم، برای ’قیرحارِس‘.
¹²آنگاه که موآب حضور یابد، و خود را در مکان بلند خسته سازد، آنگاه که برای دعا به عبادتگاه خویش بیاید، کامیاب نخواهد شد.
¹³این است کلامی که خداوند در گذشته دربارۀ موآب گفت.
¹⁴اما اکنون خداوند می‌گوید: «در عرض سه سال، بر حسب سالهای کارگر روزمزد، جلال موآب با وجود جمعیت انبوهش، محقّر خواهد شد، و باقیماندگانش اندک و ناتوان خواهند بود.»

2:1 پس تو ای فرزندم، در فیضی که در مسیحْ عیسی است نیرومند شو،
²و آنچه را که در حضور گواهان بسیار از من شنیدی، به مردمان امینی بسپار که از عهدۀ آموزش دیگران نیز برآیند.
³همچون سربازِ شایستۀ مسیحْ عیسی، در تحمّل رنجها سهیم باش.
⁴هیچ‌کس به هنگام سربازی، خود را گرفتار مشغولیتهای زندگی نمی‌سازد، چرا که خواهان جلب خشنودی فرماندۀ خویش است.
⁵به همین‌سان، ورزشکاری که هماوردی می‌کند، تاج پیروزی را دریافت نخواهد کرد، اگر به قانونْ هماوردی نکرده باشد.
⁶آن که باید نخست از محصول نصیب ببرد، کشاورزی است که محنت کشیده است.
⁷به آنچه می‌گویم بیندیش، که خداوند تو را در فهم همۀ اینها بصیرت خواهد بخشید.
⁸عیسی مسیح را به خاطر دار که از نسل داوود بود و از مردگان برخاست؛ این است انجیل من،
⁹که به‌خاطرش در رنجم، تا بدان حد که چون مجرمان به زنجیرم کشیده‌اند. امّا کلام خدا در زنجیر نیست.
¹⁰پس همه چیز را به‌خاطر برگزیدگان تحمل می‌کنم تا آنان نیز نجاتی را که در مسیحْ عیساست، با جلال جاودانی به دست آورند.
¹¹این سخن درخور اعتماد است که: اگر با او مردیم، با او زندگی هم خواهیم کرد.
¹²اگر تحمّل کنیم، با او سلطنت هم خواهیم کرد. اگر انکارش کنیم، او نیز انکارمان خواهد کرد.
¹³اگر بی‌وفا شویم، او وفادار خواهد ماند، از آن رو که خویشتن را انکار نتواند کرد.
¹⁴اینها را پیوسته بدیشان یادآور شو و در حضور خدا هشدار ده که بر سر کلمات مجادله نکنند، که جز تباهیِ شنوندگان ثمری ندارد.
¹⁵سخت بکوش که مقبول خدا باشی، همچون خدمتکاری که او را سببی برای شرمساری نیست و کلام حقیقت را به‌درستی به کار می‌بندد.
¹⁶از یاوه‌گویی‌های دنیوی بپرهیز، که شخص را هر چه بیشتر به بی‌دینی سوق می‌دهد.
¹⁷تعلیم چنین کسان مانند بیماری قانقاریا پخش می‌شود. هیمِنائوس و فیلِتوس از همین دسته‌اند،
¹⁸که از حقیقت منحرف گشته‌اند و می‌گویند رستاخیز هم‌اکنون به وقوع پیوسته است، و بدین‌سان ایمان بعضی را ویران می‌کنند.
¹⁹با این حال، پی مستحکمی که خدا نهاده است، پابرجاست و با این عبارت مُهر شده است که: «خداوند کسان خود را می‌شناسد،» و «هر که به نام خداوند اقرار دارد، باید از شرارت کناره جوید.»
²⁰در خانه‌ای بزرگ، تنها ظروف طلا و نقره نیست، بلکه چوبی و گِلی هم هست؛ آنها به کار مصارف مهم می‌آیند، اینها به کار مصارف پیش پا افتاده.
²¹پس هر که خود را از آنچه گفتم پاک نگاه دارد، ظرفی خواهد بود که به کار مصارف مهم می‌آید، ظرفی مقدّس و مفید برای صاحبخانه و مهیا برای هر کار نیکو.
²²از امیال جوانی بگریز، و به همراه آنان که با دلی پاک خداوند را می‌خوانند، در پی پارسایی و ایمان و محبت و صلح باش.
²³از مباحثات پوچ و بی‌خردانه دوری کن، چرا که می‌دانی نزاعها برمی‌انگیزد.
²⁴حال آنکه خادم خداوند نباید نزاع کند، بلکه باید با همه مهربان باشد و قادر به تعلیم و بردبار.
²⁵باید مخالفان را به‌نرمی ارشاد کند، بدین امید که خدا به آنها توبه عطا فرماید تا به شناخت حقیقت برسند
²⁶و به خود آمده، از دام ابلیس که ایشان را برای انجام خواست خود اسیر کرده است، برهند.