۲۷ می

13:1 یوشَع پیر و سالخورده شد، و خداوند به او گفت: «تو پیر و سالخورده شده‌ای و هنوز زمین بسیار برای تصرف باقی مانده است.
²این است زمینی که باقی مانده: تمامی مناطق فلسطینیان و جِشوریان،
³از نهر شیحور در شرقِ مصر تا سرحد عِقرون در شمال، که از آنِ کنعانیان شمرده می‌شود، یعنی قلمرو پنج حاکم فلسطینی در غزه، اَشدود، اَشقِلون، جَت و عِقرون، و سرزمین عَوّیان.
⁴و در جنوب، تمامی سرزمین کنعانیان، و مِعارَه که از آنِ صیدونیان است، تا اَفیق و تا سرحد اَموریان،
⁵و سرزمین جِبالیان و تمامی نواحی شرق لبنان، از بَعَل‌جاد در کوهپایۀ حِرمون تا لِبوحَمات؛
⁶تمامی ساکنان نواحی مرتفع از لبنان تا مِسرِفوت‌مایِم، یعنی همۀ صیدونیان. من خودْ آنان را از پیش روی بنی‌اسرائیل بیرون خواهم راند؛ اما تو بنا بر فرمانی که به تو داده‌ام، زمین را به حکم قرعه میان اسرائیل به ملکیت تقسیم کن.
⁷پس حال این سرزمین را میان نُه قبیله و نیم‌قبیلۀ مَنَسی به ملکیت تقسیم نما.»
⁸رِئوبینیان و جادیان همراه با نیمِ دیگر قبیلۀ مَنَسی مِلک خویش را که موسی در آن سوی اردن به سمت مشرق به ایشان داده بود دریافت کردند، همان‌گونه که موسی خدمتگزار خداوند بدیشان بخشیده بود:
⁹از عَروعیر در کنارۀ وادی اَرنون و شهری که در وسط وادی قرار دارد و تمامی فلاتِ میدِبا تا دیبون؛
¹⁰و همۀ شهرهای سیحون پادشاه اَموریان که در حِشبون سلطنت می‌کرد، تا سرحد عَمّونیان؛
¹¹نیز جِلعاد، سرزمین جِشوریان و مَعَکیان، تمامی کوه حِرمون و تمامی باشان تا سَلِخَه؛
¹²و سرتاسر مملکت عوج در باشان، که در عَشتاروت و اِدرِعی سلطنت می‌کرد و تنها فرد باقیمانده از رِفائیان بود. موسی آنها را شکست داده و از سرزمینشان بیرون رانده بود.
¹³اما بنی‌اسرائیل جِشوریان و مَعَکیان را بیرون نراندند. پس ایشان تا به امروز در میان اسرائیل ساکنند.
¹⁴موسی تنها به قبیلۀ لاوی هیچ مِلکی نداد. هدایای اختصاصیِ تقدیمی به یهوه خدای اسرائیل، میراث ایشان است، چنانکه بدیشان گفته بود.
¹⁵موسی به قبیلۀ رِئوبین بر حسب طوایف ایشان میراث بخشید.
¹⁶قلمرو ایشان از عَروعیر در کنارۀ وادی اَرنون بود و شهر واقع در وسط وادی و سرتاسر فلاتی که در جوار میدِبا است،
¹⁷با حِشبون و تمامی شهرهایش که در فلات است یعنی دیبون، باموت‌بَعَل، بِیت‌بَعَل‌مِعون،
¹⁸یَهصَه، قِدیموت، میفَعَت،
¹⁹قَریه‌تایِم، سِبمَه، صِرِت‌شاخار که بر تپۀ وادی بود،
²⁰بِیت‌فِعور، سراشیبی کوه پیسگاه و بِیت‌یِشیموت،
²¹یعنی تمامی شهرهای فلات و سرتاسر مملکت سیحون پادشاه اَموریان که در حِشبون سلطنت می‌کرد. موسی او و حاکمان مِدیان را شکست داده بود، یعنی اِوی، راقِم، صور، حور و رِبَع، و نیز امیران سیحون را که در آن سرزمین می‌زیستند.
²²در میان آنانی که به شمشیر کشته شدند، بنی‌اسرائیل بَلعام پسر بِعور را نیز که فالگیری می‌کرد، کشتند.
²³سرحد رِئوبینیان، اردن و کناره‌اش بود. این شهرها و روستاهایشان، میراث رِئوبینیان بود بر حسب طوایفشان.
²⁴موسی به قبیلۀ جاد بر حسب طوایف ایشان میراث بخشید.
²⁵قلمرو ایشان یَعزیر بود و تمامی شهرهای جِلعاد و نصف سرزمین عَمّونیان تا عَروعیر که در مقابل رَبَّه است،
²⁶و از حِشبون تا رامَت‌مِصفِه و بِطونیم، و از مَحَنایِم تا سرحد دِبیر،
²⁷و در وادی بِیت‌هارام، بِیت‌نِمراه، سُکّوت، صافون و بقیۀ مملکت سیحون پادشاه حِشبون، اردن و کناره‌هایش، تا انتهای دریای کِنِرِت در آن سوی اردن به سمت شرق.
²⁸این شهرها و روستاهایشان، میراث جادیان بود بر حسب طوایفشان.
²⁹موسی به نیم‌قبیلۀ مَنَسی نیز میراث بخشید که برای نیم‌قبیلۀ مَنَسی بر حسب طوایفشان تعیین شد.
³⁰حدود ایشان از مَحَنایِم بود، و تمامی باشان یعنی سرتاسر مملکت عوج پادشاه باشان، تمامی روستاهای یائیر در باشان یعنی شصت شهر،
³¹و نصف جِلعاد، و عَشتاروت و اِدرِعی، شهرهای مملکت عوج در باشان را شامل می‌شد. این شهرها برای نسل ماکیر، پسر مَنَسی بود، یعنی برای نیمی از نسل ماکیر بر حسب طوایفشان.
³²اینهاست آنچه موسی در دشتهای موآب، در آن سوی اردن، در شرق اَریحا به ملکیت تقسیم کرد.
³³اما موسی به قبیلۀ لاوی هیچ میراثی نداد؛ یهوه خدای اسرائیل، اوست میراث ایشان، چنانکه بدیشان گفته بود.

17:1 وحی دربارۀ دمشق: هان، دمشق دیگر شهری نخواهد بود، بلکه به تودۀ ویرانی بدل خواهد شد.
²شهرهای ’عَروعیر‘ متروک گشته، به جهت گله‌ها خواهد بود، که خواهند خوابید و کسی آنها را نخواهد ترسانید.
³برج و بارو از اِفرایِم نابود خواهد شد، و سلطنت از دمشق، و باقیماندگان اَرام مانند جلال بنی‌اسرائیل خواهند بود؛ این است فرمودۀ خداوندِ لشکرها.
⁴در آن روزْ جلال یعقوب بی‌فروغ خواهد شد، و فربهیِ تَنَش آب خواهد گشت.
⁵همچون زمانی خواهد بود که دروگر غَله را گرد می‌آورَد، و خوشه‌ها را به دستان خویش می‌دِرَوَد؛ مانند زمان خوشه‌چینی در وادی رِفائیم.
⁶همچون روزی که درخت زیتون را می‌تکانند، دانه‌هایی چند بر آن باقی خواهد ماند؛ دو یا سه دانه زیتون بر بالاترین شاخه‌ها، چهار یا پنج دانه بر شاخه‌های پربار؛ این است فرمودۀ یهوه، خدای اسرائیل.
⁷در آن روز انسان به آفریدگار خود خواهد نگریست، و به جانب قدوس اسرائیل نظر خواهد کرد.
⁸او دیگر به مذبحهایی که به دست خود ساخته است نخواهد نگریست، و به اَشیرَه‌ها و مذبحهای بُخور که به انگشتان خود ساخته است، نظر نخواهد افکند.
⁹در آن روز شهرهای مستحکم ایشان مانند اماکن متروک در درختستانهای اَموریان خواهد بود که آنها را به سبب بنی‌اسرائیل وانهادند. آری، آنها یکسره ویرانه‌ای خواهند بود.
¹⁰زیرا که تو خدای نجات خویش را از یاد برده‌ای و صخرۀ پناهگاه خویش را به یاد نمی‌آوری. پس هرچند نهالهای دلپذیر غَرس کنی و موهای بیگانگان را بکاری،
¹¹و هرچند در همان روز که آنها را غرس‌می‌کنی، نمُوِشان دهی، و همان صبح که آنها را می‌کاری، به شکوفه‌‌‌شان آوری، محصولت در روزِ ناخوشی و دردِ بی‌درمان یکسره زایل خواهد شد.
¹²وای از خروش قومهای بسیار، که چون دریای خروشان می‌خروشند! وای از غرش ملتها، که چون آبهای بسیار می‌غرّند!
¹³هرچند ملتها چون آبهای خروشان به خروش آیند، چون بر ایشان عتاب زند، به جاهای دور خواهند گریخت: چون کاه که در برابر باد بر کوهها رانده شود، و چون غبار در برابر گردباد!
¹⁴اینک شامگاهان هراس می‌آفرینند، اما هنوز سپیده نزده که اثری از ایشان نخواهد بود! آری، این است نصیب تاراج‌کنندگان ما، و قسمت آنان که غارتمان می‌کنند.

18:1 وای بر سرزمین آوای بالها، که فراسوی نهرهای کوش است؛
²که ایلچیانِ خود را بر زورقهایی از نی، بر آبها گسیل می‌دارد. بروید، ای فرستادگان تیزپا، نزد قومی بلندقامت و بی‌مو‌، که دور و نزدیک از آنان در هراسند؛ که زورآورند و مُظَفر، و سرزمینشان به نهرها منقسم است.
³ای همۀ مردم جهان، ای شما ساکنان زمین، چون بیرقی بر کوهها افراشته شود، بدان بنگرید! و چون شیپوری به صدا درآید، بدان گوش سِپارید!
⁴زیرا خداوند به من چنین گفته است: «من خاموش خواهم ماند و از مکان خود نظر خواهم کرد، همچون حرارت سوزانِ روز، و چون ابر شبنم‌دار در گرمای حصاد.»
⁵زیرا که پیش از حصاد، چون شکوفه تمام شود و گُل به انگورِ رسیده بدل ‌‌گردد، شاخه‌های کوچک را با داسِ هرس خواهد برید و شاخه‌های منشعب را قطع کرده، به دور خواهد افکند.
⁶آنها برای پرندگان شکاریِ کوهساران، و وحوش زمین وانهاده خواهد شد؛ پرندگان، تابستان را به خوردن آنها خواهند گذرانید، و جانوران، زمستان را.
⁷پس در آن هنگام، قومی بلندقامت و بی‌مو که دور و نزدیک از آنان در هراسند، قومی که زورآورند و مظفر، و سرزمینشان منقسم به نهرهاست، برای خداوندِ لشکرها هدایا خواهند آورد. و این هدایا به کوه صَهیون، یعنی به مکانی که نام خداوند لشکرها بر آن است، آورده خواهد شد.

3:1 امّا آگاه باش که در روزهای آخر، زمانهای سخت پیش خواهد آمد.
²مردمانْ خودپرست، پولدوست، لاف‌زن، متکبر، ناسزاگو، نافرمان به والدین، ناسپاس، ناپاک،
³بی‌عاطفه، بی‌گذشت، غیبت‌گو، بی‌بندوبار، وحشی، دشمن نیکویی،
⁴خیانتکار، بی‌مبالات و خودپسند خواهند بود. لذت را بیش از خدا دوست خواهند داشت
⁵و هرچند صورتِ ظاهرِ دینداری را دارند، منکر قدرت آن خواهند بود. از چنین کسان دوری گزین.
⁶اینان کسانی هستند که به درون خانۀ مردم رخنه کرده، زنان سبک‌مغز را اسیر خود می‌سازند، زنانی را که زیر بار گناهان خم شده‌اند و هوسهای گوناگونْ آنان را به هر سو می‌کشد،
⁷و با اینکه همواره تعلیم می‌گیرند، هرگز به شناخت حقیقت نتوانند رسید.
⁸همان‌گونه که یَنّیس و یَمْبْریس به مخالفت با موسی برخاستند، این مردان نیز که فکری فاسد و ایمانی مردود دارند، با حقیقت مخالفت می‌کنند.
⁹امّا راه به جایی نخواهند برد، بلکه حماقتشان بر همگان آشکار خواهد شد، چنانکه حماقت آن دو نیز عیان گردید.
¹⁰ولی تو تعلیم و رفتار و هدف و ایمان و صبر و محبت و تحمّل مرا
¹¹و آزارهایی را که دیدم و رنجهایی را که کشیدم، نظاره‌گر بوده‌ای و از آنچه در اَنطاکیه، قونیه و لِستْره بر سرم آمد و آزارهایی که به من رسید، نیک آگاهی. امّا خداوند مرا از آن همه رهانید.
¹²براستی، همۀ کسانی که بخواهند در مسیحْ عیسی با دینداری زیست کنند، آزار خواهند دید؛
¹³امّا شرارت‌پیشگان و شیّادان در بدی پیش خواهند رفت؛ فریب خواهند داد و فریب خواهند خورد.
¹⁴امّا تو در آنچه آموخته و بدان ایمان آورده‌ای پایدار باش، چرا که می‌دانی آنها را از چه کسان فرا~گرفته‌ای،
¹⁵و چگونه از کودکی کتب مقدّس را دانسته‌ای که می‌تواند تو را حکمت آموزد برای نجاتی که از راه ایمان به مسیحْ عیسی است.
¹⁶تمامی کتبِ مقدّس الهام خداست و برای تعلیم و تأدیب و اصلاح و تربیت در پارسایی سودمند است،
¹⁷تا مرد خدا به کمال برای هر کارِ نیکو تجهیز گردد.

4:1 در برابر خدا و مسیحْ عیسی که بر زندگان و مردگان داوری خواهد کرد، و نظر به ظهور او و پادشاهی‌اش، تو را مکلّف می‌سازم که
²کلام را موعظه کنی و به گاه و به بیگاه آمادۀ این کار باشی و با صبر بسیار و تعلیم دقیق، به اصلاح و توبیخ و تشویق بپردازی.
³زیرا زمانی خواهد آمد که مردم به تعلیم صحیح گوش فرا~نخواهند داد، بلکه بنا به میل خویش، معلّمان بسیار گِرد خود خواهند آورد تا آنچه را که گوشهایشان طالب شنیدن آن است، از آنان بشنوند؛
⁴و از گوش فرا~دادن به حقیقت رویگردان شده، به سوی افسانه‌ها منحرف خواهند گشت.
⁵امّا تو در همه حال به‌هوش باش؛ سختیها را بر خود هموار کن؛ کار مبشّر را انجام ده و خدمت خویش را به کمال به انجام رسان.
⁶زیرا من، هم‌اکنون، همچون هدیه‌ای ریختنی، در حال ریخته شدنم و زمان رحلتم فرا~رسیده است.
⁷جنگِ نیکو را جنگیده‌ام، مسابقه را به پایان رسانده و ایمان را محفوظ داشته‌ام.
⁸اکنون تاج پارسایی برایم آماده است، تاجی که خداوند، آن داور عادل، در آن روز به من عطا خواهد کرد - نه تنها به من، بلکه به همۀ آنان که مشتاق ظهور او بوده‌اند.
⁹بکوش تا هر چه زودتر نزد من آیی.
¹⁰زیرا دیماس به‌خاطر عشق این دنیا مرا ترک کرده و به تَسالونیکی رفته است. کْریسکیس به غَلاطیه و تیتوس هم به دَلماتیه رفته.
¹¹تنها لوقا با من است. مَرقُس را برگیر و با خود بیاور، زیرا در خدمتم مرا سودمند است.
¹²تیخیکوس را به اَفِسُس فرستادم.
¹³هنگام آمدنت، قبایی را که در تْروآس نزد کارپوس بر جا گذاشتم با خود بیاور، و نیز طومارهایم را و بخصوص نوشته‌های پوستین را.
¹⁴اسکندر مِسگر، با من بسیار بدیها کرد. خداوند سزای کارهایش را خواهد داد.
¹⁵تو نیز از او برحذر باش، زیرا با پیام ما سخت به مخالفت برخاسته است.
¹⁶در نخستین دفاع من، هیچ‌کس به پشتیبانی از من بر‌نخاست، بلکه همه مرا وانهادند. مباد که این به حسابشان گذاشته شود.
¹⁷امّا خداوند در کنار من ایستاد و مرا نیرو بخشید تا کلام به واسطۀ من به کمال موعظه شود و همۀ غیریهودیان آن را بشنوند. پس، از دهان شیر رستم.
¹⁸خداوند مرا از هر عمل شریرانه خواهد رهانید و برای پادشاهی آسمانی خود نجات خواهد بخشید. جلال بر او باد تا ابدالآباد. آمین!
¹⁹سلام مرا به پْریسکیلا و آکیلا و خانوادۀ اونیسیفوروس برسان.
²⁰اِراستوس در قُرِنتُس ماند، و من تْروفیموس را در میلیتوس، بیمار، بر جا گذاشتم.
²¹بکوش تا پیش از زمستان به اینجا برسی. یوبولوس برای تو سلام می‌فرستد، و نیز پودِنْس، لینوس، کْلودیا و همۀ برادران.
²²خداوند با روح تو باشد. فیض با شما باد.