۱ اکتبر

15:1 داوود برای خود در شهر داوود خانه‌ها ساخت؛ او برای صندوق خدا مکانی آماده کرده، خیمه‌ای برای آن بر پا نمود.
²آنگاه داوود گفت: «کسی جز لاویان صندوق خدا را حمل نکند، زیرا خداوند ایشان را برگزیده تا صندوق خداوند را حمل کنند و همواره او را خدمت نمایند.»
³و داوود همۀ اسرائیلیان را در اورشلیم گرد آورد تا صندوق خداوند را به مکانی که برایش آماده کرده بود، بیاورند.
⁴او پسران هارون و لاویان را گرد آورد:
⁵از پسران قُهات: اوریئیلِ رئیس را با ۱۲۰ تن از خویشانش.
⁶از پسران مِراری: عَسایای رئیس را با ۲۲۰ تن از خویشانش.
⁷از پسران جِرشوم: یوئیلِ رئیس را با ۱۳۰ تن از خویشانش.
⁸از پسران اِلیصافان: شِمَعیای رئیس را با ۲۰۰ تن از خویشانش.
⁹از پسران حِبرون: اِلیئیلِ رئیس را با ۸۰ تن از خویشانش.
¹⁰از پسران عُزّیئیل: عَمّینادابِ رئیس را با ۱۱۲ تن از خویشانش.
¹¹آنگاه داوود، صادوق و اَبیّاتار را که کاهن بودند و نیز لاویان، یعنی اوریئیل، عَسایا، یوئیل، شِمَعیا، اِلیئیل و عَمّیناداب را فرا~خواند
¹²و بدیشان گفت: «شما سران خاندانهای لاویان هستید. پس شما و برادرانتان، خود را تقدیس کنید تا صندوق یهوه خدای اسرائیل را به مکانی که برایش آماده کرده‌ام، بیاورید.
¹³زیرا از آنجا که بار نخست شما آن را حمل نکردید، یهوه خدایمان بر ما خروشید، چراکه با او دربارۀ شیوۀ درست انجام این کار مشورت نکردیم.»
¹⁴پس کاهنان و لاویان خود را تقدیس کردند تا صندوق یهوه خدای اسرائیل را بیاورند.
¹⁵و لاویان صندوق خدا را، همان‌گونه که موسی مطابق کلام خداوند دستور داده بود، با تیرکهایی که بر شانه‌هایشان بود، حمل کردند.
¹⁶داوود به رؤسای لاویان نیز دستور داد تا از برادران خود سرایندگانی تعیین کنند تا آلات موسیقی، یعنی چنگ و عود و سنج را به آوای بلند بنوازند و بانگ شادی برآورند.
¹⁷پس لاویان، هیمان پسر یوئیل، و از برادرانش، آساف پسر بِرِکیا، و از برادرانشان، یعنی مِراریان، ایتان پسر قوشَیا را تعیین کردند.
¹⁸همراه ایشان، خویشان درجۀ دوّمشان نیز بودند، یعنی زکریا، یَعَزیئیل، شِمیراموت، یِحیئیل، عُنّی، اِلیاب، بِنایا، مَعَسیا، مَتّیتیا، اِلیفِلیا و مِقنِیا، و نیز عوبیداَدوم و یِعیئیل که محافظان دروازه‌ها بودند.
¹⁹از سرایندگان، هیمان و آساف و ایتان وظیفه داشتند سنجهای برنجین بنوازند؛
²⁰زکریا، عَزیئیل، شِمیراموت، یِحیئیل، عُنّی، اِلیاب، مَعَسیا و بِنایا، مسئول نواختن چنگ بر حسب اَلَموت بودند؛
²¹و مَتّیتیا، اِلیفِلیا، مِقنِیا، عوبیداَدوم، یِعیئیل و عَزَزیا، مسئولیت رهبری با عود را بر حسب شِمینیت بر عهده داشتند.
²²کِنَنیا، که در موسیقی رهبر لاویان بود، سرایندگان را هدایت می‌کرد، زیرا در این امر مهارت داشت.
²³بِرِکیا و اِلقانَه دربانانِ صندوق بودند.
²⁴شِبَنیا، یوشافاط، نِتَنئیل، عَماسای، زکریا، بِنایا و اِلعازار که کاهن بودند، کَرِناها را پیشاپیش صندوق خدا می‌نواختند. عوبیداَدوم و یِحیا نیز دربانانِ صندوق بودند.
²⁵بدین ترتیب داوود و مشایخ اسرائیل و سردارانِ هزارها رفتند تا با شادمانی صندوق عهد خداوند را از خانۀ عوبیداَدوم بیاورند.
²⁶از آنجا که خدا به لاویانی که صندوق عهد خداوند را می‌بردند یاری رسانید، ایشان هفت گاو نر و هفت قوچ قربانی کردند.
²⁷داوود، تمامی لاویانِ حاملِ صندوق، سرایندگان، و نیز کِنَنیا که رهبر موسیقی سرایندگان بود، جملگی به ردایی کتان مرغوب ملبس بودند. و داوود ایفودی از کتان بر تن داشت.
²⁸پس تمامی اسرائیل صندوق عهد خداوند را با هلهله و با صدای بوق و کَرِنا و سنج، و با نوای چنگ و عود آوردند.
²⁹چون صندوق عهد خداوند به شهر داوود داخل می‌شد، میکال دختر شائول از پنجره نگریسته، داوودِ پادشاه را دید که با شادی می‌رقصید. پس در دل خود او را خوار شمرد.

27:1 کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:
²«حال تو ای پسر انسان، بر صور مرثیه‌ای بسرا،
³و به صور که نزد مدخل دریا ساکن است، و تاجرِ مردمان در تجارت با سرزمینهای ساحلیِ بسیار است، بگو که خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید: «ای صور، تو می‌گویی، ”در زیبایی کاملم!“
⁴حدودت در وسط دریاست و بناکنندگانت زیبایی‌ات را به کمال رسانده‌اند.
⁵تخته‌هایت را جملگی از صنوبر سِنیر ساختند، و سرو آزاد لبنان را گرفتند تا برایت دَکَلها بسازند.
⁶پاروهایت را از بلوطهای باشان ساختند و عرشۀ مُزیّن به عاجت را از کاجهای سواحل قِپرس.
⁷کتانِ نفیسِ گلدوزی‌شدۀ مصری بادبانت بود تا تو را همچون عَلَمی باشد، و لاجورد و ارغوانِ سواحل اِلیشَه، سایبانت.
⁸ساکنان صیدون و اَرواد پاروزنانت بودند، و استادکارانت، ای صور، ناخدایان در میانت.
⁹مشایخ جِبال و استادکارانش در میان تو بوده، درزهایت را می‌گرفتند؛ همۀ کشتیهای دریا با ملوانانش در تو بودند تا با کالاهایت تجارت کنند.
¹⁰«پارس و لود و فوط در لشکرت جنگاوران تو بودند، که با آویختن سپرها و کلاهخودها بر تو، زینتت می‌دادند.
¹¹مردمان اَرواد با سپاهیانت از هر طرف بر حصارهایت بودند، و جَمادیان بر برجهایت. آنان سپرهایشان را از هر طرف بر حصارهایت می‌آویختند، که زیبایی‌ات را به کمال می‌رسانید.
¹²به سبب فراوانی دولت عظیمت، تَرشیش با تو داد و ستد داشت؛ آنان نقره و آهن و مَفرَغ و سرب در ازای کالاهای تو می‌دادند.
¹³یاوان و توبال و ماشِک نیز با تو داد و ستد داشتند، و نفوس آدمیان و ظروف برنجین در ازای مِتاع تو می‌دادند.
¹⁴مردمان بِت‌توجَرمَه اسبان معمولی و اسبان جنگی و قاطران با کالاهای تو مبادله می‌کردند.
¹⁵بنی‌دِدان نیز با تو داد و ستد داشتند؛ سرزمینهای ساحلی بسیار بازار تو بودند، و شاخهای عاج و آبنوس به تو می‌پرداختند.
¹⁶اَرام به سبب فراوانی کالاهایت با تو داد و ستد می‌کرد و فیروزه و ارغوان و پارچه‌های گلدوزی‌شده در ازای متاع تو می‌داد، و هم کتان نفیس و مرجان و لعل.
¹⁷یهودا و سرزمین اسرائیل نیز با تو داد و ستد داشتند و گندمِ مینّیت و حلوا در ازای کالاهایت می‌دادند و هم عسل و روغن و بَلَسان.
¹⁸دمشق به سبب فراوانی محصولات و دولتِ بس عظیمت، شراب حِلبون و پشم ساحار با تو مبادله می‌کرد.
¹⁹دان و یاوان از اوزال با تو داد و ستد می‌کردند و آهنِ مصنوع و سَلیخَه و نیشکر در ازای کالاهای تو می‌دادند.
²⁰دِدان در داد و ستد با تو، زین‌پوشها به جهت سواری به تو می‌دادند.
²¹عربستان و همۀ حاکمان قیدار از مشتریان تو بودند، و بره و قوچ و بز با تو مبادله می‌کردند.
²²بازرگانان صَبا و رَعَمَه با تو داد وستد داشتند و بهترینِ همه گونه ادویه و سنگهای گرانبها و طلا را در ازای کالاهای تو می‌دادند.
²³حَران و کَنِه و عدن، بازرگانان صَبا، آشور و کِلمَد، با تو داد و ستد داشتند؛
²⁴آنان در بازارهای تو نفایس و جامه‌های لاجوردی و پارچه‌های گلدوزی‌شده با تو مبادله می‌کردند، و هم فرشهای رنگارنگ با نخهای محکمِ گره زده شده.
²⁵کشتیهای تَرشیش حاملانِ کالاهای تو بودند، پس در قلب دریا آکنده و سنگین از بار گشتی.
²⁶پاروزنانت تو را به جایهای ژرفِ دریا بردند، اما باد شرقی تو را در قلب دریا در هم شکست.
²⁷دولت و محصولات و کالاهای تو، و ملوانان و ناخدایان و تعمیرکنندگانِ درزهایت، و سوداگرانِ کالاها و همۀ مردان جنگی تو، با تمامی کسانی که در میان تو هستند، در روز سقوط تو به قعر دریا فرو~خواهند رفت.
²⁸از صدای فریاد ناخدایانت سرزمینهای ساحلی به لرزه در خواهند آمد.
²⁹همۀ پاروزنان از کشتیهای خود فرود خواهند آمد، و ملوانان و همۀ ناخدایانِ دریا بر زمین خواهند ایستاد.
³⁰آنان به سبب تو فریادِ بلند سر خواهند داد و به تلخی خواهند گریست. خاک بر سر خواهند افشاند و در خاکستر خواهند غلتید؛
³¹به سبب تو موی از سر برکنده، پلاس در بر خواهند کرد و به مرارتِ جان و نوحۀ تلخ بر تو خواهند گریست.
³²در شیون خود، بر تو مرثیه خواهند خواند، و برای تو نوحه‌گری کرده، خواهند گفت: ”کیست مانند صور؟ کیست مانند آن شهر که در میان دریا خاموش شده است؟
³³آنگاه که کالاهای تو از دریا می‌رسید، مردمانِ بسیار را خرسند می‌کردی و پادشاهان زمین را از فراوانی دولت و کالاهایت توانگر می‌ساختی.
³⁴حال در عمق آبها دریا تو را در هم شکسته، و کالاها و همۀ خدمه‌ات با تو فرو~رفته‌اند.
³⁵تمامی ساکنان سرزمینهای ساحلی به سبب تو در حیرتند؛ موی بر تن پادشاهانشان راست شده،‌ و رنگ از رخسار باخته‌اند.
³⁶تاجرانِ قومها به سبب تو انگشت به دهان می‌مانند؛ تو به فرجامی شوم رسیده‌ای و دیگر تا به ابد نخواهی بود.“»

24:1 در سپیده‌دمِ روز اوّل هفته، زنان حَنوطی را که فراهم کرده بودند، با خود برداشتند و به مقبره رفتند.
²امّا دیدند سنگِ جلوِ مقبره به کناری غلتانیده شده است.
³چون به مقبره داخل شدند، بدن عیسای خداوند را نیافتند.
⁴از این امر در حیرت بودند که ناگاه دو مرد با جامه‌هایی درخشان در کنار ایشان ایستادند.
⁵زنان از ترسْ سرهای خود را به زیر افکندند؛ امّا آن دو مرد به ایشان گفتند: «چرا زنده را در میان مردگان می‌جویید؟
⁶او اینجا نیست، بلکه برخاسته است! به یاد آورید هنگامی که در جلیل بود، به شما چه گفت.
⁷گفت که پسر انسان باید به دست گناهکاران تسلیم شده، بر صلیب کشیده شود و در روز سوّم برخیزد.»
⁸آنگاه زنان سخنان او را به یاد آوردند.
⁹چون از مقبره بازگشتند، این همه را به آن یازده رسول و نیز به دیگران بازگفتند.
¹⁰زنانی که این خبر را به رسولان دادند، مریمِ مَجدَلیّه، یوآنّا، مریم مادر یعقوب و زنانِ همراه ایشان بودند.
¹¹امّا رسولان گفتۀ زنان را هذیان پنداشتند و سخنانشان را باور نکردند.
¹²با این همه، پطرس برخاست و به سوی مقبره دوید و خم شده نگریست، امّا جز کفن چیزی ندید. پس حیران از آنچه روی داده بود، به خانه بازگشت.
¹³در همان روز، دو تن از آنان به دهکده‌ای می‌رفتند، عِمائوس نام، واقع در دو فرسنگی اورشلیم.
¹⁴ایشان دربارۀ همۀ وقایعی که رخ داده بود، با یکدیگر گفتگو می‌کردند.
¹⁵همچنان که سرگرم بحث و گفتگو بودند، عیسی، خود، نزد آنها آمد و با ایشان همراه شد.
¹⁶امّا او را نشناختند زیرا چشمان ایشان بسته شده بود.
¹⁷از آنها پرسید: «در راه، دربارۀ چه گفتگو می‌کنید؟» آنها با چهره‌هایی اندوهگین، خاموش ایستادند.
¹⁸آنگاه یکی از ایشان که کْلِئوپاس نام داشت، در پاسخ گفت: «آیا تو تنها شخص غریب در اورشلیمی که از آنچه در این روزها واقع شده بی‌خبری؟»
¹⁹پرسید: «چه چیزی؟» گفتند: «آنچه بر عیسای ناصری گذشت. او پیامبری بود که در پیشگاه خدا و نزد همۀ مردم، کلام و اعمال پرقدرتی داشت.
²⁰سران کاهنان و بزرگان ما او را سپردند تا به مرگ محکوم شود و بر صلیبش کشیدند.
²¹امّا ما امید داشتیم او همان باشد که می‌بایست اسرائیل را رهایی بخشد. افزون بر این، به‌واقع اکنون سه روز از این وقایع گذشته است.
²²برخی از زنان نیز که در میان ما هستند، ما را به حیرت افکنده‌اند. آنان امروز صبح زود به مقبره رفتند،
²³امّا پیکر او را نیافتند. آنگاه آمده، به ما گفتند فرشتگانی را در رؤیا دیده‌اند که به ایشان گفته‌اند او زنده است.
²⁴برخی از دوستان ما به مقبره رفتند و اوضاع را همان‌گونه که زنان نقل کرده بودند، یافتند، امّا او را ندیدند.»
²⁵آنگاه به ایشان گفت: «ای بی‌خردان که دلی دیرفهم برای باور کردن گفته‌های انبیا دارید!
²⁶آیا نمی‌بایست مسیح این رنجها را ببیند و سپس به جلال خود درآید؟»
²⁷سپس از موسی و همۀ انبیا آغاز کرد و آنچه را که در تمامی کتب مقدّس دربارۀ او گفته شده بود، برایشان توضیح داد.
²⁸چون به دهکده‌ای که مقصدشان بود نزدیک شدند، عیسی وانمود کرد که می‌خواهد دورتر برود.
²⁹آنها اصرار کردند و گفتند: «با ما بمان، زیرا چیزی به پایان روز نمانده و شب نزدیک است.» پس داخل شد تا با ایشان بماند.
³⁰چون با آنان بر سفره نشسته بود، نان را برگرفت و شکر نموده، پاره کرد و به ایشان داد.
³¹در همان هنگام، چشمان ایشان گشوده شد و او را شناختند، امّا در‌ دم از نظرشان ناپدید گشت.
³²آنها از یکدیگر پرسیدند: «آیا هنگامی که در راه با ما سخن می‌گفت و کتب مقدّس را برایمان تفسیر می‌کرد، دل در درون ما نمی‌تپید؟»
³³پس بی‌درنگ برخاستند و به اورشلیم بازگشتند. آنجا آن یازده رسول را یافتند که با دوستان خود گرد ‌آمده،
³⁴می‌گفتند: «این حقیقت دارد که خداوند قیام کرده است، زیرا بر شَمعون ظاهر شده است.»
³⁵سپس، آن دو نیز بازگفتند که در راه چه روی داده و چگونه عیسی را هنگام پاره کردن نان شناخته‌اند.
³⁶هنوز در این باره گفتگو می‌کردند که عیسی خود در میانشان ایستاد و گفت: «سلام بر شما باد!»
³⁷حیران و ترسان، پنداشتند شبحی می‌بینند.
³⁸به آنان گفت: «چرا این‌چنین مضطربید؟ چرا شک و تردید به دل راه می‌دهید؟
³⁹دست و پایم را بنگرید. خودم هستم! به من دست بزنید و ببینید؛ شبحْ گوشت و استخوان ندارد، امّا چنانکه می‌بینید من دارم!»
⁴⁰این را گفت و دستها و پاهای خود را به ایشان نشان داد.
⁴¹آنها از فرط شادی و حیرت نمی‌توانستند باور کنند. پس به ایشان گفت: «چیزی برای خوردن دارید؟»
⁴²تکه‌ای ماهی بریان به او دادند.
⁴³آن را گرفت و در برابر چشمان ایشان خورد.
⁴⁴آنگاه به ایشان گفت: «این همان است که وقتی با شما بودم، می‌گفتم؛ اینکه تمام آنچه در تورات موسی و کتب انبیا و مزامیر دربارۀ من نوشته شده است، باید به حقیقت پیوندد.»
⁴⁵سپس، ذهن ایشان را روشن ساخت تا بتوانند کتب مقدّس را درک کنند.
⁴⁶و به ایشان گفت: «نوشته شده است که مسیح رنج خواهد کشید و در روز سوّم از مردگان بر خواهد خاست،
⁴⁷و به نام او توبه و آمرزش گناهان به همۀ قومها موعظه خواهد شد و شروع آن از اورشلیم خواهد بود.
⁴⁸شما شاهدان این امور هستید.
⁴⁹من موعودِ پدر خود را بر شما خواهم فرستاد؛ پس در شهر بمانید تا آنگاه که از اعلی با قدرت آراسته شوید.»
⁵⁰سپس ایشان را بیرون از شهر تا نزدیکی بِیت‌عَنْیا برد و دستهای خود را بلند کرده، برکتشان داد؛
⁵¹و در همان حال که برکتشان می‌داد از آنان جدا گشته، به آسمان برده شد.
⁵²ایشان او را پرستش کردند و با شادی عظیم به اورشلیم بازگشتند.
⁵³در آنجا پیوسته در معبد می‌ماندند و خدا را حمد و سپاس می‌گفتند.