۷ دسامبر

9:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«یقین می‌دانم که چنین است. اما آدمی چگونه نزد خدا پارسا شمرده شود؟
³اگر بخواهد با او بحث کند، یک از هزار نیز او را پاسخ نتوانَد داد.
⁴او در اندیشه، حکیم است و در قدرت، توانا؛ کیست که در برابرش ایستاده و کامیاب شده باشد؟
⁵اوست که کوه‌ها را جابه‌جا می‌کند بی‌آنکه بدانند، و در خشم خود آنها را واژگون می‌سازد؛
⁶که زمین را از جایش می‌جنبانَد، و ستونهایش به لرزه درمی‌آیند؛
⁷که خورشید را فرمان می‌دهد، و طلوع نمی‌کند، و ستارگان را مُهر و موم می‌نماید؛
⁸که آسمانها را یک‌تنه می‌گسترانَد، و بر امواج دریا گام می‌زند؛
⁹اوست که دُبّ اکبر و جبّار را آفرید، و هم ثریا و صُوَر فَلَکیِ جنوب را؛
¹⁰که کارهای عظیم و کاوش‌ناپذیر می‌کند، و هم عجایب بی‌شمار.
¹¹هان از کنارم می‌گذرد و او را نمی‌بینم؛ عبور می‌کند و احساسش نمی‌کنم.
¹²چون می‌رُباید، کیست که او را بازدارد؟ و کیست که تواند گفت: ”چه می‌کنی؟“
¹³خدا خشم خود را بازنمی‌دارد؛ یاری‌دهندگانِ رَحَب زیر او خم می‌شوند.
¹⁴«پس من کیستم که او را پاسخ دهم، و چگونه کلمات خویش را برای مباحثه با او برگزینم؟
¹⁵هرچند بی‌گناهم، او را پاسخ نتوانم داد؛ بلکه باید از داورِ خویش ملتمسانه طلبِ رحمت کنم.
¹⁶حتی اگر او را می‌خواندم و پاسخم می‌داد، باور نمی‌کنم که به آوازم گوش فرا~می‌داد.
¹⁷زیرا به توفانی مرا خُرد می‌کند، و بی‌سبب بر زخمهایم می‌افزاید.
¹⁸نمی‌گذارد نَفَسی تازه کنم، بلکه به تلخیها مرا سیر می‌سازد.
¹⁹اگر سخن از قدرت باشد، اینک او قادر است! و اگر سخن از عدالت باشد، کیست که بتواند از او بازخواست کند؟
²⁰حتی اگر بی‌گناه باشم، دهان خودم مرا محکوم می‌کند؛ و اگر بی‌عیب باشم، مرا خطاکار می‌شِمُرَد.
²¹من بی‌عیبم، اما خویشتن را کسی نمی‌پندارم، و از جان خویش کراهت دارم.
²²هیچ فرق نمی‌کند؛ از همین روست که می‌گویم: او بی‌عیب و شریر را هلاک می‌سازد.
²³آنگاه که بلا به ناگاه کشتار کند، او بر ناامیدیِ بی‌گناهان ریشخند می‌زند.
²⁴جهان به دست شریران سپرده شده است، و او رویِ داوران جهان را می‌پوشانَد. اگر او نیست، پس کیست؟
²⁵«روزهایم از دونده تیزروترند؛ می‌گریزند و روی سعادت نمی‌بینند؛
²⁶همچون زورقهای نی به‌سرعت می‌گذرند، همچون عقابی که بر طعمۀ خود هجوم می‌برَد.
²⁷اگر بگویم، ”شِکوِۀ خویش از یاد خواهم برد، و چهرۀ عبوس از خود به در کرده، شاد و خندان خواهم شد“،
²⁸از همۀ دردهای خویش به وحشت می‌افتم، و می‌دانم مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.
²⁹آری، محکوم خواهم بود؛ پس تقلایِ بیهوده چرا؟
³⁰حتی اگر خویشتن را به برف بشویم، و دستان خویش به قلیاب طاهر سازم،
³¹مرا در مَنجلاب فرو~خواهی برد، و حتی جامه‌ام از من بیزار خواهد بود.
³²زیرا او همچون من انسان نیست که پاسخش گویم، و تا با هم به مَحکمه رَویم.
³³میان ما داوری نیست تا بر هر دوی ما دست بگذارد.
³⁴کاش عصای خویش از من برگیرد، و هیبت او مرا نترسانَد!
³⁵آنگاه سخن می‌گفتم و از او نمی‌ترسیدم، اما حالْ من چنین نیستم.

5:1 حال ای دختر افواج، فوجهای سربازانت را بسیج کن، زیرا به محاصره درآمده‌ایم. ایشان با عصای خویش، بر گونۀ حاکم اسرائیل می‌کوبند.
²اما تو، ای بِیت‌لِحِمِ اِفراتَه، گرچه در میان طوایف یهودا کوچکی، از تو کسی برای من بیرون خواهد آمد که بر اسرائیل فرمانروایی خواهد کرد؛ طلوع او از قدیم و از ایام ازل بوده است.
³پس ایشان را تسلیم خواهد کرد تا زمانی که زن زائو بزاید؛ آنگاه باقیماندۀ برادرانش به بنی‌اسرائیل باز خواهند گشت.
⁴و او خواهد ایستاد و گلۀ خود را شبانی خواهد کرد، به قوّت خداوند و در کبریاییِ نام یهوه خدای خویش. و آنان آرام و قرار خواهند یافت، زیرا اکنون او تا به کرانهای زمین بزرگ خواهد شد،
⁵و صلح و سلامتِ ایشان خواهد بود. و چون آشوریان به سرزمین ما درآیند، و کاخهای ما را لگدمال کنند، در برابرشان هفت، بلکه هشت شبان و رهبر بر پا خواهیم داشت،
⁶و ایشان به شمشیر بر سرزمین آشور فرمانروایی خواهند کرد، بر سرزمین نِمرود به شمشیر برهنه. و او ما را از آشور رهایی خواهد داد، آنگاه که به سرزمین ما درآید و در حدود ما گام بردارد.
⁷آنگاه باقیماندگان یعقوب در میان ملتهای بسیار مانند شبنمی از جانب خداوند خواهند بود، و همچون بارشی بر سبزه‌ها؛ که به انتظار انسان نمی‌نشیند، و منتظر بنی آدم نمی‌ماند.
⁸و باقیماندگانِ یعقوب در میان قومها و در وسط ملتهای بسیار، مانند شیری خواهند بود میان جانوران جنگل، و همچون شیر ژیان در میان گله‌های گوسفندان، که چون می‌گذرد، پایمال می‌کند و می‌درَد، و کسی نیست که از چنگش برهاند.
⁹دست تو بر خصمانت بلند خواهد شد و دشمنانت جملگی منقطع خواهند گردید.
¹⁰و خداوند می‌گوید: در آن روز اسبانت را از میانت منقطع خواهم ساخت، و ارابه‌هایت را نابود خواهم کرد.
¹¹شهرهای سرزمین تو را از میان خواهم برد، و دژهایت را جملگی فرو~خواهم ریخت؛
¹²جادوگری را از دست تو بر خواهم چید، و دیگر هیچ فالگیری در تو یافت نخواهد شد.
¹³تمثالها و ستونهایت را از میانت منقطع خواهم ساخت، و دیگر در برابر صنعت دستان خود سَجده نخواهی کرد؛
¹⁴اَشیرَه‌های تو را از میانت بر خواهم کَند، و شهرهایت را نابود خواهم ساخت.
¹⁵و از اقوامی که فرمان نمی‌برند با خشم و غضب انتقام خواهم ستاند.

1:1 از یعقوب، غلامِ خدا و عیسی مسیح خداوند، به دوازده قبیله که در جهان پراکنده‌اند. سلام!
²ای برادرانِ من، هر گاه با آزمایشهای گوناگون روبه‌رو می‌شوید، آن را کمال شادی بینگارید!
³زیرا می‌دانید گذشتن ایمان شما از بوتۀ آزمایشها، پایداری به بار می‌آورد.
⁴امّا بگذارید پایداری کار خود را به کمال رساند تا بالغ و کامل شوید و چیزی کم نداشته باشید.
⁵اگر از شما کسی بی‌بهره از حکمت است، درخواست کند از خدایی که سخاوتمندانه و بدون ملامت به همه عطا می‌کند، و به وی عطا خواهد شد.
⁶امّا با ایمان درخواست کند و هیچ تردید به خود راه ندهد، زیرا کسی که تردید دارد، چون موج دریاست که با وزش باد به هر سو رانده می‌شود.
⁷چنین‌کس نپندارد که از خداوند چیزی خواهد یافت،
⁸زیرا شخصی است دو دل و در تمامی رفتار خویش ناپایدار.
⁹برادرِ حقیر به منزلت والای خود فخر کند،
¹⁰امّا ثروتمند به حقارت خود، زیرا همچون گُلِ صحرا در گذر است.
¹¹همان‌گونه که خورشید با گرمای سوزان خود طلوع کرده، علف را می‌خشکاند و گُلَش فرو~می‌ریزد و زیبایی‌اش محو می‌شود، ثروتمند نیز در حین کسب و کار، پژمرده و محو خواهد شد.
¹²خوشا به حال آن که در آزمایشها پایداری نشان می‌دهد، زیرا چون از بوتۀ آزمایش سربلند بیرون آید، آن تاج حیات را خواهد یافت که خدا به دوستداران خویش وعده فرموده است.
¹³هیچ‌کس چون وسوسه می‌شود، نگوید: «خداست که مرا وسوسه می‌کند،» زیرا خدا با هیچ بدی وسوسه نمی‌شود، و کسی را نیز وسوسه نمی‌کند.
¹⁴هنگامی که کسی وسوسه می‌شود، هوای نَفْس خودِ اوست که او را می‌فریبد و به دام می‌افکند.
¹⁵هوای نَفْس که آبستن شود، گناه می‌زاید و گناه نیز چون به ثمر رسد، مرگ به بار می‌آورد.
¹⁶برادرانِ عزیز من، فریفته مشوید!
¹⁷هر بخشش نیکو و هر عطای کامل از بالاست، نازل شده از پدر نورها که در او نه تغییری است و نه سایۀ ناشی از دگرگونی.
¹⁸او چنین اراده فرمود که ما را با کلام حق تولید کند تا همچون نوبرِ آفریده‌های او باشیم.
¹⁹برادران عزیز من، توجه کنید: هر کس باید در شنیدنْ تند باشد، در گفتنْ کُند و در خشمْ آهسته!
²⁰زیرا خشمِ آدمی پارسایی مطلوب خدا را به بار نمی‌آورد.
²¹پس هر گونه پلیدی و هر فزونی بدخواهی را از خود دور کنید و با حلم، کلامی را که در شما نشانده شده و می‌تواند جانهای شما را نجات بخشد، بپذیرید.
²²به‌جای‌آورندۀ کلام باشید، نه فقط شنوندۀ آن؛ خود را فریب مدهید!
²³زیرا هر کس که کلام را می‌شنود امّا به آن عمل نمی‌کند، به کسی مانَد که در آینه به چهرۀ خود می‌نگرد
²⁴و خود را در آن می‌بیند، امّا تا از برابر آن دور می‌شود، از یاد می‌برد که چگونه سیمایی داشته است.
²⁵امّا آن که به شریعتِ کامل که شریعت آزادی است چشم دوخته، آن را از نظر دور نمی‌دارد، و شنوندۀ فراموشکار نیست بلکه به‌جای‌آورنده است، او در عمل خویش خجسته خواهد بود.
²⁶آن که خود را دیندار بداند، امّا مهارِ زبان خود را نداشته باشد، خویشتن را می‌فریبد و دیانتش باطل است.
²⁷دینداریِ پاک و بی‌لکه در نظر پدرِ ما خدا، آن است که یتیمان و بیوه‌زنان را به وقت مصیبت دستگیری کنیم و خود را از آلایِش این دنیا دور بداریم.