۱۲ دسامبر

14:1 «انسان که از زن زاده می‌شود، روزهایش اندک است و آکنده از مصیبت.
²همچون گُلی می‌رویَد و می‌پَژمُرَد؛ چون سایه می‌گریزد و نمی‌مانَد.
³آیا بر چنین کسی چشمان خود را می‌گشایی، و مرا با خود به محاکمه درمی‌آوری؟
⁴کیست که از چیز نجس، چیز طاهر بیرون آورَد؟ هیچ‌کس!
⁵روزهای انسان مقدّر است و شمارِ ماههایش نزد توست، از برایش حدّ گذاشته‌ای که از آن در نتواند گذشت؛
⁶پس رویْ از وی بگردان تا آرام گیرد، و چون کارگری مزدبگیر از روز خود لذت بَرَد.
⁷«زیرا درخت را امیدی هست، که اگر بریده شود باز خواهد رویید، و جوانه‌هایش از میان نخواهد رفت؛
⁸اگرچه ریشه‌اش در زمین کهنه شود، و تنۀ آن در خاک بمیرد،
⁹از بوی آب جوانه خواهد زد، و چون نهالی نو، شاخه‌ها خواهد داد.
¹⁰اما انسان می‌میرد و ساقط می‌شود؛ آدمی چون جان سپارد، کجاست؟
¹¹چنانکه آبها از دریا زایل می‌شود، و نهرْ ضایع شده، خشک می‌گردد،
¹²همچنین انسان می‌خوابد و برنمی‌خیزد؛ و تا آسمانها باقی است بیدار نمی‌شود، و از خوابِ خویش برخیزانیده نمی‌گردد.
¹³«کاش که مرا در هاویه پنهان کنی، و تا غضبت فرو~نشیند، مرا مخفی سازی، و زمانی برایم تعیین کنی که مرا به یاد آوری!
¹⁴اگر انسان بمیرد، آیا بار دیگر خواهد زیست؟ در آن صورت، در همۀ روزهای زحمت خویش انتظار خواهم کشید، تا آنگاه که زمانِ تبدیل من فرا~رسد.
¹⁵تو خواهی خواند و من پاسخ خواهم داد، و مشتاق صنعتِ دستانِ خویش خواهی شد.
¹⁶زیرا آنگاه قدمهای مرا خواهی شمرد، و گناه مرا در نظرت نخواهی داشت؛
¹⁷نافرمانی‌ام در کیسه مَمهور خواهد بود، و خطایم را خواهی پوشانید.
¹⁸«اما کوهی که فرو~می‌ریزد فانی می‌شود، و صخره از جای خود منتقل می‌گردد؛
¹⁹آبْ سنگها را می‌ساید، و سیلابها خاک زمین را می‌روبَد؛ به همین سان تو امید انسان را نقش بر آب می‌کنی.
²⁰بر او تا به ابد چیره می‌شوی، و رَخت برمی‌بندد؛ چهره‌اش را دگرگون می‌سازی و او را رهسپار می‌کنی.
²¹پسرانش به عزّت می‌رسند، اما او خبر نمی‌یابد؛ پست می‌گردند، اما او نمی‌بیند.
²²فقط دردِ بدن خودش را احساس می‌کند، جان او تنها برای خودش ماتم می‌گیرد.»

1:1 وحی‌ای که حَبَقوقِ نبی دید.
²خداوندا، تا به کی فریاد برکشم و تو نشنوی؟ یا نزد تو فغان برآرَم که «خشونت!» و نجات ندهی؟
³چرا ظلم را به من می‌نمایی و بر آنم می‌داری که بر تیره‌روزی بنگرم؟ هلاکت و خشونت پیش روی من است؛ مجادله پدید می‌آید و ستیزه سر برمی‌کشد.
⁴از این رو شریعت سست شده است و عدالت هرگز برقرار نمی‌شود. زیرا شریران پارسایان را احاطه می‌کنند؛ بنابراین عدالت منحرف می‌شود.
⁵«در میان ملل بنگرید و ملاحظه کنید! حیرت نمایید و در شگفت شوید! زیرا در ایام شما کاری می‌کنم که هرچند آن را به شما بازگویند هرگز باور نخواهید کرد.
⁶هان من کَلدانیان را برمی‌افرازم، آن قوم بی‌رحم و بی‌پروا را، که پهنۀ زمین را درمی‌نوردند تا مسکنهایی را که از آن ایشان نیست، به تصرف درآورند.
⁷ایشان هولناک و مَهیبند، و قانون و منزلتشان از خودشان است.
⁸اسبانشان از یوزپلنگان چالاکترند و از گرگانِ شب وحشی‌تر. سوارانشان به پیش می‌تازند، و از دوردستها سر می‌رسند؛ همچون عقاب پرواز می‌کنند، و برای بلعیدن به‌سرعت فرود می‌آیند.
⁹جملۀ ایشان به جهت خشونت می‌آیند؛ سپاهیانشان رو به سوی پیش دارند، و اسیران را همچون ریگِ بیابان گرد می‌آورند.
¹⁰پادشاهان را به ریشخند می‌گیرند، و حکمرانان را تمسخر می‌کنند؛ بر همۀ قلعه‌ها می‌خندند، و تَلی از خاک برای تسخیر آنها بر پا می‌دارند.
¹¹آنگاه همچون باد می‌گذرند و پیش می‌روند؛ اینان که قوّت خودشان خدایشان است، متحمل تقصیر خود خواهند شد.»
¹²ای یهوه، خدای من! ای قدوس من! آیا تو از ازل نیستی؟ پس نخواهیم مرد. ای خداوند، تو ایشان را به جهت داوری مقرر کرده‌ای؛ ای صخره، تو ایشان را برای تنبیه برقرار داشته‌ای.
¹³چشمان تو پاکتر از آن است که بر شرارت بنگرد؛ تو بی‌انصافی را نظاره‌گر نمی‌توانی شد؛ پس چرا خیانتکاران را تاب می‌آوری؟ و آنگاه که شریر پارساتر از خویش را فرو~می‌بلعد، سکوت می‌کنی؟
¹⁴تو انسان را همانند ماهیان دریا می‌سازی، همچون خزندگانی که حاکمی ندارند.
¹⁵او ایشان را به قلاب بالا می‌آورد و به دام خود می‌کِشد و در تور خود جمع می‌کند. از این رو سرخوش است و شادی می‌کند.
¹⁶پس به تور خود قربانی تقدیم می‌نماید و برای دام خود بخور می‌سوزاند. زیرا عایدیِ او از آنها فربه می‌شود، و خوراک او لذیذ می‌گردد.
¹⁷آیا باید همچنان تور خود را خالی کند و به کشتار بی‌رحمانۀ ملتها ادامه دهد؟

2:1 پس هر نوع کینه، و هر گونه مکر و ریا و حسد، و هر قِسم بدگویی را از خود برانید
²و همچون نوزادگان، مشتاق شیر خالصِ روحانی باشید تا به مدد آن برای نجات نمو کنید،
³اگر براستی چشیده‌اید که خداوند مهربان است.
⁴با نزدیک شدن به او، یعنی به آن سنگ زنده که آدمیان رد کرده‌اند امّا نزد خدا برگزیده و گرانبهاست،
⁵شما نیز چون سنگهای زنده به صورت عمارتی روحانی بنا می‌شوید تا کاهنانی مقدّس باشید و به واسطۀ عیسی مسیح، قربانیهای روحانی مقبول خدا را تقدیم کنید.
⁶زیرا در کتب مقدّس آمده است که:‏ «اینک در صَهیون سنگی می‌نهم، سنگ زاویۀ برگزیده و گرانبها؛ آن که بر او توکّل کند سرافکنده نگردد.»
⁷این سنگ برای شما که ایمان آورده‌اید، گرانبهاست؛ امّا آنان را که ایمان نیاورده‌اند، «سنگی که معماران رد کردند مهمترین سنگ بنا شده است،»
⁸و نیز، «سنگی که سبب لغزش شود، و صخره‌ای که موجب سقوط گردد.» اینان می‌لغزند چون کلام را فرمان نمی‌برند، که این بر ایشان مقدّر گشته است.
⁹امّا شما ملتی برگزیده و مملکتی از کاهنان و امّتی مقدّس و قومی که ملک خاص خداست هستید، تا فضایل او را اعلام کنید که شما را از تاریکی به نور حیرت‌انگیز خود فرا~خوانده است.
¹⁰پیش از این قومی نبودید، امّا اکنون قوم خدایید؛ زمانی از رحمت محروم بودید، امّا اکنون رحمت یافته‌اید.
¹¹ای عزیزان، از شما تمنا دارم چون کسانی که در این جهان بیگانه و غریبند، از امیال نفسانی که با روح شما در ستیزند، بپرهیزید.
¹²کردارتان در میان بی‌ایمانان چنان پسندیده باشد که هرچند شما را به بدکاری متهم کنند، با مشاهدۀ اعمال نیکتان، خدا را در روز دیدارش، تمجید نمایند.
¹³به‌خاطر خداوند، تسلیم هر منصبی باشید که در میان انسانها مقرر گشته است، خواه پادشاه که مافوق همه است،
¹⁴و خواه والیان، که مأمور اویند تا بدکاران را کیفر دهند و نیکوکاران را تحسین کنند.
¹⁵زیرا خواست خدا این است که با کردار نیک خود، جهالت مردم نادان را خاموش سازید.
¹⁶همچون آزادگان زندگی کنید، امّا آزادی خود را پوششی برای شرارت مسازید، بلکه چون غلامان خدا زندگی کنید.
¹⁷همگان را حرمت بدارید، برادران را محبت کنید، از خدا بترسید و به پادشاه احترام بگذارید.
¹⁸ای غلامان، با کمال احترام تسلیم اربابان خود باشید، نه فقط تسلیم نیکان و مهربانان، بلکه کج‌خُلقان نیز.
¹⁹زیرا پسندیده است که کسی از آن رو که چشم بر خدا دارد، چون به ناحق رنج کشد، دردها را تحمل کند.
²⁰امّا اگر به سبب کار خلاف تنبیه شوید و تحمّل کنید، چه جای فخر است؟ حال آنکه اگر نیکویی کنید و در عوض رنج ببینید و تحمّل کنید، نزد خدا پسندیده است.
²¹چه، برای همین فرا~خوانده شده‌اید، زیرا مسیح برای شما رنج کشید و سرمشقی گذاشت تا بر آثار قدمهای وی پا نهید.
²²«او هیچ گناه نکرد، و فریبی در دهانش یافت نشد.»
²³چون دشنامش دادند، دشنام پس نداد؛ و آنگاه که رنج کشید، تهدید نکرد، بلکه خود را به دست داور عادل سپرد.
²⁴او خودْ گناهان ما را در بدن خویش بر دار حمل کرد، تا برای گناهان بمیریم و برای پارسایی زیست کنیم، همان که به زخمهایش شفا یافته‌اید.
²⁵زیرا همچون گوسفندان گمراه شده بودید، امّا اکنون به سوی شبان و ناظر جانهایتان بازگشته‌اید.