۱۶ دسامبر

20:1 آنگاه صوفَرِ نَعَماتی در پاسخ گفت:
²«افکار پریشانم مرا به پاسخ گفتن وا می‌دارد، زیرا که به‌غایت برانگیخته شده‌ام.
³سرزنشی می‌شنوم که اهانت‌آمیز است، و فهمِ من مرا به پاسخ گفتن برمی‌انگیزد.
⁴«آیا این را از قدیم ندانسته‌ای، از آن زمان که انسان بر زمین قرار داده شد،
⁵که شادیِ شریران اندک زمانی است، و خوشیِ خدانشناسان لحظه‌ای بیش نیست؟
⁶اگرچه تکبرش تا به آسمان برسد، و سر به ابرها بسایَد،
⁷اما مثلِ فضلۀ خود برای همیشه نابود خواهد شد، و آنان که او را دیده‌اند خواهند گفت: ”کجاست؟“
⁸همچون خواب می‌پرَد و دیگر یافت نمی‌شود؛ مانند رؤیای شب، محو و نابود می‌گردد.
⁹چشمی که او را دیده است، دیگر او را نخواهد دید، و مکانش دیگر بر او نخواهد نگریست.
¹⁰فرزندانش به بینوایان تاوان خواهند داد، و دستانش ثروت او را پس خواهد داد.
¹¹استخوانهایش از نیروی جوانی پر است، اما با او در دلِ خاک خواهد آرامید.
¹²«اگرچه بدی به مذاق او شیرین است، و آن را زیر زبان خود پنهان می‌کند،
¹³از آن لذت می‌برد و رهایش نمی‌کند، بلکه آن را در دهان خود نگاه می‌دارد،
¹⁴اما خوراک او در شکمش تبدیل می‌شود، و در اندرونش به زهرِ مار بَدَل می‌گردد.
¹⁵ثروتی را که فرو~بلعیده، قِی خواهد کرد؛ خدا آن را از شکمش بیرون خواهد کشید.
¹⁶زهرِ مارها را خواهد مکید، و نیش افعی او را خواهد کشت.
¹⁷بر رودخانه‌ها نظر نخواهد کرد، و نه بر نهرهایی که به خامه و عسل جاری است.
¹⁸دسترنجِ خویش را پس خواهد داد، و از گلوی او پایین نخواهد رفت؛ از سود تجارت خود لذتی نخواهد برد.
¹⁹زیرا بینوایان را زیرِ پا لِه کرده و آنها را به حال خود واگذاشته است؛ خانه‌ای را که خود نساخته، غصب کرده است.
²⁰«از آنجا که شکمش هیچ سیری نمی‌شناسد، نمی‌گذارد هیچ چیزی که مایۀ لذت اوست از چنگش به در رود.
²¹دیگر چیزی نمانده که نخورده باشد، از این رو کامروایی‌اش را دوامی نخواهد بود.
²²در اوجِ رفاه خویش، در تنگی خواهد بود. دست همۀ مفلوکان بر او بلند خواهد شد.
²³آنگاه که شکم خویش را پر می‌کند، خدا آتش خشمِ خویش را بر او خواهد فرستاد، و حینی که می‌خورَد آن را بر او خواهد بارانید.
²⁴هرچند از سِلاح آهنین بگریزد، تیر برنجین او را خواهد سُفت.
²⁵آن را بیرون می‌کِشد و از پشت او به در می‌آید؛ نوکِ برّاق آن از زهره‌اش خارج می‌شود. ترس و وحشت او را فرا~می‌گیرد؛
²⁶تاریکی مطلق برای خزائنش مقرر است. آتشِ ندمیده او را در کام خواهد کشید، و آنچه را در خیمۀ او باقی است خواهد خورد.
²⁷آسمانها تقصیر او را فاش خواهد کرد، و زمین به ضد او بر خواهد خاست.
²⁸خانه‌اش را سیل خواهد برد، آبهای خروشان در روز غضب خدا.
²⁹این است نصیب مرد شریر از جانب خدا، میراث مقدر برای او از سوی پروردگار.»

2:1 گرد آیید! ای قوم بی شرم و حیا، گرد آیید!
²پیش از آنکه حکم اجرا شود و آن روز چون کاه درگذرد؛ پیش از آنکه آتش خشم خداوند بر شما فرود آید، پیش از آنکه روز خشم خداوند بر شما نازل شود.
³ای همۀ حلیمانِ زمین خداوند را بجویید، ای که قوانین او را به جا می‌آورید؛ پارسایی را بجویید، و هم فروتنی را، شاید که در روز خشم خداوند پنهان داشته شوید.
⁴زیرا غزه متروک خواهد شد، و اَشقِلون ویران؛ اَشدود در نیمروز بیرون رانده خواهد شد، و عِقرون ریشه‌کن خواهد گردید.
⁵وای بر شما ای ساحل‌نشینان، ای قوم کِریتیان! کلام خداوند بر ضد شماست، ای کنعان، ای سرزمین فلسطینیان؛ من تو را چنان هلاک خواهم کرد که دیگر کسی در تو ساکن نخواهد بود.
⁶ساحل دریا چراگاه خواهد شد، با سرپناه‌ها برای شبانان و آغلها برای گوسفندان.
⁷ساحل دریا از آنِ باقیماندگان خاندان یهودا خواهد بود، که در آنجا خواهند چرید، و شبانگاهان در خانه‌های اَشقِلون خواهند آرمید. زیرا یهوه خدایشان به یاری ایشان خواهد آمد، و سعادت گذشته را بدیشان باز خواهد گردانید.
⁸«اهانتهای موآب را شنیده‌ام و توهینهای عَمّونیان را، که چگونه قوم مرا دشنام می‌گویند و علیه مرزهای ایشان فخر می‌فروشند.»
⁹از این رو خداوند لشکرها، خدای اسرائیل، چنین می‌فرماید: «به حیات خودم قسم که موآب همچون سُدوم خواهد شد، و عَمّونیان همچون عَمورَه؛ سرزمینی پر از علفهای هرز و گودالهای نمک و ویرانی ابدی. باقیماندگان قوم من ایشان را غارت خواهند کرد، و بازماندگان ملت من ایشان را به تصرف در خواهند آورد.»
¹⁰این است نصیب ایشان در ازای غرورشان، زیرا قومِ خداوندِ لشکرها را ناسزا گفتند و بر ایشان فخر فروختند.
¹¹خداوند بر ضد آنان مَهیب خواهد بود، زیرا تمامی خدایان جهان را زایل خواهد ساخت، و همۀ سواحل قومها، هر یک در جای خود، او را پرستش خواهند کرد.
¹²و شما نیز ای کوشیان، به دم شمشیر من کشته خواهید شد.
¹³او دست خود را بر شمال دراز خواهد کرد و آشور را نابود خواهد ساخت؛ او نینوا را به ویرانه‌ای بدل خواهد کرد، به ویرانه‌ای خشک همچون بیابان.
¹⁴گله‌ها در میانش خواهند آرمید، و همه گونه جانور وحشی. حتی جغد و بوم بر سر ستونهایش منزل خواهند گرفت، و صدای آوازشان از پنجره‌ها به گوش خواهد رسید؛ ویرانی بر آستان آن خواهد بود، زیرا چوبهای سرو آزادش برهنه خواهد شد.
¹⁵این است شهر شادمانی که در امنیت می‌زیست، و با خود می‌گفت: «من هستم و جز من نیست.» حال، چگونه ویران شده و استراحتگاه جانوران گشته است! هر که از آن می‌گذرد، انگشت به دهان مانده، سر خویش تکان خواهد داد.

1:1 آنچه از آغاز بود، آنچه شنیده و با چشمان خود دیده‌ایم، آنچه بدان نگریستیم و با دستهای خود لمس کردیم، یعنی کلام حیات، آن را به شما اعلام می‌کنیم.
²حیات ظاهر شد؛ ما آن را دیده‌ایم و بر آن شهادت می‌دهیم. ما حیات جاویدان را به شما اعلام می‌کنیم، که با پدر بود و بر ما ظاهر شد.
³ما آنچه را دیده و شنیده‌ایم به شما نیز اعلام می‌کنیم تا شما نیز با ما رفاقت داشته باشید؛ رفاقت ما با پدر و با پسرش عیسی مسیح است.
⁴ما این را به شما می‌نویسیم تا شادی‌مان کامل گردد.
⁵این است پیامی که از او شنیده‌ایم و به شما اعلام می‌کنیم: خدا نور است و هیچ تاریکی در او نیست.
⁶اگر بگوییم با او رفاقت داریم، حال آنکه در تاریکی گام می‌زنیم، دروغ می‌گوییم و به راستی عمل نمی‌کنیم.
⁷امّا اگر در نور گام برداریم، چنانکه او در نور است، با یکدیگر رفاقت داریم و خون پسر او عیسی ما را از هر گناه پاک می‌سازد.
⁸اگر بگوییم بَری از گناهیم، خود را فریب داده‌ایم و راستی در ما نیست.
⁹ولی اگر به گناهان خود اعتراف کنیم، او که امین و عادل است، گناهان ما را می‌آمرزد و از هر نادرستی پاکمان می‌سازد.
¹⁰اگر بگوییم گناه نکرده‌ایم، او را دروغگو جلوه می‌دهیم و کلام او در ما جایی ندارد.

2:1 ای فرزندانم، این را به شما می‌نویسم تا گناه نکنید. امّا اگر کسی گناهی کرد، شفیعی نزد پدر داریم، یعنی عیسی مسیح پارسا.
²او خودْ کفّارۀ گناهان ما است، و نه گناهان ما فقط، بلکه گناهان تمامی جهان نیز.
³از این جا می‌دانیم او را می‌شناسیم که از احکامش اطاعت می‌کنیم.
⁴آن که می‌گوید او را می‌شناسد، امّا از احکامش اطاعت نمی‌کند، دروغگوست و راستی در او جایی ندارد.
⁵امّا آن که از کلام او اطاعت می‌کند، محبت به خدا براستی در او به کمال رسیده است. از این جا می‌دانیم که در او هستیم:
⁶آن که می‌گوید در او می‌ماند، باید همان‌گونه رفتار کند که عیسی رفتار می‌کرد.
⁷ای عزیزان، حکمی تازه به شما نمی‌نویسم، بلکه حکمی دیرین که از آغاز داشته‌اید. این حکم دیرین، همان پیام است که شنیدید.
⁸در عین حال، حکمی که به شما می‌نویسم حکمی تازه است که حقیقتِ آن در او و نیز در شما نمایان است، زیرا تاریکی سپری می‌شود و نور حقیقی هم‌اکنون درخشیدن آغاز کرده است.
⁹آن که می‌گوید در نور است امّا از برادر خود نفرت دارد، هنوز در تاریکی به سر می‌برد.
¹⁰امّا آن که برادر خود را محبت می‌کند، در نور ساکن است و در او هیچ سبب لغزش نیست.
¹¹امّا آن که از برادر خود نفرت دارد، در تاریکی است و در تاریکی گام برمی‌دارد. او نمی‌داند کجا می‌رود، زیرا تاریکی چشمانش را کور کرده است.
¹²ای فرزندان، به شما می‌نویسم، زیرا گناهانتان به‌خاطر نام او آمرزیده شده است.
¹³ای پدران، به شما می‌نویسم، زیرا او را که از آغاز است، شناخته‌اید. ای جوانان، به شما می‌نویسم، زیرا بر آن شریر غلبه یافته‌اید. ای بچه‌ها، به شما می‌نویسم، زیرا پدر را شناخته‌اید.
¹⁴ای پدران، به شما می‌نویسم، زیرا او را که از آغاز است، شناخته‌اید. ای جوانان، به شما می‌نویسم، زیرا توانایید و کلام خدا در شما ساکن است، و بر آن شریر غلبه یافته‌اید.
¹⁵دنیا و آنچه را در آن است، دوست مدارید. اگر کسی دنیا را دوست بدارد، محبتِ پدر در او نیست.
¹⁶زیرا هر چه در دنیاست، یعنی هوای نَفْس، هوسهای چشم و غرورِ مال و مقام، نه از پدر بلکه از دنیاست.
¹⁷دنیا و هوسهای آن گذراست، امّا آن که ارادۀ خدا را به جا می‌آورد، تا ابد باقی می‌ماند.
¹⁸بچه‌ها، این ساعتِ آخر است و چنانکه شنیده‌اید ’ضدّمسیح‘ می‌آید، هم‌اکنون نیز ضدّمسیحانِ بسیار ظهور کرده‌اند، و از همین در‌می‌یابیم که ساعت آخر است.
¹⁹آنها از میان ما بیرون رفتند، امّا از ما نبودند؛ چه اگر از ما بودند، با ما می‌ماندند. ولی رفتنشان نشان داد که هیچ‌یک از ایشان از ما نبودند.
²⁰امّا شما مسحی از آن قدّوس یافته‌اید و همگی دارای معرفت هستید.
²¹من اینها را به شما می‌نویسم، نه از آن رو که حقیقت را نمی‌دانید، بلکه از آن رو که آن را می‌دانید، و نیز می‌دانید که هیچ دروغی از حقیقت پدید نمی‌آید.
²²دروغگو کیست، جز آن که مسیح بودنِ عیسی را انکار می‌کند. چنین کسی همان ’ضدّمسیح‘ است که هم پدر و هم پسر را انکار می‌کند.
²³هر که پسر را انکار کند، پدر را هم ندارد و هر که پسر را اقرار کند، پدر را نیز دارد.
²⁴بگذارید آنچه از آغاز شنیده‌اید در شما بماند؛ اگر آنچه از آغاز شنیده‌اید در شما بماند، شما نیز در پسر و در پدر خواهید ماند.
²⁵و این است آنچه او به ما وعده داده است، یعنی حیات جاویدان.
²⁶من اینها را به شما دربارۀ کسانی نوشتم که گمراهتان می‌کنند.
²⁷امّا دربارۀ شما باید بگویم آن مسح که از او یافته‌اید، در شما می‌ماند و نیازی ندارید کسی به شما تعلیم دهد، بلکه مسحِ او دربارۀ همه چیز به شما تعلیم می‌دهد. آن مسح، حقیقی است، نه دروغین. پس همان‌گونه که به شما تعلیم داده است، در او بمانید.
²⁸پس حال، ای فرزندان، در او بمانید تا آنگاه که او ظهور کند اطمینان داشته باشیم و هنگام آمدنش از وی شرمنده نشویم.
²⁹اگر دریافته‌اید که او پارساست، پس می‌دانید آن که پارسایی را به عمل می‌آورد، از او مولود شده است.