۱۹ دسامبر

23:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«امروز نیز شکایتم تلخ است، و با وجود ناله‌ام، دست او بر من سنگین است.
³کاش می‌دانستم او را کجا بیابم، تا در مسکن او حاضر شوم!
⁴آنگاه دعوی خود به حضور او عرضه می‌داشتم، و دهان خویش از حُجتها آکنده می‌ساختم؛
⁵آنچه در پاسخم می‌گفت، درمی‌یافتم، و آنچه را به من بیان می‌کرد، می‌فهمیدم.
⁶آیا به عظمتِ قدرت خویش با من مجادله می‌کرد؟ نِی! بلکه به من توجه نشان می‌داد.
⁷آنجا مردِ صالح می‌توانست برای او حجت بیاورد، و من برای همیشه از دست داور خویش رهایی می‌یافتم.
⁸«اینک به سوی شرق می‌روم، و او آنجا نیست؛ به سوی غرب، اما او را نمی‌بینم؛
⁹چون در شمال به کار مشغول است، او را مشاهده نمی‌کنم؛ چون رو به سوی جنوب می‌نهد، او را نمی‌بینم.
¹⁰اما او راهی را که می‌روم می‌داند، و چون مرا بیازماید، مانند طلا بیرون خواهم آمد.
¹¹در جای قدمهای او پا نهاده‌ام؛ طریق او را نگاه داشته، از آن منحرف نشده‌ام.
¹²از فرمان لبانِ او دور نگشته‌ام؛ سخنان دهانش را بیش از رِزق خود ذخیره کرده‌ام.
¹³اما او یگانه است؛ کیست که تغییرش دهد؟ او هرآنچه دلش بخواهد، انجام می‌دهد.
¹⁴آری، او آنچه را برای من مقدّر داشته به جا خواهد آورد، و چیزهای بسیار مانند این نزد وی است.
¹⁵از این رو از حضورش می‌هراسم، و چون بدین می‌اندیشم، از او می‌ترسم.
¹⁶خدا دلِ مرا ضعیف ساخته است؛ قادر مطلق مرا به هراس افکنده است.
¹⁷با این حال به واسطۀ تاریکی منقطع نگشته‌ام، و نه به سبب ظلمت غلیظی که روی مرا پوشانده است.

24:1 «چرا قادر مطلق زمانها به جهت داوری تعیین نمی‌کند، و چرا عارفانش هرگز روزهای او را به چشم نمی‌بینند؟
²برخی مرزها را جابه‌جا می‌کنند، و گله‌هایی را می‌چرانند که غصب کرده‌اند.
³الاغِ یتیمان را می‌رانند، و گاوِ بیوه‌زنان را به گرو می‌گیرند.
⁴نیازمندان را از راهْ برون می‌افکنند، و فقیران زمین جملگی خویشتن را پنهان می‌سازند.
⁵اینک آنان همچون خران وحشی در بیابان، به جهت کار خود در پی خوراک بیرون می‌روند، و بیابانِ بَرَهوت به فرزندان ایشان خوراک می‌رساند.
⁶علوفۀ خویش را در صحرا درو می‌کنند، و خوشه‌های پس‌مانده از تاکستانِ شریران را برمی‌چینند.
⁷برهنه و بی‌جامه شب را به سر می‌برند، و در سرما پوششی ندارند.
⁸از بارانِ کوهساران تَر می‌شوند، و از نبودِ سرپناه، صخره‌ها را در آغوش می‌گیرند.
⁹یتیم از پستان مادر ربوده می‌شود، و طفلِ شخصِ فقیر به جهت گرو اسیر می‌گردد.
¹⁰برهنه و بی‌جامه به هر سو سرگردانند؛ با شکم گرسنه بافه‌ها را حمل می‌کنند.
¹¹در میان ردیفهای درختان زیتون روغن می‌گیرند؛ تشنه‌لب چَرخُشت را پایمال می‌کنند.
¹²نالۀ آنان که در حال مرگند از شهر بلند است، و جانهای مجروحان فریادِ کمک سر می‌دهد، اما خدا بدکرداریِ آدمیان را ملاحظه نمی‌کند.
¹³«هستند کسانی که در برابر نور طغیان می‌کنند، و راههای آن را نمی‌شناسند، و در طریقهایش نمی‌مانند.
¹⁴قاتل سحرگاهان برمی‌خیزد تا فقیر و نیازمند را بکُشد، و شبانگاهان چون دزد می‌شود.
¹⁵چشم شخص زناکار انتظار غروب را می‌کشد، و می‌گوید: ”چشمی مرا نخواهد دید“، و روی خود را می‌پوشاند.
¹⁶در تاریکی به خانه‌ها نَقْب می‌زنند و در روز، خویشتن را پنهان می‌کنند؛ ایشان با روشنایی بیگانه‌اند.
¹⁷برای جملۀ ایشان تاریکیِ غلیظ همچون صبح است، چراکه مونسِ ترسهای تاریکیِ غلیظند.
¹⁸«همچون کف بر روی آبهایند؛ نصیبِ ایشان بر زمین، ملعون است، و هیچ‌کس به تاکستان ایشان نمی‌رود.
¹⁹چنانکه خشکسالی و گرما آبِ برف را می‌رباید، همچنان هاویه نیز گنهکاران را.
²⁰رَحِم، فراموششان می‌کند، و کِرم، نوش جانشان؛ دیگر ذکری از ایشان نیست، پس شرارت مانند درخت بریده می‌شود.
²¹«از زنِ نازای بی‌اولاد بهره‌کشی می‌کنند، و بیوه‌زنان را دستگیری نمی‌نمایند.
²²اما خدا به نیروی خویش قدرتمندان را برمی‌کَنَد؛ چون او برمی‌خیزد، هیچ‌کس از حیات خود مطمئن نتواند بود.
²³ایشان را امنیت می‌بخشد، و بر آن تکیه می‌کنند، اما چشمان او بر راههایشان است.
²⁴چند صباحی سر‌افراز می‌شوند، و بعد نیست می‌گردند؛ پست می‌شوند، و مانند دیگران رخت برمی‌بندند، و همچون سَرِ سنبله‌های گندم بریده می‌شوند.
²⁵اگر جُز این است، کیست که مرا تکذیب کند، و بطالت سخنم را آشکار سازد؟»

1:1 در هشتمین ماه از سال دوّم داریوش، کلام خداوند بر زکریای نبی فرزند بِرِکیا فرزند عِدّو نازل شده، گفت:
²«خداوند بر پدران شما بسیار خشمگین بود.
³پس بدین قوم بگو، خداوند لشکرها چنین می‌فرماید: به سوی من بازگشت کنید؛ این است فرمودۀ خداوند لشکرها. و خداوند لشکرها می‌گوید: من نیز به سوی شما باز خواهم گشت.
⁴شما همچون پدران خود مباشید که انبیای پیشین به آنان ندا داده، گفتند: ”خداوند لشکرها می‌فرماید: از راههای بد و اعمال پلید خود بازگشت کنید.“ اما خداوند می‌گوید، آنان نشنیدند و به من اعتنا نکردند.
⁵پدران شما امروز کجایند؟ آیا انبیا تا ابد زنده می‌مانند؟
⁶آیا کلام و فرایض من که به خادمان خود انبیا امر فرموده بودم، پدران شما را درنگرفت؟ پس آنها بازگشت کرده، گفتند: چنانکه خداوند لشکرها قصد نمود بر طبق راهها و اعمال ما با ما رفتار کند، به همان سان با ما عمل کرده است.»
⁷در روز بیست و چهارمِ ماه یازدهم که ماه شِباط باشد، در سال دوّم داریوش، کلام خداوند بر زکریای نبی فرزند بِرِکیا فرزند عِدّو نازل شده، گفت:
⁸«شب‌هنگام در رؤیا مردی را دیدم سوار بر اسبی سرخ که در میان درختان آس در فرورفتگی ایستاده بود، و پشت سرش اسبانی به رنگهای سرخ و کَهَر و سفید بودند.
⁹پرسیدم: ”سرورم، اینها چیستند؟“ فرشته‌ای که با من سخن می‌گفت، پاسخ داد: ”به تو نشان خواهم داد که چیستند.“
¹⁰آنگاه مردی که میان درختان آس ایستاده بود، پاسخ داده، گفت: ”اینها کسانی هستند که خداوند آنان را برای گشت زدن در جهان فرستاده است.“
¹¹آنها به فرشتۀ خداوند که میان درختان آس ایستاده بود، گفتند: ”ما جهان را گشت زده‌ایم، و هان تمامی جهان آسوده و آرام است.“
¹²آنگاه فرشتۀ خداوند گفت: ”ای خداوند لشکرها، تا به کی رحمت خود را از اورشلیم و شهرهای یهودا که در این هفتاد سال بر آنها خشمگین بودی، دریغ خواهی کرد؟“
¹³خداوند با کلماتی نیکو و تسلی‌بخش فرشته‌ای را که با من سخن می‌گفت، پاسخ داد.
¹⁴پس فرشته‌‌ای که با من سخن می‌گفت، مرا فرمود: ”ندا کرده بگو، خداوند لشکرها چنین می‌گوید: من برای اورشلیم و صَهیون غیرتی عظیم دارم
¹⁵و بر قومهای آسوده‌خیال، بسی خشمگینم؛ زیرا اندکی خشمگین بودم، اما آنها بر بلا افزودند.
¹⁶از این رو خداوند چنین می‌گوید: با رحمت به اورشلیم باز خواهم گشت؛ خانۀ من در آن بنا خواهد شد و ریسمان اندازه‌گیری بر اورشلیم کشیده خواهد گشت؛ این است فرمو‌دۀ خداوند لشکرها.
¹⁷دیگر بار ندا کرده بگو، خداوند لشکرها چنین می‌فرماید: شهرهای من بار دیگر از نعمت لبریز خواهد شد، و خداوند صَهیون را باز تسلی خواهد داد و اورشلیم را دیگر بار بر خواهد گزید.“»
¹⁸آنگاه سر برافراشته، نگریستم و هان در برابرم چهار شاخ بود!
¹⁹از فرشته‌ای که با من سخن می‌گفت، پرسیدم: «اینها چیستند؟» مرا گفت: «اینها شاخهایی هستند که یهودا، اسرائیل و اورشلیم را پراکنده ساخته‌‌اند.»
²⁰سپس خداوند چهار آهنگر به من نشان داد.
²¹پرسیدم: «اینان برای چه کاری می‌آیند؟» پاسخ داد: «آن شاخها یهودا را چنان پراکنده ساختند که هیچ‌کس را یارای سر برافراشتن نبود؛ اما اینها آمده‌اند تا آنها را بترسانند و شاخهای قومهایی را که شاخ خویش را بر یهودا به جهت پراکنده ساختنِ آن برافراشتند، بر زمین افکنند.»

¹از شیخ کلیسا، به بانوی برگزیده و فرزندانش که ایشان را در ’حقیقت‘ دوست می‌دارم - و نه تنها من، بلکه همۀ آنان که حقیقت را شناخته‌اند -
²به سبب آن حقیقت که در ما ساکن است و تا ابد با ما خواهد بود.
³فیض و رحمت و سلامتی از جانب خدای پدر و از جانب عیسی مسیح، پسر آن پدر، در حقیقت و محبت با ما خواهد بود.
⁴بسی شادمان شدم که دریافتم برخی از فرزندان تو بنا بر حکمی که از پدر یافتیم، در ’حقیقت‘ سلوک می‌کنند.
⁵امّا حال، بانوی گرامی، از تو درخواستی دارم. نه آنکه حکمی تازه به تو بنویسم، بلکه همان که از آغاز داشته‌ایم، که یکدیگر را محبت کنیم.
⁶و محبت این است که بنا بر احکام او سلوک نماییم. آری، همان‌گونه که از آغاز شنیده‌اید، حکم او این است که در محبت سلوک کنید.
⁷زیرا که فریبکارانِ بسیار به دنیا بیرون رفته‌اند، که بر آمدن عیسی مسیح در جسم انسانی اقرار ندارند. چنین کسان، همان فریبکار و ضدّمسیح‌اند.
⁸بهوش باشید که ثمر کار خود را بر ‌باد ندهید، بلکه پاداشی به کمال دریافت کنید.
⁹هر آن کس که از تعلیم مسیح فراتر رود و در آن پایدار نماند، خدا را ندارد، آن که در آن تعلیم پایدار مانَد، هم پدر را دارد و هم پسر را.
¹⁰اگر کسی نزد شما آید و این تعلیم را نیاورد، او را به خانۀ خود مپذیرید و خوشامدش مگویید؛
¹¹زیرا آن که او را خوشامد گوید، در اعمال بدش شریک می‌شود.
¹²بسیار چیزها دارم که به شما بنویسم، لیکن نمی‌خواهم با قلم و کاغذ باشد. امّا امیدوارم نزدتان بیایم و رویاروی گفتگو کنیم تا شادی‌مان کامل شود.
¹³فرزندان خواهرِ برگزیده‌ات، برای تو سلام می‌فرستند. [آمین!]

¹از شیخ کلیسا، به گایوس عزیز که او را در ’حقیقت‘ دوست می‌دارم.
²ای عزیز، دعایم این است که از هر جهت کامیاب باشی و در تندرستی به سر بَری، همچنان که جانت نیز کامیاب است.
³بسی شادمان شدم که برادران آمده، بر وفاداری‌ات به حقیقت و شیوۀ سلوکت در آن شهادت دادند.
⁴هیچ چیز مرا بیش از این شاد نمی‌کند که بشنوم فرزندانم در ’حقیقت‘ سلوک می‌کنند.
⁵ای عزیز، تو در همۀ کارهایت برای برادران، امانت خود را نشان می‌دهی، بخصوص اینکه نزد تو بیگانه‌اند.
⁶ایشان نیز در حضور کلیسا بر محبت تو شهادت داده‌اند؛ پس کاری نیکو می‌کنی اگر ایشان را آن گونه که سزاوار خداست، روانۀ سفر کنی.
⁷زیرا که ایشان به خاطر آن نام عزیمت کرده‌اند و از غیریهودیان کمکی دریافت نداشته‌اند.
⁸پس باید که ما چنین کسان را حمایت کنیم تا با ایشان در پیشبرد حقیقت همکاری کرده باشیم.
⁹مطلبی به کلیسا نوشتم، امّا دیوتْرِفیس که جایگاه نخست را دوست می‌دارد، اقتدار ما را گردن نمی‌نهد.
¹⁰پس چون بیایم، به آنچه می‌کند رسیدگی خواهم کرد، چرا که مغرضانه دربارۀ ما بد می‌گوید، و به این هم بسنده نکرده، از پذیرش برادران سر باز می‌زند؛ و کسانی را نیز که می‌خواهند ایشان را بپذیرند، بازداشته، از کلیسا بیرون می‌راند.
¹¹ای عزیز، بدی را سرمشق خود مساز، بلکه از نیکویی سرمشق گیر؛ زیرا نیکو‌کردار از خداست، امّا بدکردار خدا را ندیده است.
¹²همگان دربارۀ دیمیتریوس نیکو شهادت می‌دهند، حتی خودِ حق. ما نیز چنین شهادت می‌دهیم و می‌دانی که شهادت ما راست است.
¹³بسیار چیزها داشتم به تو بنویسم، لیکن نمی‌خواهم با مرکّب و قلم باشد.
¹⁴امّا امیدوارم بزودی تو را ببینم و رویاروی گفتگو کنیم.
¹⁵سلامتی بر تو باد! دوستان برای تو سلام می‌فرستند. دوستان را در آنجا به نام سلام بده.