۲۵ دسامبر

34:1 پس اِلیهو در ادامه گفت:
²«ای حکیمان، سخنان مرا بشنوید، و ای دانایان، به من گوش فرا~دهید؛
³زیرا گوش، سخنان را می‌سنجد، همچنان که کام، خوراک را می‌چِشَد.
⁴بیایید تا آنچه را درست است برای خود اختیار کنیم، و آنچه را نیکوست در میان خود فرا~گیریم.
⁵«ایوب می‌گوید: ”من بی‌گناهم. خدا حق مرا از من دریغ داشته است.
⁶اگرچه حق با من است، دروغگو شمرده شده‌ام؛ هرچند بری از هر نافرمانی‌ام، جراحتم علاج‌ناپذیر است.“
⁷کدام انسان مانند ایوب است، که تمسخر را همچون آب می‌نوشد؟
⁸با بدکاران همراه می‌شود، و با شریران راه می‌رود؟
⁹زیرا گفته است: ”انسان را از خشنود ساختنِ خدا سودی عاید نمی‌شود.“
¹⁰«پس ای مردان فهیم، سخنم را بشنوید: حاشا از خدا که بدی کند، و از قادر مطلق که شرارت ورزد!
¹¹زیرا او انسان را بر حسب عملش مکافات می‌دهد، و هر کس را موافق راهش سزا می‌رساند.
¹²براستی که خدا بدی نمی‌کند، و قادر مطلق عدالت را مخدوش نمی‌سازد.
¹³کیست که ادارۀ زمین را به وی سپرده باشد؟ کیست که او را به ریاست بر تمامی جهان نصب کرده باشد؟
¹⁴اگر دل خود را بر آن نهد که روح و نَفَس خویش را نزد خود بازگیرد،
¹⁵تمامی بشر با هم هلاک خواهند شد، و آدمی به خاک باز خواهد گشت.
¹⁶«اگر فهم داری، این را بشنو، و به آنچه می‌گویم گوش فرا~ده.
¹⁷آیا آن که از عدالت نفرت دارد می‌تواند حکومت کند؟ آیا آن عادلِ قدیر را محکوم می‌کنی؟
¹⁸همان که پادشاه را گوید: ”پست هستی،“ و نُجَبا را که: ”شریرید.“
¹⁹همان که از امیران جانبداری نمی‌کند، و غنی را بر فقیر ترجیح نمی‌دهد، زیرا که جملگی کارِ دست اویند؟
²⁰در لحظه‌ای می‌میرند؛ مردمان در نیمۀ شب به لرزه درآمده، درمی‌گذرند، و قدرتمندان بدون دخالت دستِ انسان از میان برداشته می‌شوند.
²¹«زیرا چشمان او بر راههای انسان است، و تمامی قدمهای وی را می‌بیند.
²²هیچ تاریکی یا ظلمت غلیظی نیست که بدکاران خود را در آن پنهان کنند.
²³خدا نیازی ندارد انسان را بیشتر بیازماید، که نیاز باشد انسان به جهت داوری به حضور او بیاید.
²⁴زورآوران را بی‌تفحص خُرد می‌کند، و دیگران را بر جای ایشان می‌نشاند.
²⁵پس او از اعمالشان آگاه است، و ایشان را شبانه سرنگون می‌سازد، و لِه می‌شوند.
²⁶ایشان را به سبب شرارتشان می‌زنَد، در مکانی که همه ببینند،
²⁷زیرا از پیرویِ او منحرف شدند، و به هیچ‌یک از راههای او اعتنا نکردند،
²⁸چندان که سبب گردیدند فریاد بینوایان به حضور او برسد، و او فریاد ستمدیدگان را بشنود.
²⁹اگر خاموش مانَد، کیست که او را محکوم تواند کرد؟ اگر روی خویش نهان سازد، کیست که بر وی نظر تواند کرد؟ بر ملّت و بر فرد به یکسان سلطه دارد،
³⁰تا مرد خدانشناس سلطنت نکند و برای مردم دام نگسترد.
³¹«آیا کسی هست که به خدا گفته باشد، ”جزا یافتم و دیگر خطا نخواهم کرد؛
³²آنچه را نمی‌بینم، به من بیاموز؛ و اگر گناه کرده‌ام، دیگر نخواهم کرد“؟
³³پس آیا خدا باید بر وفقِ مرادِ تو پاداشت دهد، حال آنکه تو از این اِبا داری؟ تصمیم با توست، نه با من؛ پس آنچه صواب می‌دانی، بگو.
³⁴«اشخاص فهیم مرا خواهند گفت، و مرد حکیمی که سخنم را بشنود خواهد گفت:
³⁵”ایوب بدون شناخت سخن می‌گوید، و سخنانش خالی از بصیرت است.“
³⁶کاش ایوب تا به نهایت آزموده شود، زیرا همچون شریران پاسخ می‌د‌هد؛
³⁷زیرا سرکشی را بر گناه خود می‌افزاید، و در میان ما به تمسخر دستک می‌زند، و بر ضد خدا سخنان بسیار می‌گوید!»

10:1 در موسم باران بهاری، از خداوند باران بطلبید، از خداوندی که برقها پدید می‌آورد؛ او به آدمیان باران فراوان می‌بخشد، و به هر کس در مزرعه‌‌اش نباتات ارزانی می‌دارد.
²زیرا بتهای خانگی سخن باطل می‌گویند، و فالگیران رؤیاهای دروغین می‌بینند؛ خوابهای باطل بر زبان می‌آورند، و تسلی پوچ می‌دهند. از همین رو، همچون گوسفندانْ آواره‌اند، و از نبود شبان ستم می‌بینند.
³«خشم من بر شبانان مشتعل است، و رهبران را مکافات خواهم رسانید؛ زیرا که خداوند لشکرها به گلۀ خود یعنی خاندان یهودا رسیدگی خواهد کرد، و آنان را اسبِ شکوهمندِ خویش در میدان جنگ خواهد ساخت.
⁴از یهودا سنگ زاویه بیرون خواهد آمد، و از او میخ خیمه، و از او کمان جنگ، و از او، همۀ فرماند‌هان، با هم.
⁵آنان همچون دلاوران در عرصۀ کارزار خواهند بود، که دشمن را در گل و لای کوچه‌ها لگدمال می‌کنند؛ نبرد خواهند کرد، زیرا که خداوند با ایشان است، و اسب‌سواران را سرافکنده خواهند کرد.
⁶«من خاندان یهودا را نیرومند خواهم ساخت، و خاندان یوسف را نجات خواهم داد. آنان را باز پس خواهم آورد، زیرا که بر ایشان شفقت دارم. و چنان خواهند بود که گویی هرگز ترکشان نکرده باشم، زیرا من یهوه خدای ایشانم و ایشان را اجابت خواهم کرد.
⁷اِفرایِم همچون جنگاوری خواهد بود، و دل مردمانش شاد خواهد شد، چنانکه از شراب. فرزندانشان این را دیده، شادی خواهند کرد، و دلهایشان در خداوند شادمان خواهد شد.
⁸ایشان را صدا زده، گرد خواهم آورد، زیرا که ایشان را فدیه داده‌ام، و شمارشان به تعدادی که پیشتر بودند، خواهد رسید.
⁹اگرچه آنان را میان قومها پراکنده ساختم، اما از سرزمینهای دور مرا به یاد خواهند آورد و با فرزندانشان زنده مانده، باز خواهند گشت.
¹⁰آنان را از سرزمین مصر باز خواهم آورد، و از آشور جمع خواهم کرد؛ ایشان را به سرزمین جِلعاد و لبنان خواهم برد، چندان که برای ایشان دیگر جا نباشد.
¹¹آنها از میان دریای مصائب عبور خواهند کرد، و امواج دریا مغلوب شده، اعماق رود نیل یکسره خشک خواهد گردید. تکبر آشور به زیر کشیده خواهد شد، و عصای سلطنت مصر رخت خواهد بست.
¹²من ایشان را در خداوند نیرومند خواهم ساخت و ایشان در نام او سلوک خواهند کرد؛» این است فرمودۀ خداوند.

10:1 آنگاه دیدم فرشتۀ نیرومند دیگری از آسمان فرود می‌آمد که ردایی از ابر در بر داشت و رنگین‌کمانی بر فراز سر. چهره‌اش مانند خورشید بود و پاهایش چون ستونهای آتش.
²طوماری کوچک و گشوده در دست داشت. پای راست در دریا نهاد و پای چپ بر خشکی.
³و فریادی چندان بلند برآورد که به غرّش شیر می‌مانست و با فریاد او آن هفت رعد به صدا در‌آمدند و سخن گفتند.
⁴و هنگامی که آن هفت رعد سخن گفتند، آهنگِ نوشتن کردم؛ امّا شنیدم صدایی از آسمان گفت: «آنچه را آن هفت رعد گفته‌اند، مَمْهور کن و منویس.»
⁵آنگاه آن فرشته که دیدم بر دریا و خشکی ایستاده بود، دست راست به آسمان بلند کرد
⁶و به او که تا ابد زنده است و آسمان و هر چه را در آن است آفریده و زمین و هر چه را در آن است و دریا و هر چه را در آن است، سوگند خورد و گفت: «دیگر بیش از این تأخیری در کار نخواهد بود.
⁷بلکه در آن ایام که هفتمین فرشته آهنگِ نواختن شیپورش کند، راز خدا تحقق خواهد یافت، آن‌گونه که بشارتش را به خادمان خود، انبیا، داده است.»
⁸آنگاه آن صدا که از آسمان شنیده بودم بار دیگر به من گفت: «برو و آن طومارِ گشوده در دست آن فرشته را که بر دریا و خشکی ایستاده است، بگیر.»
⁹پس به سوی آن فرشته رفتم و از او خواستم آن طومار کوچک را به من بدهد. فرشته با من گفت: «این را بگیر و بخور! درونت را تلخ خواهد کرد، امّا در دهانت چون عسلْ شیرین خواهد بود.»
¹⁰پس آن طومار کوچک را از دست فرشته گرفتم و خوردم. در دهانم چون عسلْ شیرین بود، امّا به شکم که فرو~بردم، درونم تلخ شد.
¹¹آنگاه مرا گفتند: «تو باز باید دربارۀ ملتهای بسیار و قومهای بسیار و زبانهای بسیار و پادشاهان بسیار نبوّت کنی.»

11:1 آنگاه ساقه‌ای از نی به من داده شد که به چوب اندازه‌گیری می‌مانست و به من گفته شد: «برخیز و معبد خدا و مذبح را اندازه بگیر و شمار پرستندگان آنجا را تعیین کن،
²ولی تو را با صحن بیرونی کاری نباشد و آن را اندازه مگیر، زیرا که آن به کافران واگذار شده است. اینان شهر مقدّس را چهل و دو ماه لگدمال خواهند کرد.
³و من دو شاهد خود را مأمور خواهم ساخت که پلاس در بَر، هزار و دویست و شصت روز نبوّت کنند.»
⁴این دو، همان دو درخت زیتونند و همان دو چراغدان که در حضور خداوندِ زمین می‌ایستند.
⁵اگر کسی بخواهد آسیبی به آنها برساند، آتش از دهانشان زبانه می‌کشد و دشمنانشان را فرو~می‌بلعد. این است طریق مردن هر کس که قصد آزار آنان کند.
⁶آنان قادرند آسمان را در ببندند تا در ایام نبوّتشان باران نبارد و قادرند آبها را به خون بدل کنند و زمین را هر چند بار که بخواهند به هر بلا مبتلا سازند.
⁷باری، همین که آنان شهادت خود را یکسره به انجام رسانند، آن وحش که از هاویه بیرون می‌آید، با آنان خواهد جنگید و بر آنان غالب شده، آنان را خواهد کشت.
⁸و اجسادشان در میدان آن شهر بزرگ که به کنایه سُدوم و مصر خوانده می‌شود بر زمین خواهد ماند؛ همان شهر که خداوندشان نیز در آنجا بر صلیب شد.
⁹تا سه روز و نیم، مردمان از هر ملت و هر طایفه و هر زبان و هر قوم به تماشای اجساد آنان خواهند ایستاد و از خاکسپاریشان خودداری خواهند کرد.
¹⁰ساکنان زمین در مرگ آنان شادیها خواهند نمود و برای یکدیگر هدیه‌ها خواهند فرستاد؛ زیرا که آن دو نبی ساکنان زمین را معذب ساخته بودند.
¹¹امّا پس از سه روز و نیم، دَمِ حیات از جانب خدا به آنان داخل شد و به پا ایستادند. وحشتی عظیم بر کسانی که به تماشای آنان ایستاده بودند، مستولی شد.
¹²آنگاه شنیدند که صدایی بلند از آسمان به آنها گفت: «به اینجا بالا بیایید!» و آنان پیش چشم دشمنانشان در دلِ ابری به آسمان بالا رفتند.
¹³درست در همان ساعت، زمین‌لرزه‌ای بزرگ درگرفت و یک‌دهم شهر فرو~ریخت و هفت هزار تن در آن زمین‌لرزه کشته شدند و بازماندگان را وحشت فرا~گرفت و خدای آسمانها را جلال دادند.
¹⁴’وایِ‘ دوّم از سر گذشت. اینک ’وایِ‘ سوّم به‌زودی خواهد رسید.
¹⁵آنگاه فرشتۀ هفتم شیپورش را به صدا در‌آورد؛ و ناگهان صداهایی بلند در آسمان پیچید که می‌گفت: «حکومت جهان، از آنِ خداوند ما و مسیح او شده است. و او تا ابد حکم خواهد راند.»
¹⁶و آن بیست و چهار پیر که در پیشگاه خدا بر تخت می‌نشینند، روی بر خاک نهادند و خدا را نیایش کرده،
¹⁷گفتند: «تو را سپاس می‌گوییم ای خداوندْ خدای قادر مطلق، ای آن که هستی و بودی. زیرا که قدرت عظیم خود را به دست گرفته‌ای و سلطنت آغاز کرده‌ای.
¹⁸قومها خشمگین بودند، و اینک زمان خشم تو فرا~رسیده است، زمان آن رسیده که مردگان داوری شوند، و خادمان تو، انبیا، پاداش بگیرند، هم مقدسین و هم آنان که حرمت نام تو را نگاه می‌دارند، از خُرد و بزرگ، و کسانی که زمین را به نابودی کشانده‌اند نابود گردند.»
¹⁹آنگاه معبد خدا در آسمان گشوده شد؛ و صندوق عهد او در درون معبد مشهود افتاد؛ و ناگهان برقِ آذرخش بود که برمی‌خاست و بانگ و غوغا بود و غرّشِ رعد بود که به گوش می‌رسید و زمین‌لرزه بود و تگرگِ بی‌امان بود که پدید می‌آمد.