۲۷ دسامبر

37:1 «از این نیز دل من می‌لرزد، و از جای خود برمی‌جهد.
²به غرش صدایش به‌دقّت گوش فرا~دهید، به نعره‌ای که از دهانش برمی‌آید.
³آذرخشِ خود را زیر تمامی آسمان می‌فرستد، و برقِ خود را تا به کرانهای زمین گسیل می‌دارد.
⁴پس از آن صدای غرش او به گوش می‌رسد؛ او با صدای پرشکوهش رعد می‌دهد؛ آنگاه که آوازش شنیده شد، دیگر برق را به تأخیر نمی‌اندازد.
⁵خدا به آواز خود رعدهای شگفت‌انگیز می‌دهد، و کارهای عظیم می‌کند که از درکشان ناتوانیم.
⁶به برف می‌گوید: ”بر زمین بیفت“، و به رگبار که: ”به شدّت ببار“.
⁷دستِ هر انسان را بازمی‌دارد، تا جمیع آدمیان اعمال او را بدانند.
⁸آنگاه وحوش به لانه‌های خود می‌روند، و در بیشه‌های خود می‌مانند.
⁹تندباد از حجرۀ خود بیرون می‌آید، و سرما از بادهایی که به قوّت می‌وزد.
¹⁰از دَمِ خدا یخ بسته می‌شود، و سطح آبها منجمد می‌گردد.
¹¹ابرها را از رطوبت آکنده می‌سازد، و برقِ خود را به وسیلۀ آنها می‌پراکنَد.
¹²به هدایت او به هر سو می‌گردند، تا هرآنچه را به آنها فرمان دهد بر روی تمامی جهانِ مسکون به عمل آورند.
¹³او این همه را سبب می‌گردد، خواه به جهت تأدیب، خواه برای آبیاری زمین خویش، و خواه از محبت.
¹⁴«ای ایوب، این را بشنو! بازایست و در کارهای عجیب خدا تأمل کن.
¹⁵آیا می‌دانی چگونه خدا آنها را اداره می‌کند، و برقِ ابرهای خویش را درخشان می‌سازد؟
¹⁶آیا از موازنۀ ابرها آگاهی، و از کارهای عجیب او که در عِلم کامل است؟
¹⁷ای تو که جامه‌ات گرم است آنگاه که زمین در اثر باد جنوبی آرام می‌گیرد،
¹⁸آیا می‌توانی با او آسمانها را بگسترانی، مانند آیینۀ ریخته‌شدۀ پولادین؟
¹⁹ما را بیاموز که به او چه بگوییم، زیرا به سبب ظلمت، دعوی خویش آماده نتوانیم کرد.
²⁰آیا به او گفته شود که خواهان سخن گفتنم؟ زیرا کدام آدمی است که بخواهد بلعیده شود؟
²¹«و حال آفتاب را نظر نتوان کرد آنگاه که در آسمان درخشان باشد، چون بادْ وزیده، آن را صاف و بی‌ابر سازد.
²²درخششی زرین از شمال برمی‌آید؛ خدا به شکوهی مَهیب ملبس است.
²³به قادر مطلق دست نتوان یافت، او در قدرت و عدالت متعال است؛ انصاف او بیکران است و ظلم نمی‌کند.
²⁴از این رو آدمیان از او می‌ترسند؛ او بر کسانی که خود را حکیم می‌پندارند، نظر نمی‌کند.»

12:1 وحی کلام خداوند دربارۀ اسرائیل: خداوند که آسمانها را گسترانید و زمین را پی افکند و روح انسان را در اندرون او سرشت، چنین می‌فرماید:
²«اینک من اورشلیم را برای همۀ اقوام پیرامونش جام سرگیجی‌آور خواهم ساخت، و محاصرۀ اورشلیم تمام یهودا را نیز در بر خواهد گرفت.
³در آن روز اورشلیم را برای همۀ ملتها سنگی بس وزین خواهم ساخت. هر که آن را بلند کند، سخت مجروح خواهد شد. همۀ قومهای جهان بر ضد آن گرد خواهند آمد.
⁴خداوند می‌فرماید: در آن روز من همۀ اسبان را به گیجی و همۀ سوارانشان را به جنون دچار خواهم ساخت. من با چشمان باز مراقب خاندان یهودا خواهم بود، اما همۀ اسبان قومها را به کوری مبتلا خواهم کرد.
⁵آنگاه طوایف یهودا در دل خود خواهند گفت: ”نیروی ساکنان اورشلیم در خدای ایشان، خداوند لشکرهاست.“
⁶«در آن روز، طوایف یهودا را همچون آتشدانی در میان هیزم و چونان مشعلی مشتعل در میان بافه‌ها خواهم ساخت. آنان تمامی ملتهای مجاورشان را از راست و چپ خواهند سوزانید، اما اورشلیم همچنان در مکان خود یعنی در اورشلیم، برقرار خواهد ماند.
⁷«خداوند نخست خیمه‌های یهودا را نجات خواهد بخشید تا جلال خاندان داوود و جلال ساکنان اورشلیم بر جلال خاندان یهودا برتری نیابد.
⁸در آن روز، خداوند ساکنان اورشلیم را محافظت خواهد کرد تا ضعیفترین آنان در آن روز همچون داوود باشد، و خاندان داوود همچون خدا، همچون فرشتۀ خداوند پیش روی ایشان.
⁹و در آن روز در پیِ هلاک کردن همۀ قومهایی خواهم بود که بر ضد اورشلیم می‌آیند.
¹⁰«و بر خاندان داوود و بر ساکنان اورشلیم روح فیض و دعاهای ملتمسانه را خواهم ریخت، و بر من که نیزه‌ام زدند خواهند نگریست، و برای من مانند کسی که به جهت تنها فرزندش به سوگ نشیند، سوگواری خواهند کرد و همچون کسی که به جهت نخست‌زاده‌اش بگرید، به تلخی خواهند گریست.
¹¹در آن روز، سوگواری اورشلیم همچون سوگواری برای هَدَد‌رِمّون در دشت مِجِدّون، عظیم خواهد بود.
¹²تمامی این سرزمین سوگواری خواهد کرد، هر طایفه‌ای جداگانه: طایفۀ خاندان داوود جداگانه، و زنانشان جداگانه؛ طایفۀ خاندان ناتان جداگانه، و زنانشان جداگانه؛
¹³طایفۀ خاندان لاوی جداگانه، و زنانشان جداگانه؛ طایفۀ شِمعی جداگانه، و زنانشان جداگانه؛
¹⁴و همۀ طایفه‌های باقیمانده، هر یک جداگانه، و زنانشان جداگانه.

14:1 آنگاه همین که نظر کردم، آن بره را دیدم بر کوه صَهیون ایستاده با یکصد و چهل و چهار هزار تن که نام او را و نام پدر او را بر پیشانی نوشته داشتند.
²و صدایی از آسمان شنیدم پرخروش چون آبهای پر‌شتاب؛ و غرّان چون رعد؛ آن صدا که شنیدم به صدای چنگ‌نوازان می‌مانست آنگاه که چنگ بنوازند.
³و سرودی تازه سر دادند در پیشگاه آن تخت و در حضور آن چهار موجود زنده و آن پیران. و آن سرود را هیچ‌کس نتوانست بیاموزد، مگر آن یکصد و چهل و چهار هزار تن که از میان زمینیان خریده شده بودند.
⁴اینان همان کسانند که خود را آلودۀ زنان نساختند، زیرا که باکره‌اند. اینان راه بره را دنبال می‌کنند هر کجا که برود. اینان از میان آدمیان خریده شدند و به عنوان نوبر بر خدا و بره عرضه شدند.
⁵هیچ دروغی در دهانشان یافت نشد. اینان بَری از هر عیبند.
⁶آنگاه فرشته‌ای دیگر دیدم که در دل آسمان پرواز می‌کرد و انجیل جاودان با خود داشت تا ساکنان زمین را بشارت دهد، از هر قوم و طایفه و زبان و ملت که باشند.
⁷هم او به آواز بلند گفت: «از خدا بترسید و او را جلال دهید، زیرا که ساعت داوری او فرا~رسیده است. او را بپرستید که آسمانها و زمین و دریا و چشمه‌ساران را او آفرید.»
⁸و فرشتۀ دوّمی از پی او آمد و گفت: «سقوط کرد! بابِل بزرگ سقوط کرد! آن که از شراب عقل‌سوزِ زنای خود به همۀ ملتها نوشانید.»
⁹و فرشتۀ سوّمی از پی آن دو آمد و به آواز بلند گفت: «اگر کسی آن وحش و آن تمثال او را بپرستد و نشان او را بر پیشانی یا بر دست خود بپذیرد،
¹⁰آن کس نیز از شراب خشم خدا که اینک پُر‌مایه و خالص در جام غضب او ریخته شده، خواهد نوشید. آن کس نیز در حضور فرشتگان مقدّس و در حضور بره با گوگردِ مشتعل عذاب خواهد شد.
¹¹و دود عذاب آنان تا ابد به بالا خواهد رفت. برای آنان که آن وحش و آن تمثال او را می‌پرستند و برای آنان که نشانِ نام او را می‌پذیرند، نه در شب و نه در روز آسایش نخواهد بود.»
¹²این پایداری مقدسین را می‌طلبد که احکام خدا و ایمان به عیسی را حفظ می‌کنند.
¹³آنگاه آوازی از آسمان شنیدم که می‌گفت، «بنویس: خوشا به حال آنان که از این پس در خداوند می‌میرند.» و روح گفت: «آری آنان از رنج خود خواهند رَست، زیرا که اعمالشان از پی آنها خواهد آمد!»
¹⁴آنگاه همین که نظر کردم، ابری سفید پیش رویم بود و بر آن ابر یکی نشسته بود که به پسر انسان می‌مانست و تاجی از طلا بر سر داشت و داسی تیز در دست.
¹⁵آنگاه فرشته‌ای دیگر از معبد بیرون آمد و به بانگ بلند به آن که بر ابر نشسته بود گفت: «داس خود برگیر و درو کن، زیرا که زمانِ درو فرا~رسیده و محصولِ زمین آمادۀ برداشت است.»
¹⁶پس آن که بر ابر نشسته بود داسِ خویش بر زمین بگرداند و محصولِ زمین برداشت شد.
¹⁷سپس فرشته‌ای دیگر از معبدی که در آسمان است بیرون آمد و او نیز داسی تیز در دست داشت.
¹⁸و باز فرشته‌ای دیگر از مذبح بیرون آمد که بر آتش اختیار داشت و به بانگ بلند به آن که داس تیز داشت، گفت: «داس تیزت را برگیر و خوشه‌های انگور را از تاک زمین برچین، زیرا که انگورهای زمین رسیده است.»
¹⁹پس آن فرشته داسَش را بر زمین بگرداند و انگورهای زمین را گرد ‌آورد و در چَرخُشتِ بزرگ خشم خدا ریخت.
²⁰و انگورها در آن چَرخُشتْ بیرون از شهر لگدکوب شد و از آن چَرخُشت خون جاری شد و خون تا افسار اسبان بالا آمد، در مسافتی به گسترۀ هزار و ششصد پرتابِ تیر.