۲۸ دسامبر

38:1 آنگاه خداوند از میان گردباد ایوب را پاسخ داده، گفت:
²«این کیست که با سخنان عاری از معرفت تدبیر مرا در هالۀ ابهام فرو~می‌برَد؟
³اکنون کمر خویش چون مرد ببند؛ از تو می‌پرسم و مرا پاسخ ده!
⁴«آنگاه که زمین را بنیان نهادم، کجا بودی؟ اگر فهم داری، مرا پاسخ ده!
⁵کیست که اندازه‌های آن را تعیین کرد؟ اگر می‌دانی بگو! یا کیست که ریسمان اندازه‌گیری بر آن کشید؟
⁶پایه‌هایش بر چه چیز نهاده شد؟ و کیست که سنگ زاویۀ آن را نهاد،
⁷آنگاه که ستارگان صبح با هم سرود خواندند، و پسران خدا همگی فریاد شادی سر دادند؟
⁸«کیست که دریا را به درها مسدود ساخت، آنگاه که از رَحِم بیرون جَست،
⁹آنگاه که ابرها را جامۀ آن ساختم و تاریکی غلیظ را قنداق آن،
¹⁰و از برایش حدود قرار دادم و پشت‌بندها و درها تعیین کردم،
¹¹و گفتم: ”تا اینجا می‌توانی پیش آیی و بس، و در اینجا امواج سرکِش‌ات باید بازایستد“؟
¹²«آیا در هیچ‌یک از روزهای زندگی‌ات به صبح فرمان داده‌ای، یا فجر را از مکانش آگاهانیده‌ای،
¹³تا کرانهای زمین را فرو~گیرد، و شریران از آن تکانده شوند؟
¹⁴زمین چون موم زیرِ خاتم مبدل می‌شود، و شمایل آن همچون نقشهای جامه، نمایان می‌گردد.
¹⁵نورِ شریران از ایشان گرفته می‌شود، و بازوی افراشتۀ آنها می‌شکند.
¹⁶«آیا به چشمه‌های دریا داخل شده‌ای، یا در اعماق ژرفا گام زده‌ای؟
¹⁷آیا دروازه‌های مرگ بر تو آشکار شده است، یا دروازه‌های تاریکی غلیظ را دیده‌ای؟
¹⁸آیا گسترۀ زمین را درک کرده‌ای؟ مرا بگو، اگر این همه را می‌دانی!
¹⁹«راه مسکنِ نور کدام است، و مکان تاریکی کجاست،
²⁰تا آنها را به قلمروشان برسانی، و راههای منزلگه‌شان را درک کنی؟
²¹البته که می‌دانی، زیرا که پیشتر مولود شده بودی، و شمار روزهایت بسیار است!
²²«آیا به مخزن‌های برف داخل شده‌ای، یا خزائن تگرگ را دیده‌ای،
²³که آنها را برای زمانِ تنگی نگاه داشته‌ام، به جهت روز نبرد و جنگ؟
²⁴راهِ مکان تقسیم نور کجاست، یا محل انتشار باد شرقی بر زمین؟
²⁵«کیست که مجرایی برای سیلاب باران کَنده باشد، یا طریقی به جهت صاعقه،
²⁶تا بر زمینی که کسی در آن نیست باران بباراند، و بر بیابانی که هیچ انسانی در آن نباشد،
²⁷تا زمین بایر و متروک را سیراب سازد، و علفهای تازه در آن برویاند؟
²⁸«آیا باران را پدری است، یا کیست که قطرات شبنم را تولید کرده باشد؟
²⁹از رَحِمِ کیست که یخ بیرون می‌آید، و کیست که ژالۀ آسمان را بزاید؟
³⁰آبها چون سنگْ منجمد می‌شود، و سطحِ ژرفا یخ می‌بندد.
³¹«آیا گردنبند ثریا را توانی بست، یا بندهای جبّار را توانی گشود؟
³²آیا صورتهای فَلَکی را در موسمشان بیرون توانی آورد، یا دُب اکبر را با فرزندانش هدایت توانی کرد؟
³³آیا قانونهای آسمان را می‌دانی، یا آنها را بر زمین حکمفرما توانی کرد؟
³⁴«آیا آواز خویش را تا به ابرها بلند توانی کرد، تا که سیلابها تو را بپوشاند؟
³⁵آیا برقها توانی فرستاد، تا روانه شده، تو را گویند: ”گوش به فرمانیم“؟
³⁶کیست که حکمت را در باطن نهاد، یا فهم را به ذهن بخشید؟
³⁷کیست که ابرها را به حکمت بشمارد؟ و کیست که آب از مَشکهای آسمان فرو~ریزد،
³⁸آنگاه که خاک به گِل بدل می‌شود، و کلوخها به هم می‌چسبند؟
³⁹«آیا شکار از برای ماده‌شیر صید توانی کرد، یا اشتهای شیربچگان را سیر توانی نمود،
⁴⁰آنگاه که در لانه‌های‌شان خود را جمع می‌کنند، یا در بیشه‌ها به کمین می‌نشینند؟
⁴¹کیست که برای زاغ خوراک فراهم می‌کند، آنگاه که زاغچه‌هایش نزد خدا فریاد برمی‌آورند، و از نبود خوراک سرگردان می‌شوند؟

13:1 «در آن روز برای خاندان داوود و ساکنان اورشلیم چشمه‌ای به جهت طهارت از گناه و ناپاکی گشوده خواهد شد.
²«خداوند لشکرها می‌فرماید: در آن روز نام بتها را از این سرزمین محو خواهم ساخت، و دیگر کسی آنها را به یاد نخواهد آورد. نیز انبیا و روح پلید را از این سرزمین دور خواهم کرد.
³اگر کسی باز نبوّت کند، پدر و مادرش که او را به دنیا آورده‌اند به وی خواهند گفت: ”تو نباید زنده بمانی، زیرا به نام خداوند سخن دروغ می‌گویی.“ و چون نبوّت کند پدر و مادرش که او را به دنیا آورده‌اند، او را از دم تیغ خواهند گذراند.
⁴«در آن روز هر یک از انبیا چون نبوّت کنند، از رؤیای خویش شرمسار خواهند بود، و دیگر جامۀ پشمین برای فریب دادن نخواهند پوشید،
⁵بلکه هر یک خواهند گفت: ”من نبی نیستم، بلکه کِشتگَرِ زمینم و این زمین نیز از جوانی مِلک من بوده است.“
⁶و اگر کسی از او بپرسد: ”این زخمها بر پشت تو چیست؟“ پاسخ خواهد داد: ”در خانۀ دوستانم این زخمها را برداشته‌ام.“
⁷«خداوند لشکرها می‌گوید: «ای شمشیر، بر ضد شبان من برخیز، بر ضد مردی که همدوش من است! شبان را بزن و گوسفندان پراکنده خواهند شد، و من دست خود را بر کوچکان بلند خواهم کرد.
⁸«خداوند می‌فرماید: در سرتاسر این سرزمین، دو سوّم قطع شده، خواهند مرد، و یک سوّم باقی خواهند ماند.
⁹و من آن یک سوّم را از میان آتش عبور خواهم داد؛ آنان را همچون نقره تصفیه خواهم کرد و همچون طلا مَحَک خواهم زد. ایشان نام مرا خواهند خواند، و من ایشان را مستجاب خواهم کرد؛ خواهم گفت، ”ایشان قوم منند؛“ و ایشان خواهند گفت: ”یهوه خدای ماست.“»

14:1 اینک روزی برای خداوند می‌آید که در آن غنایمی که از شما گرفته شد، میانتان تقسیم خواهد شد.
²زیرا من تمامی قومها را گرد خواهم آورد تا با اورشلیم بجنگند. شهر تسخیر خواهد شد؛ خانه‌ها تاراج و زنان بی‌عصمت خواهند گشت. نیمی از اهالی شهر به تبعید برده خواهند شد، اما باقیماندۀ قوم از شهر منقطع نخواهند گردید.
³آنگاه خداوند بیرون آمده، بر ضد آن قومها خواهد جنگید، آن‌گونه که در روز نبرد می‌جنگد.
⁴در آن روز، پاهای او بر کوه زیتون که مقابل اورشلیم به جانب شرق است خواهد ایستاد، و کوه زیتون از شرق تا غرب به دو نیم شده، درّۀ عظیمی پدید خواهد آورد؛ نیمی از کوه به جانب شمال و نیمی دیگر به جانب جنوب حرکت خواهد کرد.
⁵و شما به درّۀ کوههای من خواهید گریخت، زیرا درّۀ کوهها تا به آصَل خواهد رسید. آری، شما خواهید گریخت همان‌گونه که در زمان عُزّیا پادشاه یهودا از زلزله گریختید. آنگاه یهوه خدای من خواهد آمد، و همۀ قُدسیان با وی.
⁶در آن روز نه آفتاب خواهد بود، نه سرما و نه ژاله.
⁷تنها یک روز پیوسته خواهد بود که خداوند از آن آگاه است، بدون روز و بدون شب، و هنگام شب روشنایی خواهد بود.
⁸در آن روز، آبهای زنده از اورشلیم جاری خواهد شد، نیمی از آن به دریای شرقی و نیم دیگر به دریای غربی؛ هم در تابستان و هم در زمستان چنین خواهد بود.
⁹و خداوند بر تمامی زمین پادشاه خواهد بود. در آن روز خداوند یکی و نامش نیز یکی خواهد بود.
¹⁰تمامی این سرزمین، از جِبَع تا رِمّون در جنوب اورشلیم، به دشتی بدل خواهد شد. اما اورشلیم از دروازۀ بِنیامین تا محل دروازۀ نخست و تا دروازۀ گوشه، و از برج حَنَنئیل تا چَرخُشتهای پادشاه، مرتفع در جای خود برقرار خواهد ماند،
¹¹و مسکون گشته، دیگر هرگز نابود نخواهد شد، بلکه در امنیت مستقر خواهد گردید.
¹²این است بلایی که خداوند بر تمامی ملتهایی که با اورشلیم بجنگند، نازل خواهد کرد: گوشت تن آنها در حالی که هنوز بر پاهای خود ایستاده‌اند خواهد پوسید، چشمانشان در حدقه فاسد خواهد شد، و زبان در دهانشان تباه خواهد گشت.
¹³در آن روز اضطرابی عظیم از جانب خداوند دامنگیر آنها خواهد شد، چندان که هر کس دست دیگری را خواهد گرفت، و دست هر کس بر ضد دیگری بلند خواهد شد.
¹⁴یهودا نیز در اورشلیم خواهد جنگید، و ثروت تمامی قومهای مجاور گرد آورده خواهد شد: طلا و نقره و جامه، به مقدار فراوان.
¹⁵همین بلا بر اسبان و قاطران و شتران و الاغان و بر همۀ بهایمی که در اردوگاه‌ها باشند، نازل خواهد شد.
¹⁶آنگاه باقیماندگان تمامی قومهایی که بر ضد اورشلیم آمده بودند، جملگی همه‌ساله بر خواهند آمد تا پادشاه، یعنی خداوند لشکرها را پرستش کنند و عید خیمه‌ها را جشن بگیرند.
¹⁷هر یک از طوایف زمین که برای پرستش پادشاه، خداوند لشکرها به اورشلیم برنیایند، بر آنان باران نخواهد آمد.
¹⁸و اگر طایفۀ مصر برنیایند و حاضر نشوند، بر آنان نیز همان بلا نازل خواهد شد که خداوند بر قومهایی که به جشن عید خیمه‌ها برنیایند نازل می‌فرماید.
¹⁹این است مجازات مصر و مجازات همۀ قومهایی که به جشن عید خیمه‌ها برنیایند.
²⁰در آن روز، بر زنگوله‌های اسبان نوشته خواهد شد: «مقدس برای خداوند.» و دیگهای معمولی در خانۀ خداوند همچون کاسه‌های جلوی مذبح خواهند بود.
²¹آری، همۀ دیگهایی که در اورشلیم و یهودا باشند، برای خداوند لشکرها مقدس خواهند بود، تا همۀ کسانی که قربانی می‌کنند، بیایند و از آنها برگیرند و گوشت قربانی را در آنها بپزند. در آن روز، دیگر هیچ کنعانی در خانۀ خداوند لشکرها نخواهد بود.

15:1 یک نشانۀ عظیم و حیرت‌زای دیگر نیز در آسمان دیدم: و آن هفت فرشته بود با هفت بلای نهایی - نهایی از آن رو که با آنها خشم خدا کامل می‌شد.
²و چیزی دیدم که به دریایی از شیشه می‌مانست که با آتش درآمیخته شده باشد، و در کنار دریا کسانی را ایستاده دیدم که بر آن وحش و بر تمثال او و بر عدد نام او پیروز شده بودند. اینان چنگهایی به دست داشتند که خدا به آنان داده بود.
³و سرود خادم خدا، موسی، را می‌خواندند و سرود آن بره را که: «عظیم و حیرت‌زاست کارهای تو، ای خداوندْ خدای قادر مطلق. عدل و حق است راههای تو، ای پادشاهِ همۀ اعصار.
⁴کیست که از تو نترسد، ای خداوند، و نام تو را جلال ندهد؟ زیرا تو، و تنها تو، قدّوسی. همۀ قومها خواهند آمد و در پیشگاه تو به پرستش خواهند ایستاد زیرا که کارهای عادلانۀ تو اکنون آشکار شده است.»
⁵پس از آن دیدم که معبد، یعنی خیمۀ شهادت، در آسمان گشوده شد.
⁶و هفت فرشته که حامل هفت بلا بودند از آن بیرون آمدند. و فرشتگان کتان پاکیزه و درخشان به تن و شالی زرّین به دور سینه داشتند.
⁷آنگاه یکی از آن چهار موجود زنده، هفت پیالۀ زرّین به آن هفت فرشته داد، آکنده از خشم خدایی که تا ابد زنده است.
⁸و معبد به جلال و قدرت خدا آکنده از دود شد، و تا هفت بلای آن هفت فرشته به انجام نرسید هیچ‌کس نتوانست به معبد درآید.

16:1 آنگاه صدایی بلند از معبد شنیدم که به آن هفت فرشته می‌گفت: «بروید و هفت پیالۀ خشم خدا را بر زمین فرو~ریزید.»
²فرشتۀ اوّل رفت و پیالۀ خود را بر خشکی فرو~ریخت، و زخمهای زشت و دردناک بر پیکر مردمی که علامت آن وحش را بر خود داشتند و تمثال او را می‌پرستیدند، پدیدار شد.
³فرشتۀ دوّم پیالۀ خود را به دریا فرو~ریخت، و دریا به خون بدل شد، خونی که به خون انسانِ مُرده می‌مانست، و همۀ جانداران دریا هلاک شدند.
⁴فرشتۀ سوّم پیالۀ خود را بر رودخانه‌ها و چشمه‌های آب فرو~ریخت، و رودخانه‌ها و چشمه‌ها به خون بدل شدند.
⁵آنگاه شنیدم که فرشتۀ نگهبان آبها چنین گفت: «تو عادلی در این حکمها که کردی، تو که هستی و بوده‌ای، ای قدّوس؛
⁶زیرا که آنان خون مقدسین و انبیای تو را ریختند، پس به آنان خون دادی تا بنوشند که سزایشان همین است!»
⁷و شنیدم از مذبح پاسخ آمد که: «آری، ای خداوندْ خدای قادر مطلق، حق است و عدل، کیفری که تو می‌دهی.»
⁸فرشتۀ چهارم پیالۀ خود را بر خورشید فرو~ریخت، و خورشید فرمان یافت تا مردم را به آتش بسوزاند.
⁹و مردم از شدت گرما سوختند و نام خدا را که اختیار این بلاها با اوست، ناسزا گفتند، امّا توبه نکردند و او را جلال ندادند.
¹⁰فرشتۀ پنجم پیالۀ خود را بر تختِ آن وحش فرو~ریخت و قلمرو او در تاریکی فرو~رفت. آدمیان از فزونیِ درد، زبان خود را گاز می‌گرفتند.
¹¹و به سبب آلام و جراحات خود به خدای آسمان ناسزا می‌گفتند، امّا از اعمال خود توبه نمی‌کردند.
¹²فرشتۀ ششم پیالۀ خود را بر رود بزرگِ فُرات فرو~ریخت و آب آن خشکید تا راه برای شاهانِ شرق باز شود.
¹³آنگاه دیدم سه روح خبیث در هیئت وزغ از دهان اژدها و از دهان آن وحش و از دهان نبی کذّاب بیرون آمدند.
¹⁴اینان ارواح دیوهایند که آیات به ظهور می‌آورند و نزد شاهان سرتاسر جهان می‌روند تا آنان را برای نبردِ روزِ عظیمِ خدای قادر مطلق گرد هم آورند.
¹⁵«به‌هوش باشید، که چون دزد می‌آیم! خوشا به حال آن که بیدار می‌ماند و جامه‌اش را نگاه می‌دارد، مبادا عریان روانه شود و رسوای عالم گردد.»
¹⁶آنگاه آن سه روح پلید شاهان زمین را در جایی که به زبان عبرانیان ’حارمَگِدّون‘ خوانده می‌شود، گرد هم آوردند.
¹⁷فرشتۀ هفتم پیالۀ خود را در هوا پاشید و از آن تخت که در معبد بود، بانگی بلند برآمد که: «کار تمام است!»
¹⁸آنگاه برق آذرخش و غریوِ غرّش رعد بود که برمی‌خاست، و زمین‌لرزه‌ای عظیم واقع شد، چندان عظیم که نظیرش تا انسان بر زمین می‌زیسته، روی نداده بود.
¹⁹شهر بزرگ سه پاره شد و شهرهای قومها فرو~پاشیدند. و خدا بابِل بزرگ را به یاد آورد و جام سرشار از شرابِ خشمِ خروشانِ خود را به او نوشاند.
²⁰جزیره‌ها گریختند و کوهها محو و نابود شدند.
²¹و از آسمان تگرگی سخت سنگین بر آدمیان فرو~بارید که هر دانه، انگاری پنجاه کیلو وزن داشت؛ و آدمیان خدای را از بابت این بلا ناسزا گفتند، زیرا که بلایی سخت سنگین بود.