برنامه مطالعه روزانه

19:1 اَخاب ایزابل را از هرآنچه ایلیا کرده بود و اینکه چگونه تمامی انبیا را به شمشیر کشته بود، آگاه ساخت.
²پس ایزابل قاصدی نزد ایلیا فرستاده، گفت: «خدایان مرا سخت مجازات کنند اگر تا فردا نزدیک همین وقت، جان تو را مانند جان یکی از کشتگان نسازم.»
³ایلیا ترسید و برخاسته، از بیم جان خود پا به فرار گذاشت. او به بِئِرشِبَع در یهودا رسید و خدمتگزارش را در آنجا واگذاشت.
⁴اما خود سفری یک روزه به بیابان کرد و رفته، زیر درخت اَردَجی نشست و آرزوی مرگ کرد و گفت: «ای خداوند، دیگر بس است! جان مرا بگیر زیرا که از پدرانم بهتر نیستم.»
⁵سپس زیر درخت اَردَج دراز کشید و به خواب رفت. اینک فرشته‌ای او را لمس کرد و بدو گفت: «برخیز و بخور.»
⁶چون نگریست، اینک کنار سرش قرص نانی پخته بر سنگهای داغ، و کوزه‌ای آب بود. پس خورد و نوشید و باز دراز کشید.
⁷فرشتۀ خداوند بار دوّم بازگشته، او را لمس کرد و گفت: «برخیز و بخور، زیرا سفری دراز در پیش داری.»
⁸پس برخاسته، خورد و نوشید، و با نیروی آن خوراک، چهل شبانه‌روز راه پیمود تا به حوریب، کوه خدا رسید.
⁹در آنجا به غاری درآمد و شب را به صبح رسانید. آنگاه کلام خداوند بر او نازل شده، گفت: «ایلیا، اینجا چه می‌کنی؟»
¹⁰ایلیا پاسخ داد: «برای یهوه خدای لشکرها غیرتی عظیم دارم، زیرا بنی‌اسرائیل عهد تو را ترک کرده، مذبحهایت را ویران ساخته و انبیایت را به شمشیر کشته‌اند و تنها من باقی مانده‌ام، و حال قصد جان مرا نیز دارند.»
¹¹او را گفت: «بیرون برو و به حضور خداوند بر کوه بایست.» اینک خداوند از آنجا عبور می‌کرد. آنگاه بادی شدید و بسیار سخت کوهها را شکافت و صخره‌ها را به حضور خداوند خُرد کرد، ولی خداوند در باد نبود. پس از باد، زمین به لرزه در‌آمد، ولی خداوند در زمین‌لرزه نبود.
¹²پس از زمین‌لرزه، آتشی، ولی خداوند در آتش نیز نبود. پس از آتش، نجوای آرامی به گوش رسید.
¹³چون ایلیا آن را شنید، روی خود را به ردای خویش پوشانیده، بیرون رفت و بر دهانۀ غار ایستاد. آنگاه ندایی به او گفت: «ایلیا، اینجا چه می‌کنی؟»
¹⁴ایلیا پاسخ داد: «برای یهوه خدای لشکرها غیرتی عظیم دارم، زیرا بنی‌اسرائیل عهد تو را ترک کرده، مذبحهایت را ویران ساخته و انبیایت را به شمشیر کشته‌اند و تنها من باقی مانده‌ام، و حال قصد جان مرا نیز دارند.»
¹⁵آنگاه خداوند به او گفت: «روانه شو و به راهی که آمدی، بازگشته، به بیابان دمشق برو. چون رسیدی، حَزائیل را به پادشاهی اَرام،
¹⁶و یِیهو پسر نِمشی را به پادشاهی اسرائیل مسح کن. اِلیشَع پسر شافاط، از آبِل‌مِحولَه را نیز مسح کن تا به جای تو نبی باشد.
¹⁷آن که از شمشیر حَزائیل رهایی یابد، به دست یِیهو کشته خواهد شد، و آن که از شمشیر یِیهو رهایی یابد، به دست اِلیشَع از پای در خواهد آمد.
¹⁸با این حال، هفت هزار تن را در اسرائیل باقی خواهم نهاد، آنان را که زانوانشان در برابر بَعَل خم نشده و لبانشان او را نبوسیده است.»
¹⁹پس، ایلیا از آنجا رفت و اِلیشَع پسر شافاط را یافت که از پی دوازده جفت گاو نر زمین را شخم می‌زد و خودش با جفت دوازدهم بود. ایلیا از اِلیشَع گذشته، ردایش را بر او افکند.
²⁰اِلیشَع گاوان را رها کرده، از پی ایلیا دوید و گفت: «بگذار پدر و مادرم را ببوسم و سپس از پی تو آیم.» ایلیا به وی گفت: «برو، زیرا مگر با تو چه کرده‌ام؟»
²¹پس اِلیشَع از عقب او بازگشت و جفتی از گاوان را گرفته، ذبح کرد و گوشت را با ابزار شخم پخته، به مردم داد و خوردند. آنگاه برخاسته، از پی ایلیا رفت و به خدمت او مشغول شد.

45:1 این است کلامی که اِرمیای نبی در چهارمین سال سلطنت یِهویاقیم پسر یوشیا پادشاه یهودا به باروک پسر نیریا گفت، پس از آنکه باروک سخنان اِرمیا را که به او گفته بود، بر طوماری نوشت:
²«ای باروک، یهوه خدای اسرائیل به تو چنین می‌فرماید:
³تو گفته‌ای: ”وای بر من! زیرا خداوند بر درد من غم افزوده است. از نالیدن خسته شده‌ام و راحت نمی‌یابم.“
⁴او را بگو، خداوند چنین می‌فرماید: اینک در سرتاسر این سرزمین، هرآنچه بنا کرده‌ام، ویران خواهم ساخت و هرآنچه کاشته‌ام، از ریشه بر خواهم کَند.
⁵آیا تو چیزهای بزرگ برای خود می‌طلبی؟ خداوند می‌گوید آنها را طلب مکن، زیرا هان بر تمامی بشر بلا خواهم رسانید. اما تو به هر جا بروی، جانت را به تو به غنیمت خواهم بخشید.»

46:1 کلام خداوند که دربارۀ ملتها بر اِرمیای نبی نازل شد:
²دربارۀ مصر، و سپاهیان فرعون نِکو که کنار رودخانۀ فُرات در کَرکِمیش بودند و نبوکدنصر، پادشاه بابِل، ایشان را در سال چهارمِ یِهویاقیم پسر یوشیا، پادشاه یهودا، شکست داد:
³«سپرهای بزرگ و کوچک را آماده کنید، برای رزم به پیش تازید!
⁴اسبان را بیارایید؛ ای سواران، بر آنها سوار شوید! کلاهخود بر سر، در جای خود مستقر گردید، نیزه‌هایتان را صیقل دهید، و زره‌‌ بر تن کنید.
⁵خداوند می‌فرماید: چه می‌بینم؟ ایشان هراسان گشته، عقب‌نشینی می‌کنند. پهلوانانشان مغلوب شده، به‌شتاب می‌گریزند؛ به پشت سر نمی‌نگرند؛ زیرا وحشت از هر سو حکمفرماست!
⁶«چابکان را گریزی نیست، و نه پهلوانان را رهایی! در شمال، کنارِ رود فُرات، می‌لغزند و می‌افتند.
⁷«این کیست که همچون رود نیل طغیان می‌کند، چون نهرهایی که آبهایشان در سیلان است؟
⁸مصر همچون رود نیل طغیان می‌کند، چون نهرهایی که آبهایشان در سیلان است. می‌گوید: ”من طغیان کرده، زمین را خواهم پوشانید، و شهرها را با ساکنانش نابود خواهم کرد!“
⁹ای اسبان بتازید! ای ارابه‌ها، تند برانید! پهلوانان بیرون روند: مردان کوش و فوط که سپردارند، مردان لود که کمانگیرند!
¹⁰آن روز، روز خداوندگار خداوند لشکرهاست، روز انتقام، روز انتقام از دشمنانش. شمشیر فرو~خواهد بلعید و سیر خواهد شد، و از خونشان سرمست خواهد گردید. زیرا خداوندگار خداوند لشکرها، در سرزمین شمال، در کنار رود فُرات، قربانی تدارک دیده است.
¹¹«ای دختر باکرۀ مصر، به جِلعاد برآی و بَلَسان برگیر! تو بیهوده مرهم‌های زیاد به کار می‌بری، زیرا تو را علاجی نیست.
¹²آوازۀ رسوایی‌ات به گوش ملتها رسیده، و ناله‌هایت جهان را پر ساخته است؛ از آن رو که پهلوان بر پهلوان می‌لغزد، و هر دو با هم می‌افتند.»
¹³کلامی که خداوند دربارۀ آمدن نبوکدنصر پادشاه بابِل به قصد حمله بر مصر به اِرمیای نبی فرمود:
¹⁴«در مصر ندا کنید، در مِجدُل بانگ بر زنید، در مِمفیس و تَحفَنحیس اعلان نمایید؛ بگویید: ”در جاهای خود قرار گیرید و خویشتن را مهیا سازید، زیرا شمشیر، اطرافیانتان را هلاک می‌کند!“
¹⁵چرا زورآورانت مغلوب شده‌اند؟ آنان را یارای ایستادن نیست، زیرا خداوند ایشان را به زیر افکنده است!
¹⁶او بسیاری را لغزانیده، و آنها افتاده‌اند، و به یکدیگر می‌گویند: ”برخیزید تا نزد قوم خویش و به زادگاهمان بازگردیم، تا از شمشیر آن ستمکیش در امان مانیم!“
¹⁷آنجا فرعون پادشاه مصر را چنین توصیف خواهند کرد: ”رَجَزخوانی که فرصت از کف داده است!“
¹⁸«پادشاه که نامش خداوند لشکرهاست، چنین می‌فرماید: «به حیات خودم قسم، کسی خواهد آمد، که در میان کوهها همچون کوهِ تابور است، و همچون کَرمِل بر کنار دریا.
¹⁹ای شما که در مصر ساکنید، اثاثیۀ تبعید برای خویشتن آماده کنید! زیرا مِمفیس ویران خواهد شد و متروک و نامسکون خواهد گشت.
²⁰«مصر، گوساله‌ای زیباست، اما حشره‌ای گزنده از شمال بر آن خواهد آمد.
²¹حتی سپاهیان مزدورش، در میانش بسان گوساله‌هایی فربه‌اند؛ آنان نیز روی گردانیده با هم می‌گریزند، و ایستادگی نمی‌کنند؛ زیرا که روز مصیبت بر ایشان می‌آید و زمان مجازاتشان فرا~رسیده است.
²²«مصر بسان ماری در حال فرار ’هیس‘ می‌کند، زیرا دشمنانش نیرومندانه به پیش می‌تازند، و همچون کسانی که درختان را قطع می‌کنند، با تبرها بر او می‌آیند.
²³خداوند می‌فرماید: جنگلِ او را خواهند برید، هرچند که انبوه باشد. زیرا از ملخها کثیرترند، و در شمار نمی‌آیند.
²⁴دختر مصر سرافکنده شده، به دست قوم شمالی تسلیم خواهد شد.»
²⁵خداوند لشکرها، خدای اسرائیل می‌فرماید: «اینک من آمون خدای تِبِس و فرعون و مصر و خدایان و پادشاهانش را مکافات خواهم رسانید، یعنی فرعون و هر آن کس را که بر فرعون توکل دارد.
²⁶من آنان را به دست کسانی خواهم سپرد که قصد جانشان دارند، یعنی به دست نبوکدنصر پادشاه بابِل و سردارانش. با این حال، خداوند می‌فرماید، بعدها مصر دیگر بار همچون ایام پیشین مسکون خواهد شد.
²⁷«اما تو ای خادم من یعقوب، ترسان مباش، و تو ای اسرائیل، هراسان مشو، زیرا به‌یقین تو را از دوردستها نجات خواهم داد، و نسل تو را از سرزمین تبعیدشان خواهم رهانید. یعقوب باز خواهد گشت، و از آسایش و راحتی برخوردار خواهد شد، و کسی او را هراسان نخواهد ساخت.
²⁸خداوند می‌فرماید: ای خادم من یعقوب، ترسان مباش، زیرا من با تو هستم. من ملتهایی را که تو را به میان آنها راندم، به تمامی نابود خواهم کرد، اما تو را به‌تمامی نابود نخواهم کرد. بلکه به انصاف تأدیبت خواهم نمود، و به‌یقین تو را بی‌سزا نخواهم گذاشت.»

4:1 پس همگان باید به ما به دیدۀ خادمان مسیح و مباشرانی بنگرند که رازهای خدا به آنان به امانت سپرده شده است.
²و حال انتظاری که از مباشر می‌رود این است که امین باشد.
³امّا برای من قضاوت شما یا قضاوت هر دادگاه انسانی دیگر چندان مهم نیست. من حتی خود نیز دربارۀ خویشتن قضاوت نمی‌کنم.
⁴زیرا در خود عیبی نمی‌بینم، امّا این مرا بی‌گناه نمی‌سازد. بلکه خداوند است که دربارۀ من قضاوت می‌کند.
⁵پس دربارۀ هیچ چیز پیش از وقت قضاوت نکنید تا اینکه خداوند بیاید. او آنچه را که اکنون در تاریکیْ نهان است، در روشنایی عیان خواهد کرد و نیّتهای دلها را آشکار خواهد ساخت. آنگاه تشویق و تمجید هر کس از خود خدا خواهد بود.
⁶ای برادران، من این تشبیهات را به‌خاطر شما دربارۀ خود و آپولس به کار بردم تا شما از ما معنی این گفته را بیاموزید که: «از آنچه نوشته شده است، فراتر نروید.» تا هیچ‌یک از شما به یکی در مقابل دیگری نبالد.
⁷زیرا چه کسی تو را متفاوت انگاشته است؟ چه داری که به تو بخشیده نشده باشد؟ و اگر به تو بخشیده شده است، پس چرا چنان فخر می‌کنی که گویی چنین نیست؟
⁸گویی شما هم‌اکنون به هرآنچه می‌خواستید، رسیده‌اید! گویی هم‌اکنون دولتمند شده‌اید! و پادشاهی می‌کنید، آن هم بدون ما! و کاش که براستی پادشاهی می‌کردید تا ما هم با شما پادشاهی می‌کردیم!
⁹زیرا من بر این اندیشه‌ام که خدا ما رسولان را همچون اسیرانِ محکوم به مرگ در آخرِ صف رژه‌روندگان به نمایش گذاشته است. ما تماشاگه تمامی جهان، چه آدمیان و چه فرشتگانیم.
¹⁰ما به‌خاطر مسیح جاهلیم، امّا شما در مسیح حکیمید! ما ضعیفیم، امّا شما قوی هستید! ما خوار و حقیریم، امّا شما محترمید!
¹¹ما تا همین دَم گرسنه و تشنه‌ایم، و جامه‌هایمان مندرس است. کتک خورده و آواره‌ایم.
¹²با دسترنج خود معاشمان را تأمین می‌کنیم. چون لعنمان کنند، برکت می‌طلبیم؛ و چون آزار بینیم، تحمّل می‌کنیم؛
¹³وقتی ناسزا می‌شنویم، با مهربانی پاسخ می‌دهیم. تا همین دَم، ما به تُفالۀ دنیا و زبالۀ همه چیز بدل گشته‌ایم.
¹⁴این را نمی‌نویسم تا شما را شرمنده سازم، بلکه تا چون فرزندان دلبندم هشدارتان دهم.
¹⁵زیرا حتی اگر در مسیح هزاران معلّم داشته باشید، امّا پدرانِ بسیار ندارید، چرا که من به واسطۀ انجیل در مسیحْ عیسی پدر شما شدم.
¹⁶پس از شما تمنا دارم از من سرمشق بگیرید.
¹⁷از همین رو تیموتائوس را نزدتان فرستادم، او را که فرزند محبوب من است و امین در خداوند. او شیوۀ زندگی مرا در مسیحْ عیسی به شما یادآور خواهد شد، چنانکه آن را در همۀ کلیساها در هر جا تعلیم می‌دهم.
¹⁸برخی با این گمان که من دیگر نزدتان نخواهم آمد، گستاخ شده‌اند.
¹⁹امّا به خواست خدا به‌زودی نزدتان می‌آیم و نه فقط سخن این گستاخان را، بلکه قدرتشان را نیز در خواهم یافت.
²⁰زیرا پادشاهی خدا به حرف نیست، بلکه در قدرت است.
²¹کدام‌یک را ترجیح می‌دهید؟ با چوب نزدتان بیایم یا با محبت و روحی ملایم؟

5:1 به واقع خبر رسیده که در میان شما بی‌عفتی هست، آن هم به گونه‌ای که حتی در میان بت‌پرستان نیز پذیرفته نیست. شنیده‌ام مردی با نامادری خود رابطه دارد.
²و شما افتخار می‌کنید! آیا نمی‌بایست ماتم گیرید و کسی را که چنین کرده از میان خود برانید؟
³زیرا هرچند من در جسم میان شما نیستم، امّا در روح با شمایم؛ و هم‌اکنون، چون کسی که در میان شما حاضر است، حکم خود را در خصوص کسی که دست به چنین کاری زده است، به نام خداوند ما عیسی مسیح صادر کرده‌ام.
⁴وقتی شما گرد هم می‌آیید و من در روح میان شما هستم، و با حضورِ قدرتِ خداوند ما عیسی،
⁵این مرد را به شیطان بسپارید تا با نابودیِ نَفْس گناهکار، روح در روز خداوندْ عیسی نجات یابد.
⁶افتخار شما به هیچ روی صحیح نیست. آیا نمی‌دانید که اندکی خمیرمایه می‌تواند تمامی خمیر را وَر آورد؟
⁷پس خود را از خمیرمایۀ کهنه پاک سازید تا خمیر تازه باشید، چنانکه براستی نیز بی‌خمیرمایه‌اید. زیرا مسیح، برۀ پِسَخ ما، قربانی شده است.
⁸پس بیایید عید را نه با خمیرمایۀ کهنه، یعنی خمیرمایۀ بدخواهی و شرارت، بلکه با نان بی‌خمیرمایۀ صداقت و راستی برگزار کنیم.
⁹در نامۀ پیشین خود، به شما نوشتم که با بی‌عفتان معاشرت نکنید.
¹⁰امّا مقصودم به هیچ روی این نبود که با بی‌عفتان این دنیا یا با طمع‌ورزان یا شیّادان یا بت‌پرستان معاشرت نکنید، زیرا در آن صورت می‌بایست دنیا را ترک گویید.
¹¹امّا اکنون به شما می‌نویسم که با کسی که خود را برادر می‌خواند، امّا بی‌عفت، یا طماع یا بت‌پرست یا ناسزاگو یا میگسار و یا شیّاد است، معاشرت نکنید و با چنین کس حتی همسفره مشوید.
¹²زیرا مرا چه کار است که دربارۀ مردمان بیرون داوری کنم. ولی آیا داوری دربارۀ آنان که در کلیسایند، بر عهدۀ شما نیست؟
¹³خدا خود دربارۀ مردمان بیرون داوری خواهد کرد. پس «آن بدکار را از میان خود برانید.»