قرائت: لاویان 7; مزامیر 106 و اول قرنتیان 15
در خواندن روزانه ما در اول قرنتیان ، پولس رسول به وسیله روح القدس در مورد رستاخیز می نویسد. چه موضوع فوق العاده ای است! ما در دنیای گناه، بیماری و مرگ زندگی می کنیم. محل دفن ما شاهد فساد و زوالی است که واقعیت زندگی کوتاه انسانی ماست. اما امید به رستاخیز یقینی است که نقشی اساسی در باور ما به آمدن ملکوت دارد. این امید میتواند به ما آرامش و اطمینان ببخشد، بهویژه با گذر زمان و افزایش سن.
قرائت: خروج 36; مزامیر 94-95 و اول قرنتیان 6
همیشه همینطور بوده است. مغرور و شریر بر صالحان پیروز می شوند و آنها را وادار می کنند که «تا کی» فریاد بزنند، و در شگفت باشند که خدا چه زمانی رنج آنها را پایان خواهد داد. در فریاد مؤمنان خستگی است، زیرا سعادت ستمکاران را می بینند. از زمان فاجعه عدن که مار حوا را فریب داد و قابیل هابیل را به قتل رساند، چنین بوده است. داوود در مزامیر خود نیز همین تجربیات را دارد و از بی عدالتی هایی که در جریان است به خدا شکایت می کند. فریاد "تا کی" ایمانداران) مزامیر 94:3 ( بیانگر اشتیاق به روزهای شادتر و بهتری است که در آن اصول الهی بر جامعه جدید حکومت خواهد کرد و حکومت عادلانه مسیح آشکار خواهد شد.
• خدا در کنترل است
قرائت: خروج 17-18; مزامیر 72 ; مرقس 5
خروج بنی اسرائیل و سفر آن ها در بیابان، برای ما پر از درس است. در خروج بخش 17، روزی را که آنها با قبیله عمالیق مواجه شدند ،توصیف می کند.
این روایت ارزش توجه دقیق را دارد. روزی بود که برای همیشه به یادگار ماند. اما چرا اینطور است؟
این روز یکی از نقاط ضعف و ناکامی در تاریخ بنی اسرائیل بود. فقدان ایمان و انعطاف پذیری ضعیف را نشان داد. بنیاسرائیل رهبری موسی را زیر سؤال بردند و در عنایت خداوند تردید داشتند. مشکل اصلی، کمبود آب بود، که بدیهی است یک مسئله کلیدی در بیابان بود. آن ها با