برنامه مطالعه روزانه

7:1 اما اِلیشَع گفت: «کلام خداوند را بشنوید! خداوند چنین می‌فرماید: ”فردا همین وقت، نزد دروازۀ سامِرِه یک پیمانه آرد به بهای یک مثقالنقره، و دو پیمانه جو به یک مثقال معامله خواهد شد.“»
²سرداری که پادشاه به بازویش تکیه می‌زد به مرد خدا گفت: «ببین، اگر خداوند پنجره‌ها نیز در آسمان بگشاید، چنین چیزی ممکن نخواهد بود!» اِلیشَع پاسخ داد: «تو با چشمان خودت این را خواهی دید، ولی از آن نخواهی خورد!»
³و اما چهار مرد جذامی بر دروازۀ شهر می‌بودند. آنان به یکدیگر گفتند: «چرا اینجا بمانیم تا بمیریم؟
⁴اگر گوییم: ”بیایید به شهر درآییم،“ آنجا قحطی است و خواهیم مرد. و اگر اینجا بمانیم نیز تلف خواهیم شد. پس به اردوگاه اَرامیان برویم و خود را تسلیم کنیم. اگر ما را زنده بگذارند، که جان به در برده‌ایم؛ و اگر هم ما را بکشند، خواهیم مرد.»
⁵پس شامگاهان برخاستند تا به اردوگاه اَرامیان بروند. اما چون نزدیک اردوگاه رسیدند، کسی آنجا نبود،
⁶زیرا خداوند چنان کرد که صدای اسبان و ارابه‌ها و لشکری عظیم به گوش اَرامیان رسید، چندان که به یکدیگر گفتند: «اینک پادشاه اسرائیل، پادشاهان حیتّیان و مصریان را به ضد ما اجیر کرده تا به ما حمله آورند!»
⁷پس برخاسته، در تاریکی شب گریختند و خیمه‌‌ها و اسبان و الاغهایشان را همگی بر جای نهادند. آری، آنان اردوگاه را همان‌سان که بود رها کرده و از بیم جان گریخته بودند.
⁸چون آن جذامیان به نزدیکی اردوگاه رسیدند، به یکی از خیمه‌ها درآمدند و خوردند و نوشیدند و با خود زر و سیم و جامه برگرفتند و رفته، آنها را جایی در بیرون پنهان کردند. سپس بازگشتند و به خیمۀ دیگری درآمدند. از اموال آن نیز برگرفتند و پنهان کردند.
⁹آنگاه به یکدیگر گفتند: «ما کار خوبی نمی‌کنیم. امروز روز بشارت است، حال آنکه ما خاموش مانده‌ایم. اگر تا سپیده‌دم درنگ کنیم، بلایی بر ما نازل خواهد شد. پس حال بیایید تا برویم و این خبر را به کاخ سلطنتی برسانیم.»
¹⁰پس رفته، قراولان دروازۀ شهر را خواندند و ندا در دادند که: «ما به اردوگاه اَرامیان رفتیم، ولی در آنجا نه کسی بود و نه صدای کسی به گوش می‌رسید. هر چه بود، اسبان و الاغانِ بسته شده و خیمه‌هایی بود که به حال خود رها شده بودند‌.»
¹¹پس قراولان دروازه این خبر را به بانگ بلند بازگفتند، و خبر به کاخ سلطنتی رسید.
¹²پادشاه شبانگاه برخاست و به خادمانش گفت: «اکنون به شما می‌گویم که اَرامیان به ما چه کرده‌اند. آنان می‌دانند ما گرسنه‌ایم، پس از اردوگاه به در آمده، در مزارع اطراف پنهان شده‌اند و با خود می‌اندیشند که، ”اسرائیلیان از شهر بیرون خواهند آمد. پس آنها را زنده گرفتار می‌کنیم و به شهر درمی‌آییم.“»
¹³یکی از خادمان او در جواب گفت: «فرمان بده چند تن از افراد با پنج اسبی که در شهر باقی است، بروند. اگر گرفتار شدند، که سرنوشتشان همچون دیگر اسرائیلیان ساکن شهر خواهد بود. آری، سرانجام مانند همۀ این اسرائیلیان از میان خواهند رفت. پس اجازه فرما آنها را بفرستیم و ببینیم چه روی داده است.»
¹⁴پس دو ارابه با اسبانش گرفتند و پادشاه آنها را از پی لشکر اَرامیان فرستاد. او به ارابه‌رانان گفت: «بروید و ببینید چه روی داده است.»
¹⁵آنان اَرامیان را تا اردن دنبال کردند و اینک در تمام طول راه، جامه‌ها و وسایل ایشان را یافتند که به هنگام فرارِ شتابزده بر جای گذاشته بودند. پس آن فرستادگان بازگشتند و پادشاه را خبر دادند.
¹⁶آنگاه مردم به غارت اردوگاه اَرامیان شتافتند. و همان‌سان که خداوند فرموده بود، یک پیمانه آرد به بهای یک مثقال نقره، و دو پیمانه جو به بهای یک مثقال نقره معامله شد.
¹⁷و اما پادشاه سرداری را که بر بازویش تکیه می‌زد به نظارت بر دروازۀ شهر برگماشت. ولی مردم او را در نزدیکی دروازه لگدمال کردند و او مُرد، همان‌گونه که مرد خدا گفته بود، آنگاه که پادشاه نزد او رفت.
¹⁸این واقعه به همان شکلی که مرد خدا به پادشاه گفته بود، رخ داد. او گفته بود: «فردا همین زمان کنار دروازۀ سامِرِه، یک پیمانه آرد به بهای یک مثقال نقره و دو پیمانه جو به بهای یک مثقال نقره معامله خواهد شد.»
¹⁹ولی آن سردار به مرد خدا گفته بود: «ببین، اگر خداوند پنجره‌ها نیز در آسمان بگشاید، چنین چیزی ممکن نخواهد بود!» و مرد خدا در پاسخ گفته بود: «تو با چشمان خودت این را خواهی دید، ولی از آن نخواهی خورد!»
²⁰و چنین نیز شد. مردم او را نزد دروازه لگدمال کردند، و او مرد.

3:1 مَن آن مرد هستم که از چوب غضب او مصیبت دیده‌ام؛
²او مرا رانده و به تاریکی درآورده است، بدون ذره‌ای روشنایی.
³به‌یقین همۀ روز، بارها، دست خویش به ضد من برمی‌گردانَد.
⁴گوشت و پوست مرا مندرس ساخته، و استخوانهایم را خرد کرده است؛
⁵به تلخی و مصیبت مرا محاصره نموده، و از هر سو احاطه‌ام کرده است؛
⁶همچون کسانی که از دیرباز مرده‌اند، مرا در تاریکی ساکن گردانیده است.
⁷گِرد من حصار کشیده که نتوانم گریخت، و زنجیرهایم را سنگین ساخته است؛
⁸هرچند آواز درمی‌دهم و فریاد کمک برمی‌آورم، از گوش فرا~دادن به دعایم اِبا می‌کند.
⁹راههایم را با سنگهای بزرگ سد کرده، و طریقهایم را مُعَوّج ساخته است.
¹⁰همچون خرسی در کمین من نشسته، و همچون شیر خود را پنهان کرده است.
¹¹مرا از راهم بیرون کشیده و پاره پاره کرده است، و آنگاه مرا در حالِ زارم وانهاده است.
¹²کمان خود را برکشیده، و مرا هدف تیرهایش ساخته است.
¹³تیرهای تَرکِش خویش را به جگرم فرو~برده است.
¹⁴مضحکۀ همۀ قومها گشته‌ام؛ تمامی روز بر من سرود تمسخر می‌خوانند.
¹⁵مرا به چیزهای تلخ سیر کرده، از اَفسَنتین مستم کرده است.
¹⁶دندانهایم را به سنگریزه‌ها شکسته، و مرا در خاک پایمال کرده است.
¹⁷جانم از آسایش محروم است، و سعادتمندی را از یاد برده‌ام.
¹⁸پس گفتم: «دیگر تاب تحمل ندارم، و امیدم به خداوند بر باد شده است.»
¹⁹مصیبت و سرگردانی‌ام را به یاد آور، اَفسَنتین و زهر تلخ را!
²⁰جانم آنها را پیوسته به یاد می‌آورد و در درونم افسرده می‌شود.
²¹لیکن به این می‌اندیشم، و از این رو امیدوار خواهم بود:
²²محبتهای خداوند هرگز پایان نمی‌پذیرد، زیرا که رحمتهای او بی‌زوال است؛
²³آنها هر بامداد تازه می‌شود؛ وفاداری تو عظیم است.
²⁴جان من می‌گوید: «خداوند نصیب من است، پس بر او امید خواهم بست.»
²⁵خداوند برای منتظران خود نیکوست، و برای هر که او را بجوید.
²⁶نیکوست در خاموشی، نجات خداوند را انتظار کشیدن؛
²⁷نیکوست برای انسان، یوغ را در جوانی حمل کردن.
²⁸بگذار در خاموشی تنها بنشیند، آنگاه که یوغ بر او نهاده می‌شود؛
²⁹بگذار دهان خویش بر خاک نهد، که شاید هنوز امیدی باشد؛
³⁰بگذار رخسار خود را به سیلی‌زنندگان بسپارد، و از رسوایی سیر شود.
³¹زیرا خداوند آدمی را تا به ابد ترک نمی‌کند،
³²بلکه هرچند کسی را محزون سازد، بر حسب کثرت محبتش رحم خواهد کرد؛
³³زیرا از دل نمی‌خواهد آدمی را به مصیبت و اندوه دچار سازد.
³⁴اسیرانِ زمین را جملگی زیر پا لِه کردن،
³⁵در حضور آن متعال حقِ انسانی را ضایع کردن،
³⁶دادرسیِ کسی را در محکمه منحرف ساختن، این‌گونه کارها پسندیدۀ خداوندگار نیست.
³⁷کیست که سخنی بگوید و واقع شود، اگر خداوندگار بدان امر نکرده باشد؟
³⁸آیا از دهان آن متعال نیست، که هم مصیبت و هم خوشی صادر می‌شود؟
³⁹چرا باید انسانی که هنوز زنده است، شِکوِه سر دهد آنگاه که به سبب گناهانش مکافات می‌بیند؟
⁴⁰بیایید تا راههای خویش را بسنجیم و آنها را بیازماییم؛ بیایید تا به سوی خداوند بازگشت کنیم!
⁴¹بیایید تا دلها و دستانمان را به سوی خدایی که در آسمان است برافراشته، بگوییم:
⁴²«ما گناه کردیم و عِصیان ورزیدیم، و تو نیامرزیدی.
⁴³«خویشتن را به خشم پوشانیدی و ما را تعقیب کرده، بی‌ترحم هلاک نمودی؛
⁴⁴خود را به ابر مستور ساختی تا هیچ دعایی به تو نرسد.
⁴⁵ما را در میان قومها، خاکروبه و زباله ساختی.
⁴⁶«دشمنانمان جملگی دهان خویش را بر ضد ما می‌گشایند؛
⁴⁷خوف و خطر بر ما عارض گشته، خرابی و ویرانی؛
⁴⁸به سبب ویرانیِ قوم عزیزم، جویهای اشک از دیدگانم روان است.
⁴⁹«چشمانم بی‌امان اشک می‌ریزد و باز نمی‌ایستد،
⁵⁰تا اینکه خداوند از آسمان نظر کند و ببیند.
⁵¹به سبب جملۀ دختران شهرم، چشمانم جان مرا قرین اندوه می‌سازد.
⁵²«آنان که بی‌سبب دشمن من بودند، مرا همچون مرغی تعقیب کردند؛
⁵³جان مرا به گودالی فرو~افکندند، و سنگها بر من فرو~ریختند؛
⁵⁴آبها از سرم گذشت، و گفتم: ”دیگر هلاک شدم.“
⁵⁵«آنگاه خداوندا، از اعماق سیاهچال نامت را خواندم؛
⁵⁶تو تمنایم را شنیدی: ”گوش خود را بر فریاد کمکم مبند!“
⁵⁷چون تو را خواندم، نزدیک آمدی، و فرمودی: ”مترس!“
⁵⁸«خداوندگارا، تو به دادرسی من آمدی، و حیاتم را فدیه کردی.
⁵⁹خداوندا، تو ظلمی را که بر من روا داشته‌اند، دیده‌ای؛ پس دادم بستان!
⁶⁰تو تمامی بدخواهی ایشان را مشاهده کرده‌ای، همۀ دسیسه‌هایشان را بر ضد من.
⁶¹«خداوندا، تو اهانتهای ایشان را شنیده‌ای، همۀ دسیسه‌هایشان را بر ضد من؛
⁶²سخنان و اندیشه‌های مخالفانم، تمامی روز، بر ضد من است.
⁶³نشست و برخاستِ ایشان را ملاحظه کن، زیرا که موضوع سرودهای طعنه‌آمیز ایشان گشته‌ام.
⁶⁴«خداوندا، بر وفق اعمال دستانشان، بدیشان مکافات برسان.
⁶⁵دل مشوش بدیشان بده؛ لعنت تو بر ایشان باد!
⁶⁶خداوندا، در خشم خود تعقیبشان کن، و از زیر آسمانهایت نابودشان فرما.»

16:1 و امّا در خصوص جمع‌آوری هدایا برای مقدسین: شما نیز آنچه را که به کلیساهای غَلاطیه گفته‌ام، انجام دهید.
²روز اوّل هر هفته، هر یک از شما به فراخور درآمد خود پولی کنار گذاشته، پس‌انداز کند، تا به هنگام آمدنم نزد شما، لزومی به جمع‌آوری هدایا نباشد.
³وقتی آمدم، به افراد مورد تأیید شما معرفی‌نامه‌هایی خواهم داد و آنان را با هدایای شما به اورشلیم خواهم فرستاد.
⁴اگر صلاح بر این باشد که خود نیز بروم، در این صورت آنان مرا همراهی خواهند کرد.
⁵پس از گذر از مقدونیه نزد شما خواهم آمد، زیرا از مقدونیه خواهم گذشت.
⁶شاید مدتی نزدتان بمانم، و یا حتی تمام زمستان را با شما بگذرانم، تا بتوانید مرا در سفرم به هر کجا که باشد، مدد رسانده، مشایعت کنید.
⁷زیرا نمی‌خواهم اکنون به دیدارتان بیایم و تنها توقفی کوتاه نزد شما داشته باشم؛ بلکه امید دارم، اگر خداوند اجازه دهد، مدتی را با شما به سر برم.
⁸امّا تا عید پِنتیکاست در اَفِسُس می‌مانم
⁹زیرا دری بزرگ برای خدمت مؤثر به رویم گشوده شده، و مخالفان نیز بسیارند.
¹⁰اگر تیموتائوس آمد، با او به گونه‌ای رفتار کنید که نزد شما از چیزی واهمه نداشته باشد. زیرا او نیز چون من به انجام کار خداوند مشغول است؛
¹¹پس کسی به دیدۀ تحقیر در او ننگرد. او را به‌سلامتی راهی سفر کنید تا نزد من بازگردد؛ زیرا من و برادران منتظر اوییم.
¹²و امّا در مورد برادر ما آپولس، او را بسیار ترغیب کردم که با سایر برادران نزد شما بیاید، امّا به هیچ روی رضا نداد که اکنون بیاید. امّا هر وقت فرصت داشت، خواهد آمد.
¹³هوشیار باشید؛ در ایمان استوار بمانید؛ مرد باشید و نیرومند شوید.
¹⁴همۀ کارهای شما با محبت باشد.
¹⁵می‌دانید که خانوادۀ اِستِفاناس نخستین کسانی بودند که در ایالت اَخائیه ایمان آوردند، و ایشان خود را وقف خدمت مقدسین کرده‌اند. ای برادران، از شما استدعا دارم
¹⁶مطیع چنین کسان باشید و همچنین مطیع هر کس دیگر که در این خدمت همکاری می‌کند و زحمت می‌کشد.
¹⁷از آمدن اِستِفاناس، فورتوناتوس و اَخائیکوس شادمانم، زیرا جای خالی شما را پر کرده‌اند.
¹⁸آنان روح مرا و نیز روح شما را تازه ساختند. چنین کسان را پاس بدارید.
¹⁹کلیساهای آسیا برایتان سلام می‌فرستند. آکیلا و پْریسکیلا و نیز کلیسایی که در منزلشان تشکیل می‌شود، به شما در خداوند به‌گرمی سلام می‌گویند.
²⁰همۀ برادرانی که در اینجا هستند برای شما سلام می‌فرستند. با بوسۀ مقدّس یکدیگر را سلام گویید.
²¹من، پولس، به خط خود این سلام را به شما می‌نویسم.
²²کسی که خداوند را دوست ندارد، ملعون باد. خداوند ما، بیا!
²³فیض خداوندْ عیسی با شما باد.
²⁴محبت من در مسیحْ عیسی همراه همۀ شما. آمین.