برنامه مطالعه روزانه

33:1 «پس حال ای ایوب، سخنم را بشنو، و به هرآنچه می‌گویم گوش فرا~ده.
²اینک دهان خویش می‌گشایم، و زبان در دهانم به سخن می‌آید.
³سخنانم از صداقتِ دلم برمی‌خیزد، و لبانم آنچه را که می‌داند خالصانه بازمی‌گوید.
⁴روحِ خدا مرا آفریده است، و نَفَسِ قادر مطلق مرا حیات می‌بخشد.
⁵اگر می‌توانی مرا پاسخ دِه؛ خویشتن را مهیا ساز و در برابرم بایست.
⁶هان من نیز نزد خدا همچون تو هستم؛ من نیز از گِل سرشته شده‌ام.
⁷اینک هیبت من تو را نترساند، و وقارم بر تو سنگینی نکند.
⁸«به‌یقین که در گوش من سخن گفتی، و آواز سخنت را شنیدم.
⁹می‌گویی: ”پاک و بری از هر نافرمانی‌ام؛ طاهرم و در من گناهی نیست.
¹⁰اینک او علتها بر من می‌جوید، و مرا دشمن خویش می‌شمارد.
¹¹پاهایم را در کُنده می‌نهد، و مراقب همۀ راههای من است.“
¹²«اما در این امر حق با تو نیست. من تو را پاسخ خواهم داد، زیرا که خدا از انسان بزرگتر است.
¹³چرا با او مجادله می‌کنی، و می‌گویی، ”او برای هیچ عمل خود به کسی پاسخ نمی‌دهد“؟
¹⁴زیرا خدا به یک شیوه یا به شیوه‌ای دیگر سخن می‌گوید، هرچند آدمی آن را تشخیص نمی‌دهد.
¹⁵در خواب، در رؤیای شب، زمانی که خواب سنگین بر انسان مستولی می‌شود، هنگامی که آدمی بر بستر خویش خفته است،
¹⁶آنگاه گوشهای انسان را می‌گشاید، و به هشدارها او را به وحشت می‌افکند،
¹⁷تا انسان را از اعمالش بازگرداند، و او را از تکبر بازدارد؛
¹⁸جان او را از گودال حفظ می‌کند، و حیاتش را از هلاکتِ شمشیر.
¹⁹«نیز انسان در بستر خود با درد تأدیب می‌شود، با شِکوِه و شکایت دائمی در استخوانهایش،
²⁰تا اینکه جانش از نان منزجر می‌گردد، و اشتهایش از لذیذترین خوراکها.
²¹گوشت تنش چنان تحلیل می‌رود که از نظر محو می‌شود، و استخوانهایش که دیده نمی‌شدند، نمایان می‌گردند.
²²جانش به گودال نزدیک می‌شود، و حیاتش به حاملانِ مرگ.
²³«اگر او را فرشته‌ای باشد، واسطه‌ای، یک از هزار، تا آنچه را برای انسان درست است به او اعلان کند،
²⁴و او را مورد لطف خویش قرار داده، بگوید: ”او را از فرو~رفتن به گودال برهان؛ زیرا برایش کفاره‌ای یافته‌ام.“
²⁵آنگاه گوشت تنش چون طفل لطیف خواهد شد، و به ایام جوانی خویش باز خواهد گشت.
²⁶آنگاه از درگاه خدا تمنا خواهد کرد، و او وی را مستجاب خواهد نمود؛ با فریاد شادمانی روی خدا را خواهد دید، و خدا پارسایی وی را بدو باز خواهد گردانید.
²⁷سرودخوانان نزد مردمان آمده، خواهد گفت: ”گناه کرده‌ام و حقّ را مخدوش ساخته‌ام، اما مرا سودی نبخشید.
²⁸او نَفْس مرا از فرو~رفتن به گودال فدیه داد، و جان من روشنایی را خواهد دید.“
²⁹«براستی که خدا این همه را با انسان به عمل می‌آورَد، دو بار و بلکه سه بار،
³⁰تا که جانش را از گودال بازگرداند، و او را به نورِ حیات منوّر سازد.
³¹«ای ایوب، توجه کن و مرا بشنو؛ خاموش باش تا من سخن گویم.
³²اگر سخنی داری، پاسخم ده؛ سخن بگو، زیرا می‌خواهم تو را تبرئه کنم.
³³اگر نه، مرا بشنو؛ خاموش باش تا تو را حکمت آموزم.»

9:1 وحی کلام خداوند بر ضد سرزمین حَدراخ است، و بر دمشق قرار خواهد گرفت. زیرا که چشم خداوند بر بشر و بر تمامی قبایل اسرائیل است،
²و بر حَمات نیز که با آن هم‌مرز است، و بر صور و صیدون، اگرچه بسیار حکیمند.
³صور از برای خویش دژی ساخته و نقره را همچون غبار و طلا را چون خاک کوچه‌ها انباشته است.
⁴اما اینک خداوندگار او را بیرون خواهد راند، و قدرتش را بر دریا در هم خواهد شکست، و آتشْ او را فرو~خواهد بلعید.
⁵اَشقِلون این را دیده، خواهد ترسید؛ غزه نیز از درد به خود خواهد پیچید، و عِقرون نیز، زیرا که امیدش بر باد شده است. پادشاه از غزه نابود خواهد شد؛ و اَشقِلون خالی از سکنه خواهد گشت؛
⁶مردمان وحشی در اَشدود سکونت خواهند گزید، و من غرور فلسطینیان را منقطع خواهم ساخت.
⁷خون را از دهانش دور خواهم کرد، و مکروهات را از میان دندانهایش؛ از آنان نیز، باقیمانده‌ای از آنِ خدای ما خواهند بود، که همچون طایفه‌ای در یهودا خواهند بود، و عِقرون مانند یِبوسی خواهد شد.
⁸و من نزد خانۀ خود در برابر لشکریان مهاجم اردو خواهم زد، در برابر آن که می‌آید و می‌رود؛ و ستمگر بار دیگر بر آنها پا نخواهد نهاد، زیرا اکنون به چشمان خود دیدبانی می‌کنم.
⁹ای دختر صَهیون، بسیار شادی کن! و ای دختر اورشلیم، فریاد بلند سر ده! هان پادشاهت نزد تو می‌آید؛ او عادل و صاحب نجات است، فروتن و سوار بر الاغ، بر کُرۀ الاغ.
¹⁰ارابه را از اِفرایِم و اسب جنگی را از اورشلیم بر خواهم داشت، و کمان جنگ شکسته خواهد شد. او صلح را به قومها ندا خواهد کرد؛ و حکومتش از دریا تا دریا، و از نهر فُرات تا کرانهای زمین خواهد بود.
¹¹و در خصوص تو نیز، به سبب خون عهدم با تو، اسیرانت را از چاه بی‌آب رها خواهم کرد.
¹²ای اسیرانِ امید، به دژ خود بازگردید! همین امروز اعلام می‌کنم که به شما دو چندان باز خواهم داد.
¹³زیرا یهودا را همچون کمانم خم کرده‌ام، و اِفرایِم را چون تیر بر آن نهاده‌ام. فرزندان تو را ای صَهیون، بر خواهم انگیخت، بر ضد فرزندان تو ای یونان؛ و تو را همچون شمشیر مردی جنگاور خواهم ساخت.
¹⁴آنگاه خداوند بر فراز ایشان ظاهر خواهد شد، و تیر او همچون برق خواهد جَست؛ خداوندگارْ یهوه کَرِنا را خواهد نواخت و در گردبادهای جنوبی به پیش خواهد تاخت.
¹⁵خداوند لشکرها سپر ایشان خواهد بود، و ایشان خواهند خورد و بر سنگهای فلاخُن پا خواهند نهاد، خواهند نوشید و همچون مستان نعره خواهند زد؛ چونان پیاله از خون لبریز خواهند شد، و مانند گوشه‌های مذبح به خون آغشته خواهند گردید.
¹⁶در آن روز، یهوه خدایشان آنان را همچون گله‌ای که قوم او باشند نجات خواهد داد؛ و آنان همچون نگینهای تاج، بر سرزمین او خواهند درخشید.
¹⁷چه عظیم است نیکویی او، و چه عظیم، زیبایی‌اش! گندم، مردان جوان را شکوفا خواهد ساخت و شراب تازه، دوشیزگان را.

7:1 پس از آن، دیدم چهار فرشته در چهارگوشۀ زمین ایستاده‌اند و چهار بادِ زمین را بازمی‌دارند تا بر خشکی و دریا و هیچ درختی نوزند.
²آنگاه فرشته‌ای دیگر دیدم که از محل طلوعِ آفتاب سر می‌زد و مُهر خدای زنده با او بود. و به بانگ بلند به آن چهار فرشته که قدرت آسیب رساندن به خشکی و دریا به آنها داده شده بود، ندا داد که:
³«پیش از آنکه بر پیشانی بندگان خدایمان مُهر زنیم، به خشکی و دریا و درختان آسیب نرسانید.»
⁴آنگاه شنیدم که شمار مُهرشدگان صد و چهل و چهار هزار تن از کل قبایل بنی‌اسرائیل بود.
⁵از قبیلۀ یهودا دوازده هزار تن مُهر شدند، از قبیلۀ رِئوبین، دوازده هزار تن، از قبیلۀ جاد، دوازده هزار تن،
⁶از قبیلۀ اَشیر، دوازده هزار تن، از قبیلۀ نَفتالی، دوازده هزار تن، از قبیلۀ مَنَسی، دوازده هزار تن،
⁷از قبیلۀ شَمعون، دوازده هزار تن، از قبیلۀ لاوی، دوازده هزار تن، از قبیلۀ یِساکار، دوازده هزار تن،
⁸از قبیلۀ زِبولون، دوازده هزار تن، از قبیلۀ یوسف، دوازده هزار تن، و از قبیلۀ بِنیامین دوازده هزار تن.
⁹پس از آن نظر کردم و اینک جماعتی عظیم از هر ملت و طایفه و قوم و زبان پیش روی خود دیدم که هیچ‌کس آنان را نمی‌توانست شماره کند و همه پیش تخت و در پیشگاه بره ایستاده بودند. همگان ردای سفید بر تن داشتند و شاخۀ نخل به دست.
¹⁰آنان به بانگ بلند ندا در دادند که: «نجات از آن خدای ماست، که بر تخت نشسته؛ و از آنِ بره است.»
¹¹و همۀ فرشتگان، گرداگرد تخت و گرداگرد پیران و چهار موجود زنده ایستادند؛ و همه در پیشگاه تخت روی بر زمین نهادند و خدا را پرستش کرده،
¹²گفتند: «آمین! ستایش و جلال و حکمت و سپاس و اکرام و قدرت و توانایی خدای ما را باد، تا ابد. آمین!»
¹³آنگاه یکی از آن پیران از من پرسید: «اینان که ردای سفید به تن دارند کیانند و از کجا آمده‌اند؟»
¹⁴جواب دادم: «این را تو می‌دانی، سرورم.» و او گفت: «اینان همان کسانند که از عذاب عظیم برگذشته‌اند و رداهای خود را در خون بره شسته‌اند و سفید کرده‌اند.
¹⁵هم از این روست که: «اینان در پیشگاه تخت خدایند و شبانه‌روز او را در معبدش خدمت می‌کنند؛ و آن تخت‌نشین، خیمۀ خود را بر آنان می‌گستراند.
¹⁶و دیگر هرگز گرسنه نخواهند شد، و هرگز تشنه نخواهند گردید، و دیگر تابش خورشید به رویشان نخواهد بارید، و نه تابش هیچ گرمای سوزان دیگر.
¹⁷زیرا که بره از مرکز تختْ شبان آنان خواهد بود، و آنان را به چشمه‌های آب حیات رهنمون خواهد شد. و خدا هر قطره اشکی را از چشم آنان خواهد سترد.»

8:1 هنگامی که بره هفتمین مُهر را گشود، حدود نیم‌ساعت سکوت بر آسمان حکمفرما شد.
²و آن هفت فرشته را دیدم که در پیشگاه خدا می‌ایستند، و به آنان هفت شیپور داده شد.
³و فرشته‌ای دیگر آمد که بخورسوزی از طلا با خود داشت، و پیش مذبح ایستاد. به او بخور بسیار داده شد تا آن را با دعاهای همۀ مقدسین بر مذبح طلاییِ پیش تخت تقدیم کند.
⁴دود بخور با دعاهای مقدسین از دستهای آن فرشته تا به پیشگاه خدا بالا رفت.
⁵آنگاه فرشته بخورسوز را برگرفت و از آتش مذبح بیاکند و بر زمین افکند. آنگاه غرّشِ رعد بود و بانگ و غوغا، و آذرخش که برمی‌خاست و زمین که می‌لرزید.
⁶آنگاه آن هفت فرشته که آن هفت شیپور را داشتند، آهنگِ نواختن آنها کردند.
⁷فرشتۀ اوّل شیپورش را به صدا درآورد، و تگرگ و آتشِ آمیخته با خون بود که ناگهان بر زمین بارید و یک سوّم زمین سوخت و یک سوّم درختان سوختند و همۀ سبزه‌ها سوختند.
⁸فرشتۀ دوّم شیپورش را به صدا درآورد، و چیزی بسان کوهی بزرگ که مشتعل به آتش بود، به دریا افکنده شد و یک سوّم دریا بدل به خون گشت.
⁹و یک سوّم از موجودات زندۀ دریا مُردند و یک سوّم از کشتیها نابود شدند.
¹⁰فرشتۀ سوّم شیپورش را به صدا درآورد، و ستاره‌ای بزرگ چون مشعلی سوزان از آسمان به روی یک سوّم از رودخانه‌ها و چشمه‌ساران فرو~افتاد.
¹¹نام آن ستاره ’اَفْسَنْتین‘ بود، و یک سوّم از آبها تلخ شد. و مردمان بسیار از آبها که تلخ شده بود، مُردند.
¹²فرشتۀ چهارم شیپورش را به صدا درآورد، و یک سوّم خورشید ضربت خورد، و یک سوّم ماه و یک سوّم ستارگان نیز، چندان که یک سوّم از آنها تاریک شد. و یک سوّم روز بی‌نور ماند و یک سوّم شب نیز.
¹³و همچنان که به نظاره ایستاده بودم، شنیدم لاشخوری در دل آسمان به بانگ بلند فریاد زد: «وای، وای، وای بر ساکنان زمین، که چیزی نمانده صدای شیپورهای آن سه فرشتۀ دیگر برخیزد.»

9:1 فرشتۀ پنجم شیپورش را به صدا درآورد، و من ستاره‌ای دیدم افتاده از آسمان به زمین. به این ستاره، کلید هاویه داده شد.
²چون او در از هاویه برگشود، دودی از آن برخاست چون دود کوره‌ای عظیم، چندان که خورشید و آسمان از دود چاه تیره و تاریک شدند.
³و از دلِ دود، ملخها به روی زمین آمدند و به آنها قدرتی چون قدرت عقربهای زمین داده شد،
⁴و به آنها گفته شد که به سبزه‌های زمین آسیب نرسانند، و نه به هیچ گیاه یا درختی، بلکه تنها به آن کسان آسیب برسانند که مُهر خدا بر پیشانی ندارند.
⁵و به آنها اجازه داده شد که آن کسان را پنج ماه شکنجه دهند، بی‌آنکه آنان را بکشند. و شکنجه‌ای که آن کسان کشیدند به شکنجۀ نیش عقرب می‌مانست، آنگاه که انسان را بگزد.
⁶در آن روزها مردم جویای مرگ خواهند بود، امّا آن را نخواهند یافت؛ آرزوی مرگ خواهند کرد، امّا مرگ از آنها خواهد گریخت.
⁷و آن ملخها به اسبهایی می‌مانستند آمادۀ کارزار. بر سرشان چیزی بود که به تاج طلا می‌مانست و چهره‌هاشان به چهرۀ انسان شباهت داشت.
⁸موهایی چون موی زنان داشتند و دندانهایی چون دندان شیران.
⁹سینه‌پوشی داشتند چون جوشن آهنین، و صدای بالهاشان چون غرّش اسبان و ارابه‌های بسیار بود که به جنگ بشتابند.
¹⁰دُمها و نیشهایی داشتند چون دُم و نیش عقرب، و در دُمهاشان قدرت آن بود که پنج ماه به مردم آزار برسانند.
¹¹پادشاهشان فرشتۀ هاویه بود که به زبان عبرانیان ’اَبَدون‘ نام دارد، و به یونانی ’آپولیون‘.
¹²’وایِ‘ اوّل از سر گذشت. دو ’وایِ‘ دیگر هنوز باقی است.
¹³فرشتۀ ششم شیپورش را به صدا درآورد، و من آوازی شنیدم که از چهار شاخ مذبحِ طلایی که در پیشگاه خداست برمی‌آمد؛
¹⁴و شنیدم که به آن فرشتۀ ششم که شیپور داشت، گفت: «آن چهار فرشته را که در کنار رود بزرگ فُرات در بندند، آزاد کن.»
¹⁵پس آن چهار فرشته که برای همین ساعت و همین روز و همین ماه و همین سال آماده نگاه داشته شده بودند، آزاد شدند تا یک سوّم آدمیان را بکشند.
¹⁶و شنیدم که شمار سواره‌نظام دویست میلیون بود.
¹⁷اسبان و سوارانی که در رؤیای خود دیدم، این‌چنین بودند: جوشنهایی به تن داشتند به سرخی آتش و آبی کبود و زردیِ گوگرد. سرِ اسبان به سرِ شیر می‌مانست و از دهانشان آتش و دود و گوگرد بیرون می‌زد.
¹⁸یک سوّمِ آدمیان از این سه بلای آتش و دود و گوگرد که از دهانشان بیرون می‌زد، کشته شدند.
¹⁹قدرت اسبان در دهانشان بود و در دُمشان. زیرا دُمشان شبیه مار بود با سری که با آن صدمه می‌زدند.
²⁰از آدمیان، آنان که از این بلاها هلاک نشدند، باز هم از کارهای دست خود توبه نکردند. باز هم نه از پرستش دیوها دست شستند و نه از پرستش بتهای زرّین و سیمین و برنجین و سنگی و چوبین که نه می‌بینند و نه می‌شنوند و نه می‌جنبند.
²¹نه نیز از آدمکُشیها و جادوگریها و بی‌عفتیها و دزدیهای خود توبه کردند.