برنامه مطالعه روزانه

34:1 خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²«بنی‌اسرائیل را فرمان داده، بدیشان بگو: هنگامی که به سرزمین کنعان درآمدید، یعنی به سرزمینی که به شما به ارث خواهد رسید، مرزهای سرزمین کنعان چنین خواهد بود:
³ضلع جنوبی شما، از بیابان صین در جوار اَدوم خواهد بود، و سرحد جنوبی شما از انتهای دریای نمک در مشرق.
⁴و سرحد شما گَردَنۀ عَقرَبیم را از جنوب دور زده، به صین عبور خواهد کرد و منتهی‌الیه آن جنوب قادِش‌بَرنِع خواهد بود. آنگاه به سوی حَصَراَدّار رفته، تا عَصمون ادامه خواهد یافت.
⁵و این سرحد از عَصمون تا به وادی مصر دور زده، به دریا منتهی خواهد شد.
⁶«سرحد غربی شما دریای بزرگ خواهد بود. این است مرز غربی شما.
⁷«سرحد شمالی شما این خواهد بود: از دریای بزرگ تا کوه هور خطی بکشید،
⁸و نیز از کوه هور تا لِبوحَمات. این سرحد تا صِدَد ادامه خواهد یافت،
⁹سپس تا به زِفرون کشیده شده، به حَصَرعینان منتهی خواهد شد. این سرحد شمالی شما خواهد بود.
¹⁰«برای سرحد شرقی‌تان از حَصَرعینان تا شِفام خطی بکشید.
¹¹این سرحد رو به پایین از شِفام تا رِبلَه در شرق عَین کشیده شده، از آنجا پایین خواهد رفت و به موازات دامنه‌های شرق دریای کِنِرِت امتداد خواهد یافت.
¹²و این سرحد تا اردن پایین رفته، به دریای نمک منتهی خواهد شد. سرزمین شما بر حسب سرحدات اطرافش چنین خواهد بود.»
¹³موسی بنی‌اسرائیل را فرمان داده، گفت: «این است سرزمینی که شما به حکم قرعه به میراث خواهید یافت، سرزمینی که خداوند فرمان داده تا به نُه قبیله و نیم داده شود.
¹⁴زیرا قبیلۀ بنی‌رِئوبین، و قبیلۀ بنی‌جاد و نیم‌قبیلۀ مَنَسی، بر حسب خاندانهایشان، میراث خود را پیشتر دریافت کرده‌اند.
¹⁵این دو قبیله و نیم، میراث خود را در آن سوی اردن، مقابل اَریحا، به جانبِ طلوع آفتاب، دریافت داشته‌اند.»
¹⁶و خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
¹⁷«این است نامهای مردانی که این سرزمین را به عنوان میراث میان شما تقسیم خواهند کرد: اِلعازارِ کاهن و یوشَع پسر نون.
¹⁸از هر قبیله، یک رهبر برای تقسیم کردن زمین بگیرید.
¹⁹این است نامهای ایشان: کالیب پسر یِفُنّه، از قبیلۀ یهودا؛
²⁰شِموئیل پسر عَمّیهود، از قبیلۀ شمعون؛
²¹اِلیداد پسر کیسلون، از قبیلۀ بِنیامین؛
²²بُقّیِ رهبر، پسر یُجلی، از قبیلۀ دان؛
²³از بنی‌یوسف، حَنّیئیلِ رهبر، پسر ایفود، از قبیلۀ مَنَسی؛
²⁴و قِموئیلِ رهبر پسر شِفطان، از قبیلۀ اِفرایِم؛
²⁵اِلیصافانِ رهبر، پسر فَرناک، از قبیلۀ زِبولون؛
²⁶فَلطیئیلِ رهبر، پسر عَزّان، از قبیلۀ یِساکار؛
²⁷اَخیهودِ رهبر، پسر شِلومی، از قبیلۀ اَشیر؛
²⁸فِدَهئیلِ رهبر، پسر عَمّیهود، از قبیلۀ نَفتالی.»
²⁹اینانند مردانی که خداوند فرمان داد تا میراث را در سرزمین کنعان میان بنی‌اسرائیل تقسیم کنند.

25:1 اینها نیز امثال سلیمان است که به وسیلۀ مردان حِزِقیا، پادشاه یهودا، نگاشته شد:
²پنهان داشتن امور، امتیاز خداست؛ تفحص امور، امتیازِ شاهان.
³همچون بلندای آسمان و ژرفای زمین، تفحص‌ناپذیر است دل شاهان.
⁴زنگار را از نقره بزدا، که ظرفی برای نقره‌کار بیرون می‌آید؛
⁵شریران را از حضور پادشاه دور کن، که تخت او در پارسایی استوار می‌ماند.
⁶خویشتن را در حضور پادشاه برمیفراز، و تکیه بر جای بزرگان مزن؛
⁷بهتر آن است که تو را گویند: «اینجا بالا بیا»، تا آنکه در حضور نجیب‌زاده‌ای پایین برده شوی. آنچه چشمانت دیده است،
⁸شتابزده به محکمه مبر، زیرا در آخر چه خواهی کرد اگر همسایه‌ات تو را شرمنده سازد؟
⁹مشاجره‌ات را مستقیم با همسایه‌ات بکن، و اسرار دیگری را فاش منما،
¹⁰مبادا آن که می‌شنود شرمسارت سازد و بدنامی‌ات رفع نشود.
¹¹سخن سنجیده، سیب طلاست در سینی نقره!
¹²حلقۀ زرین و زیورِ طلاست توبیخ‌کنندۀ حکیم برای گوش شنوا.
¹³پیک امین برای فرستندگان خود، خنکی برف است در گرمای تابستان؛ او جان سروران خویش را تازه می‌سازد.
¹⁴ابر و بادی است بی‌باران، آن که لافِ بخشش‌های توخالی را می‌زند.
¹⁵با شکیبایی حاکمی را مجاب توان کرد، با زبان نرم استخوان را توان شکست.
¹⁶گر عسل یافتی، به اندازه بخور مبادا از آن سیر شوی و قی‌اش کنی.
¹⁷از زیاد رفتن به خانۀ همسایه‌ات بپرهیز مبادا از دیدنت سیر شود و از تو بیزار گردد.
¹⁸گرز و شمشیر و تیرِ تیز است آن که بر همنوع خویش شهادت دروغ دهد.
¹⁹دندان لق و پای لنگ است اعتماد بر خیانت‌پیشه در روز تنگی.
²⁰آواز خواندن نزد دلی دردمند، کندن لباس او در سرماست و پاشیدن نمک بر زخمش.
²¹اگر دشمنت گرسنه است، به او خوراک بده! و اگر تشنه است، به او آب بنوشان!
²²چه این‌گونه، اخگرها بر سرش خواهی انباشت، و خداوند پاداشَت خواهد داد.
²³باد شمالی باران می‌آورد، زبان غیبتگو، نگاههای خشمگین.
²⁴سکونت در کُنجِ بام، بِه از زندگی زیر یک سقف با زن ستیزه‌جو.
²⁵خبر خوش از دیار دوردست، آبی است خنک به کام تشنه‌لب.
²⁶پارسایی که در برابر شریران سست می‌شود، چشمه‌ای گل‌آلود و چاهی آلوده را مانَد.
²⁷عسلِ زیاد خوردن، نیکو نیست، در پی جلال خود بودن، جلال نیست.
²⁸آن که بر نَفْس خود مسلط نباشد، شهری بی‌حصار را مانَد که بدان رخنه کرده باشند.

7:1 پس از این، عیسی چندی در جلیل می‌گشت، زیرا نمی‌خواست در یهودیه باشد، چرا که یهودیان در پی کشتنش بودند.
²چون عید خیمه‌ها که از اعیاد یهود بود، نزدیک شد،
³برادران عیسی به او گفتند: «اینجا را ترک کن و به یهودیه برو تا پیروانت کارهایی را که می‌کنی ببینند،
⁴زیرا هر که بخواهد شناخته شود، در نهان کار نمی‌کند. تو که این کارها را می‌کنی، خود را به جهان بنما.»
⁵زیرا حتی برادرانش نیز به او ایمان نیاورده بودند.
⁶پس عیسی به ایشان گفت: «هنوز وقت من فرا~نرسیده، امّا برای شما هر وقتی مناسب است.
⁷جهان نمی‌تواند از شما متنفر باشد امّا از من نفرت دارد، زیرا من شهادت می‌دهم که کارهایش بد است.
⁸شما خود برای عید بروید، من [فعلاً] به این عید نمی‌آیم، زیرا وقت من هنوز فرا~نرسیده است.»
⁹این را گفت و در جلیل ماند.
¹⁰امّا پس از آن که برادرانش برای آن عید رفتند، خود نیز رفت، امّا نه آشکارا بلکه در نهان.
¹¹پس یهودیان، هنگام عید او را جُسته، می‌پرسیدند: «آن مرد کجاست؟»
¹²و دربارۀ او بین مردم همهمۀ بسیار بود. بعضی می‌گفتند: «مردی است نیک.» امّا بعضی دیگر می‌گفتند: «نه! بلکه مردم را گمراه می‌کند.»
¹³لیکن چون از یهودیان می‌ترسیدند، هیچ‌کس دربارۀ او آشکارا سخن نمی‌گفت.
¹⁴امّا چون نیمی از عید گذشته بود، عیسی به صحن معبد آمد و به تعلیم دادن آغاز کرد.
¹⁵یهودیان در شگفت شده، می‌پرسیدند: «این مرد که علمِ دین نیاموخته، چگونه می‌تواند از چنین دانشی برخوردار باشد؟»
¹⁶عیسی در جواب ایشان گفت: «تعالیم من از خودم نیست، بلکه از اوست که مرا فرستاده است.
¹⁷اگر کسی براستی بخواهد ارادۀ او را به عمل آورد، در خواهد یافت که آیا این تعالیم از خداست یا من از خود می‌گویم.
¹⁸آن که از خود می‌گوید، در پی جلال خویشتن است، امّا آن که خواهان جلال فرستندۀ خویش است، راستگوست و در او هیچ ناراستی نیست.
¹⁹آیا موسی شریعت را به شما نداد؟ امّا هیچ‌یک از شما بدان عمل نمی‌کند. از چه رو کمر به قتل من بسته‌اید؟»
²⁰مردم پاسخ دادند: «تو دیوزده‌ای! کیست که در پی کشتن تو باشد؟»
²¹عیسی در پاسخ ایشان گفت: «من یک معجزه کردم و شما همگی از آن در شگفت شده‌اید.
²²موسی حکم ختنه را به شما داد - البته این نه از موسی بلکه از پدران قوم بود - و بر این پایه، در روز شَبّات نیز پسران را ختنه می‌کنید.
²³پس اگر انسان در روز شَبّات نیز ختنه می‌شود تا شریعت موسی شکسته نشود، چرا خشمگینید از اینکه تمام بدن انسانی را در روز شَبّات سلامتی بخشیدم؟
²⁴به ظاهر داوری مکنید، بلکه به حق داوری کنید.»
²⁵پس، برخی از اورشلیمیان گفتند: «آیا این همان نیست که قصد کشتنش دارند؟
²⁶ببینید چگونه آشکارا سخن می‌گوید و بدو هیچ نمی‌گویند! آیا ممکن است بزرگان قوم براستی دریافته باشند که او همان مسیح است؟
²⁷ما می‌دانیم این مرد از کجا آمده است، حال آنکه چون مسیح ظهور کند، کسی نخواهد دانست از کجا آمده است.»
²⁸آنگاه عیسی به هنگام تعلیم در معبد، ندا در داد که: «مرا می‌شناسید و می‌دانید از کجایم. امّا من از جانب خود نیامده‌ام. او که مرا فرستاده، حق است؛ و شما او را نمی‌شناسید.
²⁹امّا من او را می‌شناسم، زیرا من از اویم و او مرا فرستاده است.»
³⁰پس خواستند گرفتارش کنند، امّا هیچ‌کس بر او دست دراز نکرد، چرا که ساعت او هنوز فرا~نرسیده بود.
³¹با این حال، بسیاری از آن جماعت بدو ایمان آوردند. آنان می‌گفتند: «آیا چون مسیح بیاید، بیش از این مرد معجزه خواهد کرد؟»
³²امّا به گوش فَریسیان رسید که مردم دربارۀ او چنین همهمه می‌کنند. پس سران کاهنان و فَریسیان، نگهبانان معبد را فرستادند تا او را گرفتار کنند.
³³آنگاه عیسی گفت: «اندک زمانی دیگر با شما هستم، و سپس نزد فرستندۀ خود می‌روم.
³⁴مرا خواهید جُست، امّا نخواهید یافت؛ و آنجا که من هستم، شما نمی‌توانید آمد.»
³⁵پس یهودیان به یکدیگر می‌گفتند: «این مرد کجا می‌خواهد برود که ما نمی‌توانیم او را بیابیم؟ آیا می‌خواهد نزد یهودیانِ پراکنده در میان یونانیان برود و یونانیان را تعلیم دهد؟
³⁶مقصودش چه بود که گفت، ”مرا خواهید جُست، امّا نخواهید یافت؛ و آنجا که من هستم، شما نمی‌توانید آمد“؟»
³⁷در روز آخر که روز بزرگ عید بود، عیسی ایستاد و به بانگ بلند ندا در داد: «هر که تشنه است، نزد من آید و بنوشد.
³⁸هر که به من ایمان آوَرَد، همان‌گونه که کتاب می‌گوید، از بطن او نهرهای آب زنده روان خواهد شد.»
³⁹این سخن را دربارۀ روح گفت، که آنان که به او ایمان بیاورند، آن را خواهند یافت؛ زیرا روح هنوز عطا نشده بود، از آن رو که عیسی هنوز جلال نیافته بود.
⁴⁰برخی از جماعت، با شنیدن این سخنان گفتند: «براستی که این مرد همان پیامبر موعود است.»
⁴¹دیگران می‌گفتند: «مسیح است.» امّا گروهی دیگر می‌پرسیدند: «مگر مسیح از جلیل ظهور می‌کند؟
⁴²آیا کتاب نگفته است که مسیح از نسل داوود خواهد بود و از بِیت‌لِحِم، دهکده‌ای که داوود در آن می‌زیست، ظهور خواهد کرد؟»
⁴³پس دربارۀ عیسی بین مردم اختلاف افتاد.
⁴⁴عده‌ای می‌خواستند او را گرفتار کنند، امّا هیچ‌کس بر او دست دراز نکرد.
⁴⁵پس نگهبانانِ معبد نزد سران کاهنان و فَریسیان بازگشتند. ایشان از آنها پرسیدند: «چرا او را نیاوردید؟»
⁴⁶نگهبانان پاسخ دادند: «تا کنون، کسی چون این مرد سخن نگفته است!»
⁴⁷پس فَریسیان گفتند: «مگر شما نیز فریب خورده‌اید؟
⁴⁸آیا از بزرگان قوم یا فَریسیان کسی هست که به او ایمان آورده باشد؟
⁴⁹البته که نه! امّا این مردمِ عامی که چیزی از شریعت نمی‌دانند، ملعونند.»
⁵⁰نیقودیموس، که پیشتر نزد عیسی رفته و یکی از آنها بود، گفت:
⁵¹«آیا شریعت ما کسی را محکوم می‌کند بدون اینکه نخست سخن او را بشنود و دریابد چه کرده است؟»
⁵²در پاسخ گفتند: «مگر تو نیز جلیلی هستی؟ تحقیق کن و ببین که هیچ پیامبری از جلیل برنخاسته است.» [
⁵³سپس هر یک به خانۀ خویش رفتند.