برنامه مطالعه روزانه

18:1 آنگاه بِلدَدِ شوحی در پاسخ گفت:
²«تا به کِی به این سخنان ادامه خواهی داد؟ تأمل کن و آنگاه سخن خواهیم گفت.
³چرا همچون چارپایان به شمار آییم؟ چرا در نظرت ابله بنماییم؟
⁴ای که از خشم، خویشتن را می‌دَری، آیا زمین باید به خاطر تو متروک شود، یا صخره‌ها از جای خود منتقل گردند؟
⁵«براستی که روشناییِ شریران خاموش می‌شود و شعلۀ آتشِ ایشان نوری ندارد.
⁶نوری که در خیمۀ اوست تاریک می‌شود، و چراغ بالای سرش خاموش می‌گردد.
⁷قدمهای استوارش کوتاه شده، و تدبیرهایش او را به زیر افکنده است.
⁸زیرا به پای خود به دام می‌افتد، و بر روی تورها راه می‌رود.
⁹تله، پاشنه‌اش را می‌گیرد، و دام، او را محکم نگاه می‌دارد.
¹⁰طناب برایش بر زمین پنهان است، و تله برایش بر سر راه.
¹¹ترسها از هر سو او را هراسان می‌سازد، و در هر قدم آزارش می‌دهد.
¹²قوایش رو به تحلیل است، و مصیبت انتظارِ لغزش او را می‌کِشد.
¹³بیماری پوستِ تن او را می‌خورَد، و نخست‌زادۀ مرگ، اعضای بدنِ او را.
¹⁴از خیمه‌ای که بر آن اعتماد داشت کنده شده، و به حضور پادشاهِ وحشت آورده شده است.
¹⁵ساکنان خیمۀ او هیچ‌یک از کسانِ او نیستند؛ بر مَسکن او گوگرد پاشیده شده است.
¹⁶ریشه‌هایش از زیر می‌خشکد، و شاخه‌اش از بالا قطع می‌شود.
¹⁷خاطره‌اش از زمین محو می‌گردد، و در کوچه‌ها نامی ندارد.
¹⁸از روشنایی به تاریکی بیرون رانده شده، و از جهان بیرون افکنده گشته است.
¹⁹او را در میان قومش نه اولادی است و نه نسلی، و نه در اقامتگاهش هیچ بازمانده‌ای.
²⁰مغرب‌زمینیان از سرنوشتش در حیرتند، و مشرق‌زمینیان را وحشت درگرفته است.
²¹بدرستی که چنین است مسکنِ بدکاران، و اینچنین، منزلگه خدانشناسان.»

19:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«تا به کِی عذابم می‌دهید، و با سخنان خود مرا خُرد می‌کنید؟
³دهمین بار است که مرا سرزنش می‌کنید؛ آیا از بدرفتاری با من شرم ندارید؟
⁴حتی اگر براستی گمراه شده باشم، خطایم به زیان خودم تمام خواهد شد.
⁵اگر به‌واقع خود را برتر از من می‌پندارید، و رسوایی مرا بر ضدم به کار می‌گیرید،
⁶بدانید که خدا بر من بدی روا داشته، و مرا به دام خویش احاطه کرده است.
⁷هرچند فریاد سر می‌دهم: ”خشونت!“ پاسخی نیست. هرچند فریادِ کمک بلند می‌کنم، فریادرسی نیست.
⁸راهِ مرا مسدود کرده که عبور نتوانم کرد، و تاریکی را بر طریقهایم مستولی گردانیده است.
⁹آبرویم را از من گرفته، و تاج از سرم برداشته است.
¹⁰مرا از هر سو در هم می‌شکند، و نیست گردیده‌ام؛ امیدم را چون درختی ریشه‌کن کرده است.
¹¹خشم خود را بر ضد من افروخته است، و مرا دشمن خود می‌شمارد.
¹²لشکریانش با هم پیش می‌آیند؛ بر ضد من سنگر می‌سازند، و گرداگردِ خیمه‌ام اردو می‌زنند.
¹³«برادرانم را از من دور کرده است، و آشنایانم به‌کلی با من بیگانه‌اند.
¹⁴خویشانم از من کناره جسته‌اند، و دوستانم مرا به فراموشی سپرده‌اند.
¹⁵میهمانانِ خانه و کنیزانم مرا غریبه می‌شمارند، و در نظرشان بیگانه‌ای بیش نیستم.
¹⁶غلام خود را فرا~می‌خوانم، اما پاسخم نمی‌دهد؛ باید به دهان خویش از او التماس کنم.
¹⁷نَفَسم برای زنم مشمئزکننده است، و وجودم برای فرزندانِ مادرم چندش‌آور.
¹⁸کودکان نیز مرا خوار می‌شمرند، و چون برمی‌خیزم بر ضد من سخن می‌گویند.
¹⁹محرمانِ رازم جملگی از من بیزارند، آنان که دوستشان می‌دارم بر ضد من برخاسته‌اند.
²⁰پوستی بر استخوان بیش نیستم؛ به تارِ مویی بندم و بس.
²¹بر من ترحم کنید! بر من ترحم کنید، ای دوستان من! زیرا که دست خدا مرا زده است.
²²چرا همچون خدا بر من جفا می‌کنید؟ آیا از خوردن گوشت تنم سیر نشده‌اید؟
²³«کاش سخنانم نوشته می‌شد! کاش در کتابی ثبت می‌گردید!
²⁴کاش با قلم آهنین و سُرب، بر صخره‌ای تا به ابد حَک می‌شد!
²⁵اما من می‌دانم که ولیّ من زنده است، و در آخر بر زمین خواهد ایستاد.
²⁶پس از آنکه پوست تنم اینچنین بگندد، با این همه، در جسم خویش خدا را خواهم دید!
²⁷آری، من خودْ او را خواهم دید، و چشمان خودم بر او خواهد نگریست، نه دیگری. و دلم در اندرونم چه بی‌تاب است!
²⁸«اگر گویید: ”چگونه شکارش کنیم، زیرا که ریشۀ مشکل در خودِ اوست؟“
²⁹خود باید از شمشیر بترسید، زیرا که غضب، مجازاتِ شمشیر در پی دارد، تا بدانید که داوری هست.»

1:1 کلام خداوند که در ایام یوشیا فرزند آمون، پادشاه یهودا، بر صَفَنیا فرزند کوشی، پسر جِدَلیا، پسر اَمَریا، پسر حِزِقیا نازل شد:
²خداوند می‌فرماید: «همه چیز را از روی زمین یکسره نابود خواهم کرد؛
³انسان و حیوان را نابود خواهم کرد، پرندگان آسمان و ماهیان دریا را، و سنگهای لغزش را با شریران. من آدمیان را از روی زمین ریشه‌کن خواهم کرد؛» این است فرمودۀ خداوند.
⁴«من دست خود را بر ضد یهودا دراز خواهم کرد، بر ضد همۀ ساکنان اورشلیم؛ همۀ آثار باقیمانده از بَعَل را از این مکان ریشه‌کن خواهم کرد، و نامهای موبدان و نیز کاهنان را،
⁵آنان را که بر بامها در برابر لشکر آسمان سَجده می‌کنند، و آنان را که سَجده کرده، به خداوند سوگند می‌خورند و به مِلکوم نیز سوگند می‌خورند؛
⁶آنان را که از پیروی خداوند روی برمی‌تابند، نه خداوند را می‌جویند و نه از او مسئلت می‌کنند.»
⁷در پیشگاه خداوندگارْ یهوه خاموش باشید، زیرا که روز خداوند نزدیک است؛ خداوند قربانی‌ای مهیا کرده و دعوت‌شدگانِ خود را تقدیس نموده است.
⁸در روز قربانی خداوند، «من صاحبمنصبان و شاهزادگان را مجازات خواهم کرد و همۀ کسانی را که جامۀ بیگانه بر تن می‌کنند.
⁹در آن روز همۀ آنان را که از روی آستانه می‌جهند مجازات خواهم کرد، آنان را که خانۀ خداوند خویش را از ظلم و فریب آکنده می‌سازند.»
¹⁰خداوند می‌گوید: «در آن روز، فریادی از ’دروازۀ ماهی‘ شنیده خواهد شد، شیونی از ’محلۀ جدید‘، و صدای شکستگی عظیم از تَلها.
¹¹ای ساکنان محلۀ بازار، شیون کنید! زیرا که بازرگانان جملگی از میان رفته‌اند؛ آنان که با پول سر و کار دارند، جملگی منقطع گشته‌اند.
¹²در آن زمان اورشلیم را به چراغها تفحص خواهم کرد، و آنان را که آسوده‌خیال بر ته‌ماندۀ شراب خود چُرت می‌زنند مجازات خواهم نمود، آنان را که در دلهای خود می‌گویند: ”خداوند نه نیکی می‌کند و نه بدی.“
¹³ثروت ایشان به یغما خواهد رفت و خانه‌هایشان ویران خواهد شد. خانه‌ها بنا خواهند کرد، اما در آنها ساکن نخواهند شد؛ تاکستانها غرس خواهند کرد، اما از شراب آنها نخواهند نوشید.»
¹⁴روز عظیم خداوند نزدیک است، نزدیک است و خیلی زود فرا~می‌رسد؛ آوای روز خداوند تلخ است، مرد جنگاور در آن فریاد برمی‌آورد.
¹⁵آن روز، روز غضب است، روز تنگی و فشار، روز خرابی و ویرانی، روز تاریکی و تیرگی، روز ابرها و سیاهی،
¹⁶روز کَرِنا و غریو جنگ علیه شهرهای حصاردار و برجهای بلند.
¹⁷من آدمیان را به تنگ خواهم آورد، چندان که کورانه راه خواهند رفت، زیرا که به خداوند گناه ورزیده‌اند؛ خونشان چون غبار بر زمین خواهد ریخت، و پیکرشان همچون فضولات.
¹⁸در روز غضب خداوند، نه نقرۀ آنان رهایی‌شان تواند داد، نه طلایِشان. تمامی جهان از آتش غیرت او خواهد سوخت، زیرا بر جمله ساکنان زمین هلاکتی هولناک خواهد آورد.

3:1 ای عزیزان، این نامۀ دوّم است که به شما می‌نویسم. هر دو نامه را به قصد یادآوری نگاشتم تا شما را به تفکری سالم برانگیزانم،
²تا کلامی را که پیامبران مقدّس در ایام گذشته گفته‌اند، به یاد آرید و نیز حکم خداوند و نجات‌دهندۀ ما را که به واسطۀ رسولان شما بیان شد.
³قبل از هر چیز، بدانید که در ایام آخر استهزاکنندگانی ظهور خواهند کرد که پیرو امیال پلید خود خواهند بود و استهزاکنان
⁴خواهند گفت: «پس چه شد وعدۀ آمدن او؟ از زمانی که پدران ما به خواب رفتند، همه چیز همان‌گونه است که از بدو آفرینش بود!»
⁵بدین‌سان، آنان به عمد بر این حقیقت چشم می‌پوشند که به کلام خدا آسمانها از قدیم بود و زمین از آب و به وسیلۀ آب شکل گرفت؛
⁶و به وسیلۀ همین آب، دنیای آن زمان غرق و نابود شد.
⁷و به همان کلام، آسمانها و زمینِ کنونی برای آتش ذخیره شده است و تا روز داوری و هلاکت بی‌دینان نگاه داشته می‌شود.
⁸امّا ای عزیزان، از این نکته غافل مباشید که نزد خداوند یک روز همچون هزار سال است و هزار سال همچون یک روز.
⁹برخلاف گمان برخی، خداوند در انجام وعده‌اش تأخیر نمی‌ورزد، بلکه با شما بردبار است، چه نمی‌خواهد کسی هلاک شود بلکه می‌خواهد همگان به توبه گرایند.
¹⁰امّا روز خداوند چون دزد خواهد آمد، که در آن آسمانها با غریوی مَهیب از میان خواهد رفت و اجرام سماوی سوخته شده فرو~خواهد پاشید، زمین و همۀ کارهایش عیان خواهد شد.
¹¹پس حال که همۀ اینها بدین سان فرو~خواهد پاشید، شما چگونه مردمان باید باشید؟ بر شماست که زندگی مقدّس و خداپسندانه‌ای داشته،
¹²انتظار روز خدا را بکشید و فرا~رسیدن آن را بشتابانید. آن روز سبب خواهد شد که آسمانها به آتش کشیده شده، فرو~پاشند و اجرام سماوی از گرما ذوب گردند.
¹³امّا ما بنا بر وعدۀ او مشتاقانه در انتظار آسمانی جدید و زمینی جدید هستیم که منزلگه پارسایی است.
¹⁴پس ای عزیزان، حال که این امور را انتظار می‌کشید، به سعی تمام بکوشید تا در حضور او بی‌لکه و بی‌عیب و در صلح یافت شوید.
¹⁵و شکیبایی خداوندِ ما را رستگاری بینگارید، همان‌گونه که برادر عزیز ما پولس نیز مطابق حکمتی که به او عطا شده است، به شما نوشت.
¹⁶او در همۀ نامه‌های خود چنین می‌نویسد، هر آنگاه که از این امور سخن می‌گوید. نامه‌های او شامل مطالبی است که درکش دشوار است و جاهلان و سست‌مایگان تحریفش می‌کنند، همان‌گونه که با دیگر نوشته‌های مقدّس چنین می‌کنند، و این موجب هلاکتشان خواهد شد.
¹⁷پس شما ای عزیزان، حال که این را می‌دانید، به‌هوش باشید مبادا به راه نادرستِ بی‌دینان گمراه شوید و پایداری‌تان را از کف بدهید،
¹⁸بلکه در فیض و شناخت خداوند و نجات‌دهندۀ ما عیسی مسیح نمو کنید، که او را از حال تا ابدالآباد جلال باد! آمین.