برنامه مطالعه روزانه

1:1 خداوند موسی را فرا~خواند و از خیمۀ ملاقات با او سخن گفت و فرمود:
²«بنی‌اسرائیل را خطاب کرده، بدیشان بگو: هرگاه کسی از شما هدیه‌ای به خداوند تقدیم کند، باید هدیۀ خود را از چارپایان یعنی از رمه یا گله تقدیم نماید.
³«اگر هدیۀ وی قربانی تمام‌سوز از رمه باشد، گاوِ نرِ بی‌عیب تقدیم کند. آن را به دَرِ خیمۀ ملاقات بیاورد تا مقبول درگاه خداوند افتد.
⁴او باید دست خود را بر سر قربانی تمام‌سوز بگذارد، و برایش مقبول خواهد افتاد تا به جهت او کفّاره کند.
⁵آنگاه گاو را در حضور خداوند ذبح کند، و پسران هارون، یعنی کاهنان، خون آن را بیاورند و بر دورتادورِ مذبح که نزد دَرِ خیمۀ ملاقات است، بپاشند.
⁶سپس پوست قربانی تمام‌سوز را بکند و آن را قطعه‌قطعه کند.
⁷پسران هارونِ کاهن بر مذبح آتش نهند و بر آتش هیزم بچینند.
⁸سپس پسران هارون، یعنی کاهنان، قطعه‌ها را با سر و چربی بر هیزمی که بر آتشِ مذبح است، بچینند.
⁹اما او اندرونی و پاچه‌ها را به آب بشوید. سپس کاهن همه را بر مذبح بسوزاند. این است قربانی تمام‌سوز، هدیۀ اختصاصی و رایحۀ خوشایند برای خداوند.
¹⁰«اگر هدیۀ او قربانی تمام‌سوز از گله، یعنی گوسفند یا بز باشد، حیوان نرِ بی‌عیب تقدیم کند.
¹¹آن را در جانب شمالی مذبح در حضور خداوند ذبح کند، و پسران هارون، یعنی کاهنان، خونش را بر دورتادورِ روی مذبح بپاشند.
¹²سپس آن را به همراه سر و چربی قطعه‌قطعه کند، و کاهن همه را بر هیزمی که بر آتش مذبح است، بچیند.
¹³اما اندرونی و پاچه‌ها را به آب بشوید. سپس کاهن همه را تقدیم کند و بر مذبح بسوزاند. این است قربانی تمام‌سوز، هدیۀ اختصاصی و رایحۀ خوشایند برای خداوند.
¹⁴«اگر هدیۀ او به خداوند قربانی تمام‌سوز از پرندگان باشد، قُمری یا جوجه کبوتر تقدیم کند.
¹⁵کاهن آن را نزد مذبح بیاورد و سرش را پیچانده، آن را بر مذبح بسوزاند و خونش بر دیوارۀ مذبح چلانده شود.
¹⁶چینه‌دان را با محتوایش درآورد و بر جانب شرقی مذبح در جای خاکستر، بیفکند.
¹⁷سپس بالهای پرنده را گرفته آن را از میان چاک کند، بی‌آنکه دو پاره شود. آنگاه کاهن آن را بر هیزمی که بر آتش مذبح است، بسوزاند. این است قربانی تمام‌سوز، هدیۀ اختصاصی و رایحۀ خوشایند برای خداوند.

2:1 «هرگاه کسی هدیۀ آردی به خداوند تقدیم کند، هدیه‌اش باید از آرد مرغوب باشد. بر آن روغن بریزد و کُندُر بنهد،
²و آن را نزد پسران هارون، یعنی کاهنان، بیاورد. آنگاه از آن یک مشت برگیرد، یعنی از آرد مرغوب و روغن و تمامی کُندُرش، و کاهن آن را به عنوان یادگاری بر مذبح بسوزاند. این است هدیۀ اختصاصی و رایحۀ خوشایند برای خداوند.
³اما بقیۀ هدیۀ آردی از آنِ هارون و پسرانش خواهد بود. این است یکی از قسمتهای بسیار مقدس هدایای اختصاصی که به خداوند تقدیم می‌شود.
⁴«اگر هدیۀ آردی پخته شده در تنور تقدیم می‌کنی، باید قُرصهای بی‌خمیرمایه از آردِ مرغوبِ آمیخته به روغن باشد، یا گِرده‌های نازک بی‌خمیرمایه و آغشته به روغن.
⁵اگر هدیه‌ات، هدیۀ آردی پخته شده بر ساج است، باید از آرد مرغوب و بی‌خمیرمایۀ آمیخته به روغن باشد.
⁶آن را چند پاره کن و بر آن روغن بریز. این است هدیۀ آردی.
⁷اگر هدیه‌ات، هدیۀ آردی پخته شده در تابه است، باید از آرد مرغوبِ آمیخته به روغن تهیه شود.
⁸هدیۀ آردی را که از این مواد تهیه شده باشد، نزد خداوند بیاور و آن را به کاهن تقدیم کن و او آن را نزد مذبح خواهد برد.
⁹کاهن قسمت یادگاری را از هدیۀ آردی برگیرد و بر مذبح بسوزاند. این است هدیۀ اختصاصی و رایحۀ خوشایند برای خداوند.
¹⁰اما بقیۀ هدیۀ آردی از آنِ هارون و پسرانش خواهد بود. این است یکی از قسمتهای بسیار مقدس هدایای اختصاصی که به خداوند تقدیم می‌شود.
¹¹«هیچ‌یک از هدایای آردی که به خداوند تقدیم می‌کنید نباید با خمیرمایه تهیه شده باشد، زیرا در هدیۀ اختصاصی که تقدیم خداوند می‌کنید، نباید هیچ خمیرمایه یا عسل بسوزانید.
¹²اینها را می‌توان به عنوان هدیۀ نوبر نزد خداوند برد، اما نباید به عنوان رایحۀ خوشایند بر مذبح تقدیم کرد.
¹³به همۀ هدایای آردی خود نمک بزن. مباد که نمکِ عهد تو با خدایت، در هدیۀ آردی تو یافت نشود. با همۀ هدایایت نمک تقدیم کن.
¹⁴«اگر هدیۀ آردی از نوبر محصول به خداوند تقدیم می‌کنی، باید دانه‌های غلّۀ نورَس که کوبیده و در آتش برشته شده باشد، تقدیم کنی.
¹⁵بر آن روغن بریز و کُندُر بگذار. این است هدیۀ آردی.
¹⁶کاهن قسمتِ یادگاری هدیۀ آردی، یعنی قدری از غلۀ کوبیدۀ آن و قدری از روغنِ آن را با همۀ کُندُرش بسوزاند. این است هدیۀ اختصاصی برای خداوند.

103:1 ای جان من خداوند را متبارک بخوان! و هر چه در درون من است، نام قدوس او را متبارک خواند!
²ای جان من، خداوند را متبارک بخوان و هیچ‌یک از همۀ احسانهایش را فراموش مکن!
³که همۀ گناهانت را می‌آمرزد، و همۀ بیماریهایت را شفا می‌بخشد!
⁴که حیات تو را از هاویه فدیه می‌دهد و تاجِ محبت و رحمت را بر سرت می‌نهد!
⁵که جان تو را به چیزهای نیکو سیر می‌کند تا همچون عقاب، جوانی تو تازه شود.
⁶خداوند عدل و انصاف را برای همۀ مظلومان به جا می‌آورد.
⁷او راههای خود را به موسی آموخت و اعمال خویش را به بنی‌اسرائیل.
⁸یهوه رحیم و فیاض است، دیرخشم و آکنده از محبت.
⁹تا ابد محاکمه نخواهد کرد، و همیشه بُغض نخواهد داشت.
¹⁰او با ما مطابق گناهانمان رفتار نمی‌کند و به ما بر حسب تقصیراتمان سزا نمی‌دهد.
¹¹زیرا به اندازه‌ای که آسمان از زمین فراتر است، به همان اندازه نیز محبت خدا نسبت به ترسندگان او عظیم است!
¹²به اندازه‌ای که مشرق از مغرب دور است به همان اندازه نیز نافرمانیهای ما را از ما دور کرده است.
¹³چنانکه پدر بر فرزندان خود رئوف است، همچنان خداوند نیز بر ترسندگان خویش رأفت می‌کند.
¹⁴زیرا سرشتِ ما را می‌داند، و به یاد دارد که ما خاک هستیم!
¹⁵و اما انسان، روزهای عمرش همچون علف است؛ مانند گل صحرا می‌شکفد،
¹⁶اما به وزش بادی از میان می‌رود، و دیگر اثری از او بر جای نمی‌ماند!
¹⁷اما از ازل تا به ابد محبت خداوند شامل حال ترسندگان اوست، و عدالت او شامل حال فرزندانِ فرزندانِ ایشان،
¹⁸و آنان که عهد او را حفظ می‌کنند و به جا آوردن احکامش را یاد می‌دارند.
¹⁹خداوند تخت خویش را در آسمان استوار ساخته، و پادشاهی‌اش بر همه مسلط است.
²⁰ای فرشتگان خداوند، او را متبارک خوانید، ای زورآورانی که کلام او را به جا می‌آورید و فرمانبردار اویید.
²¹ای جمیع لشکریان او، و ای خادمان او که اراده‌اش را به جا می‌آورید، خداوند را متبارک خوانید!
²²ای همۀ کارهای خداوند، او را در هر کجای فرمانروایی‌اش متبارک خوانید! ای جان من، خداوند را متبارک بخوان!

11:1 پس، از من سرمشق بگیرید، چنانکه من از مسیح سرمشق می‌گیرم.
²شما را تحسین می‌کنم که در همه چیز مرا به یاد می‌آورید و سنّتها را به همان شکل که به شما سپردم، حفظ می‌کنید.
³امّا می‌خواهم آگاه باشید که سر هر مرد، مسیح است، سر زن، مرد است، و سر مسیح خداست.
⁴هر مردی که سر پوشیده دعا یا نبوّت کند، سر خود را بی‌حرمت کرده است.
⁵و هر زنی که سر نپوشیده دعا یا نبوّت کند، سر خود را بی‌حرمت کرده است؛ این کار او درست مانند این است که سر خود را تراشیده باشد.
⁶اگر زنی سر خود را نمی‌پوشاند، پس اصلاً موهای خود را کوتاه کند؛ و اگر برای زن شرم‌آور است که موهایش را کوتاه کند یا بتراشد، پس باید سر خود را بپوشاند.
⁷مرد نباید سر خود را بپوشاند، زیرا او صورت و جلال خداست؛ امّا زن، جلالِ مرد است.
⁸زیرا مرد از زن پدید نیامده، بلکه زن از مرد پدید آمده است؛
⁹و مرد برای زن آفریده نشده، بلکه زن برای مرد.
¹⁰از همین رو، و به‌خاطر فرشتگان، زن باید نشانی از اقتدار بر سر داشته باشد.
¹¹با وجود این، در خداوند، نه زن از مرد بی‌نیاز است، نه مرد از زن.
¹²همان‌گونه که زن از مرد پدید آمد، مرد نیز به واسطۀ زن پدید می‌آید، امّا پدیدآورندۀ همه چیز خداست.
¹³خود قضاوت کنید: آیا برای زن شایسته است که سر نپوشیده به درگاه خدا دعا کند؟
¹⁴آیا طبیعتِ امور، خود به شما نمی‌آموزد که اگر مردی موی بلند داشته باشد، برای او شرم‌آور است،
¹⁵امّا اگر زنی موی بلند داشته باشد، مایۀ افتخار اوست؟ زیرا موی بلند به عنوان پوشش به زن داده شده است.
¹⁶امّا اگر کسی بخواهد آهنگی دیگر ساز کند، باید بگویم که ما را و نیز کلیساهای خدا را چنین رسمی نیست.
¹⁷امّا در آنچه اینک به شما حکم می‌کنم، به هیچ روی تحسینتان نمی‌کنم، زیرا وقتی شما گرد ‌هم می‌آیید، به جای فایده باعث ضرر است.
¹⁸نخست اینکه می‌شنوم آنگاه که به عنوان کلیسا جمع می‌شوید، در میان شما جداییها روی می‌دهد، و این را تا اندازه‌ای باور می‌کنم.
¹⁹شکی نیست که تفرقه‌ها نیز باید در میان شما باشد تا بدین‌گونه آنانی که اصالتشان به ثبوت می‌رسد، در میان شما شناخته شوند.
²⁰زمانی که شما در یک جا گرد ‌هم می‌آیید، براستی برای خوردن شام خداوند نیست.
²¹زیرا هنگام صرف غذا، هر یک از شما بی‌آنکه منتظر دیگران باشد شام خودش را می‌خورد، به گونه‌ای که یکی گرسنه می‌ماند، در حالی که دیگری مست می‌شود.
²²آیا خانه‌ها برای خوردن و نوشیدن ندارید؟ یا اینکه کلیسای خدا را خوار می‌شمارید و اشخاص بی‌چیز را شرمسار می‌سازید؟ به شما چه بگویم؟ آیا برای این کار تحسینتان کنم؟ به هیچ روی تحسینتان نخواهم کرد.
²³زیرا من از خداوند یافتم آنچه را به شما نیز سپردم، که عیسای خداوند در شبی که او را تسلیم دشمن کردند، نان را گرفت
²⁴و شکر نموده، پاره کرد و فرمود: «این است بدن من برای شما. این را به یاد من به جای آورید.»
²⁵به همین‌سان، پس از شام، جام را گرفت و فرمود: «این جام، عهد جدید است در خون من. هر بار که از آن می‌نوشید، به یاد من چنین کنید.»
²⁶زیرا هر گاه این نان را بخورید و از این جام بنوشید، مرگ خداوند را اعلام می‌کنید تا زمانی که بازآید.
²⁷پس هر که به شیوه‌ای ناشایسته نان را بخورد و از جام خداوند بنوشد، مجرم نسبت به بدن و خون خداوند خواهد بود.
²⁸امّا هر کس پیش از آنکه از نان بخورد و از جام بنوشد، خود را بیازماید.
²⁹زیرا هر که بدون تشخیصِ بدن بخورد و بنوشد، در واقع محکومیت خود را خورده و نوشیده است.
³⁰از همین روست که بسیاری از شما ضعیف و بیمارند و شماری هم خفته‌اند.
³¹امّا اگر بر خود حکم می‌کردیم، بر ما حکم نمی‌شد.
³²پس آنگاه که خداوند بر ما حکم می‌کند، تأدیب می‌شویم تا با دنیا محکوم نگردیم.
³³پس ای برادران من، چون برای خوردن گرد ‌هم می‌آیید، منتظر یکدیگر باشید.
³⁴اگر کسی گرسنه است، در خانۀ خود غذا بخورد تا گرد ‌هم آمدن شما به محکومیت نینجامد. در خصوص سایر چیزها نیز چون نزدتان آمدم، دستورات لازم را خواهم داد.