برنامه مطالعه روزانه

16:1 خداوند پس از مرگ دو پسر هارون که هنگام نزدیک شدن به خداوند مردند، موسی را خطاب کرده،
²به او گفت: «به برادرت هارون بگو به قُدسِ درون حجاب، پیش جایگاه کفّاره که بر صندوق است، همه وقت داخل نشود، مبادا بمیرد؛ زیرا من در ابر، بر فراز جایگاه کفّاره ظاهر می‌شوم.
³بلکه باید بدین‌گونه به قُدس داخل شود: با گوساله‌ای نرینه برای قربانی گناه و قوچی برای قربانی تمام‌سوز.
⁴او باید پیراهن مقدس کتان را بپوشد، زیرجامۀ کتان را بر تن کند، شالِ کتان را بر کمر بندد، و دستار کتان را بر سر نهد. اینها جامه‌های مقدسند؛ پس بدن خود را به آب غسل دهد و آنها را بپوشد.
⁵او باید از جماعت بنی‌اسرائیل دو بزِ نر برای قربانی گناه و یک قوچ برای قربانی تمام‌سوز بگیرد.
⁶«هارون گوسالۀ قربانی گناه را که برای خودِ اوست تقدیم کند، و برای خود و اهل خانه‌اش کفّاره به جا آوَرَد.
⁷آنگاه دو بز را برگیرد و آنها را نزد درِ خیمۀ ملاقات به حضور خداوند حاضر سازد.
⁸هارون بر آن دو بز قرعه بیفکند، یک قرعه برای خداوند و دیگری برای عَزازیل.
⁹سپس بزی را که قرعۀ خداوند بر آن افتاد بیاورد و آن را به عنوان قربانی گناه تقدیم کند.
¹⁰اما بزی را که قرعۀ عَزازیل بر آن افتاد، زنده به حضور خداوند حاضر کنند تا بر آن کفّاره به جا آورده شود و به بیابان نزد عَزازیل فرستاده شود.
¹¹«هارون گوسالۀ قربانی گناه را که برای خود اوست بیاورد، و برای خود و اهل خانه‌اش کفّاره به جا آورَد. او باید گوسالۀ قربانیِ گناه را که برای خود اوست، ذبح کند.
¹²سپس بخورسوزی پر از اَخگرهای آتش از مذبحِ حضور خداوند و دو مشت بخورِ خوشبوی کوبیده شده برگرفته، به درون حجاب بیاورد.
¹³بخور را بر آتشی که در حضور خداوند است بریزد، تا ابرِ بخور، جایگاه کفّاره را که بر صندوق شهادت است بپوشاند، مبادا بمیرد.
¹⁴سپس مقداری از خون گوساله را برگیرد و با انگشت خود بر قسمت جلویی جایگاه کفّاره، بر ضلع شرقی، بپاشد؛ آنگاه مقداری از خون را با انگشت خود هفت بار پیش روی جایگاه کفّاره بپاشد.
¹⁵«سپس بزِ قربانی گناه را که برای قوم است ذبح کند و خون آن را به درون حجاب آورده، با آن خون همان کند که با خون گوساله کرد؛ یعنی آن را بر جایگاه کفّاره و پیش روی آن بپاشد.
¹⁶بدین‌گونه برای قُدس کفّاره به جا خواهد آورد، به جهت ناپاکیهای قوم اسرائیل و نافرمانیهایشان، یعنی برای تمامی گناهان آنها. آری، او برای خیمۀ ملاقات که با ایشان در میان ناپاکیهایشان ساکن است، چنین به عمل خواهد آورد.
¹⁷از زمانی که هارون داخل می‌شود تا در قُدس برای خود و اهل خانه‌اش و برای تمامی جماعت اسرائیل کفّاره به جا آورد، تا زمانی که بیرون می‌آید، هیچ‌کس نباید در خیمۀ ملاقات باشد.
¹⁸آنگاه نزد مذبحی که در حضور خداوند است بیرون آید و برای آن کفّاره به جا آورد. او باید مقداری از خون گوساله و مقداری از خون بز را برگیرد و بر شاخهای دور مذبح بمالد.
¹⁹آنگاه مقداری از خون را با انگشت خود هفت بار بر مذبح بپاشد و آن را از ناپاکیهای بنی‌اسرائیل تطهیر کرده، تقدیس نماید.
²⁰«پس از آنکه هارون از به جا آوردن کفّاره برای قُدس، خیمۀ ملاقات و مذبح فارغ شد، بز زنده را بیاوَرَد.
²¹هارون دو دست خود را بر سر بز زنده بنهد، و بر آن به تمامی تقصیرات بنی‌اسرائیل و همۀ نافرمانیهایشان، یعنی به تمامی گناهان آنها اعتراف کند. او این همه را بر سر بز بگذارد، و بز را به دست شخصی آماده، به بیابان روانه سازد.
²²بز همۀ تقصیرات ایشان را بر خود به جایی دورافتاده خواهد برد. پس بز را در بیابان رها کند.
²³«سپس هارون به خیمۀ ملاقات داخل شود و جامه‌های کتان را که هنگام دخول به قُدس پوشیده بود از تن به در آورده، آنها را در آنجا وانهَد.
²⁴آنگاه در مکانی مقدس بدن خود را به آب غسل داده، جامه‌های خویش را بر تن کند و بیرون آمده، قربانی تمام‌سوزِ خود و قربانی تمام‌سوزِ قوم را تقدیم نماید، و بدین‌گونه برای خود و قوم کفّاره به جا آوَرَد.
²⁵سپس چربی قربانی گناه را بر مذبح بسوزاند.
²⁶آن که بزِ عَزازیل را رها می‌کند باید جامۀ خود را بشوید و بدن خود را به آب غسل دهد، و آنگاه می‌تواند به اردوگاه داخل شود.
²⁷گوساله و بز قربانی گناه که خونشان برای به جا آوردن کفّاره به قُدس آورده شده بود، باید از اردوگاه بیرون برده شود. پوست و گوشت و فضولات آنها را به آتش بسوزانند.
²⁸آن که آنها را می‌سوزاند، باید جامۀ خود را بشوید و بدن خود را به آب غسل دهد، و آنگاه می‌تواند به اردوگاه داخل شود.
²⁹«این برای شما فریضه‌ای ابدی باشد که در دهمین روز از ماه هفتم جانهای خویش را رنجور سازید و هیچ کار مکنید، خواه بومی و خواه غریبی که در میان شما مسکن گزیده است.
³⁰زیرا در این روز برای تطهیر شما کفّاره به جا آورده خواهد شد. آنگاه از همۀ گناهانتان در حضور خداوند طاهر خواهید شد.
³¹این است شَبّاتِ فراغت برای شما، پس جانهای خویش را رنجور سازید؛ این است فریضه‌ای ابدی.
³²کاهنی که به جانشینیِ پدرش مسح و تخصیص می‌شود، باید کفّاره را به جا آورد. او باید جامه‌های کتان، یعنی جامه‌های مقدس را بر تن کند
³³و برای قُدس، خیمۀ ملاقات و مذبح کفّاره به جا آورد، همچنین برای کاهنان و تمام افراد جماعت.
³⁴این برای شما فریضه‌ای ابدی باشد که سالی یک بار برای قوم اسرائیل به جهت تمامی گناهانشان کفّاره به جا آورید.» پس موسی چنانکه خداوند به او فرمان داده بود به عمل آورد.

119:1 خوشا به حال آنان که در راستی گام برمی‌دارند، و از شریعت خداوند پیروی می‌کنند.
²خوشا به حال آنان که شهادات او را نگاه می‌دارند، و به جان و دل او را می‌جویند.
³به هیچ روی کج‌رَوی نمی‌کنند، بلکه در راههای او گام می‌زنند.
⁴تو احکام خویش را صادر کرده‌ای تا آنها را به‌تمامی نگاه داریم.
⁵کاش که راههای من مستحکم شود در نگاه داشتن فرایض تو.
⁶آنگاه شرمسار نخواهم شد، هنگامی که جمله فرمانهای تو را در نظرِ خود می‌دارم.
⁷تو را با دلی صالح سپاس می‌گویم، آنگاه که قوانین عادلانۀ تو را فرا~می‌گیرم.
⁸فرایض تو را نگاه خواهم داشت، مرا یکسره ترک منما!
⁹چگونه مرد جوان راهِ خود را پاک نگاه دارد؟ با نگاه داشتن کلام تو!
¹⁰تو را به جان و دل می‌جویم؛ مگذار از فرمانهای تو منحرف شوم.
¹¹کلام تو را در دل خود ذخیره کرده‌ام، تا به تو گناه نورزم!
¹²خداوندا تو متبارکی فرایض خود را به من بیاموز.
¹³به لبهای خویش بازمی‌گویم، همۀ قوانینی را که از دهان تو صادر شده است.
¹⁴از پیرویِ قوانین تو شادمان می‌گردم، چنانکه از به دست آوردن ثروتی عظیم!
¹⁵در احکام تو تأمل می‌کنم، و راههایت را در نظر خود می‌دارم.
¹⁶از فرایض تو لذت می‌برم؛ کلامت را از یاد نخواهم برد.
¹⁷به خادمت احسان کن تا زنده بمانم و کلامت را نگاه دارم.
¹⁸چشمانم را بگشا تا از شریعت تو شگفتیها ببینم.
¹⁹من بر زمین، غریبم؛ فرمانهای خویش از من پوشیده مدار!
²⁰جانم از شدتِ اشتیاق به قوانین تو پیوسته در التهاب است!
²¹تو متکبرانِ ملعون را توبیخ می‌کنی، که از فرامین تو انحراف می‌جویند.
²²ننگ و تحقیر را از من بگردان، زیرا که شهادات تو را نگاه می‌دارم.
²³حتی اگر حاکمان در نشست خود بر ضد من فتوا دهند، خادمت در فرایض تو تأمل خواهد کرد.
²⁴نیز شهادات تو مایۀ لذت من است، آنها مشاوران مَنَند.
²⁵جان من به خاک چسبیده است؛ مطابق کلامت مرا زنده ساز!
²⁶راههای خود را برشمردم و تو مرا اجابت فرمودی؛ فرایض خویش را به من بیاموز.
²⁷طریق احکامِ خود را به من بفهمان؛ آنگاه در شگفتی‌هایت تأمل خواهم کرد.
²⁸جان من از فرط اندوه گداخته شده است؛ طبق کلامت مرا بر پا دار.
²⁹راه فریب را از من به دور دار، و شریعت خویش را بر من ارزانی فرما.
³⁰من طریق وفاداری را برگزیده‌ام، و قوانین تو را پیش روی خود گذارده‌ام.
³¹خداوندا، به شهادات تو می‌چسبم؛ مگذار سرافکنده شوم.
³²در طریق فرمانهای تو می‌دوم، زیرا تو دل مرا وسعت می‌بخشی.
³³خداوندا، طریق فرایض خود را به من بیاموز؛ آنگاه آنها را تا به آخر نگاه خواهم داشت.
³⁴مرا فهم عطا فرما تا شریعت تو را نگاه دارم، و آن را به تمامی دل حفظ کنم.
³⁵مرا در طریقِ فرمانهای خود هدایت فرما، زیرا رغبت من در آنهاست.
³⁶دل مرا به شهادات خود مایل گردان، و نه به سودجویی.
³⁷چشمانم را از دیدن بطالت بگردان، و در طریقهای خود مرا زنده ساز.
³⁸کلام خود را با خادمت استوار فرما، که آن را به ترسندگانت وعده فرموده‌ای.
³⁹ننگی را که از آن در هراسم از من دورکن، زیرا قوانین تو نیکوست.

12:1 می‌باید که فخر کنم؛ هرچند سودی از آن حاصل نمی‌شود، ادامه می‌دهم و به رؤیاها و مکاشفات خداوند می‌پردازم.
²شخصی را که در مسیح است، می‌شناسم که چهارده سالِ پیش به آسمان سوّم ربوده شد. نمی‌دانم با بدن به آسمان رفت یا بیرون از بدن، خدا می‌داند.
³و می‌دانم که به فردوسْ بالا برده شد - با بدن یا بیرون از بدن، خدا می‌داند -
⁴و چیزهای وصف‌ناشدنی شنید، که سخن گفتن از آنها بر انسان جایز نیست.
⁵من به چنین شخصی فخر می‌کنم. امّا دربارۀ خود، جز به ضعفهایم فخر نخواهم کرد.
⁶حتی اگر بخواهم فخر کنم، بی‌فهم نخواهم بود، زیرا حقیقت را بیان می‌کنم. امّا از این کار می‌پرهیزم تا کسی مرا چیزی بیش از آن مپندارد که در من می‌بیند و از من می‌شنود.
⁷امّا برای اینکه عظمت بی‌اندازۀ این مکاشفات مغرورم نسازد، خاری در جسمم به من داده شد، یعنی عامل شیطان، تا آزارم دهد و مرا از غرور بازدارد.
⁸سه بار از خداوند تمنا کردم آن را از من برگیرد،
⁹امّا مرا گفت: «فیض من تو را کافی است، زیرا قدرت من در ضعف به کمال می‌رسد.» پس با شادیِ هر چه بیشتر به ضعفهایم فخر خواهم کرد تا قدرت مسیح بر من ساکن شود.
¹⁰از همین رو، در ضعفها، دشنامها، سختیها، آزارها و مشکلات، به‌خاطر مسیح شادمانم، زیرا وقتی ناتوانم، آنگاه توانایم.
¹¹همچون بی‌فهمان رفتار کرده‌ام! شما ناگزیرم کردید. می‌بایست مورد ستایشتان باشم، چرا که هرچند هیچم، امّا از آن ’بزرگْ‌رسولان‘ چیزی کم ندارم.
¹²نشانه‌های رسالت، در نهایتِ بردباری در میان شما به ظهور رسید، با آیات و عجایب و معجزات.
¹³در قیاس با سایر کلیساها، چه اجحافی در حق شما شد، جز اینکه هرگز باری بر دوشتان نبوده‌ام؟ برای این بدی که در حق شما کردم، مرا ببخشید!
¹⁴اکنون آماده‌ام برای بار سوّم به دیدارتان بیایم، و باری بر دوشتان نخواهم بود. زیرا نه اموال شما، بلکه خود شما را می‌خواهم. چرا که فرزندان نیستند که باید برای والدین خود بیندوزند، بلکه والدین برای فرزندان خود می‌اندوزند.
¹⁵پس من با شادی بسیار هر چه دارم در راه جانهای شما خرج خواهم کرد و حتی جان خود را نیز دریغ نخواهم داشت. اگر من شما را بیشتر دوست می‌دارم، آیا شما باید مرا کمتر دوست بدارید؟
¹⁶امّا حتی اگر بپذیرید که خود بر دوش شما باری نبوده‌ام، لابد می‌گویید چون شخصی مکّار هستم، باید به نحوی از شما بهره‌برداری کرده باشم.
¹⁷آیا به واسطۀ آنان که نزدتان فرستادم از شما سوءاستفاده کردم؟
¹⁸من تیتوس را بر آن داشتم که نزد شما بیاید و برادرمان را نیز همراهش فرستادم. آیا تیتوس از شما سوءاستفاده کرد؟ آیا ما نیز به همین شیوه رفتار نکردیم و همین رَویّه را در پیش نگرفتیم؟
¹⁹آیا تا اینجا بر این تصور بوده‌اید که می‌کوشیم در برابر شما از خود دفاع کنیم؟ ما در حضور خدا و همچون کسانی سخن می‌گوییم که در مسیح‌اند، و هرآنچه می‌کنیم، ای عزیزان، برای بنای شماست.
²⁰زیرا بیم آن دارم که نزدتان بیایم و شما را آن‌گونه که انتظار دارم، نبینم، و شما نیز مرا چنانکه انتظار دارید، نبینید. بیم آن دارم که در میان شما جدال، حسد، خشم، خودخواهی، افترا، غیبت، غرور و بی‌نظمی ببینم.
²¹و نیز بیم آن دارم که چون نزد شما آیم، خدا بار دیگر مرا در حضور شما فروتن سازد و من به‌خاطر برخی که در گذشته گناه کرده و از ناپاکی، بی‌عفتی و عیاشی خود توبه نکرده‌اند، اندوهگین شوم.

13:1 این سوّمین بار است که به دیدارتان می‌آیم. «به گواهیِ دو یا سه شاهد، هر سخنی ثابت خواهد شد.»
²من در دیدار دوّم خود، کسانی را که در گذشته مرتکب گناه شده بودند، و نیز هر کس دیگر را هشدار دادم و اکنون نیز در غیاب خود باز هشدار می‌دهم که وقتی نزدتان بیایم، بر کسی آسان نخواهم گرفت.
³زیرا شما حجّت می‌خواهید بر اینکه مسیح در من سخن می‌گوید. او در قبال شما ضعیف نیست، بلکه در میان شما تواناست.
⁴زیرا هرچند در ضعف بر صلیب شد، امّا به قدرت خدا زیست می‌کند. به همین‌سان، ما نیز در او ضعیفیم، امّا با او در قبال شما به قدرت خدا زیست خواهیم کرد.
⁵خود را بیازمایید تا ببینید آیا در ایمان هستید یا نه. خود را مَحَک بزنید. آیا درنمی‌یابید که عیسی مسیح در شماست؟ مگر آنکه در این آزمایش مردود بشوید!
⁶و امیدوارم پی ببرید که ما مردود نشده‌ایم.
⁷دعای ما به درگاه خدا این است که مرتکب خطایی نشوید؛ نه تا معلوم شود که ما از آزمایش سرافراز بیرون آمده‌ایم، بلکه تا شما آنچه را که درست است، انجام دهید، حتی اگر به نظر آید که ما مردود شده‌ایم.
⁸زیرا نمی‌توانیم هیچ عملی برخلاف حقیقت انجام دهیم، بلکه هرآنچه می‌کنیم برای حقیقت است.
⁹زیرا هر گاه ما ضعیف باشیم و شما قوی، موجب شادیمان خواهد بود، و دعای ما این است که شما احیا شوید.
¹⁰به همین خاطر، در غیابم این مطالب را به شما می‌نویسم تا وقتی نزدتان آمدم، مجبور نباشم از اقتدار خود با شدتِ عمل استفاده کنم، اقتداری که خداوند نه برای ویران کردن، بلکه برای بنا به من داده است.
¹¹در خاتمه، ای برادران، شاد باشید؛ احیا شوید؛ پند گیرید؛ همرأی باشید؛ و در صلح و صفا زندگی کنید، که خدای محبت و صلح و صفا با شما خواهد بود.
¹²یکدیگر را به بوسه‌ای مقدّس سلام گویید.
¹³همۀ مقدسین، شما را سلام می‌فرستند.
¹⁴فیض خداوندْ عیسی مسیح، محبت خدا و رفاقتِ روح‌القدس با همۀ شما باد.