برنامه مطالعه روزانه

1:1 آدم، شِیث، اَنوش،
²قینان، مَهَلَلئیل، یارِد،
³خَنوخ، مَتوشالَح، لَمِک،
⁴نوح. پسران نوح، سام، حام و یافِث بودند.
⁵پسران یافِث، جومِر، ماجوج، مَدای، یاوان، توبال، ماشِک و تیراس بودند.
⁶پسران جومِر، اَشکِناز، ریفات و توجَرمَه بودند.
⁷پسران یاوان، اِلیشَه، تَرشیش، کِتّیم و رودانیم بودند.
⁸پسران حام، کوش، مِصرایِم، فوط و کنعان بودند.
⁹پسران کوش، سِبا، حَویلَه، سَبتا، رَعَمَه و سَبتِکا بودند. پسران رَعَمَه، صَبا و دِدان بودند.
¹⁰کوش پدر نِمرود بود، و نِمرود نخستین دلاورِ روی زمین شد.
¹¹مِصرایِم پدرِ لودیم، عَنامیم، لِهابیم و نَفتوخیم بود،
¹²و نیز پدرِ فَتروسیم، کَسلوحیم (که فلسطینیان از ایشان پدید آمدند)، و کَفتوریم.
¹³نخست‌زادۀ کنعان، صیدون بود و دیگر پسرش، حیت؛
¹⁴نوادگان کنعان، یِبوسیان، اَموریان، جِرجاشیان،
¹⁵حِویان، عَرْقیان، سینیان،
¹⁶اَروادیان، صِماریان و حَماتیان بودند.
¹⁷پسران سام، عیلام، آشور، اَرفَکشاد، لود و اَرام بودند و پسران اَرام، عوص، حول، جاتِر و ماشِک.
¹⁸اَرفَکشاد پدر شِلَخ بود، و شِلَخ پدرِ عِبِر.
¹⁹برای عِبِر دو پسر زاده شد: یکی فِلِج نام داشت، زیرا زمین در روزگار او تقسیم شد، و نام برادرش یُقطان بود.
²⁰یُقطان پدرِ اَلموداد، شِلِف، حَضَرمَوِت، یِرَخ،
²¹هَدورام، اوزال، دِقلَه،
²²عوبال، اَبیمائیل، صَبا،
²³اوفیر، حَویلَه و یوباب بود. اینان همگی پسران یُقطان بودند.
²⁴سام، اَرفَکشاد، شِلَخ،
²⁵عِبِر، فِلِج، رِعو،
²⁶سِروج، ناحور، تارَح
²⁷و اَبرام که همان ابراهیم است.
²⁸پسران ابراهیم، اسحاق و اسماعیل بودند.
²⁹نسب‌نامۀ ایشان چنین است: نِبایوت نخست‌زادۀ اسماعیل، قیدار، اَدبِئیل، مِبسام،
³⁰مِشماع، دومَه، مَسّا، حَدَد، تیما،
³¹یِطور، نافیش و قِدِمَه. اینها پسران اسماعیل بودند.
³²پسران قِطوره، مُتَعِۀ ابراهیم: قِطوره، زِمران و یُقشان و مِدان و مِدیان و یِشباق و شواَح را زایید. پسران یُقشان، صَبا و دِدان بودند.
³³پسران مِدیان، عِفَه و عیفِر و خَنوخ و اَبیداع و اِلداعَه بودند. اینان همگی پسران قِطوره بودند.
³⁴ابراهیم پدر اسحاق بود، و پسران اسحاق، عیسو و اسرائیل بودند.
³⁵پسران عیسو، اِلیفاز، رِعوئیل، یِعوش، یَعلام و قورَح بودند.
³⁶پسران اِلیفاز، تیمان، اومار، صِفوا، جَعتام و قِناز بودند، و نیز عَمالیق که مادرش تِمناع بود.
³⁷پسران رِعوئیل، نَخَت، زِراح، شَمَّه و مِزَّه بودند.
³⁸پسران سِعیر، لوطان، شوبال، صِبِعون، عَنَه، دیشان، اِصِر و دیشان بودند.
³⁹پسران لوطان، حوری و هومام بودند و خواهر لوطان، تِمناع بود.
⁴⁰پسران شوبال، عَلیان، مَنَحَت، عیبال، شِفو و اونام بودند. پسرانِ صِبِعون، اَیَه و عَنَه بودند.
⁴¹پسر عَنَه، دیشون بود و پسران دیشون، حَمران و اِشبان و یِتران و کِران بودند.
⁴²پسران اِصِر، بِلهان و زَعَوان و یَعَقان بودند. پسرانِ دیشان، عوص و اَران بودند.
⁴³پیش از آنکه پادشاهی بر بنی‌اسرائیل سلطنت کند، در سرزمین اَدوم این پادشاهان سلطنت می‌کردند: بِلاع پسر بِعور، که نام شهر او دینهابَه بود.
⁴⁴پس از مرگ بِلاع، یوباب پسر زِراح از بُصرَه، به جای او پادشاه شد.
⁴⁵پس از مرگ یوباب، حوشام از سرزمین تیمانیان به جایش پادشاه شد.
⁴⁶پس از مرگ حوشام، هَدَد پسر بِداد که مِدیان را در سرزمین موآب شکست داد، به جای او پادشاه شد. نام شهر او، عَویت بود.
⁴⁷پس از مرگ هَدَد، سَملَه از مَسریقَه به جایش پادشاه شد.
⁴⁸پس از مرگ سَملَه، شائول از رِحوبوت واقع در کنار رود به جای او پادشاه شد.
⁴⁹پس از مرگ شائول، بَعَل‌حانان پسر عَکبور به جایش پادشاه شد.
⁵⁰پس از مرگ بَعَل‌حانان، هَدَد به جای او پادشاه شد. نام شهر او، فاعو بود و نام زنش مِهیطَبئیل، دختر مَطرِد دختر می‌ذاهَب.
⁵¹و هَدَد نیز بمُرد. امیرانِ اَدوم از این قرار بودند: تِمناع، عَلیَه، یِتیت،
⁵²اُهولیبامَه، ایلَه، فینون،
⁵³قِناز، تیمان، مِبصار،
⁵⁴مَجدیئیل و عیرام. اینان امیرانِ اَدوم بودند.

14:1 برخی از مشایخ اسرائیل نزد من آمده، پیش رویم نشستند.
²آنگاه کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:
³«ای پسر انسان! این مردان بتهای بی‌ارزششان را در دل خود جای داده و سنگِ لغزشِ گناهِ خویش را در برابر خود نهاده‌اند. پس آیا حال از من مشورت بطلبند؟
⁴بنابراین، ایشان را خطاب کرده بگو، خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید: هر کس از خاندان اسرائیل که بتهای بی‌ارزش خود را در دلش جای دهد و سنگِ لغزشِ گناهِ خود را در برابر خود بنهد و آنگاه نزد نبی آید، من که خداوندم به او که آمده است، فراخور انبوه بتهایش پاسخ خواهم داد!
⁵آری، چنین خواهم کرد تا دلهای خاندان اسرائیل را که جملگی به سبب بتهایشان از من مرتد شده‌اند، دوباره تسخیر کنم.
⁶«پس به خاندان اسرائیل بگو، خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید: توبه کنید و از بتهای خود دست برکشید و از همۀ اعمال کراهت‌آور خود روی بگردانید.
⁷زیرا هر کس از خاندان اسرائیل و یا از غریبانِ ساکنِ اسرائیل که خود را از من جدا کند و بتهایش را در دل خود جای داده، سنگ لغزش گناهش را در برابر خود بنهد و آنگاه نزد نبی آید تا به واسطۀ او از من مشورت بخواهد، من که خداوندم، خودْ او را پاسخ خواهم داد.
⁸من بر ضد چنین کسی خواهم بود و او را مایۀ عبرت و ضرب‌المثل ساخته، از میان قوم خود منقطع خواهم کرد. آنگاه خواهید دانست که من یهوه هستم.
⁹و اگر نبی فریفته گشته، سخنی بگوید، من، یهوه، آن نبی را فریفته‌ام، و من دست خود را به ضد او دراز کرده، او را از میان قوم خود منقطع خواهم ساخت.
¹⁰و آنان مجازات گناهانشان را متحمل خواهند شد، و مجازات مشورت‌خواهنده همانند مجازات نبی خواهد بود،
¹¹تا خاندان اسرائیل دیگر از پیروی من گمراه نشوند و باز خود را با تمامی نافرمانیهای خویش نجس نسازند. آنگاه ایشان قوم من خواهند بود و من خدای ایشان؛ این است فرمودۀ خداوندگارْ یهوه.»
¹²و کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:
¹³«ای پسر انسان! هرگاه سرزمینی به من خیانت کرده، نسبت به من گناه ورزد و من دست خود را بر آن دراز کنم و عرضۀ نان را در آن قطع کرده، قحطی بر آن بفرستم و انسان و حیوان را از آن ریشه‌کن سازم،
¹⁴حتی اگر این سه مرد، یعنی نوح و دانیال و ایوب نیز در میان آن باشند، تنها جانهای خود را به پارسایی خویش خواهند رهانید؛ این است فرمودۀ خداوندگارْ یهوه.
¹⁵«و اگر جانوران وحشی را بر آن سرزمین بفرستم تا آن را خالی از سکنه ساخته، به ویرانه‌ای بدل کنند به گونه‌ای که از ترسِ آن جانوران کسی از آن گذر نکند،
¹⁶حتی اگر این سه مرد در میان آن باشند، خداوندگارْ یهوه می‌فرماید، به حیات خودم قسم که نخواهند توانست پسران و دختران خود را رهایی دهند، بلکه تنها خود رهایی خواهند یافت ولی آن سرزمین به ویرانه‌ای بدل خواهد شد.
¹⁷«و یا اگر شمشیری بر آن سرزمین بیاورم و بگویم: ای شمشیر از این زمین بگذر، و انسان و حیوان را از آن ریشه‌کن سازم،
¹⁸حتی اگر این سه مرد در میان آن باشند، خداوندگارْ یهوه می‌گوید، به حیات خودم قسم که نخواهند توانست پسران و دختران خود را رهایی دهند، بلکه تنها خود رهایی خواهند یافت.
¹⁹«و اگر طاعون بر آن سرزمین بفرستم و غضب خود را با خون بر آن بریزم تا انسان و حیوان را از آن ریشه‌کن سازم،
²⁰حتی اگر نوح و دانیال و ایوب در میان آن باشند، خداوندگارْ یهوه می‌گوید، به حیات خودم قسم که نخواهند توانست پسران و دختران خود را رهایی دهند، بلکه تنها جانهای خود را به پارسایی خویش خواهند رهانید.
²¹«زیرا خداوندگارْ یهوه چنین می‌گوید: چقدر بیشتر هنگامی که چهار مجازاتِ سختِ خود، یعنی شمشیر و قحطی و جانوران وحشی و طاعون را بر اورشلیم بفرستم تا انسان و حیوان را از آن ریشه‌کن سازم!
²²اما بازماندگانی در آن باقی خواهند ماند، پسران و دخترانی که بیرون آورده خواهند شد؛ هان ایشان نزد شما بیرون خواهند آمد، و شما با دیدن رفتار و کردار ایشان، از مصیبتی که بر اورشلیم نازل کرده‌ام و از هرآنچه بدان رسانیده‌ام، تسلی خواهید یافت.
²³خداوندگارْ یهوه می‌گوید که با دیدن رفتار و کردار ایشان تسلی خواهید یافت و خواهید دانست که هرآنچه بدان کردم، بی‌سبب نبوده است.»

10:1 پس از آن، خداوند هفتاد تن دیگر را نیز تعیین فرمود و آنها را دو به دو پیشاپیش خود به هر شهر و دیاری فرستاد که قصد رفتن بدان‌جا داشت.
²بدیشان گفت: «محصول فراوان است، امّا کارگر اندک. پس، از مالکِ محصول بخواهید کارگران برای دروِ محصول خود بفرستد.
³بروید! من شما را چون بره‌ها به میان گرگها می‌فرستم.
⁴کیسۀ پول یا کوله‌بار یا کفش برمگیرید، و در راه کسی را سلام مگویید.
⁵به هر خانه‌ای که وارد می‌شوید، نخست بگویید: ”سلام بر این خانه باد.“
⁶اگر در آن خانه کسی از اهل صلح و سلام باشد، سلام شما بر او قرار خواهد گرفت؛ وگرنه، به خود شما باز خواهد گشت.
⁷در آن خانه بمانید و هر چه به شما دادند، بخورید و بیاشامید، زیرا کارگر مستحق دستمزد خویش است. از خانه‌ای به خانۀ دیگر نقل مکان مکنید.
⁸چون وارد شهری شدید و شما را به‌گرمی پذیرفتند، هر چه در برابر شما گذاشتند، بخورید.
⁹بیماران آنجا را شفا دهید و بگویید: ”پادشاهی خدا به شما نزدیک شده است.“
¹⁰امّا چون به شهری درآمدید و شما را نپذیرفتند، به کوچه‌های آن شهر بروید و بگویید:
¹¹”ما حتی خاک شهر شما را که بر پاهای ما نشسته است، بر شما می‌تکانیم. امّا بدانید که پادشاهی خدا نزدیک شده است.“
¹²یقین بدانید که در روز داوری، تحمل مجازات برای سُدوم آسانتر خواهد بود تا برای آن شهر.
¹³«وای بر تو، ای خورَزین! وای بر تو، ای بِیت‌صِیْدا! زیرا اگر معجزاتی که در شما انجام شد در صور و صیدون روی می‌داد، مردم آنجا مدتها پیش در پلاس و خاکستر می‌نشستند و توبه می‌کردند.
¹⁴امّا در روز داوری، تحمل مجازات برای صور و صیدون آسانتر خواهد بود تا برای شما.
¹⁵و تو ای کَفَرناحوم، آیا تا به فلک سر خواهی افراشت؟ هرگز، بلکه تا به اعماق هاویه فرو~خواهی افتاد.
¹⁶«هر که به شما گوش فرا~دهد، به من گوش فرا~داده است؛ و هر که شما را نپذیرد، مرا نپذیرفته است؛ امّا هر که مرا نپذیرد، فرستندۀ مرا نپذیرفته است.»
¹⁷آن هفتاد تن با شادی بازگشتند و گفتند: «سرور ما، حتی دیوها هم به نام تو از ما اطاعت می‌کنند.»
¹⁸به ایشان فرمود: «شیطان را دیدم که همچون برق از آسمان فرو~می‌افتاد.
¹⁹اینک شما را اقتدار می‌بخشم که ماران و عقربها و تمامی قدرت دشمن را پایمال کنید، و هیچ چیز به شما آسیب نخواهد رسانید.
²⁰امّا از این شادمان مباشید که ارواح از شما اطاعت می‌کنند، بلکه شادی شما از این باشد که نامتان در آسمان نوشته شده است.»
²¹در همان ساعت، عیسی در روح‌القدس به وجد آمد و گفت: «ای پدر، مالک آسمان و زمین، تو را می‌ستایم که این حقایق را از دانایان و خردمندان پنهان داشته و بر کودکان آشکار کرده‌ای. بله، ای پدر، زیرا خشنودی تو در این بود.
²²پدرم همه چیز را به من سپرده است. هیچ‌کس نمی‌داند پسر کیست جز پدر، و هیچ‌کس نمی‌داند پدر کیست جز پسر، و آنان که پسر بخواهد او را بر ایشان آشکار سازد.»
²³سپس در خلوت، رو به شاگردان کرد و گفت: «خوشا به حال چشمانی که آنچه شما می‌بینید، می‌بینند.
²⁴زیرا به شما می‌گویم بسیاری از انبیا و پادشاهان آرزو داشتند آنچه شما می‌بینید، ببینند و ندیدند، و آنچه شما می‌شنوید، بشنوند و نشنیدند.»
²⁵روزی یکی از فقیهان برخاست تا با این پرسش، عیسی را بیازماید: «ای استاد، چه کنم تا وارث حیات جاویدان شوم؟»
²⁶عیسی در جواب گفت: «در تورات چه نوشته است؟ از آن چه می‌فهمی؟»
²⁷پاسخ داد: «”خداوندْ خدای خود را با تمامی دل و با تمامی جان و با تمامی قوّت و با تمامی فکر خود محبت نما“؛ و ”همسایه‌ات را همچون خویشتن محبت کن.“»
²⁸عیسی گفت: «پاسخ درست دادی. این را به جای آور که حیات خواهی داشت.»
²⁹امّا او برای تبرئۀ خود از عیسی پرسید: «ولی همسایۀ من کیست؟»
³⁰عیسی در پاسخ چنین گفت: «مردی از اورشلیم به اَریحا می‌رفت. در راه به دست راهزنان افتاد. آنها او را لخت کرده، کتک زدند، و نیمه‌جان رهایش کردند و رفتند.
³¹از قضا کاهنی از همان راه می‌گذشت. امّا چون چشمش به آن مرد افتاد، راه خود را کج کرد و از سمت دیگر جاده رفت.
³²لاوی‌ای نیز از آنجا می‌گذشت. او نیز چون به آنجا رسید و آن مرد را دید، راه خود را کج کرد و از سمت دیگر جاده رفت.
³³امّا مسافری سامِری چون بدان‌جا رسید و آن مرد را دید، دلش بر حال او سوخت.
³⁴پس نزد او رفت و بر زخمهایش شراب ریخت و روغن مالید و آنها را بست. سپس او را بر الاغ خود گذاشت و به کاروانسرایی برد و از او پرستاری کرد.
³⁵روز بعد، دو دینار به صاحب کاروانسرا داد و گفت: ”از این مرد پرستاری کن و اگر بیش از این خرج کردی، چون برگردم به تو خواهم داد.“
³⁶حال به نظر تو کدام‌یک از این سه تن، همسایۀ مردی بود که به دست راهزنان افتاد؟»
³⁷پاسخ داد: «آن که به او ترحم کرد.» عیسی به او گفت: «برو و تو نیز چنین کن.»
³⁸چون در راه می‌رفتند، به دهکده‌ای درآمد. در آنجا زنی مارتا نام عیسی را به خانۀ خود دعوت کرد.
³⁹مارتا خواهری داشت مریم نام. مریم کنار پاهای خداوند نشسته بود و به سخنان او گوش فرا~می‌داد.
⁴⁰امّا مارتا که سخت مشغول تدارک پذیرایی بود، نزد عیسی آمد و گفت: «‌سرورم، آیا تو را باکی نیست که خواهرم مرا در کار پذیرایی تنها گذاشته است؟ به او بفرما که مرا یاری دهد!»
⁴¹خداوند جواب داد: «مارتا! مارتا! تو را چیزهای بسیار نگران و مضطرب می‌کند،
⁴²حال آنکه تنها یک چیز لازم است؛ و مریم آن نصیب بهتر را برگزیده، که از او بازگرفته نخواهد شد.»